Μη με παρεξηγείτε για τον αγγλικό τίτλο σ’ αυτό μου το κείμενο, αλλά καταλάβετέ με, τόσο καιρό τα μαθήματα των Αγγλικών μου άφησαν μερικά… κουσουράκια!
Στις παρακάτω γραμμές μπορεί ακόμη και να καταρριφθεί ο μύθος της «σκληρής Αντιγόνης». Να σας πω, κάτι, όμως…; Δε με πειράζει! Ας με πείτε υπερευαίσθητη, εγώ εδώ τώρα κάνω πραγματικά κατάθεση συναισθημάτων. Στην τελική, είμαι κι εγώ άνθρωπος, δεν είμαι ρομπότ!
Η ζωή μας είναι ένα μεγάλο βιβλίο, όπου κάθε στιγμή, γράφεται κι από ένα κεφάλαιο. Μικρό ή μεγάλο, σημασία δεν έχει. Το τι αφήνει, όμως πίσω αυτό το κεφάλαιο είναι που έχει σημασία. Ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της ζωής μου έχει τίτλο «J.». Κάποιοι που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές ίσως την αναγνωρίσουν τη J.. Θα παρακαλέσω, όμως, να παραμείνει η ταυτότητά της μυστική, για ευνόητους λόγους διακριτικότητας.
Πριν πολλά χρόνια στο σχολείο, όταν πρωτοπήγα στο γυμνάσιο, βρήκα στο πρόσωπο της J., το μοναδικό λογικό άνθρωπο με τον οποίο μπορούσα να συνεννοηθώ! Και που ποτέ δε μπήκε στην καθημερινή μου λίστα «θέλω να τους αρχίσω στο βρωμόξυλο»! Στη συνέχεια η J. κι εγώ δεθήκαμε με μία φιλία η οποία πραγματικά πέρασε από σαράντα κύματα. Χαρές, αγωνίες, καυγάδες, συγνώμες… Ας πούμε την αλήθεια, όμως: όλα αυτά τα στάδια υφίστανται στις ανθρώπινες σχέσεις μόνο όταν τα συναισθήματα είναι γνήσια κι αγνά. Ε, λοιπόν, εμάς ακόμη και τα άσχημα στάδια της σχέσης μας, έκαναν εμένα και τη J. Πιο δυνατές και πιο αποφασισμένες να διατηρήσουμε αυτό που ξεκινήσαμε να χτίζουμε.
Τα χρόνια τα σχολικά έγιναν παρελθόν και όπως είναι φυσικό, κάθε μία μας τράβηξε το δρόμο της. Εκείνη έφυγε να κάνει τη ζωή της στην πρωτεύουσα κι εγώ έμεινα εδώ… Κάθε φορά που βρισκόμασταν έκανα σαν το κουτάβι που περίμενε με τις ώρες το αφεντικό του να επιστρέψει στο σπίτι! Όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο, την ένιωθα δίπλα μου. Μπορεί να μην ήταν συχνό φαινόμενο, αλλά εμένα αυτό μου αρκούσε. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως κι οι δύο ξέραμε – κι εξακολουθούμε, εννοείται, να το ξέρουμε – πως όταν η μία θα έλεγε στην άλλη «σε χρειάζομαι», στο «σε» θα γυρίζαμε κι οι δύο τον κόσμο τούμπα για να γίνουμε είτε η αγκαλιά της χαράς ήταν ο ώμος της παρηγοριάς είτε ό, τι άλλο ήτο απαραίτητο.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα που η J. μου ανακοίνωσε πως παντρεύεται. Όλα καλά μέχρι εδώ, έτσι; Εκεί που με αποτελείωσε είναι όταν μου είπε «αν δεν είσαι εσύ, αλλάζω ΤΩΡΑ την ημερομηνία»! Όπως αντιλαμβάνεστε, και στην άλλη άκρη του κόσμου να ήμουν, αυτό δε θα το έχανα με τίποτα.
