Ξοδεύουμε ένα μεγάλο μέρος της ημέρας μας στο χώρο εργασίας μας. Ακόμη κι όσοι έχουμε αυτό που κάποιοι αποκαλούν “dream job”, όμως, συναντούμε εμπόδια κι ανατροπές που είναι πολύ πιθανό να μας εκνευρίσουν. Κι όταν λέω να μας εκνευρίσουν, εννοώ σε βαθμό που να νιώθουμε πως φτάνουμε στα όριά μας. Πώς μπορούμε, επομένως, να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις προτού κληθούμε να… μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα;
01 Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα – ή και περισσότερες
Όταν νιώθουμε έτοιμοι να εκραγούμε… Είναι προτιμότερο για λίγα λεπτά να κάτσουμε κάπου μόνοι και να αφιερώσουμε λίγα λεπτά στο να ηρεμήσουμε παρά να φτάσουμε στο σημείο να χάσουμε τον αυτοέλεγχό μας. Ακόμη κι αν βρισκόμαστε σε μία συνάντηση συνεργατών. Όταν είμαστε εκνευρισμένοι είμαστε και πιο ευερέθιστοι. Αυτό σημαίνει πως, στην περίπτωση της έκρηξης είναι πιθανό να ξεστομίσουμε κάτι για το οποίο αργότερα να μετανιώνουμε. Οπότε δίνουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας αναπνέοντας αργά ή μετρώντας… Κάνοντας γενικότερα οτιδήποτε θα εξισορροπήσει την πίεση και την αναπνοή μας, πράγματα που σηματοδοτούν τον εκνευρισμό. Όταν επιστρέψουμε, η κατάσταση από την οποία απομακρυνθήκαμε μπορεί να εξακολουθεί να υφίσταται, αλλά θα μπορούμε να τη διαχειριστούμε πιο ψύχραιμα. Άλλωστε… στην αντίθετη περίπτωση, ακόμη κι αν έχουμε δίκιο, θα το έχουμε χάσει αν αρχίσουμε να ουρλιάζουμε οργισμένοι.
02 Μαθαίνουμε… τα “κουμπιά” μας
Όταν νιώθουμε πως φτάνουμε στο “αμήν”, το επόμενο βήμα μετά την προσπάθειά μας να ανασυγκροτηθούμε, είναι να αντιληφθούμε τι είναι αυτό που τροφοδοτεί τον εκνευρισμό μας. Μπορεί να υπάρχει μία σύγκρουση με κάποιον συνεργάτη. Μπορεί να νιώθουμε πως τα projects και οι προθεσμίες μαζεύονται, στοιβάζονται και νιώθουμε πως δε μπορούμε να τα προλάβουμε όλα και (κυρίως) να τα ολοκληρώσουμε όπως θα θέλαμε. Αυτό που οδηγεί στην οργή είναι, στην πραγματικότητα, το άγχος. Αναγνωρίζουμε, λοιπόν, τι μπορεί να πυροδοτήσει την “έκρηξη” και το επεξεργαζόμαστε ώστε να περιορίσουμε το άγχος που μας προκαλεί.
03 Αναζητούμε τα θετικά της υπόθεσης
Κάτι ακόμη που μπορεί να τροφοδοτήσει την οργή μας είναι εκείνα τα “αν…” ποτ τριβελίζουν το μυαλό. “Αν ο/η συνάδελφος μου έφερνε εγκαίρως την αναφορά, θα ήμουν πιο προετοιμασμένος”. Ό,τι γίνεται, όμως, δεν… ξεγίνεται και τα “αν…” δεν έχουν πλέον ούτε θέση ούτε αξία. Οπότε επικεντρωνόμαστε στα θετικά της δουλειάς μας, στα σημεία που μας κάνουν να θέλουμε να συνεχίσουμε στην εταιρεία όπου εργαζόμαστε και για την οποία θέλουμε να βελτιωθούμε για καλύτερες επιδόσεις και (γιατί όχι;) ανέλιξη. Εστιάζουμε σε αυτά τα θετικά, λοιπόν, και συνεχίζουμε την προσπάθεια ψύχραιμα και παρακάμπτοντας στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις όποιες αφορμές για προστριβές.
Στην ουσία, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να καλλιεργήσουμε την ικανότητα του αυτοελέγχου. Αυτός είναι που θα μας βάλει φρένο προτού αφεθούμε στην “έκρηξη” και χάρη στον οποίο θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε όπως πρέπει στην όποια δυσκολία: με επαγγελματισμό κι ωριμότητα.
