Δε χρειάζεστε εμένα να σας πω πως οι ζωές μας έχουν αλλάξει σχεδόν ριζικά από την ώρα που ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία. Και δε θα αμφισβητήσω πως τα μέτρα προστασίας, (ιδίως εκείνο της ΦΥΣΙΚΗΣ* αποστασιοποίησης) είναι εκείνα που θα διατηρήσουν ασφαλείς εμάς και τους ανθρώπους που αγαπάμε. Ο καιρός περνάει, όμως, και πλέον είναι ορατό το τίμημα που πολλοί πληρώνουν, αρχικά εξαιτίας της αναγκαστικής απομόνωσης.
Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό πλάσμα. Είναι εξοικειωμένος με την αλληλεπίδραση με άλλα άτομα και όλη αυτή η κατάσταση είναι ενάντια στη φύση του. Κι αν ρωτήσεις κάποιον σήμερα τι του λείπει αυτή τη στιγμή, θα σου αναφέρει κάτι πολύ απλό… Τη διαδρομή πηγαίνοντας τα παιδιά του στο σχολείο ή το να βγει μετά τη δουλειά με μία συντροφιά συνεργατών για φαγητό.
Ας κάνουμε, λοιπόν μία διαφορετική λίστα: όλα όσα μας λείπουν αυτήν τη στιγμή και που θα πράξουμε αμέσως μόλις τελειώσει αυτή η περιπέτεια:
Η έξοδος για φαγητό και ποτό – ή έστω για έναν καφέ
Το Κυριακάτικο brunch ή ένα οικογενειακό τραπέζι στο αγαπημένο μας εστιατόριο ήταν μέχρι το Μάρτιο καθιερωμένο για πολλούς. Εξυπακούεται πως ένα σπιτικό γεύμα που έχει ετοιμαστεί με αγάπη αποπνέει μία εσωτερική γαλήνη… Όμως η αλήθεια είναι πως μας έλειψε να μαζευτούμε σε ένα τραπέζι με φαγητά από επαγγελματίες σεφ – ακόμη κι αν το μόνο που θα γιορτάζουμε είναι πως είμαστε απλά μαζί! Και βέβαια το ίδιο ισχύει για μία μπύρα μετά τη δουλειά ή ένα coffee date με τους φίλους μας!
Οι αγκαλιές
Από προσωπική πείρα θα σας πω πως είναι κάτι που με ενοχλεί ιδιαίτερα: η έλλειψη της επαφής. Η αγκαλιά κι ένα φιλί είναι τα πιο ηχηρά μηνύματα αγάπης που μπορεί κανείς να στείλει κι όμως… Είναι από τα πρώτα που μας “έκοψαν μαχαίρι”. Να είστε σίγουροι πως μόλις σταματήσουμε να φοβόμαστε, τα χέρια μας θα είναι συνεχώς ανοιχτά για μεγάλες και σφιχτές αγκαλιές.
Το “παρών” σε αθλητικές διοργανώσεις
ΟΚ, ίσως όχι για το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, αν ρωτάτε εμένα! Αλλά το να παρευρεθεί κάποιος με την παρέα του σε ένα σημαντικό αγώνα ή ακόμη και σε αυτό των παιδιών του προσέφερε μέχρι τώρα μία διαφυγή από την “βαρετή” καθημερινότητα… Αλλά και μία εναλλακτική κοινωνική συναναστροφή. Θα δείτε με πόση λαχτάρα θα πηγαίνουμε να στηρίξουμε την “παιχτούρα” της οικογένειας – ακόμη κι αν είναι το κυριακάτικο ρεπό μας!
Το γυμναστήριο
Καλή κι η γυμναστική στο σπίτι, δε λέω. Στο κάτω κάτω ακόμη κι οι γυμναστές έχουν εναρμονιστεί με τις συνθήκες και πλέον προσφέρουν τις υπηρεσίες των sessions σε κατατοπιστικά βίντεο και διαδικτυακά μαθήματα. Η φυσική παρουσία, όμως, στο γυμναστήριο, ειδικά αν μιλάμε για προπονήσεις που γίνονται σε groups όπως pilates ή χωρό…Ήταν κι αυτή μία καλή ευκαιρία να γνωριστείς και να συναναστραφείς με κόσμο. Να δεις που το “δεν πάω γυμναστήριο σήμερα, βαριέμαι” θα εξαφανιστεί από την ορολογία πολλών!
