Όταν ήρθε στο σπίτι ο νέος υπολογιστής είχα εντυπωσιαστεί. Ήταν κούκλος, όλο design, μαύρος με τζάμι στο πλάι και ένα μπλε φως όταν ανοίγει, έκανε και πράγματα που δεν έκανε ο προηγούμενος! Τον είχα αγαπήσει. Βέβαια δεν ήταν δικός μου, ήταν του αδερφού μου , αλλά ο μεγάλος αδελφός έχει αδυναμία στη μικρή αδερφούλα-σε μένα- και κάπως έτσι με άφηνε και εμένα να «παίζω».
Για αρκετό καιρό αποχωριστήκαμε όμως με το αγόρι, γιατί απέκτησα το δικό μου, το λατρεμένο μου laptop το οποίο του έχω δανείσει αυτή την περίοδο και έχω μείνει με το design «boyfriend»! Κάπου εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι δεν αγαπώ καθόλου την τεχνολογία και μάλλον τα συναισθήματα είναι αμοιβαία, αλλά άλλο τόσο δεν με αγαπά και εκείνη. Για πολύ καιρό είχα μία άρνηση στο να μάθω να κάνω πολλά πράγματα στον υπολογιστή, ακόμα και τα βασικά (όπως ενημερώσεις), έβαζα άλλους να μου τα κάνουν.
Έλα όμως που έρχεται μία άτιμη στιγμή και αναγκάζεσαι, και πέφτεις στην ανάγκη της άτιμης της τεχνολογίας και πρέπει να μάθεις να κάνεις και άλλα και αυτά δεν φτάνουν ,και ακόμα κάτι περισσότερο. Ωραία και τώρα που τα έμαθες και ξεθάρρεψες λιγάκι, λες ας πάρω μία πρωτοβουλία. Εδώ αρχίζουν τα ωραία! Μπαίνεις στο αγαπημένο Google που σου λύνει τα χέρια, διότι όλα εκεί υπάρχουν και πατάς αριστερό κλικ για να κατεβάσεις κάτι. Αχ και να ξέρες τι πραγματικά κατέβασες!
Από εκεί που είσαι ένα φυσιολογικός άνθρωπος έρχεσαι και γίνεσαι η «μαύρη χήρα» που κοπανιέται στα πατώματα! Όλα γύρω μου κολλούν προγράμματα, αρχεία, ίντερνετ… Κακούργα κοινωνία γιατί να μην έχω γεννηθεί όταν είχαμε τις πένες με τα φτερά και το μελάνι και άλλα τέτοια! Ο νόμος του Μέρφι παίρνει σάρκα και οστά στην εβδομάδα μου και είμαι έτοιμη να ανοίξω πέρασμα στον τοίχο από το πόσο δυνατά θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου.
Τελικά με σώζουν οι δικοί μου άνθρωποι, η ψυχραιμία τους και ο «γιατρός» του υπολογιστή που με ένα στωικό βλέμμα και με ένα γλυκό χαμόγελο μου λέει ότι πρέπει να του κάνουμε format. Τα εγκεφαλικά είναι μικρά, τα προσπερνώ και ερωτώ, τα αρχεία μου μπορούν να σωθούν; Η απάντηση είναι «λογικά ναι». Μετά από δύο μέρες σχεδόν χωρίς το εντυπωσιακό «μαύρο αγόρι με το τζάμι και το μπλε φως» στο σπίτι, μου τηλεφωνεί ο τεχνικός για να με ενημερώσει ότι είναι πολύ δύσκολο να σώσουμε τα αρχεία μου και κάπως έτσι «αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις», πάρε βαθιές ανάσες και κουράγιο. Το απόγευμα επέστρεψε «το παιδί» σπίτι από το νοσοκομείο είναι πλέον υγιέστατο και πολλά giga ελαφρύτερο.
Μαζί του έφυγαν κομμάτια μας, εργατοώρες, υπομονή, νεύρα, καλή διάθεση και ότι άλλο είχαμε που δεν ήταν σε περίσσευμα! Το μόνο που κατάλαβα από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι η τεχνολογία που πότε μου δεν αγάπησα, κατάφερε να με διαλύσει και να γίνει το κέντρο του κόσμου μου για πολλές μέρες… Σε σημείο που ακόμα και όταν έπεφτα να κοιμηθώ ξεφυσούσα για τα χαμένα μου αρχεία!
Ηθικό δίδαγμα: αγαπημένη ασχολία από δω και πέρα θα γίνει το back-up και μάλλον θα πρέπει να μάθω τουλάχιστον να συμπαθώ την tech ( την τεχνολογία, την λέω tech για να την καλοπιάσω). Όσο για τα χαμένα, θα το δω σαν μία γενική εκκαθάριση που πότε δεν θα τολμούσα να κάνω, γιατί έχω την τάση να μην πετάω τίποτα, από εισιτήρια του σινεμά και αποδείξεις από καφέδες με συγκεκριμένους ανθρώπους, μέχρι σημειώσεις στο word και ανθρώπους που πότε δεν έπρεπε να έχω κρατήσει ευθύς εξ ‘ αρχής.
Τέλος σας εύχομαι να μη σας τύχει ποτέ μα ποτέ αυτό το μαρτύριο!!!
