“Έρωτας ανίκατε μάχαν”, είπε ο Σοφοκλής. “Αρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για να αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις”, είπε από την άλλη ο Oscar Wilde…
Και τι τον κάνει τόσο δυνατό τον έρωτα; Τόσο ανίκητο; Τόσο ορμητικό; Δεν μου άρεσε ποτέ όλη αυτή η μοιραλατρεία που κρύβει μέσα του ο έρωτας. Ως γνωστόν άλλωστε, το μεγάλο σου έρωτα δεν τον παντρεύεσαι. Ο μεγάλος έρωτας δεν σε κάνει ευτυχισμένη. Ο μεγάλος έρωτας δεν έχει αίσιο τέλος.
Ο μεγάλος έρωτας είναι απλά ένας πολύ δυνατός αέρας. Σαν ανεμοστρόβιλος. Μια κινητήριος δύναμη που δείχνει να μην έχει όρια, αρχή, τέλος και σταματημό. Δεν κοντρολάρεται, δεν ηρεμεί, δεν καταλαγιάζει. Ο έρωτας ξέρει να είναι μόνο σαρωτικός και ζει στα άκρα. Ή στο απόλυτο εκατό ή στο απόλυτο μηδέν. Όπως και να έχει, σύμφωνα με το λαό, όσο τον βιώνεις, πρέπει να τον ζεις στο φουλ. Μπορεί ωστόσο να αποδειχθεί τόσο μοιραίος όσο και παραγωγικός.
Ο θεός Έρωτας, είναι γνωστός από τη μυθολογία ακόμα. Κατά την επικρατέστερη εκδοχή γιος της Αφροδίτης (θεάς της ομορφιάς) και του Άρη (θεού του πολέμου). Χμμμ, σε βάζει και σένα σε σκέψεις μήπως (make love not war); Είναι λοιπόν αυτές του οι θεϊκές ρίζες που τον κάνουν τόσο δυνατό; Θεωρώ τους ερωτευμένους τους πιο χαζούς και συνάμα τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στο κόσμο όλο. Τι καλύτερο άλλωστε από το να ζεις σ’ένα κόσμο όπου μέσα βρίσκεσαι μόνο εσύ και ο/η καλός/ή σου; Η μετά του έρωτα εποχή φυσικά εμπεριέχει τους πολλούς κινδύνους. Και εκεί πρέπει να οπλιστείς με δύναμη και κουράγιο.
Αλλά ξέρεις κάτι; Ναι, ο κακομοίρης είναι και τυφλός και κουφός (Συμβουλή μου: Αυτό πάρτο ως de facto στοιχείο). Όσο τον ζεις, εκμεταλλεύσου τον στο έπακρο. Πάρε δύναμη από τη δύναμη του. Κουράγιο από το κουράγιο του. Και φόρα από την εκτόξευση που τόσο απλόχερα σου χαρίζει. Ε και όταν πέσεις με το καλό, μπορείς να ελπίζεις σε ένα δίχτυ ασφαλείας που υπάρχει πάντα από κάτω σου, και ακούει στο όνομα “φίλοι”.
