Η Καρδερίνα, είναι ένα βιβλίο που δεν πρέπει να βιαστείς να το τελειώσεις. Πρέπει να πάρεις το χρόνο σου και να ξεφυλλίζεις σιγά σιγά. Να διαβάζεις κάθε του λέξη και να οραματίζεσαι αυτό που τόσο απλόχερα η Ντόνα Ταρτ μοιράζεται μαζί σου. Γιατί έτσι χάνεται η μαγεία του και η πληθώρα των – ιδιαιτέρως πυκνογραμμένων – θεμάτων στα οποία αναφέρεται συνεχώς η συγγραφέας. Ένα βιβλίο- ύμνος στην αιωνιότητα της ομορφιάς και της φιλίας, σε συνεχή αντίποδα με το πρόσκαιρο και απρόσωπο της σύγχρονης εποχής. Κάτοχος του Βραβείου Pulitzer for Fiction 2014, είναι ένα βιβλίο που θα σας συνεπάρει.
Στα δεκατρία του, ο Θίο Ντέκερ, γιος μιας αφοσιωμένης μητέρας και ενός ασυλλόγιστου, κατά κύριο λόγο απόντα πατέρα, επιζεί ως εκ θαύματος από ένα τραγικό συμβάν του ρημάζει τη ζωή. Μόνος κι απροστάτευτος στη Νέα Υόρκη, τελικά θα βρει καταφύγιο στην οικογένεια ενός πλούσιου φίλου. Θαμπώνεται από το καινούριο του σπιτικό στη Λεωφόρο Παρκ, αγανακτεί με συμμαθητές που δεν ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν, βασανίζεται από μια αβάσταχτη νοσταλγία για τη μητέρα του και, όσο περνάει ο καιρός, αγκιστρώνεται σε αυτό που διατηρεί πιο έντονη τη θύμησή της: ένα μικρό, ανεξήγητα σαγηνευτικό πίνακα που τελικά παρασύρει τον Θίο στον υπόκοσμο και την παρανομία…
Η Καρδερίνα είναι μια στοιχειωμένη οδύσσεια μέσα στη σύγχρονη Αμερική και ένα δράμα συναρπαστικής έντασης. Συνδυάζοντας απίστευτα ζωντανούς χαρακτήρες με συγκλονιστικό σασπένς, αποτελεί ένα εκπληκτικό, εθιστικό μεγαλούργημα – μια καθηλωτική ιστορία γύρω από την απώλεια και την προσκόλληση, την επιβίωση και την αυτο-επινόηση, αλλά και τα βαθύτερα μυστήρια του έρωτα, της ταυτότητας και του πεπρωμένου.
«Ο πίνακας, η μαγεία και η ζωντάνια του, θύμιζε εκείνη την παράξενη, αιθέρια στιγμή που πιάνει να χιονίζει, πρασινωπό φως και νιφάδες που χορεύουν μπροστά στις κάμερες, τότε που δε σε νοιάζει πια ο αγώνας, ποιος κέρδιζε ή ποιος έχανε, αλλά ήθελες μόνο να ρουφήξεις εκείνη την εκστατική, ανεμόδαρτη στιγμή. Όταν κοίταζα τον πίνακα ένιωθα όλες μου τις αισθήσεις να συγκλίνουν σε ένα μοναδικό σημείο: στη μία τρεμουλιαστή, ηλιόπληκτη στιγμή που υπήρχε τώρα και για πάντα. Μόνο αραιά και πού πρόσεχα την αλυσίδα στο ποδαράκι της καρδερίνας ή σκεφτόμουν πόσο σκληρή πρέπει να ήταν η ζωή για το ζωντανό πλασματάκι – να χτυπάει για λίγο τα φτερά του, αναγκασμένο να προσγειώνεται στην ίδια πάντα απελπιστική θέση».
