Η εκπληκτική ταινία από την γειτονική Ιταλία που κέρδισε Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και Α’ Ανδρικού Ρόλου.
Το ταξίδι στο χρόνο για να γνωρίσουμε κάποιους νικητές των Βραβείων της Ακαδημίας συνεχίζεται. Όσοι την έχετε δει, είμαι σίγουρη πως θα την ξαναδείτε, γιατί είναι μία από τις ταινίες που δε βαριέται ποτέ κανείς να τη βλέπει σ’ επανάληψη! Όσοι δεν την είδατε, αρχίζει το «μάθημα»!
Όταν ο Γκουίντο (Roberto Benigni) συνάντησε για πρώτη φορά τη Ντόρα (Nicoletta Braschi) το 1930, ήταν σίγουρος πως ήταν τρελός γι’ αυτήν. Έπειτα από ένα επίμονο και γεμάτο φαντασία φλερτ, αλλά και το «κλέψιμο» της νύφης από τον ίδιο της τον αρραβώνα, καταφέρνουν να είναι μαζί και να δημιουργήσουν την οικογένειά τους. Όταν, όμως, κάποια χρόνια μετά η Ιταλία κυριεύεται από τους Ναζί και ξεκινούν οι μαζικές συλλήψεις των Εβραίων για να οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η οικογένεια χωρίζεται. Ο Γκουίντο, με το γιο του Τζοσουέ και το θείο του Ελιζέο στοιβάζονται σ’ ένα βαγόνι μαζί με πολλούς ακόμη Εβραίους κι η Ντόρα, αν και δεν είναι Εβραία, απαιτεί ν’ ανέβει κι εκείνη στο τρένο. Όταν πια φτάσουν στο στρατόπεδο ο Γκουίντο, στην προσπάθειά του να διαλύσει το φόβο στο μυαλουδάκι του παιδιού του, του λέει πως η κατάσταση αυτή δεν είναι παρά ένα παιχνίδι και πως αν ακολουθήσει κατά γράμμα τους κανόνες που το θέτει ο πατέρας του θα κερδίσουν το πρώτο βραβείο. Κι όσο αγωνίζεται να σώσει το γιο του από το χαμό, ο Γκουίντο θα προσπαθήσει παράλληλα να εντοπίσει τη Ντόρα στο στρατόπεδο προκειμένου να το σκάσουν όταν βρούνε την ευκαιρία.
Η ταινία είναι ένας ύμνος στη γονική αγάπη και τη δύναμη της οικογενειακής ενότητας, ειδικά μέσα σε μία από τις πιο μελανές περιόδους της σύγχρονης παγκόσμιας Ιστορίας: του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος. Η προσπάθεια του Γκουίντο να ξεγελάσει το γιο του, προκειμένου να μη νιώσει ποτέ τη φρίκη του πολέμου είναι ικανή να συγκινήσει ακόμη και τον πιο «σκληρό» θεατή. Κι αυτό γιατί ο Roberto Benigni, μέσα από τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία του, καταφέρνει να μεταπηδήσει με μαεστρία από την κωμωδία στο δράμα. Τη μια στιγμή τον βλέπεις να καταφέρνει να διαλύσει τις όποιες υποψίες του μικρού Τζοσουέ κι από την άλλη κάτι σπάει μέσα σου όταν τον βλέπεις να παλεύει μόνος του με την απόγνωση και τις σκέψεις του. Ο Roberto Benigni πραγματικά ενθουσιάζει με το μεγαλείο των δυνατοτήτων του στην υποκριτική (όχι πως αμφισβητήθηκαν αυτές ποτέ, αλλά η συγκεκριμένη ταινία είναι η μεγαλύτερη εγγύηση). Ο μικρός Giorgio Cantarini στο ρόλο του Τζοσουέ είναι μία γλυκιά νότα σε μία ταινία που το περιβάλλον της είναι τόσο σκοτεινό, ενώ η Nicoletta Braschi, σύζυγος του Benigni και στη ζωή, συμπληρώνει απόλυτα την κινηματογραφική αυτή οικογένεια.
Φυσικά ήταν αναμενόμενο η «Ζωή» να καθηλώσει και τους κριτικούς. Αποτέλεσμα; Οκτώ υποψηφιότητες στην 71η Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας το 1998 (Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, μοντάζ, μουσική, πρωτότυπη μουσική για δράμα, ξενόγλωσση ταινία, Α’ ανδρικός ρόλος) και νίκη στις τέσσερις τελευταίες κατηγορίες. Μάλιστα ο Roberto Benigni είναι ο πρώτος ηθοποιός που κερδίζει το Όσκαρ Ερμηνείας σε ξενόγλωσση ταινία.
Φυσικά δε θα μπορούσα να μη μοιραστώ μαζί σας ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα στην ιστορία των Oscar: τη στιγμή που η Σοφία Λόρεν ανακοινώνει πως νικήτρια ξενόγλωσση ταινία είναι η «Ζωή είναι ωραία». Μία στιγμή που μας θυμίζει γιατί μας αρέσει τόσο πολύ αυτό το «μεγάλο» παιδί που ακούει στο όνομα «Roberto Benigni»!
Πρωταγωνιστούν: Roberto Benigni, Nicoletta Braschi, Giorgio Cantarini, Giustino Durano κ.α.
Απολαύστε και τη μουσική του Nicola Piovani!
http://www.youtube.com/watch?v=j7CqcsY6waY
