Από μικρή λάτρευα τα παραμύθια. Δεν με μεγάλωσαν γιαγιάδες, ούτε παπούδες με όρεξη για ιστορίες, που μαγεύουν τα παιδιά. Ούτε και οι γονείς μου είχαν πραγματικά τον χρόνο και την όρεξη να μας διηγηθούν συχνά κάποιο από αυτά που γνώριζαν. Όπου μου δινόταν όμως η ευκαιρία να τα ακούσω, ρουφούσα κυριολεκτικά κάθε λέξη τους. Τόση ήταν η ανάγκη μου για τα παραμύθια, που άρχισα να σκαρώνω κάποια και μόνη μου, φτιάχνοντας λογής λογής ιστορίες για τις κούκλες μου, τις οποίες μάλιστα τις εμπλούτιζα με ηχητικά εφέ, κατασκευή μαγικών φίλτρων και χρήση λοιπών τεχνασμάτων. Μικρές υπερπαραγωγές…
Όταν αργότερα μπόρεσα να διαβάσω μόνη μου απέκτησα πολλά παραμύθια σε μορφή βιβλίου και μάλιστα συλλογές πολλών παραμυθιών σε έναν τόμο. Καθε μέρα διάβαζα τα ίδια και τα ίδια με την ίδια ανυπομονυσία, με πάθος και ευχαρίστιση. Μέχρι και σε μεγάλη ηλικία κι ας με κορόιδευαν οι άλλοι. Αυτές οι ιστορίες μου άνοιγαν ένα τεράστιο παράθυρο από το οποίο δραπέτευα καθημερινά. Χανόμουν στον μαγικό τους κόσμο και η ψυχή μου αναθαρρούσε. Βίωνα μιαν ανείπωτη ανακούφιση και μια γλυκειά παρηγοριά. Τα παραμύθια γίναν τόσο η ζωή μου, ώστε ως φοιτήτρια από πόρτα σε πόρτα πουλούσα τόμους παραμυθιών γνωστών και άγνωστων με τις φωνές μεγάλων ελλήνων ηθοποιών.
Ίσως αυτή μου η αγάπη για τα παιδικά παραμύθια να με οδήγησε αργότερα στο να πιστεύω το κάθε παραμύθι, που μου έδινε αυτή την γνώριμη αίσθηση της σιγουριάς και της ασφάλειας. Παραμύθια σε σχέση με την υγειινή διατροφή, τις σωστές καθημερινές συνήθειες, Παραμύθια για το τι μπορεί και πρέπει να κάνει στην ζωή της μια γυναίκα. Αντίστοιχα με τα πρέπει ενός άντρα. Παραμύθια για το τι είναι σημαντικό και ποια είναι η πυραμίδα των προτεραιοτήτων μας στην ζωή. Παραμύθια για συναισθήματα, σχέσεις προσωπικές, οικογενειακες και επαγγελματικές. Παραμύθια. Χρειάζεται πολλές φορές ακόμη και σήμερα να βγάζω τα ροζ μυωπικά γυαλιά μου για να αποφύγω παρερμηνείες.
Όμως τα παραμύθια που με μεγάλωσαν εν τέλει με βοηθούν να παίρνω σωστές αποφάσεις, να αποφεύγω λογιών λογιών μάγισσες, κακούς δράκους και γίγαντες αμφιβόλου χαρακτήρα. Γιατί οι ιστορίες τους μου προσέφεραν συναισθήματα πολύ πιο πραγματικά από την ίδια την ζωή. Κι όταν βρισκόμουν με ανθρώπους δεν άκουγα τι λέγανε -γιατί τα λόγια πλανεύουν πολύ- αλλά τους κοίταξα στα μάτια κι αφουγγραζόμουν το κορμί τους. Έτσι μάθαινα την αλήθεια τους.
Κι αν υπάρχει κάτι που μπορώ με σιγουριά να πω, είναι πως: οι χίλιες και μια νύχτες τους μπορούν να είναι παραμυθένιες, μόνο αν μέσα τους χωρούν όλα μας τα όνειρα και τις δικές μας αλήθειες. Κι όταν βρούμε την δύναμη μπορούμε να κάνουμε και τις αντίστοιχες μέρες ολόδικές μας, ζώντας την κάθε μας στιγμή σαν κι αυτά. Σαν παραμύθι.
Photo credits: Younghouselove.com