Κι ήρθε η μέρα του γάμου. Ήρθε η στιγμή που την έβλεπα να πλησιάζει το μέλλοντα σύζυγό της και δε μπορούσα να πιστέψω πως το κοριτσάκι με το οποίο κάναμε όνειρα για το μέλλον και η μία δεν ξέφευγε ποτέ από την προσοχή της άλλης ήταν η πριγκίπισσα που πλησίαζε στην εκκλησία. Καμία υπερβολή με το χαρακτηρισμό! Ήταν σα να είχε βγει από το πιο τρυφερό παραμύθι! Γιατί έλαμπε ολόκληρη από ευτυχία. Εκεί ήταν που πήγαν να κυλήσουν τα πρώτα δάκρυα…
Δεν ξέρω αν έφταιγε το κλίμα μέσα στην εκκλησία ή τα λόγια του παπά ή όσα έλεγε η Διαμαντίδου στο «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα», αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής ένιωσα να ανατριχιάζω. Τότε ήταν που το βλέμμα της συναντήθηκε με το δικό μου. Εκείνο το βλέμμα που έλεγε «σ’ ευχαριστώ που είσαι εδώ». Εκεί όχι, δεν κρατήθηκα. Έκλαψα. Αγνόησα πως με βλέπει κόσμος, ποσώς μ’ ενδιέφερε αν θα γινόμουν σαν τον κλόουν από το μακιγιάζ που θα χαλούσε. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αυτό: «δε θα το έχανα για όλον τον κόσμο, είσαι αδερφή μου». Γιατί η J. αυτό ήταν για μένα πάντα – κι εξακολουθεί να είναι.
Η J. είναι, λοιπόν, ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της ζωής μου. Ένα από τα κεφάλαια που με στιγμάτισαν με τον καλύτερο τρόπο. Το να βλέπω τη μία στιγμή σαν ταινία, λοιπόν, σκηνές με δύο κοριτσάκια να διαφωνούν για τις μουσικές που ακούνε, αλλά να μην ξεκολλάνε η μία από την άλλη και την άλλη στιγμή να τη βλέπω πλάι στον άνθρωπο που αγαπάει να ανταλλάσσει όρκους αγάπης και πίστης, μόνο δάκρυα χαράς μπορούσε να γεννήσει.
Κι όχι, αν αναρωτιέστε… δεν ντράπηκα στιγμή! Έχω και μάρτυρες που μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Αλλά δεν έχω ανάγκη να τους επικαλεστώ. Δεν ντράπηκα, γιατί έτσι βίωσα την ευτυχία μου. Γιατί ήταν τόσο απόλυτο ό, τι ένιωσα που μόνο έτσι μπορούσε να εξωτερικευθεί…
Αν, λοιπόν, νιώσεις ποτέ την ανάγκη να κλάψεις από ευτυχία… μη διστάσεις. Κάν’ το. Είναι η απόλυτη έκφραση ευτυχίας! Τι κι αν τρέξει λίγη σκιά ή αν χαλάσει λίγο το ρουζ; Σκασίλα σου! Είσαι εκεί, μοιράζεσαι την πιο ευτυχισμένη στιγμή ενός από τους πιο δικούς σου ανθρώπους, ξέροντας πως δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Να ζήσετε, J.! Να είστε πάντα αγαπημένοι και μονιασμένοι, ακριβώς όπως σας έχω δει εγώ όσα χρόνια σε ζω σ’ αυτό το στάδιο της ζωής σου! Και να ξέρεις πως όπου και να είσαι, εγώ θα είμαι εκεί… να κλαίω από χαρά για σένα, για την ευτυχία σου! Α, κι επειδή το χόρεψες με τον άντρα σου, δε σημαίνει πως οι στίχοι δε με καλύπτουν! Αφιερωμένο, λοιπόν!
