Η Σίσσυ Βλαχογιάννη είναι από αυτά τα κορίτσια που είναι συνήθως με ένα φωτεινό μεγάλο χαμόγελο και που ομορφαίνουν τον χώρο με την παρουσία τους. Θα με πείτε υπερβολική, αλλά αν τη γνωρίσετε θα δείτε ότι κάπως έτσι είναι. Διαβάζοντας τη συνέντευξή της θα καταλάβετε ότι το ταλέντο της δεν είναι τυχαία δοσμένο, αλλά το έχει “δουλέψει”, σπουδάσει και έχει πολλές δυνατότητες. Γράφει μουσική από το δημοτικό σχεδόν και φέτος, έχει επενδύσει “μουσικά” δύο παραστάσεις, αλλά έχει -επίσης- ενορχηστρώσει και συνθέσει τη μουσική για τον πρώτο δίσκο του Αδάμ Τσαρούχη, που θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα.
The K-magazine: Όσες φορές σε συναντώ είσαι με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη… φταίει ότι σε βλέπω πάντα βράδυ; Είσαι “παιδί της νύχτας” ή απλά έχεις πάντα καλή διάθεση;
Σίσσυ Βλαχογιάννη: Ναι, το χαμόγελό μου είναι χαρακτηριστικό θα έλεγα, μου το λένε πολλοί, οι δε κοντινοί μου άνθρωποι με φωνάζουν «Καρχαρία»! Δε μπορώ να πω όμως πως πάντα έχω καλή διάθεση, είμαι ένας κανονικός άνθρωπος με τα «πάνω» του και τα «κάτω» του, αναλόγως τη περίσταση.
The K-magazine: Μίλησε μας λίγο για την πορεία σου; Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική;
Σίσσυ Βλαχογιάννη: Η γνωριμία μου με τη μουσική ξεκινά εκεί που ο μικρός αδερφός της μαμάς μου (μουσικός κι αυτός), με καλούσε στο σπιτάκι του κήπου μας και με έβαζε να κάνω τη τραγουδίστρια. Γρήγορα κατάλαβε πως έχω ταλέντο στη μουσική και αποφάσισε να με γράψει στο τοπικό ωδείο. Ήμουν πολύ μικρή, μόλις 6 χρονών και δεν θυμάμαι να έφερα αντίρρηση. «Θες να πας Σίσσυ στο ωδείο;» με ρώτησαν οι γονείς μου, κι είπα «Ναι, εντάξει!» σκεπτόμενη πως κάποιος παιδότοπος θα είναι, ας πάω! Κι έτσι έγινε, ξεκίνησα να μαθαίνω πιάνο στον «παιδότοπο» που με είχαν γράψει. Από εκεί και κάτω όλα έγιναν «μουσικά», η καθημερινότητα μου, η ζωή μου… ακόμη και τα σχολεία που πήγα, ήταν μουσικά. Πήγα σε μουσικό γυμνάσιο, έπειτα σε μουσικό λύκειο και στη συνέχεια στο μουσικό πανεπιστήμιο της Κέρκυρας, όπου σπούδασα «Σύνθεση Μουσικής για Παραστατικές Τέχνες». Ακολούθησαν φυσικά και άλλα ωδεία, ενώ παράλληλα έπαιζα σε φιλαρμονική μπάντα σαξόφωνο και κλαρινέτο, στην οποία είμαι μέχρι και σήμερα πιστή ακόλουθος. Δεν θυμάμαι ποτέ να σταμάτησα ν’ ασχολούμαι με τη μουσική, γι’ αυτό και αργότερα όταν πια είχα αποφασίσει πως θέλω ν’ ασχοληθώ και επαγγελματικά, ένιωθα πως υπάρχει μια φυσιολογική ροή στην εξέλιξη των πραγμάτων.
The K-magazine: Ποιό μουσικό όργανο θεωρείς ότι έχει τις περισσότερες δυνατότητες εκμετάλλευσης;
Σίσσυ Βλαχογιάννη: Το πιάνο, γιατί πέρα από το γεγονός ότι είναι ένα όργανο με διπλή ιδιότητα, κρουστό και έγχορδο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στα περισσότερα είδη μουσικής. Πολλοί καλλιτέχνες χρησιμοποιούν το πιάνο, αλλάζοντάς του τον ήχο με το να τοποθετούν μεταλλικά αντικείμενα στις χορδές του. Εκεί μιλάμε για το λεγόμενο «Prepared Piano», για έναν ήχο που δε θυμίζει τον γνωστό ήχο του πιάνου, αλλά έναν ήχο απόκοσμο και μαγικό που δε μπορεί να βγάλει κανένα άλλο μουσικό όργανο. Για μένα αποτελεί το όπλο μου. Είναι το εργαλείο με το οποίο δημιουργώ και χαλαρώνω παράλληλα. Ας μη ξεχνάμε πως είναι το όργανο που με γνώρισε με τη μουσική, οπότε τού έχω μια παραπάνω αδυναμία.
