Ξέρω, ξέρω, είδατε τον τίτλο και προφανώς σκεφτήκατε “μα νωρίς δεν είναι ακόμη;”. Κάπως έτσι αντέδρασα κι εγώ όταν έμαθα πως φέτος η μεγάλη βραδιά των Oscars θα διεξαχθεί… ένα μήνα νωρίτερρα απ’ ό,τι συνηθίσαμε! Όμως, όπως βλέπετε, μένω πιστή στο ετήσιο αφιέρωμά μας κι η αυλαία απόψε ανοίγει με την ταινία που το 1977 διεκδίκησε 8 βραβεία και που ένα από αυτά κατέληξε στα χέρια του Jason Robarts.
Όταν ο νεαρός δημοσιογράφος Bob Woodward (Robert Redford) της Washington Post ξεκινούσε να καλύψει την εκδίκαση μίας διάρρηξης στο κτιριακό συγκρότημα του Watergate, οπωσδήποτε δε φανταζόταν πως είχε πιάσει στα χέρια του μία ειδησεογραφική… ωρολογιακή βόμβα. Κι αυτό γιατί οι πέντε κατηγορούμενοι για τη διάρρηξη φαίνονται να είχαν σχέσεις με τη CIA. Γιατί, όμως, άνθρωποι της CIA να εισβάλλουν στα γραφεία της Έδρας της Εθνικής Επιτροπής των Δημοκρατικών για να εγκαταστήσουν σύστημα παρακολούθησης; Ο Woodwardπιστεύει ακράδαντα πως το θέμα έχει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, γι’ αυτό κι οι αρχισυντάκτες του τον βάζουν να συνεργαστεί με τον πιο έμπειρο Carl Bernstein (Dustin Hoffman). Αν κι η συνεργασία των δύο αρχικά δε φαίνεται να έχει μεγάλο προσδόκιμο, ο Woodward κι ο Bernstein ξεδιπλώνουν σιγά σιγά ένα απίστευτο κουβάρι που καταλήγει σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της σύγχρονης ιστορίας των ΗΠΑ και που τελικά οδήγησε στην παραίτηση του Richard Nixon από την Προεδρία της χώρας.
Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο των δύο δημοσιογράφων όπου περιγράφουν το πώς οδηγήθηκαν στην αποκάλυψη του σκανδάλου Watergate, με το σεναριογράφο William Goldman (“Butch Cassidy And The Sundance Kid”, 1969) να αναλαμβάνει τη διασκευή του σεναρίου. Η σκηνοθεσία είναι του Alan J. Pakula (“Sophie’s Choice”, 1982).
Κατά βάση, θα μπορούσαμε να πούμε πως η οπτική του Pakula για την ιστορία του Watergate λειτουργεί ως ύμνος στην αξιοπρεπή δημοσιογραφία. Εκείνη που (τότε) οι εφημερίδες και τα μέσα γενικότερα θέλανε να μεταφέρουν τα γεγονότα όπως αυτά συνέβησαν πραγματικά κι όχι με λίβελους και το πέταγμα της λάσπης στον ανεμιστήρα, όπως δυστυχώς γίνεται ως επί το πλείστον πλέον για μερικά *clicks* παραπάνω. Αυτή η οπτική μας δίνει ένα εξαιρετικό χρονογράφημα με έντονο το στοιχείο του κοινωνικού και πολιτικού δράματος όπου, αν και γνωρίζουμε όλοι την έκβαση των γεγονότων, το σασπένς ζει και βασιλεύει. Γιατί πολύ αυτά αυτό γεννάται άμεσα από τη στιγμή που βλέπει κανείς τον αγώνα δρόμου που κάνουν οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες προκειμένου να θέσουν γερά θεμέλια στην ιστορία που θα συγκλονίσει τις ΗΠΑ το 1974.
Οι μυστικές συναντήσεις με τον “Deep Throat” (όχι, ξεχάστε το χαρακτήρα των “X-Files”!), οι επίμονες αρνήσεις των μαρτύρων που θα μπορούσαν να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση, όλα αυτά συνθέτουν ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό όπου ο θεατής περιηγείται με μία ισχυρή αίσθηση αγωνίας. Ο Pakula αντιμετωπίζει με σεβασμό το υλικό που του χαρίζει η δουλειά των Woodward και Bernstein κι αυτό φυσικά αποτυπώνεται στο αποτέλεσμα που φτάνει στις οθόνες μας, και μάλιστα περίπου ένα χρόνο μετά το σκάνδαλο. Γι’ αυτό κι έφτασε να διεκδικεί το Oscar Καλύτερης Σκηνοθεσίας και, αν κι έχασε από τον John G. Avildsen και το “Rocky” του, αποδείχθηκε ένας άξιος υποψήφιος στην κατηγορία. Εντούτοις, η ταινία σαφώς και δεν πέρασε απαρατήρητη, μια που διακρίθηκε στην κατηγορία για το Oscar Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου – ναι, είναι μία πολύ καλή νίκη!
Ας αποδώσουμε και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι: δε θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα αριστοτεχνικό πολιτικό δράμα/thriller χωρίς το cast που ο Pakula, μαζί με το Redford, συγκέντρωσε. Οπωσδήποτε η συνύπαρξη του Dustin Hoffman και του Robert Redford στα πλατό αποκτά μία ιδιαίτερη δυναμική, ουσιαστική για να μας μεταφέρουν τη δύσκολη αποστολή που μαζί ο Bernsteinκι ο Woodward έφεραν εις πέρας ώστε να μιλάμε σήμερα για μία από τις καλύτερες παραγωγές της ιστορίας του κινηματογράφου. Για όλους, όμως, η έκπληξη ήταν ο Jason Robarts στο ρόλο του διευθυντή της Washington Post, Ben Bradlee. Επειδή ο Bradlee είχε τις αμφιβολίες του για την επιλογή του Robarts και όταν τελικά εκείνος πήρε το ρόλο, του ζήτησε ευγενικά (sic) “απλά μη με κάνεις να φανώ σαν ηλίθιος”. Ο Robarts, όμως, αφομοίωσε στο έπακρο την αυστηρή, επιφυλακτική και συνάμα ηγετική φιγούρα του Bradlee με δεξιοτεχνία, αποδεικνύοντας πως κι ο Bradlee ήταν πρόσωπο – κλειδί στις εξελίξεις. Έτσι κέρδισε και το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου με το σπαθί του – ή, για να είμαι ακριβής, με το κόκκινο στυλό του (you’ll get it!)!
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι! Καλώς ήρθατε, λοιπόν, στο φετινό Oscar-ικό μας αφιέρωμα!
Πρωταγωνιστούν:Robert Redford, Dustin Hoffman, Jack Warden, Martin Balsam, Jason Robarts, Hal Holbrook, Jane Alexander, Stephen Collins κ.α.
Αν κι ακόμη δεν έχουν γίνει γνωστοί οι υποψήφιοι για την κατηγορία Β΄Ανδρικού Ρόλου, μείνετε συντονισμένοι γιατί θα τους μοιραστούμε μαζί σας!
Photo credits: IMDb
