Γιορτή της μητέρας σήμερα, Κυριακή 12 Μαΐου. Κι από την Πέμπτη κιόλας σας μιλήσαμε για την ιδιαίτερη σχέση μεταξύ μητέρας και κόρης – μπορείτε να φρεσκάρετε τη μνήμη σας πατώντας εδώ. Όσο διάβαζα, ανάμεσα σ’ όλα αυτά τα οποία με παρακίνησε αυτό το άρθρο να σκεφτώ, μου ήρθαν στο μυαλό και ταινίες στις οποίες οι σχέσεις ανθρώπων με τη μητέρα τους ήταν το κύριο θέμα γνωστών κινηματογραφικών ταινιών. Ταινίες όπου η μητέρα παίρνει διάφορες μορφές. Ακολουθήστε με για να σας δώσω να καταλάβετε τι εννοώ.
1. «Stepmom»
Στο «Stepmom» η Jackie (Susan Sarandon) κι ο Luke (Ed Harris) έχουν δύο παιδιά κι είναι χωρισμένοι. Ο Luke ετοιμάζεται να παντρευτεί την Isabel (Julia Roberts) και προσπαθεί να βάλει τη νέα γυναίκα στη ζωή των παιδιών τους. Τόσο τα παιδιά, όμως, όσο κι η Jackie δεν μπορούν να δεχθούν εύκολα την ιδέα της μητριάς. Οι εξελίξεις, όμως, δείχνουν πως η παρουσία της Isabel στη ζωή όλων θα φανεί αναγκαία.
Σ’ αυτήν την ταινία έχουμε τη μητέρα (Sarandon) και τη μητριά (Roberts). Η πρώτη έχει μεγαλώσει δύο παιδιά, τα ξέρει σαν την παλάμη του χεριού της και κάνει τα πάντα για να τα δει ευτυχισμένα. Η δεύτερη δεν έχει ιδέα από παιδιά, αλλά παρ’ όλον τον αρνητισμό κάνει προσπάθειες ώστε να έρθει πιο κοντά στα παιδιά. Σίγουρα για τη μητέρα δεν είναι εύκολο να αποδεχθεί πως μία ξένη γυναίκα θα εμπλακεί στην ανατροφή των παιδιών της. Καμιά φορά όμως, αποδεικνύεται πως όταν η αγάπη για τα παιδιά υπερισχύει, τότε η μία μπορεί να συμπληρώνει την άλλη κι η παρουσία και των δύο γυναικών να είναι καταλυτική για τη μετέπειτα πορεία των παιδιών. Σε καμία περίπτωση η μητριά δεν αντικαθιστά τη μητέρα, αυτό είναι νόμος. Στην ταινία αυτή, όμως, αντιλαμβανόμαστε πως η μητρική φροντίδα και προστασία μπορεί να αναπτυχθεί το ίδιο σωστά και στη μητριά. Εν ολίγοις, πολλές φορές καταρρίπτεται το ταμπού της «Κακιάς Μητριάς» α λα Σταχτοπούτα.
http://www.youtube.com/watch?v=VG7tHsRVzNs
2. Monster-in-law
H Charlie (Jennifer Lopez) βλέπει στο πρόσωπο Kevin (Michael Vartan) τον άντρα των ονείρων της. Όταν, όμως, έρχεται η στιγμή να γνωρίσει την πεθερά της, την Viola (Jane Fonda), η ζωή της Charlie θα μετατραπεί σε κόλαση. Η Viola φοβάται πως ο επικείμενος γάμος θα της στερήσει το γιο της και κάνει τα πάντα για να διώξει την Charlie.
