Category:

Οι αναγνώστες γράφουν

Όνειρα και όνειρα, από τη Ρούλα Καρακούση

«Είδα κακό όνειρο». Το είπε η μαμά και δεν έδωσε κανείς σημασία. Ή δεν ήθελε να δώσει. Δεν συμμερίστηκε κανείς τον ανήσυχο ύπνο της. Την κοροϊδέψαμε. Όχι γιατί δεν την πιστέψαμε. Γιατί θέλαμε, μάταια όπως αποδείχτηκε, να ξορκίσουμε το αλάνθαστο ένστικτο μαμάδων και γιαγιάδων. Η πραγματικότητα ήρθε και την επιβεβαίωσε. Σύντομα, πριν προλάβει να ξεχαστεί το όνειρο.

Από το σπίτι για να πάω στο σχολείο μεσολαβούσε ανηφόρα. Σε μέρες μεγάλου άγχους παλεύω να ανηφορίσω το δρόμο αυτό να φτάσω στο σχολείο. Ποτέ δεν προλαβαίνω. Ακούω το κουδούνι να χτυπάει και εγώ δεν μπορώ να κάνω βήμα. Τα πόδια μου είναι κολλημένα στο έδαφος. Στον ύπνο μου όλα αυτά.
Με έχουν κυνηγήσει και σκυλιά. Δεν προλαβαίνουν να με δαγκώσουν. Αρχίζω να τρέχω και ξυπνάω. Πουθενά σκυλιά. Όλα καλά. Και σε γκρεμό έχω πέσει.
Το ότι χτυπούσα τα πόδια μου στον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι μου, δεν κατάφερε να αποτρέψει την πτώση μου στο κενό. Άγχος είναι αυτό. Έτσι το ερμηνεύω.

Και νυφικά έχω φορέσει και μωρά έχω κρατήσει. Στον ύπνο μου πάντα. Η πρώτη σκέψη είναι πως πρόκειται για διακαείς πόθους. Μπα… Τα είδα στον ονειροκρίτη. Λαχτάρες και τα δυο. Έπρεπε να το είχα καταλάβει. Ειδικά το νυφικά. Όλα τους παραφορτωμένα, να νομίζουν πως θα κάνουν εντύπωση. Δε θα φορούσα ποτέ τέτοιο νυφικό. Έπρεπε να το είχα καταλάβει. Στο δε τελευταίο όνειρο που είδα και κρατούσα μωρό, προσπαθούσα να το δώσω σε φίλη μου να το πάρει αγκαλιά. Κι αυτή μου το έδινε πίσω. Της είχα νεύρα. Και αφού ξύπνησα. Δεν ήταν καλή μέρα.

Είναι και κάτι πρωινά όμως που ξυπνάς με μία όμορφη διάθεση. Έχω δει εγώ κάτι πράσινους κήπους, λουλούδια λευκά, χρωματιστά φορέματα, πρόσωπα αγαπημένα να μου χαμογελάνε. Είναι συγκεκριμένα αυτά τα πρόσωπα. Ξέρω πως αν τα δω θα πάει καλά η μέρα.

Έχει συμβεί και το εξής περίεργο. Στα μισά της νύχτας ξύπνησα ενώ έβλεπα να παίρνει σάρκα και ονειρικά οστά ένα διακαής μου πόθος. Πάει το όνειρο; Έπρεπε να δω πάση θυσία τη συνέχεια. Ξανακοιμήθηκα και το επεισόδιο ολοκληρώθηκε.

Ο Φρόυντ είπε πως η ερμηνεία των ονείρων είναι η βασιλική οδός για την εξερεύνηση του υποσυνείδητου. Για τυχόν απορίες και περαιτέρω ερμηνείες παρακαλώ όπως απευθυνθείτε σε μαμάδες και γιαγιάδες.

29/10/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Όταν λες “Αντίο”, από την Jasmine Altunyan

written by The K-magazine

Η περασμένη εβδομάδα ήταν πολύ δύσκολη από ψυχολογικής άποψης καθώς έπρεπε να πάω σε δυο κηδείες, δυο Ανθρώπων, οι οποίοι χάθηκαν με τον ίδιο τρόπο, αναπάντεχα, μετά από καρδιακό επεισόδιο. Αυτό το κείμενο το αφιερώνω σε εκείνους και σε όλους όσους έφυγαν νωρίς, αφήνοντας πίσω τους ένα κενό που δεν μπορεί να συμπληρωθεί.
Το να χάνεις άνθρωπό σου είναι ίσως το δυσκολότερο πράγμα που καλείσαι να αντιμετωπίσεις στην ζωή σου, γιατί πολύ απλά χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Άλλοι ξεσπάνε σε λυγμούς, άλλοι αρνούνται να πιστέψουν την πραγματικότητα, άλλοι πάλι έρχονται σιγά σιγά σε συμφιλίωση με την ιδέα. Αλλά η αλήθεια είναι μια, τον άνθρωπο αυτόν δεν πρόκειται να τον ξαναδείς ποτέ, αλλά θα είναι πάντα εκεί, μέσα στο μυαλό σου, σε καθημερινή βάση και θα νομίζεις πως όλο αυτό είναι ένα όνειρο και θα ξυπνήσεις, μια προσωρινή κατάσταση η οποία θα φτιάξει, θα διορθωθεί… δεν γίνεται.

Οι καλοί άνθρωποι αφήνουν καλή ενέργεια πίσω τους, όπως και να το κάνεις. Μια φίλη μου, μου είπε πως αυτή είναι η ζωή και πρέπει να μάθουμε να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι είμαστε φθαρτοί και πως από την μια στιγμή μπορεί να χαθούμε. Ναι, ίσως… εγώ πάντως θεωρώ πως ο άνθρωπος είναι ενέργεια, και η ενέργεια είναι αθάνατη, άρα ένα κομμάτι μας είναι αθάνατο και παραμένει εκεί, για πάντα. Δεν ξέρω αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή, μετενσάρκωση, Παράδεισος ή Κόλαση, το μόνο που ξέρω είναι πως υπάρχει το τώρα και αυτό πρέπει με κάθε τρόπο να το ζούμε στο έπακρον. Η ζωή είναι πολύ μικρή για κακίες, ζήλιες, κακεντρέχιες, μιζέρια και γκρίνια.

Κάντε το καλό και ίσως και εσάς στο τέλος θα σας θυμούνται ως τους γλεντζέδες, καλοσυνάτους ανθρώπους που αγαπούσαν όλοι, όπως αυτούς τους δυο ανθρώπους που χάσαμε την περασμένη εβδομάδα. Συμφιλιωθείτε μετά από κάθε καυγά και πότε μα ποτέ μην κοιμόσαστε θυμωμένοι. Ζήστε τα όλα στο έπακρον, αγαπήστε με τρέλα και πάθος και να λέτε καθημερινά στους δικούς σας πόσο πολύ τους αγαπάτε και το πόσο σημαντικοί είναι για εσάς γιατί ποτέ δεν ξέρετε ποιά θα είναι η τελευταία φορά που θα τους δείτε.

