James FrancoΑυτές τις ημέρες, επηρεασμένη από την επιστροφή των παιδιών στα θρανία βλέπω φανατικά το Freaks and Geeks. Είναι μια παλιά σχετικά Αμερικάνικη σειρά (βγήκε στον αέρα το 1999), πολύ διαφορετική από τις άλλες (στο IMDB έχει βαθμό 8.9/10 ). Είναι από τις πιο cult παραγωγές, ενώ η προβολή των επεισοδίων διακόπηκε από το NBC λόγω χαμηλής τηλεθέασης.
Οι κύριοι πρωταγωνιστές του, σαν ήρωες περασμένης εποχής (μάλιστα η ταινία υποτίθεται πως είναι την δεκαετία του ’80), φέρνουν στο φως προβλήματα και ανησυχίες που τις περισσότερες φορές ο κόσμος προσπαθεί να καλύψει. Οικογενειακή βία, καταπίεση από γονείς, σχέσεις, σεξουαλικότητα και άλλα θέματα που ακόμα αποτελούν ταμπού, έρχονται στην επιφάνεια και προβάλλονται ωμά, κάνοντας τον θεατή να νιώσει κάποιες φορές αμήχανα.
Σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο βίαια και σκληρά είναι στην πραγματικότητα τα παιδιά και το πόσο πολύ ισχύει τελικά στην μικρογραφία της κοινωνίας, το δίκαιο του ισχυρού. Με ηθοποιούς που οι περισσότεροι έγιναν αργότερα γνωστοί ( βλέπε James Franco) η σειρά αυτή αποτελεί το wake up call μου, κάθε αρχή της σχολικής χρονιάς. Με επιστρέφει σε κάποιο βαθμό σε όλα αυτά που ένιωθα ως έφηβη.
Τα παιδιά βλέπουν και αντιγράφουν συμπεριφορές των ενηλίκων. Η αδικία και η προκατάληψη είναι πράγματα που με την σωστή καθοδήγηση μπορούν να εξαλειφθούν, ενώ την ίδια στιγμή χρειάζεται συνεχής επιμονή στην πραγματικότητα που λέει ότι το να είσαι ξεχωριστός είναι προτέρημα. Με μια εξωτερική ματιά, είναι σχεδόν εμφανής η κατάληξη κάθε ενός από τους χαρακτήρες της σειράς. Μέσα σε αυτούς πολλές φορές βλέπουμε κομμάτια του εαυτού μας, τους σχολικούς μας φίλους ή ακόμα και καθηγητές μας.
Οι κύριοι πρωταγωνιστές του, σαν ήρωες περασμένης εποχής (μάλιστα η ταινία υποτίθεται πως είναι την δεκαετία του ’80), φέρνουν στο φως προβλήματα και ανησυχίες που τις περισσότερες φορές ο κόσμος προσπαθεί να καλύψει. Οικογενειακή βία, καταπίεση από γονείς, σχέσεις, σεξουαλικότητα και άλλα θέματα που ακόμα αποτελούν ταμπού, έρχονται στην επιφάνεια και προβάλλονται ωμά, κάνοντας τον θεατή να νιώσει κάποιες φορές αμήχανα.
Σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο βίαια και σκληρά είναι στην πραγματικότητα τα παιδιά και το πόσο πολύ ισχύει τελικά στην μικρογραφία της κοινωνίας, το δίκαιο του ισχυρού. Με ηθοποιούς που οι περισσότεροι έγιναν αργότερα γνωστοί ( βλέπε James Franco) η σειρά αυτή αποτελεί το wake up call μου, κάθε αρχή της σχολικής χρονιάς. Με επιστρέφει σε κάποιο βαθμό σε όλα αυτά που ένιωθα ως έφηβη.
Τα παιδιά βλέπουν και αντιγράφουν συμπεριφορές των ενηλίκων. Η αδικία και η προκατάληψη είναι πράγματα που με την σωστή καθοδήγηση μπορούν να εξαλειφθούν, ενώ την ίδια στιγμή χρειάζεται συνεχής επιμονή στην πραγματικότητα που λέει ότι το να είσαι ξεχωριστός είναι προτέρημα. Με μια εξωτερική ματιά, είναι σχεδόν εμφανής η κατάληξη κάθε ενός από τους χαρακτήρες της σειράς. Μέσα σε αυτούς πολλές φορές βλέπουμε κομμάτια του εαυτού μας, τους σχολικούς μας φίλους ή ακόμα και καθηγητές μας.
Βλέπεις μέσα σε αυτούς την δική σου πραγματικότητα και στο τέλος καταλαβαίνεις πως ίσως δεν είναι και τόσο κακό το να είσαι “freak” ή “geek”, αρκεί να είσαι Άνθρωπος και να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου.
Σας φιλώ,
Jasmine (Asiko) Altunyan
