Έρχεται κάποτε μία στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που για κάποιο θέμα που τον αφορά, είτε είναι επαγγελματικό, είτε ερωτικό, είτε αφορά κάποια άλλη σημαντική σχέση της ζωής του, που δεν πάει άλλο η κατάσταση που βιώνει, και λέει «φτάνει». Πότε όμως αυτό το «φτάνει» είναι η σωστή ώρα να το πει; Λογικά δεν είναι για όλους η ίδια στιγμή. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές και την ίδια υπομονή. Για παράδειγμα είναι άνθρωποι που από το πρώτο λάθος του άλλου τον έχουν ήδη ξεγράψει και άλλοι πάλι που μπορεί να κάνουν χρόνια υπομονή, ελπίζοντας κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο.
Προσωπικά γνωρίζω πολύ καλά την δεύτερη κατηγορία. Δεν αφήνω την ελπίδα μου με τίποτα, προσπαθώ ακόμα και όταν όλα δείχνουν ότι μάλλον το παιχνίδι είναι χαμένο. Μπορεί να είναι λάθος η τακτική μου, αλλά όταν θα είμαι μόνη και θα έχω να λογοδοτήσω στον εαυτό μου, θέλω να έχω το θάρρος να του πω ότι «έκανες ότι μπορούσες, όποτε μην μετανιώνεις , αν κάτι δεν βγήκε δεν έφταιγες εσύ». Αλλά αν λειτουργήσει και καταφέρω εκείνο που ονειρεύομαι πάλι θα μπορώ περήφανα να απαντήσω στη φωνούλα μέσα μου πως ότι και αν έλεγες «εγώ τα κατάφερα και είχα δίκιο».
Στη περίπτωση που τα παρατάς και δεν παλεύεις για τίποτα από την πρώτη δυσκολία, δεν ξέρω τι μπορείς να πεις στον εαυτό σου. Ίσως πάλι να μην ανοίγεις καν διάλογο μαζί του. Αλλά αν μια μέρα γυρίσει και σε ρωτήσει τι θα γινόταν αν το πάλευες λίγο παραπάνω τι θα πεις; Ειλικρινά δεν ξέρω ποια περίπτωση είναι σωστή και ποια λάθος, εξάλλου νομίζω ότι είναι εντελώς υποκειμενική η άποψη, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω σε καμία περίπτωση την αίσθηση της παραίτησης.
Σαφέστατα και δεν συμφωνώ με το να καταπιέζουμε τον εαυτό μας να κάνει πράγματα που δεν θέλει ή δεν μπορεί, αλλά ούτε και το αντίθετο, να τον εμποδίζουμε να κάνει πράγματα που θέλει, επειδή μπορεί να στραπατσαριστεί λίγο η εικόνα μας. Στο κάτω-κάτω δεν ζούμε παρέα με τον εγωισμό μας αλλά με τους ανθρώπους που αγαπάμε γύρω μας και με ό,τι μας κάνει χαρούμενους. Δεν άκουσα λοιπόν πότε κανένας να έγινε ευτυχισμένος επειδή ήταν πολύ εγωιστής και κοίταγε μόνο τον εαυτό του.
Μπορεί η άποψη αυτή να είναι ρομαντική , ή παιδικά αισιόδοξη, αλλά πραγματικά κουράστηκα από όλους εκείνους που παραδίδουν τα όπλα για οτιδήποτε χωρίς να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα μόνο και μόνο γιατί βαριούνται ή γιατί περιμένουν κάτι άλλο να τους έρθει πιο εύκολα.
Εξάλλου και η κατάσταση στην οποία έχει φτάσει η κοινωνία, η πολιτική μας και οι μεταξύ μας σχέσεις από αυτό δεν είναι από την εύκολη «παράδοση»; Λέμε «φτάνει» αμέσως και δεν παλεύουμε πλέον για τίποτα.
Αναρωτηθείτε τι είναι αυτό που αγαπάτε πραγματικά και παλέψτε, ακόμα και αν είναι ένας άνθρωπος, μία δουλειά, μία ιδέα ή μία φιλία. Τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά αν εμείς δεν πούμε «τέλος». Γιατί σε μερικά χρόνια όταν θα βρεθείτε αντιμέτωποι με τις σκέψεις σας, τότε δεν θα μπορείτε να κρυφτείτε και θα πρέπει να σταθείτε απέναντι τους.
Μην ξεχνάτε ότι μπορούμε να εξαφανιστούμε από όλους αν το θελήσουμε αλλά ποτέ από το μυαλό μας και τα μάτια μας όταν κοιταζόμαστε στο καθρέφτη.
Για αυτό κάντε ό, τι μπορείτε για όσο καιρό μπορείτε και όσο καλύτερα γίνεται, και όταν πλέον κουραστείτε, ή νιώσετε ότι δεν έχει πλέον κανένα νόημα, αφήστε το και συνεχίστε. Το παν είναι να είσαστε καλά με το «εσάς» και την ψυχή σας.
