Έπειτα από νοσηλεία οκτώ μηνών σε νευρολογική κλινική κατόπιν δικαστικής απόφασης, ο Pat (Bradley Cooper) επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι. Παρ’ όλο που βγήκε από την κλινική νωρίτερα από το προβλεπόμενο, προσπαθεί να βρει έναν κανονικό ρυθμό ζωής και να τα ξαναβρεί με την πρώην γυναίκα του. Την ίδια στιγμή ο πατέρας του επιθυμεί να καλύψει τη χαμένη απόσταση ανάμεσά τους. Η κατάστασή του Pat, όμως, είναι ακόμη περίπλοκη, καθώς εξακολουθεί να έχει ξεσπάσματα θυμού για ψύλλου πήδημα και αδυνατεί να κρατήσει τους «τύπους». Όλα αυτά φαίνεται να αλλάζουν όταν αρχίζει να έρχεται σε επαφή με την κουνιάδα ενός φίλου του, την Tiffany (Jennifer Lawrence), η οποία επίσης προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της έπειτα από το θάνατο του συζύγου της. Ο Pat κι η Tiffany ψάχνουν να βρουν μία αχτίδα φωτός στη δύσκολη καθημερινότητά τους. Θα τα καταφέρουν; Και τελικά… ποιος είναι ο καταλύτης για την ευτυχία;
Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Matthew Quick, ο «Οδηγός Αισιοδοξίας» του David O’Russell είναι μία ιστορία η οποία έχει σαν κεντρικό θέμα κυριολεκτικά το ναδίρ στο οποίο μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος και το ζενίθ όπου επιθυμεί να φτάσει. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος καταφέρνει να κάνει το θεατή να δει με συμπάθεια τον προβληματικό χαρακτήρα του Pat, έναν άνθρωπο που σε πρώτη φάση μοιάζει να μη μπορεί να ξεφύγει από το αδιάκριτο βλέμμα του κόσμου. Για τους άλλους είναι αυτός που ξυλοφόρτωσε τον εραστή της γυναίκας του και νοσηλεύτηκε γι’ αυτό. Και είναι αδύνατο να μη σκάσει ένα χαμόγελο ικανοποίησης ο θεατής όταν βλέπει πως τελικά ο Pat αποφασίζει να προσπαθήσει σοβαρά να φτιάξει τη ζωή του από την αρχή. Αποτέλεσμα μία ανθρώπινη ταινία, η οποία στο τέλος σε βάζει σίγουρα να σκεφτείς πως πάντα… οι αχτίδες βγαίνουν μετά την καταιγίδα! Πολύ καλή επίσης η μουσική επιμέλεια από τον Danny Elfman.
Στο cast συναντάμε κατ’ αρχήν έναν εκπληκτικό Robert De Niro που προσπαθεί απεγνωσμένα να βοηθήσει το γιο του, αλλά και να τον ξαναπλησιάσει. Δε μπορείς παρά να συγκινηθείς με τις προσπάθειές του. Επίσης έχουμε έναν Bradley Cooper που εκπλήσσει ευχάριστα. Ομολογώ δεν τον είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση, αλλά πρέπει να παραδεχθώ πως ίσως ήταν η ιστορία που έβγαλε μία καλύτερη υποκριτική εικόνα, σε μένα τουλάχιστον.
Εκείνη η οποία με μπέρδεψε πολύ ήταν η Jennifer Lawrence. Στην αρχή σκέφτηκα «τέλεια, άλλη μία Kristen Stewart, που αδυνατεί να πάρει έστω μία έκφραση, λες και δε μας έφτανε ήδη μία». Μετά, όμως, όταν αρχίζει και ξεδιπλώνεται μία άλλη Tiffany, με έντονα συναισθήματα και τσαγανό, μπορώ να πω πως με έπιασε εξ απήνης. Στάθηκε σωστά για το ρόλο της Tiffany, αυτό το παραδέχομαι. Ειλικρινά, όμως, δε νομίζω πως ήταν και για Oscar. Ναι, ήταν πολύ καλή, με ξάφνιασε, με συγκίνησε, αλλά νομίζω πως το συγκεκριμένο δείγμα της δουλειάς της δεν ήταν το πιο κατάλληλο για να κριθεί άξια για το βραβείο του A’ Γυναικείου Ρόλου. OK, σταματάω εδώ, γιατί στην τελική δεν είμαι εγώ αυτή που δίνει τα βραβεία! Νομίζω όμως πως ήμουν σαφής όσον αφορά την εικόνα της Lawrence στην ταινία!
Πρωταγωνιστούν: Bradley Cooper, Jennifer Lawrence, Robert De Niro, Jacki Weaver, Chris Tucker, Julia Stiles, Anupam Kher κ.α.
