από την Αρετή Μουλακάκη
Μερικές φορές τα αυτονόητα γίνονται εντυπωσιακά. Έτσι συμβαίνει ως επί τω πλείστον και στις γευστικές εξόδους μας. Τις περισσότερες φορές επηρεασμένοι από τα τερτίπια του μάρκετινγκ που μας βάζουν σε μια διαδικασία να περιμένουμε «λαγούς με κοκκαρίδια» , επισκεπτόμαστε ένα εστιατόριο προετοιμασμένοι να έχουμε μια απίστευτη γαστριμαργική εμπειρία. Όμως τις περισσότερες φορές – δυστυχώς- καλό το τραπεζομαντιλάκι, τα διακοσμητικά στοιχεία τέλεια τοποθετημένα, η εικαστική παρέμβαση των δημιουργών εξαιρετική, αλλά …. Μέχρι εκεί!
Ο κατάλογος μακρύς, σαν το δρόμο για την Ιθάκη, περιπετειώδης – επίσης σαν το ταξίδι στην Ιθάκη- υπόσχεται μαγευτικό ταξίδι γεύσεων με προορισμό την απογείωση των αισθήσεων σαν την Ιθάκη…. Και τελικά η προσγείωση μέσα σε πιάτα που δε σέβονται την πρώτη ύλη, που καταστρέφουν τον ουρανίσκο, ενώ πολλές φορές οι στομαχικές διαταραχές αρχίζουν με την παραλαβή του λογαριασμού είναι το συχνό φαινόμενο. Ποια Ιθάκη και ποιο ταξίδι;
Άλλη μια φορά η ποιότητα που υποσχόταν η διαφήμιση του εστιατορίου, ήταν μια προσπάθεια προσέλκυσης θαμώνων όπου πήγαν, είδαν και απήλθαν και φυσικά και δε θα ξαναπάνε ποτέ.
Αυτή είναι η κλασσική εικόνα που έχουμε τις περισσότερες φορές που δοκιμάζουμε ένα νέο στέκι. Ευτυχώς σε αυτή τη γευστική αταξία υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που πλέον όταν τις βρίσκεις και μάλιστα αφού έχεις φάει καταπρόσωπο όλα τα κακώς κείμενα της εστίασης, η όαση του καλού φαγητού είναι πραγματικά σαν το νερό στην έρημο.
Την προηγούμενη Παρασκευή μετά από ένα γεμάτο 12ωρο χαράς και εργασίας, κουρασμένη και φυσικά με άδεια κατσαρόλα στο σπίτι, βρισκόμουν στα νότια προάστια της Αθήνας. Ένα τηλέφωνο φίλων που συνοδευόταν με την πρόσκληση κρασάκι, μεζεδάκι, παρεούλα ήταν παραπάνω από δελεαστικό. Το μυαλό σαν εξελιγμένο GPS σκανάρει την περιοχή ανάμεσα στη Δάφνη και Ελληνικό, ψάχνοντας απεγνωσμένα το σημείο συνάντησης. Από τη δύσκολη διαδικασία επιλογής με βγάζει ένα δεύτερο τηλεφώνημα… «Ελιά, θα πάμε στην Ελιά».
Η αλήθεια είναι πως γενικά προτιμώ να επιλέγω το μέρος όμως και στην ιδέα του δοκιμάζω ποτέ δεν έφερα αντιρρήσεις.
Η πρώτη εντύπωση άριστη, τόσο που με έβαλε σε σκέψεις. Φοβήθηκα πως για άλλη μια φορά θα προσπαθούσα να τσιμπολογήσω σε έναν πολύ προσεγμένο χώρο όπου οι μπουκιές δε θα κατέβαιναν…. Το μενού βέβαια ήταν πολύ καλό και όσο διάβαζα τόσο το σίελο άρχιζε να κάνει επικίνδυνες βόλτες στο στόμα…. «Μελιτζανοσαλάτα με παρμεζάνα & αμύγδαλο», «Φάβα Σαντορίνης παντρεμένη με ψητό κρεμμυδάκι, ντομάτα & καβουρδισμένο φουντούκι», «Μοσχαρίσια φιλετάκια με σάλτσα μαυροδάφνης»…
Παραγγείλαμε σε έναν ευγενικό νεαρό που μας εξήγησε όλο το μενού με χαμόγελο και όταν πήγαμε να κάνουμε το λάθος των πεινασμένων, να παραγγείλουμε δηλαδή ποσότητα όχι για 4 αλλά για 104 άτομα, μας είπε πως είναι ήδη αρκετά και συμπλήρωσε «άλλωστε, εδώ είμαστε, αν θελήσετε κάτι ακόμα».
Η σαλάτα που προσγειώθηκε στη μέση ήταν ισάξια της περιγραφής, γιατί τα λαχανικά ήταν ζωντανά και τραγανά και ο συνδυασμός ….απλά άπαιχτος!!! «Σαλάτα της Ελιάς με πολύχρωμα λαχανικά, λεπτοκομμένο καπνιστό χοιρομέρι & σως από καραμελωμένο κρεμμύδι»… Μετά ακολούθησε η «παντρεμένη φάβα και η μελιτζανοσαλάτα και…και…»
Σταθμός το «Ψαρονέφρι με σάλτσα γλυκιάς μουστάρδας»…
Έφαγα μέχρι σκασμού Ελληνική Δημιουργική Κουζίνα, πραγματικά δημιουργική και αληθινά Ελληνική!!! Πιάτα όλα με ισορροπία που ανεβάζουν τη διάθεση και μαγεύουν τον ουρανίσκο. Κρασί, φιλική ατμόσφαιρα και πανδαισία γεύσεων όλα τέτοια που στο τέλος εισέβαλλα στην κουζίνα να γνωρίσω τον Chef. Εντύπωση μου έκανε η τάξη και η καθαριότητα, ενώ με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση ανακάλυψα πως τίποτα δεν ήταν προμαγειρεμένο. Ο Στέλιος Κουτρουβέλης , ιδιοκτήτης και Chef αυτής της μικρής όασης της γεύσης, προσγειωμένος στην πραγματικότητα χωρίς όμως να χάσει τη μαγεία της δημιουργικότητας στα πιάτα του, είναι αφιερωμένος σε αυτό το εγχείρημα νυχθημερόν.
Ήρθε η ώρα να φύγουμε και επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η άποψη πως υπάρχουν στον κανόνα εξαιρέσεις. Το φαγητό ήταν εκπληκτικό όπως ανέφερα και θα μπορούσε άνετα να τιμολογηθεί εξωφρενικά από κάποιον αλαζόνα ιδιοκτήτη, που θα είχε το καλάμι παρκαρισμένο δίπλα από την ταμιακή. Όμως εδώ τα πράγματα ήταν απτά και Ελληνικά. Οι τιμές εξαιρετικές, δόκιμες για όλα τα βαλάντια και με δυνατότητα να πας και να ξαναπάς….
Αυτό ήταν! Ξεκινάω μια νέα στήλη με σημεία γεύσης που θα δοκιμάζω και θα μοιράζομαι μαζί σας… η «Ελιά» συγκαταλέγεται στις «Οάσεις γεύσεων» και εύχομαι η λίστα να γίνει μεγάλη και οι Έλληνες Chef είναι καιρός να καταλάβουν πως το μεράκι στην κουζίνα τους φτάνει στους ανθρώπους που έρχονται για να τους φροντίσεις!
«Η Ελιά»
Μαρίνου Γερουλάνου 85, Αργυρούπολη
τηλ.210 99 60 100,
www.eliaresto.gr
Πηγή:http://mastercook.gr
