Αντίνοος Αλμπάνης και Κρίστελ Καπερώνη ακροβατούν με τον "Νιζίνσκι"

Κυριακή μεσημέρι στον Πειραιά, «Παγκόσμια ημέρα θεάτρου» σε ένα μέρος λίγο βγαλμένο από μία άλλη εποχή… Εμείς συναντήσαμε τον Αντίνοο Αλμπάνη και την Κρίστελ Καπερώνη που πρωταγωνιστούν φέτος στην παράσταση «Νιζίνσκι». Ο Αντίνοος ανεβαίνει σε κρίκους και κάνει ακροβατικά… Η Κρίστελ παίρνει ύφος ντίβας και αναδεικνύει την πιο fashion εκδοχή του εαυτού της μέσα σε ένα πολύ ιδιαίτερο κουστούμι! Και κάπως έτσι καταφέρνουμε μία ανατρεπτική φωτογράφιση. Τα όσα είπαμε θα τα διαβάσετε στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν και ευχόμαστε να τα απολαύετε όσο εμείς.

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ένας άνθρωπος που δεν ξέρει τίποτα για την παράσταση. Τι θα δει;

ΚΚ: Θα δει… τα πάντα.

ΑΑ: Ανοίγει η πόρτα. ( γέλια) Θα δει μία performance η όποια είναι ανάλογη του χάους που επικρατούσε στο μυαλό και στη ψυχοσύνθεση του Νιζίνσκι. Όλα εκείνα τα υλικά, τα όποια συνθέτουν αυτή τη βασανισμένη ψυχή, αυτός ο χαώδης τρόπος σκέψης του. Και τους πιο σπουδαίους ήρωες που μπλέκονται στην ιστορία, οι οποίοι στα αλήθεια καθόρισαν τη μετέπειτα ζωή του και την πορεία του… Όπως ο γιατρός του και η σύντροφος του. Και είναι εκείνοι που καθορίζουν και το τέλος του με έναν τρόπο.

Όταν πήρατε στα χέρια σας το έργο και το διαβάσατε είχατε εικόνα του ποιος ήταν ο Νιζίνσκι; Διαβάζοντας το έργο τι συναισθήματα σας δημιουργηθήκαν για αυτόν τον άνθρωπο;

ΚΚ: Ήξερα ποιος είναι αλλά δεν ήξερα λεπτομέρειες για την ζωή του. Διαβάζοντας το έργο ήθελα αμέσως να μπω και να διαβάσω περισσότερα για εκείνον. Μέτα το έργο διάβασα και τα ημερολόγια του, εκεί άνοιξε ένας κόσμος με φοβερό ενδιαφέρον. Γιατί ήταν μία πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Στη πραγματικότητα είναι εκείνος που άλλαξε τον τρόπο που έβλεπαν τον χορό μέχρι τότε. Ήταν πολύ ιδιαίτερο πλάσμα και πολύ καινοτόμος.

Τα ψυχολογικά του προβλήματα πως επηρέασαν την πορεία του και τον τρόπο που αντιμετώπιζε τον χορό;

ΑΑ: Τον καθόρισαν, δεν τον επηρέασαν απλά. Αρχικά μιλάμε για εποχές που δεν έχουν καμία σχέση με την σημερινή εποχή. Μιλάμε για τις αρχές του 20^ου αιώνα. Οι καλλιτεχνικές νόρμες ήταν πολύ συγκεκριμένες και οποιοδήποτε προσπαθούσε να τις σπάσει και να πάει κόντρα σε αυτές, βρισκόταν αντιμέτωπος με γιουχαΐσματα, με κατακραυγή, με πολύ κακές κριτικές. Και όταν είσαι ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης στον τομέα σου και προσπαθείς ακόμα να βρεις την ταυτότητα σου και τον λόγο ύπαρξης σου στην τέχνη… Είναι πάρα πολύ σκληρό να βλέπεις τη μη αποδοχή. Την ίδια στιγμή ξέρεις όμως πάρα πολύ καλά ότι δεν σε αφόρα αυτό που προσπαθούν να σε καλουπώσουν να κάνεις.

Ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος πίστευε πάρα πολύ στο ταλέντο του και στην καλλιτεχνική ευφυΐα του. Ήξερε πολύ καλά ακόμα και στις περιπτώσεις που δεν γινόταν αποδεκτός ότι η πρόταση που είχε να κάνει στο κοινό είχε έναν λόγο. Ένας άνθρωπος που προσπαθούσε απεγνώσμενα να αγκιστρωθεί από αντίστοιχες ψυχές και μυαλά με του ίδιου . Ήθελε να μπορέσει να πάει την τέχνη του ένα βήμα παρακάτω, αψηφώντας του κινδύνους και τα προβλήματα της εποχής. Γιατί μιλάμε για περιόδους πριν από την επανάσταση στη Ρωσία, που ήταν ένα κομβικό σημείο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο ίδιος μάλιστα αναγκάστηκε να φυγαδευτεί από την Ρωσία και να πάει στην Ευρώπη και στην συνέχεια στην Αμερική, να ταξιδέψει . Αναγκάστηκε να περιοδεύσει την τέχνη του και σε άλλους λαούς και να εξερευνήσει τη δυναμική αυτού που έκανε.

Αλλά όλη αυτή η διαδικασία του στοίχισε πάρα πολύ. Είχε την καλλιτεχνική αμφισβήτηση, είχε μία πολύ προβληματική σχέση με την σύντροφο του τη Ρομόλα η οποία ωστόσο ήταν δίπλα του μέχρι το τέλος. Υπήρχε μία ασαφής σεξουαλικότητα που για την εποχή και για τον κύκλο του ήταν ένα πολύ μεγάλο ζήτημα.

Και φυσικά είχε έναν μέντορα- δυνάστη… Ο οποίος κάθε φορά που πήγαινε να ανοίξει τα φτερά του, του τα έκοβε και τον άφηνε να πέφτει. Ωστόσο, επειδή σε αυτό πλαίσιο το χαοτικό του μυαλού και της ψυχής του χορευτή δεν υπάρχει μόνο το άσπρο ή μόνο το μαύρο… Υπάρχουν και πολύ κωμικοτραγικές και αστείες καταστάσεις… Και αυτό είναι που εμείς θέλουμε να επικοινωνήσουμε με το κοινό.

Ο κόσμος που έρχεται δεν θέλουμε να δει ένα βαρύ θέαμα εξ’ αρχής. Βλέπει μία κατά τ’ άλλα ανάλαφρη παράσταση, η οποία όμως χρησιμοποίει τέτοιο λόγο που μπορεί να σου αγγίξει πολύ ευαίσθητες χορδές. Γιατί μιλάμε για τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής, την αντοχή των ανθρώπων απέναντι σε αυτά τα σκοτάδια… Την τόλμη που χρειάζεται να καταδυθείς και να ψάξεις εκεί τον εαυτό σου. Και τέλος, το κουράγιο του να περιμένεις να δεις αν θα βγει το κεφαλάκι ξανά στην επιφάνεια και τι θα έχει προσκομίσει από όλη αυτή τη διαδικασία.

Έχετε τολμήσει αυτή την κατάδυση στις «σκοτεινές περιοχές» του μυαλού και της ψυχής;
Για τους συγκεκριμένους ρόλους σε αυτή τη παράσταση πως ήταν αυτή η «βουτιά»;

ΚΚ: Νομίζω ότι η φύση της δουλειάς μας είναι αύτη, να μπαίνουμε και να ξαναβγαίνουμε από τέτοιες «σκοτεινές περιοχές». Φυσικά με αφορμή έναν ρόλο, αλλά για μένα ο ρόλος και εσύ κάπως είστε μαζί, δεν είναι δύο ανεξάρτητα πράγματα. Όποτε τα πιθανά σκοτάδια ενός ρόλου με έναν τρόπο εμπλέκονται και με προσωπικά βιώματα και σκέψεις. Για μένα η διαδικασία του να μπω σε έναν χαρακτήρα πάντα έχει να κάνει και με έμενα. Γιατί πρέπει και στον χαρακτήρα να δώσεις στοιχεία σου και να πάρεις δικά του για να ανεβείτε μαζί στη σκηνή.

ΑΑ: Για την συγκεκριμένη παράσταση ήταν πολύ γοητευτικό το να βουτάς μέσα σε αυτούς του χαρακτήρες. Δεν είναι πότε ευχάριστο να αγγίζεις αυτές τις περιοχές. Επειδή οι σχολές που τελειώνουμε εμείς οι ηθοποιοί στην Ελλάδα ακολούθουν μία συγκεκριμένη γραμμή που έχει να κάνει με το βίωμα, τη προσωπική επαφή και το βάσανο του χαρακτήρα που υποδύεσαι, είναι στιγμές που είναι πολύ επικίνδυνο και δυσάρεστο το να πηγαίνεις κοντά στο «μαύρο».

