Πριν από κάποιες μέρες συμπληρωθήκαν 20 χρόνια μία ανάμνησης που ήρθε λίγο σαν χάδι στα μαλλιά μέσα σε όλη αυτή την παράνοια που ζούμε. Η ανάμνηση αυτή όμως μου θύμισε ακόμα ότι φέτος κλείνουν 20 χρόνια από την μέρα που τέλειωσα το σχολείο. Είκοσι χρόνια από τη στιγμή που άλλαξα ξανά πόλη και επέστρεψα εκεί που γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Επέστρεψα λοιπόν στην Αθήνα, εκεί που είπα τις πρώτες λέξεις μου, έκανα τα πρώτα μου βήματα… Αντίκρισα για πρώτη φορά τη θάλασσα, τον ουρανό, τον ήλιο, το φεγγάρι.
Γύρισα εκεί που έφτιαξα τις πρώτες αναμνήσεις μου και ένιωθα πάντοτε ότι ανήκω. Λες και τα σχολικά μου χρόνια ήταν σαν να είχα πάει κάπου άλλου μόνο για να περάσω τις τάξεις. Δεν ανήκα, τελικά, πότε σε εκείνη την πόλη. Όμως μου έχει αφήσει μία τεραστία περιουσία από ανθρώπους, εμπειρίες και μαθήματα που με έκαναν αυτό που είμαι, ό,τι και αν είναι αυτό.
Τι έμαθα στα 20 πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής μου;
Επιστρέφοντας λοιπόν στην αγαπημένη μου Αθήνα ήταν σαν να επιστρέφω σπίτι μου, αλλά με έναν άλλο τρόπο. Ξέρεις είναι κάπως σαν να χωρίζεις, βαθιά μέσα σου να χαίρεσαι γιατί ήταν η σωστή επιλογή; Αλλά υπάρχει και μια μελαγχολία δίπλα στη χαρά, έτσι για να σε κρατάει στη γη, μη πάθεις από τη πολλή χαρά και σου έρθει απότομο.
Τι έμαθα λοιπόν στα πρώτα 20 χρόνια της ενήλικης ζωής μου; Για αρχή έμαθα ότι αν θες να φας πρέπει να μαγειρέψεις! Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι πέρα από κάποιες συμβουλές την στιγμή μου μαγειρεύεις δεν χρειάζεται να σου μάθει κανείς πώς να το κάνεις. Βλέποντας όλη μου τη ζωή τη μάμα μου να μαγειρεύει –εκπληκτικά είναι η αλήθεια, και δεν είναι μόνο δίκη μου άποψη… Όλη η γνώση είχε εγκατασταθεί μέσα μου χωρίς να μου δείξει ποτέ.
Το ίδιο ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες δουλειές του σπιτιού…. Σαν έφηβη δεν έκανα πότε και τα είχα όλα έτοιμα. Αν λοιπόν θες να διατηρήσεις ένα ανθρώπινο επίπεδο διαβίωσης, ναι πρέπει να πλύνεις και να σιδερώσεις μόνος σου τα ρούχα σου, να καθαρίσεις το σπίτι σου, να ψωνίσεις… Και γενικά να κάνεις όλα εκείνα τα βαρετά που στον κόσμο σε καθιστούν έναν υπεύθυνο ενήλικα, λέμε τώρα.
Έξοδα δεν είναι μόνο ψώνια και συναυλίες…αλλά και λογαριασμοί που πρέπει να πληρωθούν!
Έμαθα πως πρέπει να διαχειρίζεσαι τα χρήματα σου . Και πλέον δεν λες “Έλα μωρέ δεν θα πληρώσω την ΔΕΗ αυτόν το μήνα γιατί είδα κάτι καταπληκτικά παπούτσια!”… Ή “Είναι και αυτή η συναυλία που θέλω σαν τρελή να πάω”. Έλα όμως που η ΔΕΗ θα θυμηθεί ότι δεν την πλήρωσες και θα αναγκαστείς -για να μην πεις ότι χάλασες τα χρήματα της- να μην πας πουθενά για τον επόμενο μήνα. Όχι γιατί δεν υπάρχει το περιθώριο λάθους, αλλά γιατί τώρα πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι τα λάθη σου, μήπως και δεν τα ξανακάνεις. Το θετικό είναι ότι μαθαίνεις τουλάχιστον πως τους λογαριασμούς πρέπει να τους πληρώνεις και αυτό επεκτείνεται και στους θεωρητικούς λογαριασμούς.
