από τη Ιωάννα Κορδαλή-Ψυχολόγο*
Μπορείς να φανταστείς ότι είσαι στην οροφή ενός πολύ ψηλού κτηρίου; Έχει πολύ αέρα και δεν υπάρχουν κάγκελα στις άκρες. Πως θα ένιωθες; Λογικά φόβο και αυτό θα σε καθήλωνε στο κέντρο της οροφής προσπαθώντας να νιώσεις ασφάλεια. Φαντάσου τώρα ότι υπάρχουν μεγάλα και ανθεκτικά κάγκελα στις άκρες. Αρχικά, θα κάνεις μια βόλτα στην άκρη της οροφής ελέγχοντας κάθε τόσο αν τα κάγκελά είναι σταθερά. Σε λίγο θα αρχίσεις να νιώθεις ασφαλής. Την ασφάλεια στη δίνουν τα κάγκελα γιατί γνωρίζεις ότι θα σε κρατήσουν και αυτό σου δίνει την ελευθερία να περπατήσεις δίπλα από την άκρη.
Είναι ακριβώς αυτό το συναίσθημα της ασφάλειας που διεκδικούν τα παιδιά όταν προκαλούν να τους βάλεις σταθερά και σαφή όρια. Όταν βάζουμε όρια στα παιδιά τους στέλνουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα που λέει: νοιάζομαι πολύ για εσένα και θέλω να νιώθεις ασφαλής όσο θα γνωρίζεις τον κόσμο.
Τα παιδιά λειτουργούν σαν μικροί επιστήμονες που μέσα από το πείραμα (τη συμπεριφορά) και την εξέταση των αποτελεσμάτων (τις συνέπειες) αντιλαμβάνονται τους κοινωνικούς κανόνες. Σαν όλους τους μεγάλους επιστήμονες τα παιδιά δεν δέχονται τους κανόνες χωρίς αμφισβήτηση, έτσι τείνουν να επαναλαμβάνουν αρκετές φορές την συμπεριφορά μέχρι να βεβαιωθούν ότι το όριο είναι σταθερό. Αυτό μπορεί να κάνει την οριοθέτηση των παιδιών πραγματικό μαρτύριο για τους γονείς. Οι γονείς πρέπει να κατανοήσουν πραγματικά την αναγκαιότητα των ορίων καθώς το παιδί μέσα από αυτή τη διαδικασία νιώθει ασφάλεια, μαθαίνει να έχει αυτοέλεγχο και να παίρνει την ευθύνη των πράξεων του.
Υπάρχουν όμως τρόποι που διευκολύνουν αυτή τη διαδικασία; Σ’ αυτό το άρθρο δίνονται κάποιες πρακτικές συμβουλές που μπορεί να βοηθήσουν στην οριοθέτηση των παιδιών. Ο λέξεις κλειδιά είναι η συνέπεια, η σταθερότητα, ο διάλογος και η κοινή αντιμετώπιση.
Σ’ αυτή την διαδικασία της μάθησης των ορίων είναι σημαντικό οι γονείς να έχουν κοινή αντιμετώπιση. Παρά τις όποιες διαφορετικές απόψεις σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού τους, οι γονείς μέσα από τη συζήτηση και το διάλογο καλούνται να είναι σύμμαχοι και να χρησιμοποιούν κοινή στάση απέναντι στη συμπεριφορά του παιδιού. Καλό είναι και οι άλλοι άνθρωποι που εμπλέκονται με το παιδί (γιαγιά, παππούς, θείοι) να ενημερώνονται σχετικά με το ποια συμπεριφορά είναι μη επιτρεπτή και τον τρόπο αντιμετώπισης που έχουν επιλέξει οι γονείς.
