Βράδυ Κυριακής έφτασε κι ήρθε η ώρα για μία καλή ταινία στο σπίτι. Με αφορμή τη γνωριμία μου με τη σειρά “The Walking Dead” αποφάσισα να εξερευνήσω λίγο περισσότερο την υποκατηγορία zombieτου horror genre. Και τότε θυμήθηκα μία από τις καλύτερες zombie movies, η οποία δε φέρει υπογραφή Hollywood, αλλά ενός αγαπητού σε όλους μας σκηνοθέτη.
Όλα ξεκίνησαν όταν στο Cambridge μία ομάδα ακτιβιστών για την προστασία του περιβάλλοντος εισβάλλουν σε εργαστήρια για να απελευθερώσουν χιμπατζήδες που υπόκεινται σε πειράματα. Όταν, όμως, διαπιστώσουν, πως τα ζώα είναι μολυσμένα με έναν επικίνδυνο ιό, θα είναι αργά… 28 Μέρες Μετά (όπως μαρτυρά κι ο τίτλος), o Jim (Cillian Murphy) θα ξυπνήσει από το κώμα στο οποίο έπεσε εξαιτίας ενός αυτοκινητικού ατυχήματος και θα διαπιστώσει πως το Λονδίνο έχει ερημώσει και πλέον κυκλοφορούν κυρίως πλάσματα που κάποτε ήταν άνθρωποι, καθώς ο ιός μετατρέπει όποιον μολύνεται σε αιμοδιψή ζόμπι. Στην προσπάθειά του να επιβιώσει θα γνωρίσει τη Selena (Naomie Harris), τον Frank Brendan Gleeson) και την κόρη του Hannah (Megan Burns) και μαζί θα αναζητήσουν την πιθανότητα εναπομείναντα πολιτισμού. Όταν, όμως, ο κόσμος μοιάζει να έχει ερημώσει, ποιος είναι το τέρας πραγματικά….;
Η ταινία “28 Μέρες Μετά” είναι μία έμπνευση του συγγραφέα Alex Garland (“The Beach”, 2000) ο οποίος συνεργάζεται για δεύτερη φορά με το Danny Boyle (“Trainspotting”, 1996, “Slumdog Millionaire”, 2008 και “Trance”, 2013) μετά την “Παραλία”, οπότε κι εναπόθεσε το σενάριο στα έμπιστα χέρια του.
Αυτό που κάνει το “28 Days Later” κορυφαία στην κατηγορία της δεν είναι ούτε οι σκηνές που “πνίγονται” στο αίμα ούτε ο απόλυτα badass κεντρικός χαρακτήρας (όχι πως ο Jim του Cillian Murphy είναι αδιάφορος, κάθε άλλο). Ο Boyle δεν εξαρτάται από τα χολυγουντιανά horror στερεότυπα ούτε προβληματίζεται από το επιεικώς φτωχικό budget της ταινίας που, όμως, ίσως δεν έχει κι ανάγκη τίποτα από όλα αυτά. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει μέσα σε μία δυστοπική ατμόσφαιρα να αφηγηθεί μία ιστορία επιβίωσης με έναν τρόπο οπωσδήποτε διαφορετικό. Παίζοντας με τα γεμάτα κίνηση πλάνα, ο Boyleεπικεντρώνεται ουσιαστικά στον ανθρώπινο παράγοντα, εκείνο όπου ανακαλύπτει κανείς έστω κι ένα ψήγμα ελπίδας, μέσα σε έναν κόσμο που έχει επίσημα καταρρεύσει. Πολλοί χαρακτήρισαν την ταινία ως πολιτική και κοινωνική αλληγορία, όμως στην πραγματικότητα είναι μία καταγραφή της ανθρώπινης φύσης, καθώς και το πόσο εύκολα μπορεί η κατά τ’ άλλα πολιτισμένη πλευρά της να καταστραφεί. Κι όλα αυτά ο Boyle το καταφέρνει εξισορροπώντας τη δυναμική των σκηνών αιματοχυσίας και δράσης με εκείνη των σκηνών/ψυχογραγημάτων.
Τέλος, θα ήταν άδικο να μη μιλήσουμε για τα πρόσωπα που ενσαρκώνουν τους βασικότερους χαρακτήρες της ταινίας. Μια και ο Boyleεξερευνά την ανθρώπινη πλευρά των καταστάσεων, οι ερμηνείες των (τότε άγνωστων ακόμη) Cillian Murphy και Naomie Harris καταφέρνουν και παρασύρουν το θεατή μαζί τους στην αγωνιώδη πορεία για επιβίωση, ενώ ιδιαίτερα συμβάλλουν κι οι παρουσίες των Brendan Gleeson και Christopher Eccleston – εδώ θα προτιμήσω να μην επεκταθώ περισσότερο για αποφυγή spoilers!
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι!
(Πού είναι τώρα η Lucille να την έχω κοντά μου για παν ενδεχόμενο…;;; :P)
Πρωταγωνιστούν: Cillian Murphy, Naomie Harris, Brendan Gleeson, Megan Burns, Christopher Eccleston, Noah Huntley κ.α.
Photo credits: IMDb
