Σπίτι, δουλειά, σπίτι, μαγείρεμα, προπόνηση, μάθημα μουσικής, “να κοιμίσω τα παιδιά”… Πρόκειται για τη βάση του προγραμματισμού που κάνει κάθε γυναίκα στο μυαλό της, ανεξάρτητα αν είναι μόνη της ή έχει οικογένεια. Και τον κάνει κάθε μέρα. Συχνά, όμως, όλες αυτές οι υποχρεώσεις μπορούν να μας καταβάλλουν με αποτέλεσμα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να μη μπορούμε να αντεπεξέλθουμε όπως θα θέλαμε. Στη χειρότερη, να μας επηρεάσει ψυχολογικά και κατ’ επέκταση και σωματικά. Εδώ δε χρειάζεται συνταγή γιατρού, αλλά απλά να θέσουμε κάποια όρια.
01 Πολλές γυναίκες στρέφονται για “παρηγοριά” στο φαγητό, όμως αυτή η ανακούφιση είναι μόνο παροδική. Ακόμη, έχουμε την τάση να τρώμε πιο γρήγορα ως αποτέλεσμα του άγχους που μας καταβάλλει λόγω των αυξημένων επιπέδων της κορτιζόλης στο σώμα. Είναι προτιμότερο να βγούμε για μία βόλτα, να κάνουμε ένα ζεστό μπάνιο ή (ακόμη απλούστερα) να βάλουμε πιο άνετα ρούχα.
02 Οι προθεσμίες στη δουλειά κι οι απαιτήσεις των συνεργατών ή και του εργοδότη μας είναι από μόνα τους παράγοντες που μπορούν να εντείνουν το άγχος, ειδικά όταν επηρεάζουν και την προσωπική μας ζωή. Οι γυναίκες έχουμε σχεδόν εκ φύσεως την τάση να απορροφούμε το άγχος των άλλων, καθώς είμαστε “σχεδιασμένες” να παρέχουμε φροντίδα. Όμως κάθε πρόβλημα έχει τον τόπο του και το χρόνο του για να επιλυθεί, επομένως καλό είναι τα όποια ζητήματα της δουλειάς να παραμένουν στο γραφείο.
03 Όσο χιουμοριστικό και να είναι το τραγούδι “Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά”, δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Ειδικά οι σύζυγοι και μητέρες έχουν (εκτός των άλλων) να φροντίσουν το σπίτι και τα παιδιά και είναι λογικό συχνά πυκνά να αναρωτιούνται γιατί ο σύζυγός τους δε βλέπει τις ανάγκες που υπάρχουν. Εδώ χρειάζεται μία κατανομή των υποχρεώσεων του σπιτιού ώστε και να μην πέφτει όλο το βάρος στους ώμους μας και το σπίτι να λειτουργεί σαν ελβετικό ρολόι. Και ναι, μπορούμε να αναθέσουμε μερικές εύκολες δουλειές και στα παιδιά, όπως να συμμαζέψουν τα βιβλία και τα παιχνίδια τους ή να ξεχωρίσουν μόνα τους τα άπλυτα ρούχα τους.
04 Με τους υπολογιστές και τα smartphones να έχουν γίνει ένα σχεδόν αναπόσπαστο κομμάτι της ημέρας μας, σχεδόν ξεχνάμε να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά. Τέρμα στα “κι αν είναι από τη δουλειά και δεν το ακούσω;” – αυτό κι αν είναι άγχος! Συμφωνούμε με τα μέλη της οικογένειας να αφήνουμε όλοι στην άκρη για κάποιες ώρες τις συσκευές μας και φυσικά… να τις ξεχνάνε την ώρα που καθόμαστε όλοι μαζί για φαγητό!
05 Μία ακόμη παγίδα στην οποία πέφτουμε είναι να συγκρινόμαστε με τους άλλους και να ζηλεύουμε, για παράδειγμα, τη συνάδελφό μας που, παρά την απαιτητική εργασία της, μαγειρεύει κάθε μέρα, φροντίζει τα τρία παιδιά της να πηγαίνουν στις τρεις (εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, πάντα!) εξωσχολικές τους δραστηριότητες κι έχει χρόνο και για pilates ή tennis – και φυσικά αγχωνόμαστε περισσότερο! Η αλήθεια, όμως, είναι πως… κανείς δε μας βαθμολογεί – τουλάχιστον κανείς που δικαιούται την όποια άποψη. Δεν σκεφτόμαστε, λοιπόν, τι “θα έπρεπε” να κάνουμε, αλλά να φροντίζουμε να κάνουμε σωστά ό,τι ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα.
06 Αν η “ρίζα” του άγχους μας είναι οικονομικό, αντί να σπαζοκεφαλιάζουμε μέρα με τη μέρα πότε πρέπει να πληρωθούν οι λογαριασμοί, τότε κάνουμε μία συζήτηση με το σύντροφό μας για το budget και φροντίζουμε ώστε κάποιες πληρωμές να γίνονται πάγιες. Κάπου εδώ έρχεται η μαγική εφεύρεση του e-banking. Μπορούμε μάλιστα κάποιες συναλλαγές να γίνονται αυτόματα σε μηνιαία βάση προκειμένου να υπολογίζουμε ευκολότερα το budget που απομένει για τα έξοδα της οικογένειας.
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι να μην ξεχνλάμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Μπορεί να τηρούμε στο ακέραιο τα ιατρικά ραντεβού των παιδιών μας ή ακόμη και των ηλικωμένων γονιών μας, όμως για να συνεχίσουμε να τα τηρούμε, πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιες να είμαστε καλά. Υιοθετούμε, λοιπόν, οποιαδήποτε ρουτίνα μας χαλαρώνει (hobby, διαλογισμός, γυμναστική, οι επιλογές άπειρες) και, πού και πού, προσφέρουμε και λίγο χρόνο στον εαυτό μας και μόνο.