Στο παιδί είναι σημαντικό να δίνεται εξήγηση σχετικά με τους λόγους για τους οποίους μια συγκεκριμένη συμπεριφορά δεν είναι επιτρεπτή. Μέσα από την συζήτηση πρέπει να δοθούν διευκρινήσεις και να απαντηθούν τυχόν ερωτήσεις του παιδιού για την συμπεριφορά ώστε να μπορεί να εσωτερικεύσει τις πληροφορίες και να τις ανασύρει όταν προκύπτουν νέες προκλήσεις. Επίσης, όταν στο παιδί δίνονται απαγορεύσεις χωρίς τις αντίστοιχες διευκρινήσεις το παιδί νιώθει ότι υποτιμάται και αυτό μπορεί να το θυμώνει ή να το κάνει αντιδραστικό στους κανόνες. Είναι σημαντικό να έχουμε στο νου μας ότι ο στόχος δεν είναι η συμμόρφωση αλλά η κατανόηση της ανάγκης των ορίων και η εσωτερίκευση τους που είναι απαραίτητο στάδιο της κοινωνικοποίησης.
Στη συνέχεια προειδοποιούμε για την συνέπεια αν η συμπεριφορά αυτή επαναληφθεί. Ο γονιός θα πρέπει να βοηθήσει το παιδί να καταλάβει ότι όταν μια συμπεριφορά είναι μη επιτρεπτή θα υπάρξουν συνέπειες. Η συνέπεια της συμπεριφοράς πρέπει να είναι προκαθορισμένη και συμφωνημένη και όχι να προκύπτει κάθε φορά μια καινούρια τιμωρία. Επίσης, η συνέπεια καλό είναι να συμβολίζει κάτι που να μπορεί να πραγματοποιηθεί και να μην υπόκειται σε απειλές (π.χ. η μαμά θα φύγει, ή δεν θα σ’ αγαπάει αν το ξανακάνεις). Η συνέπεια δεν πρέπει για κανέναν λόγο να σχετίζεται με συμπεριφορές που αφορούν στην αγάπη και στην γονική φροντίδα καθώς αυτά είναι πράγματα που πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα και δεδομένα σε κάθε παιδί. Το παιδί για κανέναν λόγο δεν πρέπει να νιώσει ότι η φροντίδα και η αγάπη των γονιών είναι κάτι που μπορεί να το χάσει. Αυτό μπορεί να προκαλέσει ανασφάλεια και προβλήματα με την αυτό-εικόνα του παιδιού καθώς και με την ικανότητα του να νιώθει ότι είναι αγαπητό στην παιδική ηλικία αλλά και αργότερα στην ενήλικη ζωή.
Οι γονείς πρέπει να χρησιμοποιούν συνέπειες συμβατές με την ηλικία του παιδιού. Στις πιο μικρές ηλικίες η συνέπεια είναι πιο αποτελεσματική όταν συνδέεται άμεσα με το χρόνο της πράξης. Αν σ’ ένα παιδί νηπιακής ηλικίας επιβληθεί μία συνέπεια κάποιες ώρες μετά τη συμπεριφορά, το παιδί δεν μπορεί εύκολα να συνδέσει με τρόπο κατανοητό ότι ήταν η συγκεκριμένη συμπεριφορά που προκάλεσε τη συγκεκριμένη συνέπεια. Ένα πιο μικρό παιδί μπορεί να συμπεριφέρεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο λόγο αφηρημάδας ή ανωριμότητας οπότε οι γονείς σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να είναι πιο διαλλακτικοί και να εξηγήσουν όσες φορές χρειαστεί στο παιδί γιατί αυτή η συμπεριφορά είναι μη επιτρεπτή.
Οι συνέπειες πρέπει να τηρούνται. Πολλές φορές οι γονείς είτε βρίσκονται σε καλή διάθεση είτε είναι κουρασμένοι και αποφεύγουν ή παραλείπουν να επιβάλουν την συνέπεια της συμπεριφοράς. Αυτό όμως τα παιδιά μπορεί να το παρερμηνεύσουν και να θεωρήσουν ότι δεν είναι η πράξη αυτή καθεαυτή που προκαλεί μια συνέπεια αλλά η αυθαίρετη διάθεση των γονιών. Αυτό προκαλεί σύγχυση και αμφισβήτηση των ορίων σ’ ένα παιδί.
