Αν στο παρελθόν υπήρχαν φορές που το άγχος και οι δυσκολίες της καθημερινότητας μας προκαλούσαν τουλάχιστον δυσφορία… Τώρα με την πανδημία η φουρτούνα μέσα μας μοιάζει να μη μπορεί να καταλαγιάσει με τίποτα. Κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι και παράλογο. Πέραν από το φόβο πως διακυβεύεται η υγεία η δική μας και των αγαπημένων μας, έρχονται να προστεθούν η οικονομική αβεβαιότητα και βεβαίως οι κοινωνικές μας σχέσεις. Η όποια απαισιοδοξία είναι εμφανής ακόμη και στους ανθρώπους που θεωρούνται τυχεροί… Επειδή βγαίνουν έστω για μερικές ώρες από το σπίτι για να πάνε στην εργασία τους. Πρόκειται για μία κατάσταση που επηρεάζει όλους μας. Για να βγούμε, λοιπόν, νικητές από όλην αυτήν την ιστορία χρειάζεται, εκτός από το να τηρούμε τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας, να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και να διαχειριζόμαστε ό,τι αισθανόμαστε.
01 Το “βγάζουμε” από μέσα μας.
Όσο δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, τόσο περισσότερο θα μας επιβαρύνουν. Άρα, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να τους δώσουμε υπόσταση. Μπορούμε να καταγράψουμε το τι αισθανόμαστε σε ένα ημερολόγιο ή να τα μαγνητοφωνήσουμε ως ένα πρώτο και προσωπικό “ξέσπασμα”. Παράλληλα αυτό θα μας βοηθήσει να αντιληφθούμε πως είναι κάτι υπαρκτό.
02 Γνωριζόμαστε καλύτερα μαζί του.
Σε αυτό το βήμα θα βοηθήσει οποιαδήποτε μορφή διαλογισμού, είτε πρόκειται για ασκήσεις αναπνοών είτε για έναν περίπατο. Το συναίσθημα που μας προβληματίζει είναι κάτι που υφίσταται εκείνη τη στιγμή. Καθώς στόχος του διαλογισμού είναι να βρισκόμαστε παρόντες στην τρέχουσα στιγμή, επιστρατεύουμε τη μέθοδο που μας εξυπηρετεί καλύτερα ώστε να το μελετήσουμε, να το παρατηρήσουμε ώστε έτσι να αντιληφθούμε το μέγεθος και την επιρροή του.
03 Δεν το αγνοούμε και δεν του αντιστεκόμαστε.
Το μόνο εύκολο είναι να κρύψει κανείς τα αισθήματά του “κάτω από το χαλί”, όμως δε σημαίνει πως έτσι ο θυμός ή η θλίψη μας παύουν να υφίστανται. Ακόμη κι αν μας φτάσει σε μία αντίδραση όπως το να κλάψουμε ή να φωνάξουμε, του επιτρέπουμε να το κάνει. Η στιγμή αυτή θα παρέλθει και το συναίσθημα αυτό θα χάσει σημαντικά την ισχύ του.
04 Δεν τιμωρούμε τον εαυτό μας επειδή αισθάνεται άσχημα.
Ας το πούμε απλά: η αγωνία, η οργή κι η στεναχώρια είναι ανθρώπινες, καλώς ή κακώς. Αυτό δε σημαίνει πως είμαστε αδύναμοι, επομένως ας μην κάνουμε τον εαυτό μας να νιώσει έτσι. Εφόσον αναγνωρίσουμε την όποια δυσκολία αντιμετωπίζουμε και το πώς αυτή μας επηρεάζει, το επόμενο βήμα είναι να πείσουμε τον εαυτό μας πως μπορεί να αντεπεξέλθει. Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε εκείνη τη στιγμή, όμως στην πραγματικότητα όλα αντιμετωπίζονται.
05 Υπάρχουν κι οι άνθρωποι μας…
Πολλές φορές οι καταστάσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε είναι πιο διαχειρίσιμες με ενισχύσεις. Τι σημαίνει αυτό; Η οικογένειά μας, ο σύντροφός μας ή ένας καλός φίλος, γενικά άνθρωποι που κοντά τους νιώθουμε ασφάλεια κι ηρεμία μπορούν να λειτουργήσουν ως καταφύγιο για εμάς. Μπορούμε να συζητήσουμε μαζί τους ό,τι μας απασχολεί ώστε πρωτίστως να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας. Στη συνέχεια, οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να κάνουμε τις προηγούμενες τακτικές λίγο πιο εύκολες: μπορούν να μας βοηθήσουν να δούμε τη “μεγαλύτερη εικόνα” των συναισθημάτων μας, να μας καθησυχάσουν πως ό,τι αισθανόμαστε είναι φυσιολογικό ή ακόμη και να μας καθοδηγήσουν προς την ιδανική λύση.
Σε κάθε περίπτωση να θυμάστε αυτό: το να φοβόμαστε ή ακόμη και να οργιζόμαστε είναι στη φύση μας. Στο χέρι μας όμως είναι, ειδικά αυτήν την περίοδο, να μην αφήσουμε τους φόβους και τις αγωνίες μας να κυριαρχήσουν επάνω μας ορίζοντας ως ένα βαθμό ακόμη και τη ζωή μας.
Photo credits: @nandovish/ @annhwa (unsplash)