Τα φιλιά μου,
Jasmine (Asiko) Altunyan

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την Jasmine, πατήστε εδώ

17/09/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Δε σε βλέπω, αλλά ξέρω πως είσαι εδώ…, της Αντιγόνης Αδαμοπούλου

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ίσως οι παρακάτω γραμμές για κάποιους να φανούν εκτός χρόνου, καθώς έχει παρέλθει η Γιορτή της Μητέρας εδώ και πολύ καιρό. Οι φίλοι του The K-Magazine ίσως παρατηρήσατε πως εκείνη τη μέρα, αντί να ακολουθήσω το παράδειγμα της Λίνας ή της Αλεξάνδρας και να πω δυο λόγια για τη μητέρα μου, προτίμησα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα σε ταινίες με κεντρικό πρόσωπο τη μητέρα.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ομολογήσω πως εκείνη τη μέρα, αλλά και τις προηγούμενες, ένιωθα ένα τσίμπημα ζήλειας όσο οι περισσότεροι προετοιμάζονταν για να τιμήσουν τις μανούλες τους. Γιατί διάβαζα για αναμνήσεις που εγώ δεν ήταν γραφτό να αποκτήσω. Μόνο που πλέον ήρθε η ώρα να τα πω, να τα βγάλω από μέσα μου. Κι ευελπιστώ πως διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα καταλάβετε γιατί έλεγα και ξανάλεγα «να αγαπάτε τις μανούλες σας και να τους το λέτε κάθε στιγμή».
Ήταν σα σήμερα, 11η Σεπτεμβρίου του 1993, όταν έλεγα στη μητέρα μου το τελευταίο αντίο. Ήμουν σχεδόν δέκα χρονών. Ενώ εκείνη τη μέρα οι συμμαθητές μου συγκεντρώνονταν στην αυλή για τον αγιασμό που θα σηματοδοτούσε την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, εγώ ήμουν στο σπίτι για να της δώσω ένα τελευταίο φιλί. Όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν έκαναν ο πατέρας μου κι η αδερφή μου για να με προετοιμάσουν για εκείνη τη στιγμή, η αλήθεια είναι πως κανένας άνθρωπος δε μπορεί ποτέ να είναι έτοιμος να πει το τελευταίο αντίο. Και φυσικά, όπως λέει κι ένας στίχος της Delta Goodrem «There’s no such thing as a beautiful goodbye». Πόσο μάλλον σε περιπτώσεις όπως αυτή.

Όσο κι αν το ευχόμουν, όσο κι αν της έλεγα σιωπηλά «εδώ είμαι, άνοιξε τα μάτια, πες μου πως δε φεύγεις», ήξερα πως δε θα το έκανε, κι ούτε θα ξανάκουγα εκείνο το «Αντιγονάκι μου».

Θυμάμαι τα βλέμματα όλων πάνω μου. Ομολογώ πως εκείνη τη στιγμή τα μίσησα, γιατί για πρώτη φορά ένιωσα το τσίμπημα του οίκτου. Θυμάμαι την αδερφή μου να μου κρατάει συνεχώς το χέρι. Θυμάμαι που ακόμα και το σκυλάκι μας θρηνούσε. Θυμάμαι που προκειμένου να με προστατεύσουν και να μην έρθω στα Κοιμητήρια, οι δικοί μου ζήτησαν από την οικογένεια της τότε κολλητής – τι απαίσιος όρος, πραγματικά! – της αδερφής μου να με πάρουν να παίξω με τα ζωάκια που είχαν στο σπίτι τους. Θυμάμαι που για να με κάνει να μη σκέφτομαι, η κοπέλα έβαλε να δούμε το «Pretty Woman». Τότε ήταν που είδα την ταινία για πρώτη φορά. Δέκα χρονών. Κι όποτε την ξαναβλέπω δακρύζω. Όχι όταν η Julia Roberts αφήνει το Richard Gere, αλλά όταν συνειδητοποιώ πότε την είδα πρώτη φορά.

Δεν έχω να θυμάμαι εκείνους τους καυγάδες μεταξύ μητέρας κι έφηβης κόρης. Δεν έχω ανάμνηση όπου τρέχω στην αγκαλιά της εξαιτίας μιας ερωτικής απογοήτευσης. Αυτά τα βάρη – συν πολλά ακόμη – τα επωμίσθηκαν ο πατέρας μου κι η αδερφή μου. Ο μεν πατέρας μου έπρεπε να ανασκουμπωθεί και να παίξει διπλό ρόλο για τα δυο του κορίτσια κι η αδερφή μου αναγκάστηκε στη δύσκολη ηλικία των δεκαέξι να γίνει ΚΑΙ μητέρα μου.

Δεν είμαι αχάριστη, σε καμία των περιπτώσεων.

Μπορεί η μητέρα μου να είχε φύγει, αλλά ευχαριστώ κάθε μέρα το Θεό γι’ αυτούς τους δύο ανθρώπους. Ένας πατέρας που θα έδινε και τη ζωή του για εμάς και μία αδερφή που με τον τρόπο που με μεγάλωσε και – χωρίς καμία υπερβολή – με ανάστησε, θα έκανε πολλές μητέρες να νιώσουν ανεπαρκείς. Όσα «ευχαριστώ» κι αν πω, ό, τι κι αν κάνω ποτέ γι’ αυτούς, ξέρω πως δε θα είναι ποτέ αρκετό.

Ήταν το πρώτο που σκεφτόμουν κάθε δορά που κάποιος μάθαινε πως για χρόνια είχαμε μείνει οι τρεις μας. «Μπορεί εκείνη να λείπει, αλλά δε με άφησε μόνη, μου άφησε έναν υπέροχο πατέρα και μία αδερφή την οποία την έχω ψηλά». Την αμαρτία μου θα την πω, όμως… Υπήρξαν στιγμές που ήθελα κι εκείνη κοντά μου.

Την ήθελα όταν έκλαιγα για κάποιο αγόρι. Όποτε ένιωθα να πνίγομαι ή τα δάκρυα που έτρεχαν για οποιονδήποτε λόγο, ήθελα να με πάρει αγκαλιά και να μου πει «όλα θα πάνε καλά». Την ήθελα – όλοι τη θέλαμε – μαζί μας όταν ντύναμε την αδερφή μου νύφη. Λαχταρούσα να τη δω να κρατάει αγκαλιά τον ανιψιό μου, τον ΕΓΓΟΝΟ ΤΗΣ, όταν εκείνος είπε «ΤΖΑ!» στον κόσμο μας. Είκοσι χρόνια πέρασαν και μαζί αμέτρητες στιγμές που σκέφτηκα «μακάρι να ήσουν εδώ». Είκοσι χρόνια μετά, θα ήθελα πολύ να μου πει τι εντύπωση έχει για μένα, να μου δώσει συμβουλές. Να μου πει αν είναι περήφανη για μένα.

Θυμάμαι, όμως, πώς γελούσε όταν της ανακοίνωνα καινούριες λέξεις – «ολόψοφιο ψάρι;» Άκου εκεί! Θυμάμαι την αγκαλιά της. Θυμάμαι τη γλύκα στη φωνή της όταν μ’ έλεγε «Αντιγονάκι». Θυμάμαι που ο πατέρας μου μου είπε πως, όσο ήταν στο Λονδίνο για τις θεραπείες της, τον έσερνε στα μαγαζιά για να βρούνε τα συνολάκια που ζήτησε η αδερφή μου – οι γονείς μας έβγαζαν φωτογραφία τις βιτρίνες για να διαλέξει τι ήθελε, ώστε την επόμενη φορά να τα έφερναν – κι ένα λούτρινο σκιουράκι. «Πάμε να βρούμε έναν ωραίο σκίουρο για το Αντιγονάκι, τον άλλον τον έφαγε ο Μπλάκυ». Παρά την όλη ταλαιπωρία της, γυρνούσε από μαγαζί σε μαγαζί για να βρει τα ρούχα της αδερφής μου και το πιο όμορφο σκιουράκι για μένα! Ηρέμησε μόνο όταν είχε τα δώρα μας στα χέρια της.

Το τελευταίο διάστημα πολλές φορές τη βλέπω στον ύπνο μου. Δε μιλάμε. Απλά κοιτάμε η μία την άλλη. Μου χαμογελάει. Ακόμη και τις περιόδους του απίστευτου άγχους, εκείνη έρχεται μαζί με το Μορφέα, μου χαϊδεύει το πρόσωπο και μου χαμογελάει. Είναι τότε που ξέρω πως τελικά δεν είπαμε ποτέ «αντίο». Κι ούτε πρόκειται. Είναι ακόμη κοντά μου. Απλά το νιώθω, δε μπορώ να το εξηγήσω, και μάλλον δε χρειάζεται.

Δεν ξέρω αν έγινα αυτό που λέμε «καλός/υπέροχος/βάλτε-όποιο-επίθετο-θέλετε άνθρωπος». Δεν είμαι εγώ αυτή που θα το κρίνει. Πιστεύω όμως – τουλάχιστον θέλω να πιστεύω – πως κακός άνθρωπος δε έγινα. Και ξέρω πως ό,τι κάνω το κάνω όχι μόνο για να βοηθήσω και να δώσω χαρά σε όσους είναι δίπλα μου και με νοιάζονται, αλλά και για να κάνω ΕΚΕΙΝΗ περήφανη. Όταν πέφτω, σηκώνομαι ΚΑΙ για εκείνη.