Πρόκειται για κωμωδία, επομένως όπως αντιλαμβάνεστε ο όρος «κακιά πεθερά» εδώ είναι απλός ευφημισμός. Ας το ομολογήσουμε, όμως: πολλές μητέρες γίνονται ξαφνικά υπερπροστατευτικές και παράλογες, φοβούμενες πως η έναρξη ενός νέου κεφαλαίου στη ζωή του παιδιού τους θα τους το στερήσει. Βλέπουν το γαμπρό/τη νύφη σαν εχθρό. Ποιος πρέπει να είναι επομένως ο ρόλος της μητέρας εδώ; Απλό: σίγουρα θα νιώσει πως θέλει να προστατεύσει το παιδί της και λογικό να τρέφει κάποιες αμφιβολίες στην αρχή. Όταν όμως, βλέπει πως το παιδί της είναι ευτυχισμένο με τον άνθρωπο που έχει επιλέξει και κίνδυνος δεν υπάρχει, τότε πρέπει όχι μόνο να το στηρίξει, αλλά και να υποδεχθεί το νέο μέλος της οικογένειας. Το να δημιουργεί προβλήματα στη σχέση του ζευγαριού χωρίς να υφίσταται λόγος, αναπόφευκτα θα επιφέρει την αποξένωση της ίδιας από τη ζωή του παιδιού της. Στην τελική, αφού βλέπει πως δεν υπάρχει κίνδυνος, δε χάνει το γιο/την κόρη της, αλλά αποκτά άλλο ένα παιδί.
3. White Oleander
Η Astrid (Alison Lohman) ζει με τη μητέρα της, την Ingrid (Michelle Pfeiffer), η οποία είναι ελεύθερο πνεύμα. Όλα, όμως θα αλλάξουν, όταν η Ingrid θα καταδικαστεί σε κάθειρξη για το φόνο του φίλου της κι η Astrid θα αναγκαστεί να ζήσει με ανάδοχες οικογένειες. Όσο, όμως, οι οικογένειες αυτές αλλάζουν, η Astrid κρατάει επαφή με τη μητέρα της κι είναι τότε που και οι δύο θα πρέπει να μάθουν από ένα διαφορετικό μάθημα η καθεμία. Κι αυτά το μάθημα θα το δώσουν η μία στην άλλη.
Στο «White Oleander» κεντρικός άξονας είναι η επίδραση της μητέρας στη ζωή και στην εξέλιξη του παιδιού, ακόμη κι όταν εκείνη δεν είναι παρούσα. Όποια μορφή κι αν παίρνει η παρουσία της, η μητέρα καταφέρνει πάντα να αφήσει το δικό της ιδιαίτερο στίγμα στο παιδί της, το οποίο είναι κι ο ακρογωνιαίος λίθος στο οποίο θα βασίζεται όλη η πορεία της ζωής του παιδιού.
4. The Blind Side
Η ταινία βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Michael Oher και της Leigh Anne Tuohy. Ο Michael (Quinton Aaron) προέρχεται από μία προβληματική οικογένεια, μια που δεν ξέρει τίποτα για τον πατέρα του κι η μητέρα το είναι τοξικομανής. Τότε θα εμφανιστεί ση ζωή του η ευκατάστατη Leigh Anne (Sandra Bullock), η οποία και θα τον πάρει υπό την προστασία της, με αποτέλεσμα ο Michael να γίνει ένας από τους πιο περιζήτητους παίκτες του rugby.
Εδώ νομίζω αντιλαμβανόμαστε όλοι πως το μήνυμα της ταινίας είναι πως μητέρα δεν είναι απαραίτητα εκείνη που γεννάει, αλλά εκείνη που αναθρέφει, προστατεύει και στηρίζει ένα παιδί με την ίδια – ή και περισσότερη, κάποιες φορές – στοργή που θα έδειχνε μία μάνα στα δικά της παιδιά. Είναι η κατηγορία όπου η σχέση χτίστηκε με βάση ένα αγνό συναίσθημα και την ανάγκη μίας γυναίκας να βοηθήσει ένα παιδί, ανεξάρτητα από το τι θα πει ο περίγυρός της. Η μάνα κερδίζει το χαρακτηρισμό αυτό, γιατί πρώτα φρόντισε να είναι φίλη και μέντορας.
Κάποτε σ’ ένα ντοκιμαντέρ είχα δει πως όταν μία λέαινα πεθαίνει κι αφήνει πίσω της μωρά, τη φροντίδα του αναλαμβάνει άλλη λέαινα της αγέλης. Κάπως έτσι συμβαίνει και στον άνθρωπο. Η έννοια «μητέρα» βασίζεται σε πολύ περισσότερα από τους δεσμούς αίματος. Είτε αυτή είναι βιολογική, είτε μητριά, είτε πεθερά, η μητέρα καλείται να ανταποκριθεί στο ρόλο του δασκάλου, του καθοδηγητή, του ΦΙΛΟΥ.
Κι όταν αυτά γίνονται με αγάπη και στοργή, μάνα μπορεί να γίνει ακόμη και μία ξένη.