The K-magazine: Σε γνώρισα μέσω του Αδάμ Τσαρούχη, του οποίου έχεις επιμεληθεί τη μουσική του πρώτου του δίσκου. Μίλησε μας για τη συνεργασία σας… Είναι τόσο ταλαντούχος όσο νομίζουμε εμείς οι “κοινοί θνητοί”;
Σίσσυ Βλαχογιάννη: Τι να πρωτοπώ για τον Αδάμ; Θα ξεκινήσω λέγοντας πως είναι ένα υπέροχο κι ευγενικό πλάσμα με πολλή θετική ενέργεια κι αγάπη. Ένας ταλαντούχος άνθρωπος με αρχές και αξίες, που σέβεται και τιμά τον συνεργάτη του με ειλικρίνεια. Είναι μαγικό το πώς ταιριάξαμε από την αρχή. Ήταν λες και επικοινωνούσαμε εγκεφαλικά χωρίς πολλά πολλά λόγια και το αποτέλεσμα είναι ο πρώτος του προσωπικός δίσκος που μου εμπιστεύτηκε τη μουσική και την ενορχήστρωση. Πλέον, μιλάω για έναν καλό φίλο, αλλά σίγουρα θα έχω να θυμάμαι και τη συνεργασία μας για χρόνια!!!
The K-magazine: Με ποιους άλλους καλλιτέχνες έχεις συνεργαστεί ή ετοιμάζεις κάποια συνεργασία;
Σίσσυ Βλαχογιάννη: Ως συνθέτης και μουσικός, όσον αφορά το χώρο της δισκογραφίας, έχω συνεργαστεί με την Μαρίζα Ρίζου, τον Δημήτρη Αρναούτη και τον Πέτρο Μπαλτάση. Όσο για το χώρο των παραστατικών τεχνών, είχα συνεργασίες με σκηνοθέτες, αλλά και με θεατρικές ομάδες, ονόματα όπως ο Πέτρος Αλατζάς, το πολύ ιδιαίτερο σχήμα των NQR Ensemble, η Φανή Γέμτου, η Ελένη Καρακάση, ο Θοδωρής Βουρνάς και η ομάδα Casus Belli. Μαγειρεύονται και νέες δημιουργίες. Στα σκαριά είναι η μουσική για κάποιες νέες παραστάσεις που θ’ ανέβουν την εαρινή θεατρική σεζόν και επίσης, τελευταία στο μυαλό μου τριγυρίζει (σαν όνειρο) η ιδέα μιας καθαρά προσωπικής δουλειάς με τη συμμετοχή αγαπημένων φίλων. Τώρα το τι μέλλει γενέσθαι; Να έχουμε καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα, όπως έλεγε και η γιαγιά μου!
The K-magazine: Φέτος έχεις γράψει και τη μουσική για δύο θεατρικά. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γράψεις ένα soundtrack ή για το θέατρο; Ποιά είναι η διαδικασία;
Σίσσυ Βλαχογιάννη: Ναι, έχω γράψει τη μουσική για την παράσταση «Οι γυναίκες της Καλάμα» και την παράσταση «Η Ζωή μου στην Τέχνη» που συμπτωματικά και οι δύο ανέβηκαν και συνεχίζονται στο θέατρο Αργώ. Για μένα το να γράφεις μουσική για ένα βίντεο ή μια θεατρική παράσταση δεν είναι και τόσο δύσκολο, γιατί είναι κάτι το οποίο έχω σπουδάσει κι έχω εκπαιδευτεί κατά κάποιο τρόπο σε αυτό. Αντιθέτως όμως, η διαδικασία δεν είναι και τόσο απλή. Στην αρχή υπάρχει μια συζήτηση με τον σκηνοθέτη, ο οποίος σου δίνει τις απαραίτητες πρώτες οδηγίες για το τι θέλει και πως το θέλει. Στη συνέχεια ακολουθεί η δική σου οπτική, για το που και πως είναι καλό να σχολιάσει η μουσική τα δρώμενα του έργου. Κι αφότου βρεθεί η χρυσή τομή απαιτείται χρόνος, τόσο στις πρόβες που πρέπει να παρακολουθείς για να γίνεις κι εσύ κομμάτι του έργου ώστε να έρθει η έμπνευση, όσο και στο στούντιο όπου πρέπει πια να ολοκληρώσεις τη δουλειά.