Πέρασαν είκοσι χρόνια. Εξακολουθώ να σε σκέφτομαι. Μπορεί να λείπει η αγκαλιά και το γέλιο, αλλά το βλέμμα σου το νιώθω πάντα επάνω μου, ζεστό. Δε με ακούνε να το λέω συχνά, αλλά είκοσι χρόνια ακόμη το λέω και δε θα πάψω: Σ’ΑΓΑΠΑΩ, μαμά. Σ’ ευχαριστώ που είσαι κοντά μου. Κι ας μη σε βλέπω, ξέρω πως είσαι εδώ.

http://www.youtube.com/watch?v=wO9EAM2rDYM

11/09/2013 2 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Πιασίματα, χάδια, αγκαλιές…κι ένα χαμόγελο!, της Ρούλας Καρακούση

written by The K-magazine

Τη βλέπω και την ξαναβλέπω. Κι ας με στενοχωρεί. Με στενοχωρεί όμως μόνο. Δε με θλίβει. Σημαντική διαφορά. Κυριακή βράδυ πάλι στην οθόνη η ταινία, το “Πράσινο Μίλι”. Στην πτέρυγα των βαρυποινιτών ένας έγχρωμος γίγαντας είναι αθώος. Έχει ένα χάρισμα. Παίρνει πίσω το κακό και τον πόνο. Με ένα του άγγιγμα. Μεγάλη υπόθεση.

Ποτέ δεν είχα μεγάλη εξοικείωση με τα πιασίματα. Σα να ντρέπομαι. Το έχουν παράπονο οι φίλοι μου και σε μεγάλες χαρές που αρμόζουν αγκαλιές γλιτώνω τη γκρίνια με το αστείο που τους λέω “γιατί πιανόσαστε ρε παιδιά;” Ορίστε, τους ακούμπησα. Έπεσε και το χαμόγελο. Έτσι τους πιάνω εγώ τους φίλους μου.
Αυτοί θέλουν άλλα. Τα ευκόλως κατανοητά. Η βασίλισσα αυτών η αγκαλιά. Χεράκια ανοίγουν, χεράκια διασταυρώνονται, στήθη και καρδιές ακουμπάνε, τα πρόσωπα έρχονται κοντά και υπάρχει και η ευκαιρία για να πέσει φιλί. Δεκτές οι αγκαλιές. Και τα φιλιά που μπορεί να ακολουθήσουν.
Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι χειραψίες τα χάδια. Στη θέα μιας μελαγχολικής φιγούρας απλώνεις το χέρι σου να πιάσει το δικό της χέρι. Το σφίγγεις, ακουμπάνε οι παλάμες και τα μικροκύματα φτάνουν στην καρδιά. Μήνυμα ελήφθη. Αν δεν επιτευχθεί η χειραψία, απλώνεις το χέρι, το αφήνεις για λίγο στον ώμο, στο μάγουλο, στα μαλλιά και χαϊδεύεις. Το μεγαλείο της ανιδιοτέλειας.

Και μια κουβέντα που θα πεις μπορεί να πάρει μακριά τον πόνο, τον φόβο, την ανησυχία. Θέλουν προσοχή τα λόγια. Πρέπει να είναι τα κατάλληλα για να ακουμπήσουν, για να πιάσουν τους παλμούς του άλλου.

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις σύμμαχος ακριβός είναι το χαμόγελο. Το κερασάκι στην τούρτα της συμπαράστασης. Το χρησιμοποιώ, όπως είπα το χαμόγελο. Είναι η δική μου αγκαλιά.

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα πιο διαχυτικά. Φοβάμαι κι εγώ να πιάσω το χέρι και να το σφίξω. Όπως στην ταινία. Όλοι ήταν προκατειλημμένοι απέναντι στον καλοκάγαθο γίγαντα. Τον φοβόντουσαν. Τους άπλωνε το χέρι, τους ζητούσε να το σφίξουν για να δουν τι κρύβει μέσα του. Το επιχείρησαν και το χέρι τους έπιασε κατευθείαν καρδιά. Ο πόνος μοιράστηκε και μοίρασε και το φόβο στα δυο. Τώρα, πιάσε με αν μπορείς.

10/09/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Πού μένει το φεγγάρι;, από τη Ρούλα Καρακούση

written by The K-magazine

Τελευταίο βράδυ στο νησί. Τελευταίο ποτό. Μάρτυρας μας το φεγγάρι και το φωτισμένο Αιγαίο. Στην ταράτσα του Αέρινου δίπλα μας ένα παιδί αδιαφορούσε για το πόσα είναι τ’ άστρα. Η ερώτηση που ήθελε να του απαντήσουμε είναι «που μένει το φεγγάρι». Οι διπλανές παρέες σκέφτηκαν τα δικά τους… Όλα videoclip…
Το φεγγάρι ξεκινάει την καριέρα του λαμπρά. Όσο είμαστε εμείς παιδάκια αυτό είναι φεγγαράκι και το μόνο που του ζητάμε είναι να μας φέγγει να περπατάμε να πηγαίνουμε στο σχολειό και οι λόγοι γνωστοί, για σπουδάγματα και λοιπά. Ακόμη ένα τραγούδι ακούγεται από παιδικές φωνές που παρακαλούν το φεγγαράκι που κρέμεται από τον ουρανό να τους αποκαλύψει που είναι πιο καλά, στον κάμπο ή στο βουνό. Τόσο απλά και αθώα.
Μεγαλώνοντας πιο υποψιασμένοι πλέον, έχουμε δει και τις ταινίες μας, το φεγγάρι θα χρησιμοποιηθεί ως φόντο στις πιο καλές φωτογραφίες μας, στις πιο όμορφες στιγμές μας. Το σεληνιακό τοπίο πουλάει και πουλιέται. Ο φωτισμός στα κατάλληλα watt, δεν χρειάζεται να ανοιγοκλείνεις φώτα. Αυτός ο χαμηλός φωτισμός είναι ιδανικά ρυθμισμένος για να «λούζει» ερωτευμένες μορφές.

Και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν το φεγγάρι είναι πάλι εκεί. Σε ρόλο ντετέκτιβ πλέον. Αμφότερα τα δυο φύλα απογοητευμένα το παρακαλούμε να ψάξει να τον-την βρει και να του-της πει πως δε θα αντέξουμε, δε θα ζήσουμε, αν δε γυρίσει, όπως επίσης και να του-της δείξει το δρόμο του γυρισμού. Όλες οι πορείες στη ζωή μας θέλουμε να έχουνε φως και εδώ το φεγγάρι συνοδεύει και πάλι.

Στις τελειωμένες περιπτώσεις με θράσος σχεδόν του ζητάμε να σβηστεί να μην βλέπουμε αυτά που μας πονάνε. Υπάρχει και μια περίπτωση χιλιοτραγουδισμένη και μεγάλης απογοήτευσης προφανώς, που ζητάμε από αυτόν που φεύγει να σβήσει το φεγγάρι από τον ουρανό και εν συνεχεία να το σπάσει σε κομμάτια.
Ο Διαμαντής, ο μικρός με τις απορίες, έμεινε με αυτές. Οι μεγάλοι τριγύρω του υστερούσαμε σε φαντασία που θα ικανοποιούσε ένα μικρό παιδί. Το Αυγουστιάτικο φεγγάρι θα έμενε χωρίς σπίτι και ο μικρός για το υπόλοιπο της βραδιάς θα μας κοιτούσε να το χαζεύουμε απλά, ενώ εμείς χωρίς ντροπή είχαμε αρχίσει ήδη να του ζητάμε να αρχίσει τις βόλτες στης αγάπης μας την πόρτα.

03/09/2013 3 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

“Bursting into tears of joy…” από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Μη με παρεξηγείτε για τον αγγλικό τίτλο σ’ αυτό μου το κείμενο, αλλά καταλάβετέ με, τόσο καιρό τα μαθήματα των Αγγλικών μου άφησαν μερικά… κουσουράκια!