Άνθρωποι και Λάθη της ενηλικίωσης
Στην ενηλικίωση καλείσαι να κάνεις λάθη, να μάθεις από αυτά, να μην τα επαναλαμβάνεις και να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου… Τα περιθώρια λάθους στενεύουν και το άλλοθι «θα μεγαλώσει και θα μάθει», παύει να ισχύει. Μέσα σε αυτά τα λάθη και την ανάληψη ευθυνών μπαίνουν και οι σχέσεις σου με τους άλλους… Όλους τους άλλους, από τους καθηγητές και του εργοδότες, τους φίλους και τους συγγενείς, μέχρι τους έρωτες και τους ενθουσιασμούς της στιγμής.
Έμαθα λοιπόν ότι οι σχέσεις με τους ανθρώπους πρέπει να βασίζονται στην ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη. Αν κάποια από τις δύο δεν υπάρχει ή χαθεί η σχέση είναι καταδικασμένη. Πρέπει να είσαι πρόθυμος να μπεις στην θέση του άλλου και να τον κατανοήσεις… Χωρίς όμως να χάσεις την δίκη σου σκέψη και ματιά. Πρέπει να είσαι πιο διπλωματικός και να λες αυτά που θέλεις, αλλά λίγο πιο στρογγυλεμένα και διακριτικά, το έμαθα, δεν το έκανα ποτέ πράξη.
Έμαθα ότι οι άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή σου είναι εκείνοι που έπρεπε να μείνουν και είναι οι άνθρωποι σου. Είναι η δεύτερη οικογένεια που έφτιαξες, επέλεξες και συνεχίζεις με χαρά, πάρα τις δυσκολίες να επιλέγεις. Έμαθα ότι ο ερωτικός ενθουσιασμός με τον ερώτα τον ίδιο που αισθάνεσαι για έναν άνθρωπο δεν έχουν καμία σχέση. Στον ενθουσιασμό μπορείς να τα τινάξεις όλα στον αέρα για μία λάθος κίνηση, μία λάθος λέξη. Αλλά και στον έρωτα προσπαθείς πιο πολύ και δίνεσαι στον άλλον, ακόμα και όταν εκείνος δεν το καταλαβαίνει. Στον έρωτα απαρνιέσαι το εαυτό σου για τον άλλον άνθρωπο και φτάνεις να τον αγαπήσεις με έναν απόλυτα φυσικό τρόπο. Έμαθα ότι η αγάπη όταν την νιώσεις δεν τελειώνει πότε.
Ενηλικιώνομαι = Μαθαίνω καλύτερα τον εαυτό μου
Στα πρώτα 20 χρόνια της ενήλικης ζωής μου έμαθα ότι μπορείς να μάθεις τον εαυτό σου καλύτερα… Απλά συνειδητοποιώντας ότι κάθε μέρα, από κάθε άνθρωπο και σε κάθε συνθήκη μπορείς να μαθαίνεις και να εξελίσσεσαι. Μπορείς να μάθεις τον εαυτό σου και να τον κάνεις καλύτερο ή χειρότερο μέσα από τις σχέσεις σου με τους άλλους. Αν τους αφήσεις χώρο και τους δώσεις χρόνο.
Έμαθα ό,τι τίποτα δεν τελειώνει ποτέ αν ουσιαστικά δεν έχει τελειώσει στο μυαλό και στη ψύχη σου. Έπίσης έμαθα ότι μπορεί η έφηβη μέσα σου να μεγάλωσε… Αλλά είναι πάντα εκεί και σε περιμένει στη γωνία, για να σε επιβραβεύσει, να χαρεί με τη χαρά σου, να σε κρίνει ή σου θυμίσει ποία ήσουν και τι ήθελες. Έμαθα ότι η ζωή δεν σταματά να σε εκπλήσσει ποτέ είτε θετικά, είτε αρνητικά! Όλα μπορείς να τα αντέξεις κάνοντας μια βόλτα στη θάλασσα με έναν άνθρωπο που θα σε ακούσει και θα σε βοηθήσει.
Περιμένοντας τα επόμενα 20 χρόνια ενηλικίωσης και ταυτόχρονης προσποίησης ότι είμαστε όντως ενήλικες και πρέπει να συμπεριφερόμαστε αναλόγως… Εκτός αν είμαστε με τους ανθρώπους μας που εκεί μπορούμε να έχουμε την ηλικία που μας βγάζουν εκείνοι. Εξάλλου όπως λέει και μια φίλη μου, «Ο χρόνος δεν υπάρχει».
Κείμενο: Λίνα Γριβογιάννη
Featured image: unsplash.com/@thoughtcatalog
