Άλλο ένα δελτίο καιρού μόλις έχει τελειώσει και μαζί του απομακρύνεται κάθε σκέψη που αφορά στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Καθισμένη στον καναπέ μου και αντικρίζοντας το χριστουγεννιάτικο δέντρο που έχουμε στολίσει με τον Ανδρέα εδώ και δέκα μέρες, νιώθω την ανάγκη να σκεφτώ μόνο όμορφα πράγματα και να ονειρευτώ καταστάσεις που θα με ταξιδέψουν σε έναν κόσμο διαφορετικό από αυτόν που περιγράφουν οι ειδήσεις στα κανάλια, έναν κόσμο στον οποίο θα πρωταγωνιστούν η δικαιοσύνη, η αισιοδοξία και η αγάπη……
Τα λαμπάκια τρεμοπαίζουν σαν τις εικόνες που περνούν με ταχύτητα φωτός στο μυαλό μου. Εικόνες ευχάριστες αλλά και πιο δυσάρεστες, που μπορεί να μην ταιριάζουν με τη μαγεία των εορτών όμως έχω συνειδητοποιήσει ότι έτσι είναι η ζωή…
Σκέφτομαι ότι ζω σε αυτό το σπίτι εδώ και δύο χρόνια! Ευτυχισμένα χρόνια!!! Εδώ μέσα είδα τα όνειρα μου να παίρνουν σάρκα και οστά, εδώ ένιωσα την αληθινή αγάπη και βίωσα την απόλυτη ευτυχία.Σχεδόν μαγικά η σκέψη μου επιστρέφει λίγα χρόνια νωρίτερα και διαπιστώνω ότι όλοι περνάμε τον προσωπικό μας Γολγοθά πριν συναντήσουμε το λιμάνι εκείνο που θα γαληνέψει την ψυχή μας.
Τίποτα τελικά δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο στην ζωή μας. Όλα είναι ένας δρόμος, που πρέπει να τον περπατήσουμε με θάρρος και θετική σκέψη. Ακόμα και εάν όλα φαντάζουν δύσκολα και αρνητικά γύρω μας, ας σκεφτόμαστε όσο πιο θετικά μπορούμε και ας δώσουμε μόνοι μας το σύνθημα να ξεκινήσει το το ταξίδι από την αρχή!!! Δεν έχει καμιά σημασία πότε θα φτάσουμε στον προορισμό..αρκεί να τον ονειρευτούμε…θα είναι το πρώτο βήμα για να τον φτάσουμε…
Το πρωί συνάντησα έναν καλό μου φίλο και μου μίλησε για μια αγάπη που έφυγε. Την περιέγραψε ως μια αγάπη του καλοκαιριού με όλα τα σημάδια όμως ενώ μεγάλου έρωτα, με μικρή διάρκεια, πολλές έντονες στιγμές και δυνατό πάθος. Μου είπε ότι χάθηκε μέσα σε ένα βράδυ και τον ένιωσα να πονάει και να αναρωτιέται τι έφταιξε…
Τον έχω πολύ έντονα στη σκέψη μου απόψε. Σκέφτομαι πόσες φορές έχω αισθανθεί και εγώ η ίδια μόνη και μπερδεμένη , χωρίς να υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα μου που θα μπορεί να με νιώσει και να μου δώσει τη δική του οπτική στα πράγματα…Του είπα ότι οι περιπέτειες της ζωής όσο όμορφες και εάν είναι μπορεί κάποια στιγμή να τελειώσουν ξαφνικά και απροειδοποίητα…όλα εξάλλου αλλάζουν…και συνήθως για καλό…σημασία όμως έχει ότι τις ζήσαμε! Μεγαλύτερη αξία θα έχει να μάθουμε από τα λάθη μας και να γινόμαστε πιο δυνατοί με τον ίδιο μας τον εαυτό…Στο τέλος πάντα σώζεται αυτό που αξίζει να σωθεί…
Είναι όμορφο να προσπαθείς να νοιώσεις τις ψυχές των ανθρώπων! Μπαίνεις πιο βαθιά στη δική σου και εξελίσσεσαι ως άνθρωπος. Αυτό το παράδειγμα του φίλου μου, ας γίνει το ξεκίνημα της δικής μας επικοινωνίας. Ανυπομονώ να διαβάσω τα δικά σας emails και να μοιραστούμε μαζί ιστορίες, σκέψεις, εμπειρίες και προβληματισμούς.. Με την ελπίδα οτιδήποτε μοιραζόμαστε να γίνεται ελαφρύτερο μέσα μας. Να διώχνουμε μαζί τα συννεφάκια και τις βροχούλες και να φέρνουμε στις καρδιές μας μόνο ηλιοφάνεια…
Με αγάπη ,
Χριστίνα
(Στείλτε τις δικές σας σκέψεις και προβληματισμούς στη Χριστίνα Παύλου στο email [email protected] ).