Στις παρακάτω γραμμές μπορεί ακόμη και να καταρριφθεί ο μύθος της «σκληρής Αντιγόνης». Να σας πω, κάτι, όμως…; Δε με πειράζει! Ας με πείτε υπερευαίσθητη, εγώ εδώ τώρα κάνω πραγματικά κατάθεση συναισθημάτων. Στην τελική, είμαι κι εγώ άνθρωπος, δεν είμαι ρομπότ!

Η ζωή μας είναι ένα μεγάλο βιβλίο, όπου κάθε στιγμή, γράφεται κι από ένα κεφάλαιο. Μικρό ή μεγάλο, σημασία δεν έχει. Το τι αφήνει, όμως πίσω αυτό το κεφάλαιο είναι που έχει σημασία. Ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της ζωής μου έχει τίτλο «J.». Κάποιοι που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές ίσως την αναγνωρίσουν τη J.. Θα παρακαλέσω, όμως, να παραμείνει η ταυτότητά της μυστική, για ευνόητους λόγους διακριτικότητας.

Πριν πολλά χρόνια στο σχολείο, όταν πρωτοπήγα στο γυμνάσιο, βρήκα στο πρόσωπο της J., το μοναδικό λογικό άνθρωπο με τον οποίο μπορούσα να συνεννοηθώ! Και που ποτέ δε μπήκε στην καθημερινή μου λίστα «θέλω να τους αρχίσω στο βρωμόξυλο»! Στη συνέχεια η J. κι εγώ δεθήκαμε με μία φιλία η οποία πραγματικά πέρασε από σαράντα κύματα. Χαρές, αγωνίες, καυγάδες, συγνώμες… Ας πούμε την αλήθεια, όμως: όλα αυτά τα στάδια υφίστανται στις ανθρώπινες σχέσεις μόνο όταν τα συναισθήματα είναι γνήσια κι αγνά. Ε, λοιπόν, εμάς ακόμη και τα άσχημα στάδια της σχέσης μας, έκαναν εμένα και τη J. Πιο δυνατές και πιο αποφασισμένες να διατηρήσουμε αυτό που ξεκινήσαμε να χτίζουμε.

Τα χρόνια τα σχολικά έγιναν παρελθόν και όπως είναι φυσικό, κάθε μία μας τράβηξε το δρόμο της. Εκείνη έφυγε να κάνει τη ζωή της στην πρωτεύουσα κι εγώ έμεινα εδώ… Κάθε φορά που βρισκόμασταν έκανα σαν το κουτάβι που περίμενε με τις ώρες το αφεντικό του να επιστρέψει στο σπίτι! Όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο, την ένιωθα δίπλα μου. Μπορεί να μην ήταν συχνό φαινόμενο, αλλά εμένα αυτό μου αρκούσε. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως κι οι δύο ξέραμε – κι εξακολουθούμε, εννοείται, να το ξέρουμε – πως όταν η μία θα έλεγε στην άλλη «σε χρειάζομαι», στο «σε» θα γυρίζαμε κι οι δύο τον κόσμο τούμπα για να γίνουμε είτε η αγκαλιά της χαράς ήταν ο ώμος της παρηγοριάς είτε ό, τι άλλο ήτο απαραίτητο.

Ήρθε, λοιπόν, η ώρα που η J. μου ανακοίνωσε πως παντρεύεται. Όλα καλά μέχρι εδώ, έτσι; Εκεί που με αποτελείωσε είναι όταν μου είπε «αν δεν είσαι εσύ, αλλάζω ΤΩΡΑ την ημερομηνία»! Όπως αντιλαμβάνεστε, και στην άλλη άκρη του κόσμου να ήμουν, αυτό δε θα το έχανα με τίποτα.
Κι ήρθε η μέρα του γάμου. Ήρθε η στιγμή που την έβλεπα να πλησιάζει το μέλλοντα σύζυγό της και δε μπορούσα να πιστέψω πως το κοριτσάκι με το οποίο κάναμε όνειρα για το μέλλον και η μία δεν ξέφευγε ποτέ από την προσοχή της άλλης ήταν η πριγκίπισσα που πλησίαζε στην εκκλησία. Καμία υπερβολή με το χαρακτηρισμό! Ήταν σα να είχε βγει από το πιο τρυφερό παραμύθι! Γιατί έλαμπε ολόκληρη από ευτυχία. Εκεί ήταν που πήγαν να κυλήσουν τα πρώτα δάκρυα…
Δεν ξέρω αν έφταιγε το κλίμα μέσα στην εκκλησία ή τα λόγια του παπά ή όσα έλεγε η Διαμαντίδου στο «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα», αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής ένιωσα να ανατριχιάζω. Τότε ήταν που το βλέμμα της συναντήθηκε με το δικό μου. Εκείνο το βλέμμα που έλεγε «σ’ ευχαριστώ που είσαι εδώ». Εκεί όχι, δεν κρατήθηκα. Έκλαψα. Αγνόησα πως με βλέπει κόσμος, ποσώς μ’ ενδιέφερε αν θα γινόμουν σαν τον κλόουν από το μακιγιάζ που θα χαλούσε. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αυτό: «δε θα το έχανα για όλον τον κόσμο, είσαι αδερφή μου». Γιατί η J. αυτό ήταν για μένα πάντα – κι εξακολουθεί να είναι.

Η J. είναι, λοιπόν, ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της ζωής μου. Ένα από τα κεφάλαια που με στιγμάτισαν με τον καλύτερο τρόπο. Το να βλέπω τη μία στιγμή σαν ταινία, λοιπόν, σκηνές με δύο κοριτσάκια να διαφωνούν για τις μουσικές που ακούνε, αλλά να μην ξεκολλάνε η μία από την άλλη και την άλλη στιγμή να τη βλέπω πλάι στον άνθρωπο που αγαπάει να ανταλλάσσει όρκους αγάπης και πίστης, μόνο δάκρυα χαράς μπορούσε να γεννήσει.
Κι όχι, αν αναρωτιέστε… δεν ντράπηκα στιγμή! Έχω και μάρτυρες που μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Αλλά δεν έχω ανάγκη να τους επικαλεστώ. Δεν ντράπηκα, γιατί έτσι βίωσα την ευτυχία μου. Γιατί ήταν τόσο απόλυτο ό, τι ένιωσα που μόνο έτσι μπορούσε να εξωτερικευθεί…

Αν, λοιπόν, νιώσεις ποτέ την ανάγκη να κλάψεις από ευτυχία… μη διστάσεις. Κάν’ το. Είναι η απόλυτη έκφραση ευτυχίας! Τι κι αν τρέξει λίγη σκιά ή αν χαλάσει λίγο το ρουζ; Σκασίλα σου! Είσαι εκεί, μοιράζεσαι την πιο ευτυχισμένη στιγμή ενός από τους πιο δικούς σου ανθρώπους, ξέροντας πως δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Να ζήσετε, J.! Να είστε πάντα αγαπημένοι και μονιασμένοι, ακριβώς όπως σας έχω δει εγώ όσα χρόνια σε ζω σ’ αυτό το στάδιο της ζωής σου! Και να ξέρεις πως όπου και να είσαι, εγώ θα είμαι εκεί… να κλαίω από χαρά για σένα, για την ευτυχία σου! Α, κι επειδή το χόρεψες με τον άντρα σου, δε σημαίνει πως οι στίχοι δε με καλύπτουν! Αφιερωμένο, λοιπόν!

31/07/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Μικρά Μυστικά:Η αγάπη δεν φωνάζει, ψιθυρίζει…

written by The K-magazine

Αφιερωμένο σε σένα που αγαπάς, και του το λες με τουίτ

Είμαι φανατική οπαδός της αντίληψης ότι η πετυχημένη σχέση απαιτεί “δουλειά”, κόπο, αφοσίωση ΚΑΙ από τις δυο μεριές.
Παρατηρώ καθημερινά (με ιδιαίτερα χιουμοριστική διάθεση) γυναίκες να εξομολογούνται στους άντρες τους τον παθιασμένο έρωτά τους στο facebook ή στο twitter. Ψάχνουν απελπισμένα να βρουν λόγια γεμάτα λαγνεία και ενδείξεις εξάρτησης, που θα “ανεβάσουν” την αυτοπεποίθηση των συντρόφων τους, καθώς τους παρουσιάζουν στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον ως “μοναδικούς, πανέμορφους, πανέξυπνους, αξεπέραστους, τους καλύτερους συντρόφους, τους πιο τρυφερούς πατεράδες και γενικώς…πολύ άντρες”.
Κάτι σαν μπουγάτσα με …άντρα δηλαδή.

