Πολλοί από εμάς τον γνωρίσαμε μέσα από την συγκινητική ταινία «Hachi: A Dog’s Tale» με πρωταγωνιστή τον Richard Gere. Άραγε, πόσο συμβατή είναι η ταινία με την αληθινή ιστορία του γλυκού Ακίτα;
Ο Hachiko γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1923 σε μία φάρμα κοντά στην πόλη Odate της Ιαπωνίας. Το 1924 ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Τόκιο, Hidesaburo Ueno, τον υιοθέτησε και, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, οι δυο τους έγιναν αχώριστοι. Τι σημαίνει, όμως, το όνομα «Hachiko»; Στα Ιαπωνικά, «hachi» είναι ο αριθμός οκτώ, ο οποίος συμβολίζει την καλή τύχη και την αυτοπεποίθηση, ενώ η συλλαβή «ko» σημαίνει στοργή. Δεδομένης, μάλιστα, της σχέσης του καθηγητή με τον Hachiko, θα μπορούσε να πει κανείς πως ο Hachiko είχε το όνομα, αλλά είχε και… τη χάρη!
Επί έναν χρόνο ο Hatchiko πήγαινε μαζί με τον καθηγητή στο σταθμό τρένων της Shibuya, για να πάει ο Ueno στο πανεπιστήμιο. Στο σταθμό ο Hachiko περίμενε υπομονετικά τον Ueno να επιστρέψει ώστε να γυρίσουν πια μαζί σπίτι και να λήξουν τη μέρα τους.
Στις 21 Μαΐου του 1925, ο καθηγητής Ueno δε γύρισε στο σταθμό της Shibuya. Κι ούτε επρόκειτο, καθώς ο καθηγητής είχε πεθάνει εξαιτίας ενός αιμορραγικού εγκεφαλικού επεισοδίου. Ο Hachiko, όμως, πιστός στο ραντεβού του, περίμενε κάθε μέρα στο σταθμό την ώρα που αναμενόταν το τρένο με το οποίο επέστρεφε κάποτε ο καθηγητής για τα επόμενα εννέα χρόνια. Όλοι έβλεπαν το Hachiko στο σταθμό, αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία. Εκτός ίσως από τους πιο τακτικούς του σταθμού της Shibuya που έβλεπα τον Hachiko με τον Ueno.
To 1932 ένας φοιτητής του Ueno με ειδίκευση στη ράτσα των Ακίτα συνάντησε το Hachiko στο σταθμό και τον ακολούθησε μέχρι το σπίτι του πρώην κηπουρού του καθηγητή, ο οποίος τον φρόντιζε. Από τότε επέστρεφε συχνά για να δει τον Hachiko ενώ παράλληλα είχε εκδώσει μία σειρά άρθρων σχετικά με το αίσθημα της πίστης που χαρακτηρίζει τα Ακίτα, χωρίς να παραλείπει ένα ιδιαίτερο κομμάτι για τον ίδιο τον Hachiko. Από τότε ο Hachiko έγινε η «διασημότητα» της πόλης κι όσοι περνούσαν από τον σταθμό του έδιναν από μία λιχουδιά ή συνεισέφεραν όσο γινόταν για τη φροντίδα του.
Ο Hachiko έφυγε τελικά από τη ζωή στις 8 Μαρτίου του 1925 και βρέθηκε σ’ έναν δρόμο κοντά στη Shibuya. Το σώμα του αποτεφρώθηκε κι οι στάχτες του θάφτηκαν δίπλα στον αγαπημένο του Ueno, ενώ μάλιστα υπάρχει κι ένας τάφος δίπλα στο μνήμα του καθηγητή.
Από τον Απρίλιο του 1934 (πριν δηλαδή πεθάνει ο Hachiko), είχε στηθεί στο σταθμό της Shibuya ένα μπρούτζινο άγαλμα του Hachiko. Αν και το άγαλμα καταστράφηκε κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο γιος του γλύπτη έφτιαξε ένα νέο άγαλμα το 1948 και κατά τη διάρκεια των αποκαλυπτηρίων διενεργήθηκε και τελετή, ενώ η είσοδος του σταθμού όπου βρίσκεται το άγαλμα ονομάζεται πια «The Hachiko Entrance/Exit». Άλλο ένα άγαλμα του Hachiko βρίσκεται στο σταθμό του Odate, τόπο γέννησης του Hachiko.
Για κάποιους ίσως είναι και παράλογο να γίνεται τόση… «φασαρία» για ένα σκυλί. Αν δει κανείς, όμως πιο προσεκτικά την ιστορία του, θα αντιληφθεί πως δε μιλάμε απλά για ένα πιστό σκυλί. Μιλάμε για μία ιστορία – ύμνο στην αφοσίωση και μπορούμε πολλοί άνετα να παραδεχθούμε πως ένας σκύλος μας έβαλε τα γυαλιά εμάς… το «ανώτερο» είδος.