Η δουλειά και το σχολείο
Δε σας κρύβω πως νιώθω τυχερή που μπορώ να πηγαίνω ακόμη στην εργασία μου, έστω και με το χαρτί μετακίνησης συνεχώς στην τσάντα μου. Θα ήθελα να είναι κι άλλοι εξίσου τυχεροί με μένα. Ακόμη κι αν κάποιος ξυπνούσε το πρωί και ο καιρός τον ενέπνεε περισσότερο για χουχούλιασμα παρά για δουλειά… Σήμερα αν του έλεγε κάποιος να πάει άμεσα στην εργασία του θα το έκανε “πετώντας” μόνο και μόνο για να βρεθεί ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Και βέβαια, το κλειστό σχολείο για τους μαθητές (μικρούς και μεγάλους) είναι από μόνο του πρόκληση, γιατί εκτός από τη συνηθισμένη ρουτίνα τους… Τα παιδιά πλέον στερούνται και την κοινωνική τους επαφή με τους φίλους τους. Είμαι σίγουρη πως όταν ανοίξουν και πάλι στα σχολεία, τα παιδάκια δε θα αναζητούν δικαιολογίες πως “πονάει η κοιλίτσα” για κοπάνα!
Το να ψωνίζουμε χωρίς άγχος
Είναι εντελώς διαφορετικό να πηγαίνεις για ψώνια επιλέγοντας με την άνεσή σου όσα χρειάζεσαι. Κι αλλιώς να περπατάς σε διαδρόμους και να βλέπεις άδεια ράφια εξαιτίας του πανικού – ειλικρινά τώρα… Τι το κάνατε μερικοί ΤΟΣΟ χαρτί υγείας;;;
Μικρές αλλά και μεγάλες στιγμές
Γενέθλια, γάμοι, reunions… αλλιώς τα φανταζόμασταν κι αλλιώς προέκυψαν. Στιγμές που έτσι κι αλλιώς μένουν ανεξίτηλες στο νου μας φέτος δυστυχώς θα γίνουν τέτοιες για διαφορετικούς λόγους. Το καλό, όμως, είναι πως κάποιοι κατάφεραν… Εστω κι υπό αυτές τις συνθήκες (και με τη δέουσα προσοχή, πάντα) να έχουν φωτογραφίες από αυτές τις στιγμές όπου βλέπεις μόνο χαμόγελα. Πολύ απλά γιατί η αγάπη που αφιέρωσαν σε αυτήν την “αποστολή” ήταν δυνατή!
Σαφώς κι η απευθείας επαφή έχει άλλη γλύκα! Όμως και πάλι μπορούμε να παραμείνουμε πιστοί στις κοινωνικές μας συνήθειες ακόμη και με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Πλατφόρμες όπως το Zoom ή το Skype μπορούν να γίνουν ισχυροί δίαυλοι προκειμένου να απολαύσουμε ένα virtual drink date με την παρέα μας. Ή να χαρίσουμε ευχές στους αγαπημένους μας. Και βέβαια, κανείς δε μας απαγορεύει να βγούμε για μία σύντομη βόλτα – ακόμη και η θέα άλλων ανθρώπων γύρω μας είναι καταλυτική…
*Και κάπου εδώ θα εξηγήσω τον αστερίσκο που είδατε παραπάνω…
Ακουώ και διαβάζω συνεχώς για την ανάγκη της κοινωνικής αποστασιοποίησης aka social distancing. Όμως ο σκοπός δεν είναι να χάσουμε την επαφή μας με τους ανθρώπους γύρω μας. Η έλλειψη κοινωνικότητας, έστω και με ένα τηλεφώνημα ή μία κλήση video είναι εκείνη που θα μας κάνει να αισθανθούμε μπροστά σε αδιέξοδο. Γι’ αυτό κι αποφάσισα εδώ και καιρό να χρησιμοποιώ (για την ώρα) τον όρο “φυσική αποστασιοποίηση”. Στο κάτω κάτω, μας συνιστούν να είναι τα σώματά μας σε απόσταση δύο μέτρων… Οι ψυχούλες μας και τα αισθήματά μας σε αποστάσεις ετών φωτός!
Photo credits: @katetrifo/ unsplash