Αναρωτιέμαι τι ρόλο παίζει όλο αυτό το αδρά σοβατισμένο image making, εφόσον κάποιος δεν έχει ψυχολογικά προβλήματα και εφόσον υπάρχει άλλος τρόπος επικοινωνίας με το σύντροφό του, εκτός από το διαδίκτυο… Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω: πού πήγαν εκείνες οι μοναδικές, αυστηρώς προσωπικές στιγμές, η γλυκιά αμηχανία μιας ανύποπτης στιγμής, το χέρι που κλείνει μέσα του το άλλο χέρι, το βλέμμα που παραμονεύει “το βλέμμα του άλλου”…;
Αλλά θα μου πεις, τι να τα κάνεις όλα αυτά, όταν μπορείς απλά να του στείλεις ένα τουίτ για να του υπενθυμίσεις ότι δεν ζεις χωρίς εκείνον; Κι έπειτα, κάθεσαι και μετράς τα δευτερόλεπτα για να δεις σε πόση ώρα θα σου απαντήσει από το διπλανό δωμάτιο, ενώ μέσα σου καυχιέσαι γιατί οι φίλες σου (και οι φίλες του, ας μην γελιόμαστε) θα δουν πόσο ευτυχισμένο ζευγάρι είστε!

Όμως… μια στιγμή: θέλετε να μου πείτε πως η ευτυχία μιας γυναίκας δεν μετράει, όταν κάθε πρωί ο σύντροφός της την ξυπνάει με ένα φιλί και δεν το δημοσιοποιεί; Ακυρώνεται η ευτυχία της, επειδή δεν βγάζει φωτογραφία κάθε βράδυ που κάθονται στον καναπέ και της χαϊδεύει τα μαλλιά;
Θα μου πείτε, “είναι αδύνατον να συμβαίνει κάτι τέτοιο καθημερινά!”.

Μα, σαφώς και συμβαίνει, η διαφορά όμως είναι ότι τα ζευγάρια που βιώνουν ουσιαστικά την ευτυχία, δεν νιώθουν την ανάγκη να τη διαφημίσουν. Την κρατούν απόρρητη, σαν επτασφράγιστο μυστικό. Έχουν μάθει να σέβονται την ευτυχία τους. Συνειδητοποιούν το μεγαλείο που κρύβει η σχέση τους, και το κρατούν σιωπηλά για τον εαυτό τους, σαν την πιο πολύτιμη και εύθραυστη πέτρα του κόσμου τούτου.

Ευτυχισμένο είναι το ζευγάρι που κοιτάζει προς την ίδια κατεύθυνση, που έχει ίδιους στόχους, κοινά θέλω και συμμεριζόμενα όνειρα.
Ε λοιπόν, αυτή νομίζω ότι είναι η λέξη κλειδί: η ευτυχία είναι ένα όνειρο που ονειρεύονται και οι δυο ταυτόχρονα.
Η αληθινή αγάπη δεν φωνάζει. Δεν το έχει ανάγκη άλλωστε.
Κάντε λίγη ησυχία, να μιλήσουν από μόνα τους τα συναισθήματα.
Όχι τα λόγια…

05/07/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

“Τίποτα δεν ειναι τυχαίο”, από την Ελένη Καρποντίνη

written by The K-magazine

από την Ελένη Καρποντίνη–Δημοσιογράφο

Κάθε φορά που ακούω ιστορίες πως γνωρίστηκε ένα ζευγάρι ή πως κάποιος βρήκε δουλειά ή ξανά βρήκε δουλειά, συνέχεια παίρνω την ίδια απάντηση… ¨Εντελώς τυχαία. Μία μέρα εκεί που δεν το περίμενα.¨
Πόσες φορές έχω ακούσει ιστορίες από κάποια φίλη ή γνωστή μου που γνώρισε τον έρωτα της ζωής τους όταν βγήκε για ένα μεσημεριανό καφέ με τη σαγιονάρα, απεριποίητη και το μαλλί κότσο και ξαφνικά βλέπει τον σούπερ γκόμενο απέναντι της και τον ερωτεύεται. Προσπαθούσε να σουλουπωθεί στα γρήγορα, ψάχνοντας στην τσάντα να βρει κανά κραγιόν που μπορεί να έχει ξεμείνει από το προηγούμενο βράδυ, καθόταν σταυροπόδι με την πλάτη ίσια και τα ποδαράκια να είναι στις μύτες μπας και δείξουν μακρύτερα γιατί για κακή της τύχη είχε βάλει τη διχαλωτή σαγιονάρα. Κι εκεί που λέει σιγά μη με προσέξει, εκείνος δείχνει ενδιαφέρον για αυτή και δεν ρίχνει ούτε βλέμμα στην γκόμενα απέναντι με το ψηλοτάκουνο και το μαλλί φουλ στην τρέσα.

Πόσες φορές έχω ακούσει ιστορίες από άντρες που κάποιος φίλος τους, τους έχει τραβήξει με τα χίλια ζόρια να πάνε σε κάποιο μπαρ να πιούνε ποτό. Κι ενώ βαριούνται πολύ το κάνουν μόνο και μόνο για το φίλο τους που έχει ραντεβού με κάτι γκόμενες και πάνε για να μην τον αφήσουν μόνο του μπας και το βράδυ γυρίσει ο φιλαράκος αγκαζέ με καμία. Κι εκεί που κάθονται και βαριούνται σκάει από το πουθενά αυτή η μία και μοναδική και τους κλέβει την ματιά. Που για να την προσεγγίσουν προσπαθούν να βρουν την πιο έξυπνη ατάκα και στο τέλος πετάνε την μεγαλύτερη χοντράδα αλλά παρόλα αυτά βγαίνουν “κερδισμένοι”.

Πόσες φορές έχω ακούσει ιστορίες που κάποιος έψαχνε δουλειά και παρόλο που τα πόδια του είχαν βγάλει κότσι και το άγχος του είχε χτυπήσει κόκκινο δεν είχε καταφέρει τίποτα. Κι εκεί που είναι απογοητευμένος λέει… δεν στέλνω βιογραφικό και σ’ αυτήν την εταιρία, τι έχω να χάσω; Ή δεν το λες και στον μπατζανάκη του τάδε… που υπο άλλες συνθήκες δεν θα τον σκεφτόταν ποτέ γιατί τον είχε γραμμένο στα παλιά του τα παπούτσια, ξαφνικά γίνεται το “θαύμα”.

(Photo by Angelos Roux )

Όταν ήμουν πιο μικρή όλα αυτά τα θεωρούσα ότι είναι τυχαία, συμπτώσεις ή και απλή κωλοφαρδία. Αργότερα όταν γνώρισα έναν άνθρωπο που εγώ αποκαλώ “σοφό”, μου είπε και μου εξήγησε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή συμβαίνουν όταν έχεις χαλαρώσει. Απρόσμενα κι αναπάντεχα. Όλα γίνονται για έναν σκοπό αρκεί εκείνη τη στιγμή να το αντιληφθείς και να μην το προσπεράσεις. Αν το προσπεράσεις θα χάσεις την ευκαιρία που τόσο πολύ ζητούσες με την σκέψη σου.

19/06/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Daddy!! Daddy!!

written by The K-magazine

Πάντα με εκνεύριζε το γεγονός ότι υπήρχε μόνο γιορτή για την μητέρα, γιατί για μένα και οι δύο γονείς είναι εξίσου σημαντικοί. Σήμερα λοιπόν είναι η «γιορτή του πατέρα» και είναι και αυτός ο κύριος το ίδιο υπεύθυνος που είσαστε σε αυτόν τον κόσμο. Είναι και αυτός σημαντικός, εξαρτάται και από εκείνον επίσης, τι άνθρωποι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε.. Το έχω δει και στα παιδιά νεώτερων μπαμπάδων, όπως ενός αγαπημένου μου φίλου, που είναι από τους πιο υπέροχους που έχω γνωρίσει.

