Γνωριζόμαστε, μιλάμε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε… και μετά;
Συνειδητοποιούμε ότι αυτός ο άνθρωπος (ή αυτοί οι άνθρωποι) είναι λίγο πιο σημαντικοί για εμάς απ’ ότι οι άλλοι που έχουν περάσει από τη ζωή μας, ότι μπορεί να μας επηρεάσουν, να μας κάνουν να αλλάξουμε τα δεδομένα μας, τον τρόπο ζωής και σκέψης μας και ωχ! ίσως και τον τρόπο που οραματιστήκαμε το μέλλον μας. Και τότε τι κάνουμε;
Χα, εδώ είναι το ερώτημα! Τους αφήνουμε να είναι μαζί μας και να ζήσουμε/ απολαύσουμε αυτή την αλλαγή ή κάνουμε πίσω; Κλεινόμαστε μήπως πίσω από τα στεγανά της καθημερινότητάς μας και τις σκέψεις μας, την ρουτίνα μας και εγκλωβιζόμαστε χωρίς να επιτρέψουμε στους άλλους ανθρώπους να μας «διαβολίσουν». Καλό ή κακό; Και ποια είμαι εγώ για να κρίνω;
Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στις ερωτικές ιστορίες, αλλά γενικά στις ανθρώπινες «αγαπησιάρικες» ιστορίες που ζούμε και ακούμε συνέχεια.
Και βλέπουμε να μπαίνουν πολλοί στην διαδικασία της αντίστροφης ψυχολογίας… της αδιαφορίας προκειμένου να μην επιτρέψουν στον εαυτό τους να νιώσουν και να παρασυρθούν. Τελευταία -περισσότερο από πριν- γνωρίζω κόσμο που βλέπω μια απίστευτη διάθεση να ανοιχτούν και να πλησιάσουν τους άλλους (για πολλούς διαφορετικούς λόγους… που δεν είναι η στιγμή να αναλύσουμε) Και χαίρομαι… χαίρομαι απίστευτα που δεν φοβούνται να ανοίξουν την καρδιά τους, να εκφραστούν και ρισκάρουν… ακόμα και την απόρριψη! Αλλά θέλουν τουλάχιστον να επικοινωνήσουν την ανάγκη τους για παρέα, φιλία, έρωτα, αγάπη και σεξ!
Η αγάπη έχει… απαιτήσεις
Τα τελευταία δύο χρόνια της πανδημίας έμαθα ( ή μάλλον θυμήθηκα) -by the hard way- ότι η αγάπη πέρα από σκληρή δουλειά θέλει και πολλή υπομονή και πειθαρχία, χωρίς να σημαίνει ότι θα κερδίσεις στο παιχνίδι της. Οι κανόνες είναι για να σπάνε -καμιά φορά- αλλά σίγουρα ο ανθρώπινος παράγοντας είναι απρόβλεπτος. Μέσα από την σχέση μου με τον γιο μου συνειδητοποιώ κάθε μέρα ότι όταν δίνεις αγάπη με ανιδιοτέλεια, σου «επιστρέφεται» σε πολύ μεγαλύτερες δόσεις και σου δίνει δύναμη και την ελπίδα ότι θα μπορείς να αγαπάς ακόμα και τους πιο δύσκολους ανθρώπους που θα εκτιμήσουν την αξιοπρέπεια σου και θα έχουν κερδίσει τον σεβασμό σου.
Κάποιος φίλος από το εξωτερικό προόσφατα μου είπε (σε σχέση με το παιδί του): “Ο άνθρωπος θα πάει εκεί που θα ενθουσιαστεί, αλλά θα γυρίσει εκεί που υπάρχει αγάπη”. Δεν έχει άδικο… Καθώς οι πειρασμοί, οι προκλήσεις είναι πολλές στην ζωή μας. Αλλά το να έχουμε την βάση μας, εκεί που αισθανόμαστε εμπιστοσύνη κι αγάπη, είναι το σημαντικότερο. Η ασφάλεια της αγκαλιάς, της οικογένειας σού δίνει δύναμη.
Δεν ξέρω αν βγήκε νόημα… αλλά αυτό που προσπαθώ να πω σε φίλους και γνωστούς είναι να μην φοβούνται να αγαπήσουν και να το δείξουν και να το απολαύσουν!
Απολαύστε τη στιγμή και Δημιουργείστε αναμνήσεις…
