Η Elizabeth (Norah Jones) καταρρακωμένη από το άδοξο τέλος της ερωτικής της σχέσης, μπαίνει στο καφέ του Jeremy (Jude Law). Εκεί θα βρει παρηγοριά στις απούλητες πίτες από μύρτιλλο που φτιάχνει ο Jeremy, αλλά και στην παρέα του Jeremy αυτήν καθ’ αυτήν. Τότε είναι που μια μέρα απλά θα «εξαφανιστεί» από τη ζωή του Jeremy ξεκινώντας από τη Νέα Υόρκη ένα ταξίδι όπου ελπίζει να ξαναβρεί τον εαυτό της. Στις στάσεις του ταξιδιού της, σε δουλειές ως σερβιτόρα σε grill bars, pubs και καζίνο θα συναντήσει ανθρώπους που με το δικό τους τρόπο θα της μάθουν πώς πρέπει να βλέπει τους ανθρώπους, κρατώντας σταθερή τη συνήθειά της να στέλνει στο Jeremy μία καρτ ποστάλ με τις εμπειρίες της. Την ίδια στιγμή μάλιστα, ο Jeremy εξακολουθεί να προσπαθεί να τη βρει, ελπίζοντας πως δε χάθηκε έτσι απλά από τη ζωή του.
Η ταινία «My Blueberry Nights» δια χειρός Wong Kar Wai («Ερωτική Επιθυμία» και «2046») είναι μία ιστορία αυτογνωσίας και θάρρους. Η κεντρική ηρωίδα του σκηνοθέτη – και σεναριογράφου, εν προκειμένω – καλείται πολύ απλά να αποφασίσει αν θα παραμείνει στάσιμη «κλαίγοντας τη μοίρα της» ή να θα σηκωθεί δυναμικά στα πόδια της ανακαλύπτοντας αυτό που πιστεύει πως λείπει από τη ζωή της. Η διάρκεια της ταινίας είναι ενενήντα λεπτά και νομίζω πως είναι υπεραρκετά για το σκηνοθέτη να κάνει σαφείς τις θέσεις του, αλλά και για τον θεατή προκειμένου να αντιληφθεί τη σημασία του ταξιδιού της Elizabeth. Πιθανώς γι’ αυτό και δεν πέρασε απαρατήρητη από το Φεστιβάλ των Καννών το 2007, μια που ήταν υποψήφια για το Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας. Εγγυημένο είναι το γεγονός πως ο θεατής απολαμβάνει τα ατμοσφαιρικά πλάνα που θυμίζουν καρέ σε ροή «play-pause-play», καθώς και τους νοσταλγικούς jazz και blues ρυθμούς.
Στο ρόλο της Elizabeth συναντούμε την υποκριτικά άπειρη Norah Jones, μια που είναι η πρώτη φορά που στη συναντούμε μπροστά από την κάμερα για τις ανάγκες ενός φιλμ κι όχι για ένα video clip της. Δε μπορώ να πω πως ήταν κακή, αλλά η αυτή η απειρία φαινόταν. Σίγουρα δε «χτυπούσε» άσχημα, αλλά νομίζω θα προτιμούσα μία άλλη επιλογή.
Ο Jude Law από την άλλη ομολογώ πως μου άρεσε πολύ περισσότερο εν αντιθέσει με «τρανταχτές» ταινίες όπου πρωταγωνιστούσε, όπως ο «Alfie» ή το «Closer». Ίσως επειδή ο ρόλος του ήταν πιο πολύ «άνθρωπος της διπλανής πόρτας» παρά ο γόης που προσπαθεί να κερδίσει την πρωταγωνίστρια.
Εκείνοι που κατ’ εμέ «κλέβουν» τα φώτα από τους δύο προηγούμενους είναι η Rachel Weisz, o David Strathairn κι η Natalie Portman. Παρ’ όλο που η διάρκεια της ταινίας είναι τέτοια που περιορίζει χρονικά τις εμφανίσεις τους, οι ερμηνείες τους ήταν τα highlights της ταινίας. Ίσως μάλιστα να δικαιολογείται και το γεγονός πως ο σκηνοθέτης διάλεξε την άπειρη Norah Jones για το ρόλο της Elizabeth, μια που όπως είπα, οι χαρακτήρες των τριών αυτών ηθοποιών είναι αυτοί που λειτουργούν καταλυτικά στην αναζήτηση της αυτοπεποίθησης της Elizabeth.
Πρωταγωνιστούν: Jude Law, Norah Jones, Rachel Weisz, David Strathairn, Natalie Portman κ.α.