Ωστόσο την ίδια στιγμή είναι και πολύ λυτρωτικό… Γιατί αυτό που βγάζεις από μέσα σου και το ακουμπάς στη σκηνή έχει τόσο μεγάλη αξία, που λες ότι αξίζει τον κόπο και για μένα και για τον θεατή. Φυσικά όλο αυτό έχει να κάνει με τον χώρο που βρίσκεσαι και την ασφάλεια που αισθάνεσαι. Την ασφάλεια της σκηνοθεσίας, του θιάσου, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο όταν αγγίζεις τέτοια θέματα να νιώθεις καλά με τον συνάδελφο σου, να νιώθεις ότι δεν κρίνεσαι, ότι μπορείς να ανοίξεις την ψύχη σου.

Πείτε μου μία φράση που κρατάτε από το έργο ή έχει μείνει μέσα σας.

ΚΚ: Εμένα από την παράσταση μου έχει μείνει η τελευταία φράση του Νιζίνσκι που με συγκινεί πολύ «Δεν υπάρχει σειρά για τη φωτιά, μόνο φωτιά». Και σε προσωπικό επίπεδο είναι μια φράση που λέει η Ρομόλα για τον Νιζίνσκι του λέει ότι «Οι ρόλοι που ονειρευόταν να ενσαρκώσει δεν θα φτάσουν πότε στον τελικό τους προορισμό». Αυτό βεβαία έχει να κάνει με προσωπικές αγωνίες και ανασφάλειες σε σχέση με το θέατρο.

ΑΑ: Για μένα η πιο δυνατή φράση στη παράσταση είναι εκείνη που λέει κάποια στιγμή ο γιατρός στη Ρομόλα, τη σύντροφο του Νιζίνσκι, όταν εκείνη έχει μία αγωνία στο κατά πόσο τον έχει οδηγήσει η ίδια σε μονοπάτια που δεν του κάνουν καλό ούτε στη ζωή του, ούτε στη καριέρα του, για να καταλήξει να της πει ο γιατρός ότι «Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι ήρωες». Που είναι μία πολύ σκληρή πραγματικότητα που δεν αντιλαμβανόμαστε, γιατί πολλές φορέςς έχουμε ανάγκη να κυνηγάμε πρότυπα και ανθρώπους, οι οποίοι φέρουν κάτι πιο δυνατό και υπερφυσικό χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι βάσανο κουβαλούν αυτοί οι άνθρωποι και πως το έχουν διαχειριστεί.

Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

ΑΑ: Ετοιμάζουμε μία παράσταση σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη για το Δημοτικό θέατρο Πειραιά, τα «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτήριου. Είναι μία ιστορία με ανθρωπολογικό, ιστορικό και κοινωνιολογικό ενδιαφέρον για την διαδρομή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας πριν φτάσουμε στην καταστροφή της Σμύρνης. Με έναν πολύ ωραίο θίασο, με τον Κώστα Καζάκο, τον Μιχάλη Σαράντη και ακόμα 12 ηθοποιούς. Στα τηλεοπτικά θα κάνω μία συμμέτοχη στον νέο κύκλο του «Έτερος Εγώ», του Σωτήρη Τσαφούλια και θα ξεκινήσω και γυρίσματα για τη δεύτερη σεζόν για την καινούργια σειρά του Χριστοφόρου Παπακαλίατη για το MEGA.

KK: Εγώ ετοιμάζω μία σκηνοθεσία για σε κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου, είναι τρεις μονόλογοι, είναι τρείς γυναίκες. Θα σκηνοθετήσω για πρώτη φορά και αισθάνομαι πολύ καλά, γιατί λατρεύω την Κιτσοπούλου, λατρεύω αυτά τα κείμενα και είναι κείμενα που ήθελα πάρα πολύ να παίξω. Αλλά νομίζω ότι είναι καλύτερα να τα σκηνοθετήσω από το να τα παίξω, ειδικά και για το πλαίσιο στο όποιο κινούνται αυτά τα κείμενα.