Τα βραβεία Oscars μπορεί να έχουν ήδη απονεμηθεί, όμως ακόμη αποτελούν άξονα συζητήσεων. Κάπως έτσι κι εμείς είμαστε ακόμη σε mood βραβείων. Καθώς, λοιπόν, οι κατηγορίες που αξίζουν περαιτέρω εξερεύνηση είναι τόσες πολλές κι ο χρόνος τόσο λίγος, σκεφτήκαμε να το παρατείνουμε κάπως ανεπίσημα για μία Κυριακή ακόμη! Απόψε θυμόμαστε παρέα μία ταινία που βραβεύτηκε με το Oscar Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου.
Βρισκόμαστε στο 1959, στο εσωτερικό σχολείο αρρένων Welton όπου η πειθαρχία κι η αριστεία είναι βασικές αρχές προκειμένου οι μαθητές του να γίνουν αυτό που λέμε “χρήσιμα μέλη της κοινωνίας”. Όμως οι νέοι άνθρωποι εξ ορισμού έχουν και απορίες για τη ζωή πέρα από τα βιβλία και τους κανόνες. Νέοι όπως ο Neil (Robert Sean Leonard), ο Todd (Ethan Hawke), ο Knox (Josh Charles) κι ο Charlie (Gale Hansen). Τα φαινομενικά ήρεμα νερά θα έρθει να ταράξει ο νέος φιλόλογος, ο κύριος John Keating (Robin Williams) με τις μεθόδους διδασκαλίας του να είναι τουλάχιστον παράταιρες με το χαρακτήρα του σχολείου. Όντας παθιασμένος με την ποίηση, ο Keating θεωρεί πως αυτή είναι το μέσο ώστε να αντιληφθεί κάποιος τη ζωή και να διεκδικήσει όσα την κάνουν να αξίζει. Ακόμη περισσότερο, όμως, πιστεύει στη δύναμη της μοναδικότητας του καθενός, πράγμα που σαφώς αντίκειται στον κομφορισμό που χαρακτηρίζει την ακαδημία Welton. Το σίγουρο είναι πως αυτή η νέα χρονιά θα είναι διαφορετική, καθώς ζωές θα αλλάξουν στο έπακρο.
Ο “Κύκλος Των Χαμένων Ποιητών” είναι αποκύημα του σεναριογράφου Tom Schulman (“What About Bob?”, 1991) κι η σκηνοθεσία είναι του Peter Weir (“The Truman Show”, 1998).
Αν θα μπορούσε κάποιος να επιλέξει μία ταινία που ταυτίζεται απόλυτα με τη σημασία της μοναδικότητας, τότε σίγουρα θα επέλεγε τον “Κύκλο Των Χαμένων Ποιητών”. Με σκηνικό ένα αυστηρό σχολείο όπου οι προσωπικές δεξιότητες αντιμετωπίζονται τουλάχιστον με αδιαφορία, ο Weir ζωντανεύει την ιστορία του Schulman καταφέρνοντας να φέρει μία σαγηνευτική ισορροπία του χιούμορ με το δράμα. Το σενάριο είναι αναμφίβολα δομημένο με τρόπο ώστε να παρακολουθήσει ο θεατής την ενηλικίωση, στην πραγματικότητα, των νεαρών πρωταγωνιστών της ταινίας, χωρίς ωστόσο αυτοί να χάσουν κομμάτι του εαυτού τους. Γιατί, πολύ απλά, έχουμε μόνο μία ευκαιρία στο ζωή, οπότε πρέπει πάντα να “αδράχνουμε τη μέρα” με πάθος. Αυτή η συγκινητική ιστορία αυτογνωσίας έφτασε το 1990 στα Oscars με τέσσερις υποψηφιότητες (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Σεναρίου και Α’ Ανδρικού Ρόλου για το Robin Williams) κι αποχαιρέτισε τη βραδιά της απονομής με εκείνο του Σεναρίου.
Ασφαλώς και ζωτικό κομμάτι της απήχησης που έχει μέχρι και σήμερα η ταινία είναι το cast που στελέχωσε τον “Κύκλο των Χαμένων Ποιητών” και αντικρίσαμε συγκλονιστικές ερμηνείες ειδικά από τους ηθοποιούς που ενσάρκωσαν ην κεντρική συντροφιά, όπως του Ethan Hawke και του Robert Sean Leonard. Όμως η ερμηνεία του Robin Williams ήταν εκείνη που έμεινε χαραγμένη. Συγκρατώντας τις κωμικές του δεξιότητες, ο εκλιπών ηθοποιός μεταμορφώνεται στον καθηγητή που παρακινεί τους μαθητές τους να σπάσουν τα συντηρητικά δεσμά που τους έχουν επιβληθεί. Άλλωστε… ποιος μπορεί να ξεχάσει μία σκηνή όπως αυτήν;
Robin, “Oh, Captain, My Captain”, μας λείπεις!
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι!
Πρωταγωνιστούν: Robin Williams, Robert Sean Leonard, Ethan Hawke, Josh Charles, Gale Hansen, Norman Lloyd, Kurtwood Smith, Dylan Kussman κ.α.