Σε μία παλαιότερη συζήτηση, κάποιος είχε πει αναφερόμενος σε ένα γνωστό τραγούδι που λέει « Εκτός από τη μάνα σου, κανείς δεν σε θυμάται» και εκείνη τη στιγμή τόνισε το πόσο σημαντική είναι η μητέρα και ότι στα δύσκολα όλοι ζητάνε τη μητέρα τους. Αλλά εγώ του είπα πως στα δύσκολα θέλω τον πατέρα μου. Ότι η δική μου ασφάλεια είναι ο μπαμπάς μου και πως όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο μου θέλω εκείνον που είναι το στήριγμα μου, όχι ότι η μαμά μου δεν μου κάνει…. Ναι, είμαι «κόρη του πατέρα μου» και είμαι τόσο περήφανη για εκείνον όσο δεν φαντάζεστε!
Ο πατέρας μου δεν ήταν πότε ο απόμακρος και αμέτοχος γονιός, αντίθετα είναι πάντα εκεί, πάρων, έτοιμος να απαντήσει σε κάθε απορία, να συμμετέχει σε κάθε διαφωνία, να λύσει κάθε πρόβλημα, και δυστυχώς για αυτό πότε δεν μένει τίποτα κρυφό από εκείνον. Από πολύ μικρή μου ηλικία περνούσα πολύ χρόνο με τον πατέρα μου, του έλεγα ό, τι με προβλημάτιζε, τσακωνόμουν, πήγαινα σινεμά, συζητούσα για όλα και δεν θυμάμαι να φοβήθηκα πότε να θίξω όποιο θέμα ήθελα.

Ό, τι είμαι το οφείλω στους γονείς μου, αλλά κυρίως στον μπαμπά μου χρωστώ τόσα πολλά και πολύ ουσιαστικά… Όπως τη μουσική που έμαθα να ακούω, τα βιβλία που έμαθα να διαβάζω, την αγάπη μου για το σινεμά. Από τον μπαμπά μου έμαθα τι σημαίνει χιούμορ, γέλιο, τι σημαίνει να σκέφτεσαι, τι είναι η πολιτική, τι είναι ο κόσμος. Μέσα από τα υπέροχα μάτια του έμαθα να βλέπω τον κόσμο. Είναι ο πιο καλός και υπέροχος άνθρωπος που έχω γνωρίσει πότε και δεν είναι μόνο δική μου αυτή η γνώμη.

Λένε ότι η σχέση μίας κόρης με τον πατέρα της είναι εκείνη που καθορίζει την σχέση της με τους άντρες. Ξέρω ότι έχω μία πολύ όμορφη σχέση με τον πατέρα μου, με τα πάνω και τα κάτω της, με αγάπη, τσακωμούς, λογομαχίες αλλά και γέλια… Είναι λοιπόν τόσο καθοριστική όσο και κάθε άλλη σημαντική σχέση στη ζωή μας.

Για αυτό σήμερα μην ξεχάσετε τον πρώτο άντρα της ζωής σας, να του πείτε πόσο τον αγαπάτε και να του ευχηθείτε! Χρονιά πολλά μπαμπά μου, σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έχεις δώσει και δεν σταματάς να μου δίνεις, σε ευχαριστώ για την αγάπη και τόσα ακόμα που δεν θα μπορέσω ποτέ να σου ξεπληρώσω , ούτε στο ελάχιστο. Μα πάνω από όλα σε ευχαριστώ για την χαρά που είσαι ο μπαμπάς μου!

Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες του κόσμου και σε εσάς που περιμένετε να γνωρίσετε τα παιδάκια σας!

16/06/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

“Αδελφές Ψυχές”, από την Κλεοπάτρα Παναγιωτίδου

written by The K-magazine

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν κάπου εκεί έξω υπάρχει η «αδερφή ψυχή» σας; Ένας άνθρωπος που θα έρθει ξαφνικά και αναπάντεχα στη ζωή σας και θα την αλλάξει ριζικά; Αυτός ο άνθρωπος που ερχόμενος σε σας θα αναταράξει θετικά τον εσωτερικό σας κόσμο και θα είστε σε θέση να αισθανθείτε αλλά και να ακούσετε αυτό το ηχηρό και περιβόητο «ΚΛΙΚ». Ένα «κλικ» τόσο έντονο και δυνατό που θα είναι σαν να ήρθε και να ενσωματώθηκε τόσο ομαλά και το τελευταίο κομμάτι από το παζλ της ζωής σας!

Και αν υπάρχει; Τότε πού είναι; Θα εμφανιστεί ποτέ; Ποιο είναι το σωστό timing για μια τέτοια συνάντηση ζωής; Αξίζει να ψάχνουμε για το λεγόμενο «άλλο μας μισό» ή είναι τελικά απλώς χάσιμο χρόνου;

Τις προάλλες έπεσε το μάτι μου σ’ένα διαδικτυακό blog, όπου προσπαθούσε ο συγγραφέας του άρθρου να πείσει και να επεξηγήσει επιστημονικά ότι Ναι! Υπάρχουν «αδερφές ψυχές». Δεν θα μπώ στην διαδικασία να αναλύσω για τις ενεργειακές αύρες της ψυχοσύνθεσης του κάθε ατόμου σε συνδυασμό με το ανώτερο «Εγώ» του. Εμμένω απλά στο ότι υποστήριζε ότι υπάρχουν και το παρουσίαζε μάλιστα και σαν γεγονός.

Μήπως όμως όλα αυτά είναι μόνο για τις υπερβολικά ρομαντικές ψυχές; Γιατί θεωρώ κάπως ουτοπικό να ψάχνει κάποιος μια ζωή να βρεί το «άλλο του μισό». Ας μην ξεχνάμε και τον κίνδυνο και την πιθανότητα να μην καταφέρει τελικά να το βρεί ποτέ. Και ποιο θα είναι τότε το αποτέλεσμα; Να βυθιστεί το άτομο αυτό σε κατάθλιψη και απογοητευμένος από τη ζωή να αναθεματίζει τον εαυτό του που δεν ενέδωσε στις ευκαιρίες που του έχουν δοθεί κατά καιρούς, γιατί ήλπιζε σε μια μοιραία συνάντηση με την «αδερφή ψυχή» του.

Από την άλλη μεριά όμως, δεν μπορούμε να είμαστε τελείως κατηγορηματικοί στην μη ύπαρξη του φαινομένου αυτού. Γιατί τι γίνεται τότε στην περίπτωση που ισχύει εν τέλει αλλά εμείς δεν πιστεύουμε σε αυτό και δεν το κυνηγάμε η απλά έχουμε πάψει να το κάνουμε εξαιτίας ίσως κάποιων εμπειριών; Αφήνουμε τους εαυτούς μας καταδικασμένους σε μία καταπιεσμένη σχέση που δεν μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους; Επιτρέπουμε δηλαδή στον εαυτό μας απλά να συμβιβαστεί;

Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι μπορεί να υπάρξουν παραπάνω από μία «αδερφές ψυχές». Για παράδειγμα η μητέρα μας, ο πατέρας μας, ο αδερφός/ή μας, ο καλύτερος φίλος μας..μπορεί να είναι μία απ’αυτές. Άτομα που στο πρόσωπό τους σκιαγραφείται η ανιδιοτελής και δίχως όρια ουσιαστική αγάπη που σου παρέχουν αλλά και τους παρέχεις. (ανιδιοτελής αγάπη; Ένα άλλο τεράστιο ερώτημα,το οποίο όμως δεν είναι επί της παρούσης).

Απλά ο άνθρωπος από τη φύση του όταν αναφέρεται στην έννοια «αδερφή ψυχή» αυτομάτως πάει ο νούς του στο αντίθετο φύλο και στην ερωτική έλξη. Και αυτό γίνεται υποσυνείδητα γιατί το μυαλό μας,μας καθοδηγεί στην βιολογική σκοπιμότητα της έννοιας όπου είναι η εξέλιξη του ανθρώπινου γένους.(εξεζητημένο αλλά true story :) ).