The K-magazine: Τι είναι αυτό που σε εμπνέει για να συνθέσεις; Εχεις κάποια συγκεκριμένη ιεροτελεστία… διαδικασία;
Σίσσυ Βλαχογιάννη: Βασικό παράγοντα στην έμπνευσή μου, αποτελεί η καλή μου ψυχολογία. Δεν έχω έμπνευση, ούτε μπορώ να συνθέσω μουσική αν δεν είμαι καλά ψυχικά. Όταν λοιπόν έρχεται η στιγμή να συνθέσω κάτι το οποίο μού έχουν παραγγείλει, κάθομαι στο πιανάκι μου παρέα πάντα μ’ ένα ποτηράκι κρασί και κάπου εκεί ξεκινάει το ταξίδι. Η έμπνευση βέβαια, είναι τόσο περίεργο κι αλλόκοτο πράγμα που δεν λογαριάζει χώρο, χρόνο, καλή ψυχολογία κλπ. Μου έχει τύχει να κοιμάμαι, να ξυπνάω λίγο για ν’ αλλάξω πλευρό και να μου έρχεται κάτι, το οποίο βέβαια εκείνη τη στιγμή είναι αδύνατον να το καταγράψω ώστε να το θυμάμαι την επόμενη μέρα. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω προσπαθήσει να το γράψω στο κινητό, αλλά ακούγοντάς το το πρωί να βάζω τα γέλια από τα «παρατράγουδα» της κοιμισμένης φωνής μου.
The K-magazine: Πότε συνέθεσες το πρώτο σου μουσικό κομμάτι;
Σίσσυ Βλαχογιάννη: Θυμάμαι πρέπει να ήμουν 8 ίσως και 9 χρονών, δεκαετία ’90 ακόμη. Και μη φανταστείτε καμία σύνθεση σε χαρτί σαν τον μικρό Μότσαρτ, απλά καθόμουν στο πιάνο, έπαιζα δικές μου μελωδίες και ο πατέρας μου τις κατέγραφε σε μια κασέτα. Να ξέρετε πως αυτή η κασέτα, για λόγους ασφαλείας, είναι καλά κρυμμένη στην αποθήκη του σπιτιού μας.
The K-magazine: Ποιός συνθέτης είναι για σένα πρότυπο; Ποιά είναι- κατά τη γνώμη σου- η καλύτερη μουσική που έχει γραφτεί ποτέ;
Σίσσυ Βλαχογιάννη: Δυστυχώς ή ευτυχώς ποτέ δεν είναι ένας, αυτός που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Έχω πολλούς αγαπημένους συνθέτες. Από τους Έλληνες αγαπώ πολύ τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Παναγιώτη Καλατζόπουλο. Από την ξένη μουσική σκηνή ξεχωρίζω τον Elliot Goldenthal, τον Dario Marianelli, τον David Holmes, τον Danny Elfman, τον Yann Tiersen και τον βασιλιά της μουσικής κινηματογράφου John Williams, τον οποίο θα ήθελα να έχω και παππού. Ξέρετε αυτόν, τον δικό μου άνθρωπο που θα μου μάθαινε την τέχνη. Τώρα όσο για τη καλύτερη μουσική που γράφτηκε ποτέ δε νομίζω πως είναι μία, θα αναφέρω όμως ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, που δεν είναι άλλο από την υπέροχη διασκευή της Madeleine Peyroux το «Dance me to the end of love».
The K-magazine: Απολογισμός της χρονιάς; Ποιά ήταν η καλύτερη στιγμή της;
Σίσσυ Βλαχογιάννη: Μπορώ να πω πως ήταν μια συμπαθητική χρονιά σε σχέση με τις προηγούμενες. Η καλύτερη στιγμή της για μένα ήταν το φετινό καλοκαίρι, που πέρασα πραγματικά τόσο όμορφα όσο ποτέ άλλοτε. Ήταν μια περίοδος με νέες γνωριμίες, αγαπημένους φίλους, γλέντια, χορούς, δημιουργίες και όνειρα για το μέλλον.
The K-magazine: Resolution για το 2015 και σχέδια για το μέλλον;
Σίσσυ Βλαχογιάννη: Για το 2015, όπως και για όλες τις χρονιές που έρχονται, εύχομαι υγεία, κουράγιο για όλα αυτά τα δύσκολα που ζούμε και αγάπη, γιατί δίχως αυτήν δεν υπάρχει και αλήθεια. Όσο για το μέλλον, επιθυμώ μια μεγάλη αλλαγή που θα ταρακουνήσει τα νερά… όπως το… να μπορούσαν οι άνθρωποι να γύριζαν πίσω το χρόνο και να ζούσαν τις αγαπημένες τους στιγμές… να βάφουμε τα σπίτια μας με έντονα χρώματα… να χτίζουμε παλάτια στην άμμο… να παίζουμε πιο συχνά τουρτοπόλεμο… να κρατάμε πάντα τα καλά… να τολμήσουμε και να τολμάμε πάντα για ό, τι αγαπάμε…
Μην παραλείψετε να μπείτε και στην προσωπική σελίδα της Σίσσυς Βλαχογιάννη. Μπορείτε επίσης να επικοινωνήσετε μαζί της και μέσω facebook