Από την άλλη μεριά, όταν μια συγκεκριμένη ανεπιθύμητη συμπεριφορά διατηρείται για πολύ καιρό οι γονείς πρέπει να είναι ανοιχτοί και να μπορούν να διερευνήσουν τι άλλο μπορεί να έχει προκαλέσει αναστάτωση στο παιδί. Πολλές φορές εντάσεις ανάμεσα στους γονείς που αφορούν είτε στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών είτε σε θέματα συζυγικά θυμώνουν το παιδί και επηρεάζουν το συναισθηματικό του κόσμο. Τα παιδιά υποσυνείδητα μπορεί να επιλέξουν να εκδηλώνουν προβληματικές συμπεριφορές ώστε με τον τρόπο αυτό να ¨τραβούν¨ πάνω τους το θυμό των γονιών ή την προσοχή τους.
Η γέννηση ενός καινούριου παιδιού στην οικογένεια μπορεί να διαταράξει το μεγαλύτερο παιδί. Η διαρκής απασχόληση της μάνας με το καινούριο βρέφος κάνει το μεγαλύτερο παιδί να νιώθει παραμελημένο και ψάχνει τρόπους (συνήθως μέσα από μη επιτρεπόμενες συμπεριφορές) να αποσπάσει την προσοχή των γονιών. Στην περίπτωση αυτή καλό είναι οι γονείς να διατηρούν κάποιες δραστηριότητες αποκλειστικά με το μεγάλο αδελφάκι και να προσπαθούν να του αφιερώνουν συγκεκριμένο χρόνο μέσα στη μέρα για παιχνίδι και δημιουργική απασχόληση.
Επίσης, ένα παιδί που νιώθει ότι οι γονείς του είναι πολύ απορροφημένοι με δικά τους θέματα και ασχολούνται με το παιδί μόνο όταν αυτό κάνει κάτι κακό ενισχύουν άθελα τους την αρνητική συμπεριφορά. Για το λόγο αυτό είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να μην προσηλώνονται μόνο στα αρνητικά πράγματα που κάνει το παιδί, θεωρώντας τα θετικά δεδομένα. Είναι απαραίτητο να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στην επιβράβευση για τις καλές συμπεριφορές του παιδιού και την επίπληξη. Έτσι στο παιδί δίνεται η αίσθηση ότι δεν είναι μόνο οι αρνητικές συμπεριφορές που τραβούν την προσοχή των γονιών αλλά και οι θετικές. Η επιβράβευση των θετικών συμπεριφορών ενισχύει την αυτοπεποίθηση των παιδιών και τα βοηθά να ανακαλύψουν και να εξελίξουν κι άλλες πτυχές τις προσωπικότητας τους.
Τέλος, μπορούν οι γονείς να χρησιμοποιούν παραδείγματα από τη δική τους ζωή. Μπορούν να μιλήσουν στο παιδί για μια δική τους αρνητική συμπεριφορά η οποία είχε συνέπειες. Με αυτό τον τρόπο το παιδί δεν νιώθει ότι τιμωρείται αλλά ότι κάποιες συμπεριφορές έχουν συνέπειες και ότι αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους.
Επιμείνετε στα όρια με συνοχή. Όταν πρωτοβάζετε κάποιο όριο στο παιδί εκείνο θα το τεστάρει αρκετές φορές. Μπορεί να κλάψει, να παραπονεθεί και να φωνάξει. Το παιδί κάνει την δουλειά του. Όπως πριν με τα κάγκελα στο ψηλό κτήριο πρώτα ήλεγξες αν τα κάγκελα είναι σταθερά και μετά προχώρησες προς την άκρη. Έτσι και το παιδί έχει την τάση να ελέγχει την σταθερότητα των ορίων, όπως άλλωστε και οι ενήλικες.
Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλώ επικοινωνήστε με το «Κέντρο Ψυχολογικής Υποστήριξης και Συμβουλευτικής: Ιασμος”, που διατηρούν οι:
*Ιωάννα Κορδαλή, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια, 210 6126439 ή 6933349021, [email protected]
*Σοφία Τσιώρη, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, [email protected]