Είναι τόσα πολλά τα ερωτήματα που όμως δυστυχώς δεν μπορεί κανένα απ’αυτά να απαντηθεί με ακρίβεια. Είναι όλα υποκειμενικά, ακόμα και η ίδια η Ευτυχία.
Όλα τα παραπάνω μας βάζουν σε σκέψεις αλλά το κυρίαρχο ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί είναι ένα:

Αφήνουμε τελικά την ζωή στην τύχη της και όπου μας βγάλει?
Ή καθορίζουμε την τύχη της ζωής μας εμείς οι ίδιοι??

25/05/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Καλώς ήρθες χαρά μου!

written by The K-magazine

Είναι άλλη μία Δευτέρα από εκείνες που δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα και η έμπνευση σε έχει αφήσει μόνη και έρημη για ακόμη μία φορά. Σκέφτεσαι πότε ήρθε ο Μάιος, πότε πήγε 20 ο μήνας και κοντεύει να φύγει. Η ζέστη έχει ξεκινήσει από νωρίς και ναι το μόνο θετικό που βρίσκω, είναι ότι απλώνεις τα ρούχα και στεγνώνουν αμέσως! Τι να πεις; το καλοκαίρι καταφτάνει, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Ας σταθούμε στα θετικά ότι θα είναι μία όμορφη κι ηλιόλουστη μέρα!
Εκεί λοιπόν που πάω να φτιάξω τον δεύτερο καφέ της ημέρας για να φύγουν λίγο και τα μάτια μου από την οθόνη του υπολογιστή, μήπως και τα καταφέρω να βρω τι θα γράψω, χτυπά το κινητό και το καλύτερο νέο είναι εδώ για να σου φτιάξει τη μέρα. Ναι, το κοριτσάκι μας ήρθε! Έφτασε στον κόσμο μας ,και ένα από τα πιο αγαπημένα μου πλάσματα, που το γνωρίζω από την μέρα που γεννήθηκε, και έχω μεγαλώσει μαζί του, έγινε μανούλα!

Μία νέα ζωούλα είναι το πιο όμορφο νέο που θα μπορούσες να ακούσεις ειδικά όταν αυτή έρχεται από ανθρώπους που αγαπάς! Φέτος έχω να περιμένω πολλά γεννητούρια από ανθρώπους που αγαπάω και το κοριτσάκι μας, που ήρθε χθες στον κόσμο, έκανε την αρχή. Ανυπομονώ να την γνωρίσω, ανυπομονώ να το δω που ήταν πάντα η «μικρούλα» μας και έγινε μαμά, να κρατάει στην αγκαλιά της την κορούλα της, και ανυπομονώ να δω τη νονά μου και τον νονό μου να έχουν το ρόλο της γιαγιάς και του παππού!

Κάπως έτσι μια συνηθισμένη ημέρα γίνεται ακόμα πιο φωτεινή, ακόμα πιο όμορφη και ο κόσμος πιο αισιόδοξος, η έμπνευση και το χαμόγελο μπαίνουν με φόρα από το παράθυρο και το πληκτρολόγιο αρχίζει να γεμίζει λέξεις την οθόνη. Απλά γιατί χτύπησε το κινητό! Το κοριτσάκι μας ήρθε στον κόσμο και μαζί με όλα τα άλλα μωράκια που ήρθαν μαζί του ή θα έρθουν θα ομορφύνουν τον κόσμο μας και θα τον κάνουν καλύτερο. Τα χαμόγελά τους και μόνο, είναι η απόδειξη ότι το μέλλον είναι δεν θα είναι τόσο άσχημο όσο πιστεύουμε!

21/05/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

“Ο Χωρισμός”, όπως τον βλέπει η Ελένη Καρποντίνη

written by George Portelli

από την Ελένη Καρποντίνη-δημοσιογράφο

Η αλήθεια είναι ότι όταν συμβαίνει πονάει πολύ. Όταν όμως αρχίζεις και το ξεπερνάς ή απλά γίνεσαι παρατηρητής του ίδιου σου του εαυτού, απλά γελάς. Τι εννοώ με αυτό; Αν σκεφτεί κανείς, τι έχει κάνει μετά από ένα χωρισμό θα διαπιστώσει ότι οι κινήσεις, οι αντιδράσεις , οι συζητήσεις είναι ίδιες ή σχεδόν ίδιες με του διπλανού του, με του γείτονα, με του φίλου του που είχε χωρίσει λίγους μήνες πριν και γενικά με πολλούς άλλους.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνεις είναι να πάρεις την κολλητή ή τον κολλητό σου τηλέφωνο και να το ανακοινώσεις και εκει ξεκινάνε όλα… « φίλη που είσαι?? Χώρισα!! Πρέπει να σε δω αμέσως! Έρχομαι από το σπίτι σου!» λέει συνήθως μία γυναίκα. Ο άνδρας πάλι έχει την ανάγκη να τρέξει αλκοόλ στο αίμα του… «που είσαι ρε?? Πάμε να πιούμε να στα πω. Χώρισα με την άλλη!»

Η γυναίκα πνίγεται στο κλάμα δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που της έχει συμβεί, παραμελεί τον εαυτό της και γυρνάει ολημερίς και ολονυχτίς με μια φόρμα στο σπίτι. Το μαλλί είναι μονίμως φριζαρισμένο από την ένταση και το μάτι έχει το μαύρο κύκλο από το κλάμα που καιρό προσπαθούσε να διώξει με ακριβές κρέμες για να είναι όμορφη όταν ξυπνούσε και την έβλεπε ο πρώην πλέον καλός της. Επαναλαμβάνει την ίδια ιστορία στην φίλη της που της κάνει συμπαράσταση, θυμάται κι εκείνη η άμοιρη τα δικά της και γίνεται τούρμπο όπου καταλήγουν στην συγκεκριμένη ατάκα… « που θα βρει άλλη σαν και μένα μου λες?? Άστον να φάει τα σκατά(!!) και θα δεις που σε μένα θα γυρίσει πάλι αλλά τότε θα είναι αργά!!»

Ο άνδρας πάλι αντιδρά διαφορετικά. Ποπό δεν βάζει μέσα. Τα μπαρ, τα club και τα μπουζούκια γίνονται το δεύτερο σπίτι του αφού το δικό του δεν τον χωράει .Προσπαθεί να ανεβάσει το ηθικό του και φοράει τα καλά του, αρωματίζεται, φτιάχνει μαλλί και ρίχνεται στην νύχτα. Τι τσιγάρα κάνει, τι ποτά κατεβάζει στην καθισιά του, τι λουλούδια ρίχνει όταν ο/η αοιδός λέει ένα τραγούδι που τον αντιπροσωπεύει, τι γυναίκες φλερτάρει για να ικανοποιήσει το πληγωμένο του ‘’εγώ’’ και κάποια στιγμή μέσα στην παραζάλη του, ψελλίζει στον κολλητό του…» τι άλλο ήθελε ρε φίλε?! Όλα της τα είχα δώσει. Νομίζει ότι θα τα βρει κι αλλού;!»

Όσο περνάει ο καιρός, η γυναίκα “ξυπνάει “ από τον λήθαργο που είχε πέσει και νιώθει ότι χρειάζεται ανανέωση. Αλλάζει μαλλί, αγοράζει σέξι ρούχα και εσώρουχα και όσο πιο ψηλές γόβες μπορεί, χωρίς να υπολογίζει ότι θα περπατά σαν συγκαμένη. Βγαίνει, διασκεδάζει, φλερτάρει και της λέει η κολλητή που της κάνει συμπαράσταση… « καλά φίλη που να σε έβλεπε τώρα ο βλάκας, Θα είχε σκάσει από την ζήλια του!»

