Τα ζώα δεν είναι “παιχνίδια” για να τα “πετάμε”….

Θα σας διηγηθώ μια τόσο πονεμένη ιστορία που έχει χαραχθεί στην ψυχή μου εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον.
Θα ήθελα να την διαβάσουν όσοι έχουν κατοικίδια και κυρίως όσοι έχουν σκυλάκια.
Περπατούσα με τον σκυλάκο μου ,τον αγαπημένο μου Βίλυ στο Πολυτεχνείο του Ζωγράφου όπως
έκανα καθημερινά.Κάποια στιγμή και ενώ ήμουν απορροφημένη σε κάποιες σκέψεις ακούω το κλάμα ενός σκύλου και συγχρόνως γαύγισμα.. Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω ένα μικρό σκυλάκι να τρέχει πίσω από ένα αυτοκίνητο που έφευγε με υπερβολική ταχύτητα να το ακολουθεί τρέχοντας και αυτό όσο μπορούσε ώσπου το έχασα από τα μάτια μου.
Για κάποιους φαίνεται ότι αποτελούσε βάρος και ήρθαν και το εγκατέλειψαν.
Πρέπει όλοι να ξέρουν ότι τα ζώα δεν είναι παιχνίδια που τα ξεφορτωνόμαστε όταν τα βαρεθούμε.Είναι ψυχούλες που μας δίνουν την αγάπη τους και τη συντροφιά τους και εμείς πρέπει να τους φερόμαστε ανάλογα ανταποδίδοντας αυτά που μας προσφέρουν μέχρι το τέλος τους.