Ο Simon (James McAvoy) είναι δημοπράτης έργων τέχνης, ο οποίος για να γλιτώσει από τα οικονομικά προβλήματα που του προκάλεσε ο τζόγος, συνεργάζεται με μία συμμορία ώστε να κλέψουν έναν πολύτιμο πίνακα του Goya. Τα πράγματα, όμως, δεν πάνε όπως τα σχεδιάζουν. Ο Simon χάνει τη μνήμη του εξαιτίας ενός ατυχήματος κι είναι αδύνατο να θυμηθεί πού έκρυψε τον πίνακα. Τότε ο αρχηγός της συμμορίας, ο Frank (Vincent Cassel), προσλαμβάνει την υπνωτίστρια Elizabeth Lamb (Rosario Dawson) για να ανακτήσει αυτήν την ανάμνηση και να βρούνε τον πίνακα. Η ύπνωση μοιάζει να έχει αποτελέσματα, μόνο που κάποια στιγμή αρχίζουν να βγαίνουν μυστικά στην επιφάνεια που θα επηρεάσουν όλους όσους εμπλέκονται σε αυτήν την ιστορία.
O Danny Boyle, σ’ ένα «διάλειμμα» ανάμεσα στις προετοιμασίες της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου το 2012, σκηνοθετεί ένα ιδιαίτερο ψυχολογικό θρίλερ σε σενάριο των Joe Ahearne και John Hodge. «Μα πώς είναι ψυχολογικό θρίλερ, όταν το θέμα είναι γύρω από το χαμένο πίνακα μιας κλοπής;», θα αναρωτηθείτε. Κι έχετε ένα δίκιο. Βλέπετε, όμως, ο σκηνοθέτης αποφάσισε να πατήσει σε λίγο πιο «βαθιά νερά» από αυτά που αναμένονται για μία heist movie. Επομένως ξεχάστε ροή τύπου «The Score», για παράδειγμα. Από ένα σημείο κι ύστερα επίκεντρο παύει να είναι ο χαμένος Goya, αλλά αυτό το μυστήριο «κάτι» που κρύβει ο Simon στο κεφάλι του και που προσπαθούν να ανακαλύψουν ο Frank κι η Elizabeth, μιας κι αντιλαμβάνονται πως έχει άμεση σχέση μαζί τους. Αποτέλεσμα μία ταινία που η προσοχή του θεατή παραμένει αναπόσπαστη, με τις εξελίξεις ναι μεν να τρέχουν γρήγορα, χωρίς όμως να δίνουν αμέσως τις απαντήσεις στα ερωτήματα που αυτόματα γεννώνται. Μικρό ίσως ελάττωμα κάποιες ωμές – κομματάκι – σκηνές βίας που θυμίζουν Tarantino, χωρίς όμως αυτές να μειώνουν το σύνολο της ταινίας. Α, επίσης το τέλος της ταινίας είναι από τα αγαπημένα μου! Μη φοβάστε, δε θα κάνω spoiler, απλά να πω πόσο μου αρέσει όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους και μένεις με την απορία «το έκανε ή όχι;»!
Στους κεντρικούς ρόλους έχουμε έναν πολύ καλό Vincent Cassel στο ρόλο του αρχηγού της συμμορίας. Μπορεί να συνηθίζει να παίζει τον κακό, αλλά ας το παραδεχθούμε: του ταιριάζουν αυτοί οι ρόλοι και μας αρέσει. Έχουμε επίσης μία Rosario Dawson η οποία μοιάζει να πήρε τόσο σοβαρά το ρόλο της, που – όπως σας είχαμε πει και στο παρελθόν – υποβλήθηκε η ίδια σε ύπνωση προκειμένου να γνωρίζει τις αντιδράσεις και τις εκφράσεις τόσο του υπνωτισμένου όσο και του υπνωτιστή. Και παρ’ όλο που είναι – ομολογουμένως – μια πολύ αισθησιακή παρουσία στην ταινία, καταφέρνει να ισορροπήσει αυτό της το χαρακτηριστικό με τις απαιτήσεις του ρόλου που τη θέλουν επαγγελματία αφοσιωμένη στην επιστήμη της.
Όσο για τον James McAvoy, αυτός είναι που με εξέπληξε περισσότερο, καθώς ερμηνεύει έναν… αντι-ήρωα. Ναι, είναι ένας από τους «κακούς», αλλά κατά τη διάρκεια της όλης διαδικασίας προκειμένου να θυμηθεί πού είναι ο πίνακας του Goya, δε μπορείς να μην τον δεις και με συμπάθεια σε κάποιες στιγμές. Καταφέρνει με την ερμηνεία του να σε κάνει να αναρωτηθείς κατά πόσο είναι αυτός που εξαπατάται. Το έχουμε συνηθίσει σε ρόλους του γλυκού και συμπαθή πρωταγωνιστή – κάτι σαν αυτόν που εύχεσαι να κερδίσει το κορίτσι στο τέλος! -, ο ρόλος του Simon είναι πολύπλοκος και καταφέρνει και κερδίζει το θεατή.
Πρωταγωνιστούν: James McAvoy, Rosario Dawson, Vincent Cassel, Danny Sapani, Matt Cross, Tuppence Middleton κ.α.
