Και εκεί που μιλούσα ακατάπαυστα αναλύοντας όλους τους γυναικείους προβληματισμούς με τη φίλη μου – το αίμα μου – την αδερφή μου (!), όλα σταμάτησαν. Δηλαδή δε σταμάτησαν όλα και όλα! Απλά ό,τι αφορούσε τη φωνή μου, σταμάτησε. Τόσες σκέψεις στη σειρά μέσα στο κεφάλι μου, τόσα λόγια που ήταν έτοιμα να βγουν έξω και… γκτουπ (!).. κενό. Τίποτα. Μα τίποτα, σου λέω!
Να προσπαθώ να μιλήσω και να μη βγαίνει ούτε “κιχ”. Άχνα. Να προσπαθώ να φωνάξω και να μη βγαίνει ούτε ανάσα. Ξαφνικά είχα μείνει χωρίς ήχο. Χωρίς ανταπόκριση από τις φωνητικές χορδές. Χωρίς καμία ζωντανή σύνδεση – αναμετάδοση εγκεφάλου με λάρυγγα.
Και τώρα; Θέλω να πω κάτι, μα δεν μπορώ. Πρέπει να μιλήσω, να ολοκληρώσω αυτό που έλεγα μόλις πέντε δευτερόλεπτα πριν, μα η φωνή μου είναι ανύπαρκτη. Τι να κάνω; Τι κάνω; Πρέπει να βρω εκείνες τις απόλυτα περιεκτικές φράσεις να συνοψίσω το λόγο μου (ποιό λόγο μου βέβαια;) ή και το βλέμμα μου, στα απολύτως απαραίτητα. Στα απολύτως απαραίτητα; Ναι, αλλά πώς; Πώς θα το κάνω αυτό; Ποιά είναι τα απολύτως απαραίτητα; Πώς να πω όλα όσα θέλω, με μία λέξη; Πώς θα γίνω αντιληπτή;
“Εϊ, θέλω να σου πω κάτι, κοίταξέ με!!! Πώς θα σου μιλήσω; Πώς θα σε κάνω να με κοιτάξεις; Πως θα σε ειδοποιήσω; Πώς θα σε προστατεύσω; Πως θα σου πω όλα αυτά που θέλω να σου πω….;;; “
Η σκέψη έχει συνήθως μια δομή, έχει τον πρόλογο (εγώ τον βλέπω) έχει το κυρίως θέμα (και αυτό το βλέπω) , έχει και τον επίλογο (αυτό δεν το βλέπω, γιατί δε βλέπω να φτάνω ποτέ στο τέλος της!). Αυτήν τη στιγμή με έχει πιάσει πανικός. Μόλις το ξεπεράσω, θα επικεντρώσω τη σκέψη μου στα απολύτως απαραίτητα. Μέσα στο κεφάλι μου υπάρχουν χιλιάδες σκέψεις, πλήρης αταξία και απόλυτος πανικός. Κάτσε να πάρω δυο βαθιές ανάσες, να ηρεμήσω και να δω τι πρέπει να πω. Συνοπτικά φυσικά, με νοήματα, με σημειώματα και με μια-δυο λέξεις ψιθυριστές.
Εισπνοή – εκπνοή, εισπνοή – εκπνοή. Άντε και άλλη μία εισπνοή – εκπνοή. Μια ακόμα… Ουφ… σαν να νιώθω καλύτερα τώρα.
Είναι φρικτό να θες να μιλήσεις και να μην μπορείς. Να θες να φλυαρήσεις και να μην έχεις την ικανότητα να το κάνεις. Να θες να χαζολογήσεις και να μη βγαίνει λέξη. Να θες να τρέξεις, να βοηθήσεις κάποιον που σε χρειάζεται και να μην μπορείς. Να θες απλά να φωνάξεις “βοήθεια” και κανείς να μη σε αντιλαμβάνεται…
Μέσα σε μια στιγμή ένιωσα αδυναμία, πανικό και φόβο και συνειδητοποίησα πόσο πολύ μπορεί να μιλάμε, να αναλύουμε, να φωνάζουμε, να φλυαρούμε, να επιχειρηματολογούμε, αλλά η ουσία ποιά είναι; Προλαβαίνουμε να λέμε αυτά που πρέπει να πούμε; Λέμε αυτό που βγαίνει από τα μέσα μας και κάνει τους γύρω μας χαρούμενους και καλύτερους; Ή ο εγωισμός, το προφίλ, τα στερεότυπα η έλλειψη σεβασμού κατά τα γνωστά: “κοιτάω την πάρτη μου”, “κουτσομπολεύω” , “δεν υπολογίζω τίποτα”ή “λεω ό,τι μου έρθει χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες”…. τα έχουν ισοπεδώσει όλα;
Φλυαρία με ψευτιά, με πληγωμένους ανθρώπους, με πονεμένες ευαίσθητες ψυχές. Και από την άλλη, η φλυαρία που έχει χαμόγελα, μοιράζει ενθάρρυνση, που δείχνει το δρόμο για κάτι άλλο, κάτι αυθόρμητο, χωρίς φόβο, χωρίς ανασφάλειες, χωρίς ενοχές. Φλυαρία που δίνει δύναμη και θάρρος για να μπορεί κανείς να μάχεται για τη ζωή του και για τα όνειρα του. Αυτήν τη φλυαρία, δεν την αλλάζω με τίποτα. Να είσαι ο εαυτός σου και να νιώθεις ελεύθερος μέσα στις σκέψεις σου στα λόγια σου και στις πράξεις σου. Να είσαι με αγαπημένους ανθρώπους και να φλυαρείς, να φλυαρείς, και ξανά να φλυαρείς χωρίς εξηγήσεις και χωρίς παρεξηγήσεις. Να μιλάς, να τραγουδάς και ας είσαι ο πιο φάλτσος άνθρωπος του κόσμου! Αρκεί αυτή η φλυαρία να βγαίνει από την ψυχή. Να είναι αληθινή, χωρίς ψευτιά, φτιασίδια, υπερβολές, φτήνιες και λόγια που πληγώνουν.
Φλυαρία με κάθε μέσο: με φωνή, με λόγια, με χειρονομίες με ζωγραφιές με τραγούδια, με μηνύματα, με χαμόγελα, με αγάπη… σαν να μην υπάρχει αύριο.
Γιατί αργά ή γρήγορα θα έρθει μια μέρα χωρίς αύριο.
Μαρία Χατζημαρκάκη
Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ,
Msc Πολεοδόμος-Χωροτάκτης ΕΜΠ
Μελετητής Λιμενικών & Στατικών Έργων,
Ενεργειακός Επιθεωρητής
Γυναίκα
