Προτού γεννήσω πρόωρα, στις 31 εβδομάδες κύησης, άκουγα τα ποσοστά «ένα στα 10 μωρά γεννιούνται πρόωρα» αδιάφορα. Πίστευα κι εγώ, όπως οι περισσότεροι, πως τα πρόωρα είναι απλώς ελλιποβαρή βρέφη, που πρέπει να μείνουν λίγες μέρες στη θερμοκοιτίδα, για να μεγαλώσουν, να πάρουν βάρος και να πάνε χαρούμενα στο σπίτι τους. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, μπορώ να πω ότι η προωρότητα όχι μόνο είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη ζωή και την υγεία των παιδιών αυτών, αλλά και ιδιαίτερα τραυματική για τους γονείς τους. Το να γυρίσεις στο σπίτι χωρίς το μωρό σου, ασχέτως αν ούτε πριν το είχες, και να ζήσεις τις πρώτες μέρες της ζωής του όχι σαν μέρες χαράς, αλλά σαν ένα εφιαλτικό σενάριο που εκτυλίσσεται μέσα σε νοσοκομεία και χειρουργεία, δίπλα σε γιατρούς, μαθαίνοντας ιατρικούς όρους και βλέποντας το πιο δικό σου πλάσμα αβοήθητο, είναι κάτι που ισοδυναμεί ψυχολογικά με έναν θάνατο.
Ξεκίνησα να γράφω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου από την πιο σκληρή εμπειρία της ζωής μου δύο χρόνια μετά τη γέννηση της κόρης μου στο blog 31ebdomades. Ήθελα να τα εκφράσω, να διαπιστώσω αν τελικά και άλλοι γονείς αισθάνθηκαν το ίδιο, και να τα γιατρέψω. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν μόνη. Άρχισα τότε να σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να βοηθήσω τις μητέρες που έζησαν ή ζουν τώρα την ίδια πραγματικότητα, ξεκινώντας από τα αυτονόητα: αυτά που έλειψαν σε μένα.
Αρχικά τις κάλεσα να μοιραστούν την ιστορία τους με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας στις 17 Νοεμβρίου, μια μέρα άγνωστη στο ελληνικό κοινό. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη, καθώς δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς για κάτι που ενδεχομένως ακόμη πονάει. Με αυτή μου την ενέργεια, καθώς και με σχετικά δημοσιεύματα, στήριξα τη διεθνή καμπάνια του EFCNI, ενώ στη συνέχεια σε συνεργασία με το “Ηλιτόμηνον” , μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, ενισχύσαμε την ηλεκτρονική ψηφοφορία για τα δικαιώματα των πρόωρων μωρών που σε λίγες ημέρες θα κατοχυρωθούν με σχετική κοινοτική οδηγία στις Βρυξέλλες.
Τα Χριστούγεννα του 2013, ενώνοντας δυνάμεις με την οργάνωση Give the Kids, προσφέραμε τη δυνατότητα σε γονείς πρόωρων μωρών να λάβουν δωρεάν τα απαραίτητα για τη φροντίδα στο σπίτι μηχανήματα που ενδεχομένως χρειάζονταν, ενώ την Πρωτοχρονιά του 2014 (σε συνεργασία ξανά με το Ηλιτόμηνον) ορισμένοι γονείς άλλαξαν χρόνο με τα μωρά τους στις μονάδες εντατικής νοσηλείας.
Και καθώς η ψυχολογική υποστήριξη της μητέρας που γεννάει πρόωρα είναι ανύπαρκτη από την πλευρά της πολιτείας, στα τέλη του Γενάρη, μαζί με τον ψυχολόγο Πάτροκλο Παπαδάκη, επίσης πατέρα πρόωρου παιδιού, διοργανώσαμε την πρώτη ανοικτή, δωρεάν ομαδική συνεδρία με τίτλο «Πρόωρα Γονείς σαν Πρόωρα Παιδιά» για να μοιραστούμε και να διαχειριστούμε τα αρνητικά συναισθήματα της πρόωρης μητρότητας.
Σήμερα, καθώς το μπλογκ μου συμπληρώνει έναν χρόνο ζωής, έχω πια αποφασίσει ότι αυτό που θέλω είναι να «μπλογκοσφέρω». Διότι θεωρώ πως ένα μπλογκ ωριμάζει, αν φύγει από τον καθρέφτη του και σταθεί έξω στον δρόμο, δίπλα στους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη με οποιονδήποτε τρόπο.
Έτσι, το 31 εβδομάδες ετοιμάζεται να συνεχίσει τις ομαδικές συνεδρίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και να στηρίξει με μια νέα καμπάνια την Παγκόσμια Ημέρα της Αγκαλιάς Καγκουρό (15 Μαΐου), της θεραπευτικής αγκαλιάς που επιτρέπει στο πρόωρο βρέφος να έρχεται σε επαφή με το γυμνό στήθος των γονιών του, η οποία ελάχιστα έως καθόλου εφαρμόζεται στα ελληνικά νοσηλευτικά ιδρύματα. Παράλληλα, θα σταθεί δίπλα στις μητέρες των πρόωρων που θέλουν να θηλάσουν, θα διεκδικήσει γι’ αυτές μια λειτουργική τράπεζα γάλακτος και θα εξακολουθήσει να στηρίζει με κάθε δυνατό τρόπο τις ιδιαίτερες ανάγκες τους.
Κέλλυ Σώκου
Με βρίσκετε εδώ: http://31ebdomades.blogspot.com και https://www.facebook.com/31ebdomades
