Περασμένα ξεχασμένα, ό,τι έγινε- έγινε και λοιπές εκφράσεις που κυκλοφορούν σαν τις καραμέλες γύρω μας, προσπαθούν να μας πείσουν, όλα αυτά τα χρόνια, πως δεν πρέπει να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν. Πως πρέπει να κοιτάμε μπροστά γιατί εκεί βρίσκεται το μέλλον μας και συνεπώς και η ίδια μας η ζωή.
Πόσες φορές δεν έχετε σκεφτεί τι ωραία που θα ήταν, εάν υπήρχε αυτή η μαγική μικροεπέμβαση της λοβοτομής που θα διέγραφε όλες εκείνες τις κακές αναμνήσεις, όλα τα λάθη του παρελθόντος και θα σας άφηνε πίσω μόνο με αυτό το “ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”. Και αν όντως, μπορούσατε να κάνετε κάτι τέτοιο, πόσο ευτυχισμένους θα σας έκανε τελικώς;
Είμαστε το παρελθόν μας. Οι “βαλίτσες” που κουβαλάει ο καθένας μας δεν είναι γεμάτες με ροζ σύννεφα, όμορφους βασιλιάδες και λευκά άλογα. Είναι γεμάτη και με ψέμματα, άσχημα λόγια, κακές εμπειρίες και αμέτρητα βατράχια που δεν έγιναν πρίγκιπες ακόμα και μετά από επαναλαμβανόμενα φιλιά και αμέτρητες προσπάθειες.
Και μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα που θα μπορούμε να πάμε στο γιατρό και να ζητήσουμε μια απλή διαγραφή των τελευταίων κακών μας στιγμών, θα πρέπει απλώς να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτές. Και πόσο δύσκολο είναι να ξεχάσουμε; Να συγχωρήσουμε; Και πόσο αλληλένδετα είναι αυτά τα δύο μεταξύ τους; Θα πρέπει πρώτα να ξεχάσουμε και αυτόματα να συγχωρέσουμε ή άραγε η συγχώρεση επιβάλλεται να έρθει πρώτη για να ακολουθήσει η φυσική λησμονιά;
Το γυαλί ξανακολλάει ποτέ; Οι απόψεις διίστανται. Άλλοι λένε πως αν έχεις αρκετά καλή κόλα ναι μπορεί. Άλλοι λένε πως όχι. Και αν υπάρχει κάτι για να στεναχωριόμαστε τελικώς, είναι ένα πράγμα σε όλη αυτή την ιστορία. Ότι πάψαμε από καιρό να πιστεύουμε στην πρώτη εκδοχή. Ό,τι έγινε στο παρελθόν πρέπει να μένει εκεί. Το κλειδώνετε στο κουτάκι και πετάτε το κλειδί κάπου στους καταρράκτες του Νιαγάρα για να μην έχετε το φόβο να το ξαναβρείτε ποτέ. Γιατί αν το βρείτε, θα το ανοίξετε (φταίει η ανθρώπινη περιέργειά μας γι’αυτό). Και μαζί με αυτό θα ανοίξετε τον ασκό του Αιόλου. Γιατί η ιστορία, μας έχει αποδείξει περίτρανα πως η δεύτερη φορά δεν έρχεται για να σμίξει δυο ανθρώπους, για να τους δείξει το πόσο ταιριαστοί είναι μεταξύ τους αλλά για να ξεστομίσει όλα εκείνα τα ανείπωτα λόγια πικρίας που τριβελίζουν, συνήθως τη μία μεριά, καθ’όλη την διάρκεια που ήταν μακριά ο ένας από τον άλλον. Οι άνθρωποι χωρίζουν για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Και αυτοί οι λόγοι είναι που πρέπει να τους κρατάνε μακριά και μετά. Έτσι για να είμαστε όλοι ασφαλείς και για να μη ξαναπληγωθούν πάλι οι ίδιες καρδιές.
Κείμενο: Εύη Τσανάκα
