Είναι η πρώτη φορά που νιώθω διχασμένη για το πώς ένιωσα σε μια παράσταση. Μου άρεσε ή δεν με ικανοποίησε και τόσο; Θα αφήσω απλά τα λόγια να ξεδιπλωθούν και ό,τι ήθελε προκύψει. Αρχικά ο συγκεκριμένος Γερμανός ποιητής, δραματουργός, μυθιστοριογράφος, και θεωρητικός τέχνης είναι ένας από τους αγαπημένους μου και ένας από τους λόγους που είδα την εν λόγω παράσταση ήταν και αυτός. Η συγκεκριμένη ιστορία είναι γνωστή σε όλους. Και πολύ πιθανόν να μας έχει μείνει αξέχαστη και η ερμηνεία του Δημήτρη Χορν στην ταινία «Αλίμονο στους νέους». Ο Φάουστ είναι ένας ηλικιωμένος, ο οποίος συμφωνεί να πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο προκειμένου να ξαναπάρει πίσω τη νιότη του.
Ομολογώ πως δεν είχε τύχει να ξαναδώ σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου και δεν σας κρύβω ότι κάτι μου θύμιζε. Αξίζει να σημειώσω ότι τα κοστούμια και τα σκηνικά ήταν άκρως σύγχρονα ενώ ο λόγος και το κείμενο είχαν παραμείνει αυτούσια και αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ. Στο πρώτο μέρος της παράστασης , ο χρόνος κυλούσε ομαλά δίχως να δημιουργείται καμία ένταση, ενώ οι ερμηνείες καθ’όλη τη διάρκεια του έργου ήταν εξαιρετικά καλές ειδικά του Αργύρη Πανταζάρα , ο οποίος ερμήνευε τον ρόλο του Μεφιστοφελή.Στο δεύτερο μέρος του έργου , ξεκινάει να γίνεται ο χαμός κυριολεκτικά! Παρένθεση να πω μόνο ότι υπήρχαν κάποια στοιχεία επί σκηνής όπου μου θύμιζαν ορισμένες παραστάσεις που ήδη είχαν παιχτεί στην Αθήνα πριν από λίγο καιρό. Ονόματα δεν λέμε , οικογένειες δεν θίγουμε. Όποιος τύχει να την δει θα καταλάβει τι εννοώ.Υπήρχε γυμνό επί σκηνής που δεν με ενόχλησε, υπήρχε ξύλο επί σκηνής που δεν με ενόχλησε, ορισμένα ομοφυλόφιλα φιλιά που δεν με ενόχλησαν , και μια ροκ μουσική σαν σε συναυλία που δεν με ενόχλησε. Απλά μου δημιουργήθηκε μια άλφα ένταση, μια άλφα έκσταση, μια άλφα κρίση πανικού, προς το τέλος του έργου, το οποίο μου φάνηκε ατελείωτο.
Όσο περνούν οι μέρες τόσο αρχίζω να συνηθίζω στην ιδέα της παράστασης που είδα και μάλλον και η σκηνοθέτις αυτό ήθελε να πετύχει. Να σε αφήσει στο τέλος με το στόμα ανοιχτό τον θεατή και αρκετά συγκλονισμένο για αυτό που είδε. Εγώ όμως δεν θέλω να σας επηρεάσω γιατί πραγματικά η κρίση μου είναι καθαρά υποκειμενική , οπότε καλό θα ήταν να πάτε να την δείτε για να έχετε κι εσείς μια άποψη. Όσοι την είδατε θα ήθελα να μου στείλετε την γνώμη σας μετά!
Υπόθεση:Ο Φάουστ έχει κατακτήσει το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης, αλλά καθώς πλησιάζει το τέλος του βίου του αισθάνεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα για την πραγματική ζωή. Αποζητά μία στιγμή που θα του φανερώσει το νόημα του Κόσμου, της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ένωσή του με τον Μεφιστοφελή τού ανοίγει την πόρτα στην σκοτεινότερη πλευρά του εαυτού του. Αυτό το δαιμόνιο AlterEgo θρέφει τον εθισμό του Φάουστ στην αέναη κίνηση μέσα από την άρνηση κάθε ορίου και κάθε περιορισμού στις απολαύσεις. Οι δυο τους, με νεανικό σφρίγος, ορμάνε στην εποχή της βίας όπως σε παραλήρημα μετά από τραύμα, αναζητώντας περισσότερο πόνο, περισσότερη ηδονή, περισσότερη δύναμη μέσα σε ένα σύμπαν απεγνωσμένων ανθρώπων και βουβών, αμέτοχων θεών.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη και Κυριακή 19.00
Πέμπτη, Παρασκευή 20.30
Σάββατο 17.00 – 21.00
ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Φάουστ: Νίκος Κουρής
Μεφιστοφελής: Αργύρης Πανταζάρας
Μαργαρίτα: Νάνσυ Σιδέρη
Μάρθα: Δήμητρα Βλαγκοπούλου
Βάγκνερ: Ερρίκος Μηλιάρης
Βάλεντιν: Κλήμης Εμπέογλου
Λίζα: Καλλιόπη Παναγιωτίδου
Σπουδαστής, Μάγισσα: Αγησίλαος Μικελάτος
Συμμετέχουν επίσης 30 σπουδαστές από την Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου.
Περισσότερες πληροφορίες για τη Χριστιάνα Τζέϊκου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ
