*από τον Πάνο Δεληγιάννη
Το Aleria είναι από τα ομορφότερα εστιατόρια της πόλης, όμως λεπτομέρειες για όλα αυτά θα διαβάσετε στην παλιότερη κριτική που ακολουθεί παρακάτω. Σήμερα, η ουσία του update είναι ο νέος σεφ του εστιατορίου. Ο Γκίκας Ξενάκης έκανε αίσθηση τα περασμένα χρόνια στο «Κουζίνα Breeze» με την κομψή και άρτια εκτελεσμένη κουζίνα του. Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή πιάτα ημέρας ή γαστρονομικά φεστιβάλ, πειραματίστηκε περισσότερο και με την ελληνική κουζίνα περισσότερο δίνοντας αρώματα και ελληνική ψυχή στα πιάτα του παρά ακολουθώντας κάποιες παραδοσιακές συνταγές ή μονοπάτια. Φαίνεται πως η μεταγραφή του στο Aleria έρχεται να σφραγίσει αυτές τις δημιουργικές ανησυχίες του.
Το νέο μενού που προτείνει έχει σαφέστατο ελληνικό χρώμα, προτείνει εποχιακά υλικά, ποντάρει στην ανάδειξη «ταπεινότερων» πρώτων υλών και έχει πολύ δελεαστικές τιμές (πρώτα €9-12, κύρια €14-20). Υπό το πρίσμα των παραπάνω το βήμα αυτό αποτελεί ήδη σαφή εξέλιξη τόσο για τον νεαρό σεφ όσο και για το ίδιο το εστιατόριο που δείχνει να έχει πλέον πιο συμπαγές concept από ποτέ. Βέβαια τίθενται και δύο βασικά ή, για να το εκφράσω καλύτερα, προβοκατόρικα ερωτήματα: το φαγητό εδώ είναι καλύτερο από ότι ήταν στο «Κουζίνα Breeze»; Και το φαγητό στο «Aleria» είναι καλύτερο με τον Ξενάκη από ότι ήταν με τον Μουφλουζέλη;
Σε αυτά τα ερωτήματα δύσκολα θα απαντήσει κανείς καταφατικά, άλλωστε και στις δυο περιπτώσεις ο πήχης ήταν ψηλά. Θα σας πω όμως κάτι, γιατί καλή η προβοκάτσια αλλά ακόμη καλύτερη η ουσία. Πιστεύω ότι η απάντηση πολύ σύντομα θα είναι καταφατική και στα δύο αυτά ερωτήματα και η σημερινή μου βαθμολογία αυτό ακριβώς είναι, μια ψήφος εμπιστοσύνης για το άμεσο μέλλον. Αλλά και πέρα από αυτό, θα τονίσω ξανά ότι η εξέλιξη σε αυτή την φάση είναι ορατή προτείνοντας ένα πολύ πειστικό concept σε τιμές που είναι άριστα ζυγισμένες.
Αφήνοντας κατά μέρος τις θεωρίες και τα ερωτήματα είναι καιρός να προχωρήσουμε στα πιάτα. Ο Γκίκας Ξενάκης έχει μια σπουδαία ικανότητα στην μαγειρική του, καταφέρνει να ραφινάρει έντονες γεύσεις ενώ παράλληλα βγάζει νοστιμιά και θαλπωρή στα πιάτα του. Αν θέλετε να νιώσετε αυτό που λέω δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε ορισμένα από τα πρώτα πιάτα του καταλόγου (τα πρώτα είναι και τα πιο πετυχημένα στο μενού). Τα κεφτεδάκια από μπραντάδα μπακαλιάρου κάθονται πάνω σε ένα υποδειγματικό σπανακόρυζο και λίγη πικάντικη μαγιονέζα με σπιτικό πελτέ τομάτας. Πρόκειται για ένα έξοχο πιάτο που ακτινοβολεί Ελλάδα και φρεσκάδα, ενώ είναι και άψογα ισορροπημένο. Αν μάλιστα τα κεφτεδάκια μπορούσαν να είναι λίγο πιο τραγανά τότε θα μιλούσαμε για πολύ υψηλό επίπεδο. Γενικά θα μπορούσα να πω ότι το παιχνίδι των υφών είναι κάτι που μου έλειψε στην μαγειρική του Ξενάκη. Εξίσου καλός και ο ζουμερός κολιός με βινεγκρέτ από σταφίδες, σκόρδο, λάδι και ξύδι από σέρι σε ένα στρώμα από αφράτη μαϊντανοσαλάτα. Το τραχανότο με άγρια μανιτάρια ραγού είναι ένα ακόμη πιάτο άψογα φτιαγμένο, με πληθωρική, τολμηρή γεύση που όμως καταφέρνει να μην γέρνει στιγμή προς το ρουστίκ. Όπως άλλωστε και τα νιόκι πατάτας με μοσχαράκι μπρεζέ και μια απίθανα φίνα κρέμα από Αρσενικό Νάξου. Περνώντας στα κύρια πιάτα, πέφτουμε ένα κλικ.
Το λαβράκι είναι μια ιδέα παραψημένο, λίγο στεγνό και όχι σπουδαίο ως πρώτη ύλη (υπάρχει βέβαια και το θέμα των τιμών για να είμαστε δίκαιοι), αλλά του πάει υπέροχα το ταμπουλέ από κουνουπίδι και η βινεγκρέτ από lime και κάρι, ενώ ο πουρές του κουνουπιδιού από κάτω είναι άψογος και σας το λέω εγώ που σιχαίνομαι το κουνουπίδι γενικά. Αντίθετα τα μάγουλα από μοσχαράκι γάλακτος που μαγειρεύονται σε κόκκινο κρασί με λίγο τζίντζερ και lemongrass είναι υπέροχα, συνοδεύονται πολύ έξυπνα από βλήτα και σπαστή πατάτα που όμως θα μπορούσε να είναι και νοστιμότερη. Από τα επιδόρπια ξεχώρισα το τραγανό μιλφέιγ με κρέμα γαλακτομπούρεκου, κονφί πορτοκαλιού και μπαχαρικά.
Ανακεφαλαιώνοντας θα πω απλά ότι το Aleria με τον Γκίκα Ξενάκη είναι αυτή την στιγμή ένα από τα πιο ενδιαφέροντα εστιατόρια της Αθήνας και του αξίζει να πάει πάρα πολύ καλά!
*ο Πάνος Δεληγιάννης είναι Διευθυντής – δημοσιογράφος του The Food & Leisure Guide (http://www.fnl-guide.com)
