Το σημερινό θέμα θα ήταν άλλο, αλλά για κάποιο λόγο το τραγούδι «Ζελατίνα» τις Τάνιας Τσανακλίδου έχει καρφωθεί στο κεφάλι μου και δεν λέει να φύγει, κυρίως εκείνος ο στίχος που λέει «το πρώτο μου φθινόπωρο φάνηκαν τα κλαράκια μου/και κάθισα και μέτρησα και εγώ τα φυλλαράκια μου».
Πάντα στο μυαλό μου η λέξη «φυλλαράκια» ακουγόταν «φιλαράκια». Πάντα είχα την αίσθηση ότι αυτή είναι η εποχή που πρέπει να βάλεις στόχους και τα πράγματα σε τάξη. Κάθε φθινόπωρο είναι η ευκαιρία για μία νέα αρχή και μία ευκαιρία για ξεκαθάρισμα.
Οι φίλοι είναι ένα υπέροχο “πράγμα” να υπάρχουν, δεν είναι δεδομένοι και δεν είναι σίγουρο ότι όλοι έχουν. Όπως δεν είναι απόλυτα βέβαιο ότι οι φίλοι που έχουμε θα είναι εκεί για πάντα. Οι φιλίες θέλουν προσπάθεια-και από τις δύο πλευρές- και δεν πρέπει να ποτέ να εγκαταλείπουμε τους ανθρώπους που μας αγαπάνε, μας σκέφτονται, είναι δίπλα μας και μας έχουν σταθεί σε καλές και άσχημες στιγμές.
Από την πρώτη φορά που θα έρθει ένα παιδάκι στο σπίτι μας και θα μας πούνε “να παίξουμε μαζί του” είναι η ευκαιρία μας να ξεκινήσουμε την πρώτη μας φιλία. Ακόμα όμως και σε αυτή την ηλικία, είμαστε σε θέση να καταλάβουμε ποιός είναι κατάλληλος για φίλος μας και ποιός όχι. Βέβαια μεγαλώνοντας τα πράγματα αλλάζουν, και τα βιώματα μας, μας κάνουν να γινόμαστε οι άνθρωποι που έπρεπε να γίνουμε, γεγονός το οποίο μπορεί να μας «απομακρύνει» από ανθρώπους που κάποτε είχαμε διαλέξει για φίλους μας.
Τίποτα όμως δεν αλλάζει τα όσα ζήσαμε μαζί τους, την αγάπη που νιώσαμε για εκείνους και όλη την χαρά που κάποτε μοιραστήκαμε. Φτάνοντας τώρα στις φιλίες που ζούμε αυτή τη στιγμή και αντέχουν ακόμα στον χρόνο, αυτό που ξέρω είναι ότι καμία φιλία δεν φτιάχνεται μέσα σε μία νύχτα. Καμία πραγματική φιλία δεν χαλάει ποτέ, πάντα υπάρχει τρόπος να σωθεί και να κρατηθεί αρκεί να θέλουμε να την σώσουμε.
Οι φίλοι μας είναι η περιουσία μας, τα πολύτιμα φύλλα του δέντρου μας. Είναι τα χαμόγελα τους που βλέπουμε όταν είμαστε χαρούμενοι, να είναι μεγαλύτερα από τα δικά μας. Είναι οι αγκαλιές τους εκείνες που ανοίγουν και χανόμαστε μέσα τους, όταν νιώθουμε ότι όλος ο κόσμος είναι έτοιμος να μας κατασπαράξει. Είναι η φωνή τους που βρίσκεται εκεί για να μας παρηγορήσει ή να μας στηρίξει ή να μας κάνει να γελάσουμε. Αν λοιπόν το τραγούδι εννοεί αυτά τα φυλλαράκια, έχω να σας πω ότι τα δικά μου είναι πανέμορφα, καταπράσινα και καμαρωτά. Δεν πέφτουν πότε και χωρίς αυτά θα ήμουν ένα κακάσχημο δέντρο χωρίς καμία ελπίδα, για όλα αυτά ευχαριστώ τα φιλαράκια μου και αυτό μάλλον είναι λίγο και μικρό.
Εύχομαι μόνο να αποκτήσουμε όλοι την εξυπνάδα που χρειάζεται και να δώσουμε στους ανθρώπους γύρω μας την αξία που πρέπει γιατί διαφορετικά δεν πρόκειται να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Δυστυχώς εγκαταλείποντας τους, άλλους αφήσαμε και εμάς, καταλήγοντας σε μία κοινωνία που ως σκοπό έχει να καταστρέφει εκείνον που την έφτιαξε. Μην αφήνετε τους φίλους σας να πέφτουν το φθινόπωρο, γιατί την άνοιξη δεν θα είναι πάλι εκεί.
Εξάλλου αν το καλοσκεφτείτε δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές που βλέπουμε ακόμα και τώρα χρόνια μετά το τέλος τους είναι εκείνες που ως κεντρικό τους άξονα έχουν τη φιλία…
http://www.youtube.com/watch?v=EtGF2m102Wg