Για τον άνδρα πάλι, ξεκινά η περίοδος κατάθλιψης. Αν και ήπιε, διασκέδασε, γνώρισε γυναίκες τώρα σκέφτεται ότι σαν το κοριτσάκι του καμία. Ακόμα και τα ελαττώματα της που τον έβγαζαν εκτός εαυτού, τα θεωρεί πλέον χαριτωμένα. Έτσι ξεκινά η περίοδος που πίνει, καπνίζει στο μπαρ του σπιτιού του γιατί δεν έχει διάθεση να πάρει τα πόδια του να πάει έστω και μέχρι το μπαράκι της γειτονιάς ενώ ο κολλητός του προσπαθεί μετά κόπων και βασάνων να τον ενθαρρύνει ψυχολογικά λέγοντας … « Ρε φίλε δεν άξιζε. Ξέχασε την! Θα βρεις άλλη.»
Ο καιρός περνά η γυναίκα ξανά μαζεύεται σπίτι της, ο άνδρας ξανά βγαίνει και σουλατσάρει στα bars αλλά το αποτέλεσμα είναι και για τους δύο το ίδιο. Ζουν κάποιες στιγμές υποτιθέμενης ευτυχίας αλλά το πρωί όταν ξυπνάνε νιώθουν μόνοι.
Οι άνθρωποι πολλές φορές βιάζονται να ευτυχήσουν για να γλυτώσουν από την μοναξιά και τον πόνο ή ό,τι κάνουν το κάνουν γιατί έτσι νομίζουν ότι εκδικούνται τον άλλο, τον πρώην σύντροφο τους. Η μεγαλύτερη παγίδα που μπορεί να πέσει κάποιος. Για μένα η μαγκιά είναι σε ένα χωρισμό είναι να ζήσεις τον πόνο σου και όταν ξανά σηκωθείς στα πόδια σου να κάνεις πράγματα για να περνάς ο ίδιος καλά. Η καρδιά θέλει χρόνο μέχρι να επουλώσει την πληγή της, μέχρι να αγαπήσει και μέχρι να αφήσει να την ξανά αγαπήσουν.

07/05/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Πανσέληνος και σκέψεις.. (σχεδόν τέσσερα χρόνια, για δεύτερη φορά)

written by The K-magazine

από τη Βασιλική Νικολάου
Αγάπη. Μένουμε μαζί, βλέπει αγώνα στο ίντερνετ, και εγώ ασχολούμαι στο pc. Δε με πειράζει. Μου ‘λείψε όλη μέρα που είμαστε χώρια λόγω δουλειάς. Και με γεμίζει που αυτή τη στιγμή απλά μοιραζόμαστε το ίδιο κρεβάτι.

Έχω ξαναμοιραστεί το κρεβάτι μου. Και στα σοβαρά. Τότε όχι μόνο δε με γέμιζε να καθόμασταν μαζί, αλλά μ’ενοχλούσε κιόλας. Στην αρχή δεν ήταν έτσι. Ή τουλάχιστον εγώ δεν το ‘βλεπα. Πες το: ενθουσιασμό στη αρχή μίας σχέσης, πες το: ανάγκη μου να είμαι με κάποιον, δε ξέρω τι ήταν αυτό που δε μ’άφηνε να δω. Την αλήθεια. Αυτήν που αργά ή γρήγορα, μας φανερώνεται. Και δεν άντεχα. Αλλά υπέμενα. Νόμιζα πως όλα θ’αλλάξουν, και πως θα ήμουν ευτυχισμένη. Είναι άδικο να μην είσαι.

Είναι άδικο να μη κάνεις και τους άλλους ευτυχισμένους. Πέρασε πολύς καιρός που περίμενα, και προσπαθούσα, και ήλπιζα. Μέχρι που δεν άντεξα. Δεν είχα άλλο. Άδειασα. Και από λόγια, και από συζητήσεις, και από δάκρυα, και από συγνώμη.. Και έφυγα. Και φοβόμουν. Και δεν ήξερα που είμαι. Με είχα χάσει..

Απογοήτευση. Νομίζεις πως αυτό ήταν. Είχες μία ζαριά. Την έπαιξες και έχασες. Πέρασε καιρός. Όσος πρέπει στον καθένα. Όσο χρειάστηκα εγώ. Δοκίμασα το νέο. Δεν άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο, για καιρό.. Δεν δόθηκα στ’αληθινά.. Και πέρασε κι άλλος καιρός.

Και τον γνώρισα…. Δε ξέρω τι σημαίνει αυτό. Άραγε υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή; Στην ευτυχία; Ευτυχία για το καθένα, είναι κάτι άλλο. Δε μετράω το χρόνο με τον ίδιο τρόπο πια. Δε με νοιάζει. Είμαι καλά. Μαζί του. Νομίζω ερωτευόμαστε πολλές φορές. Αγαπάμε λίγες. Αλλά στη δική μου περίπτωση, όχι μία. Και ξέρω πια. Μόνο η αγάπη δε φτάνει. Όχι για μένα τουλάχιστον. Θέλω και άλλα. Και καλά και κακά. Γιατί αυτά είναι ζωή. Όχι τα μέτρια.
Είμαστε καλά μαζί. Και αυτές τις νύχτες που απλά μοιραζόμαστε το κρεβάτι. Για να κάνει ο καθένας το δικό του. Αλλά θέλει δίπλα του τον άλλον.
Να μοιράζεται το δικό του…

01/05/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Γέλιο Vs. δάκρυα: από σένα εξαρτάται ο νικητής

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Δε θα έλεγα ποτέ πως είμαι ευσυγκίνητη ή πιο απλά «κλαψιάρα». Αλλά ομολογώ πως πίστευα πως αν με έβλεπαν οι γύρω μου να ξεσπάω θα φαινόμουν αδύναμη, τρωτή. Ίσως επειδή είμαι πολύ υπερήφανη, ή ίσως κι εγωίστρια. Όπως και να’ χει, πάντα ήθελα να βγάζω προς τα έξω την εικόνα πως δε λυγίζω. Τόσο για τον εαυτό μου, όσο και για τους γύρω μου.

Το τελευταίο διάστημα ομολογώ πως αρκετές φορές βρέθηκα στην πραγματικά δύσκολη θέση να διατηρήσω την εικόνα της «σκληρής» Αντιγόνης. Όπως συμβαίνει με όλους μας, υπήρξαν στιγμές που ενώ βαθιά μέσα μου λαχταρούσα απλά να φωνάξω και να κλάψω, δεν το έκανα. Γιατί ένιωσα πως αν άφηνα το τείχος γύρω μου να καταρρεύσει, θα φαινόμουν ευάλωτη. Μόνο που τελικά υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο. Όταν, βλέπεις, υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που σε νοιάζονται, δεν τους ξεγελάς, που να χτυπιέσαι κάτω. Όσα «δε συμβαίνει τίποτα» και να τους πεις, εκείνοι θα σε κοιτάξουν με αμφιβολία. Αρχικά δε θα σε πιέσουν πολύ, θα σου δώσουν το χρόνο σου. Αλλά κι αυτό δεν κρατάει για πάντα, πιστέψτε με. Γιατί ο άνθρωπος που σε νοιάζεται – είτε αυτός είναι οικογένεια, είτε φίλος, είτε σύντροφος – θα επιμείνει με τον χ, ψ τρόπο να σε βοηθήσει να ξαλαφρώσεις. Στη δική μου περίπτωση, υπήρχε ένας άνθρωπος έξω από αυτό το τείχος που ενώ τον ένιωθα δικό μου, δεν ήθελα ποτέ να με δει να κλαίω. Δεν ξέρω αν ήταν από περηφάνεια ή εγωισμό, όπως έγραψα και παραπάνω. Υποθέτω πως είναι πάντα ένας συνδυασμός αυτών των δύο.

Να μην τα πολυλογώ, η «έκρηξη» δεν άργησε να γίνει. Βλέπεις, η ψυχή του κάθε ανθρώπου μοιάζει μ’ εκείνες τις ντουλάπες που βλέπουμε στα καρτούν, όπου ο εκάστοτε ήρωας καταχωνιάζει ένα κάρο πράγματα κι έπειτα από λίγο ακούς ένα ΜΠΑΜ κι όλα όσα ήταν μέσα στη ντουλάπα ξεχειλίζουν. Ε, κάπως έτσι έγινε και με μένα. Η ντουλάπα «παραγέμισε» και δεν ήταν πλέον δυνατό να συγκρατήσω τίποτα μέσα. Απλά άρχισα να κλαίω. Στην αρχή ντρεπόμουν που επέτρεψα στον εαυτό μου να λυγίσει. «Δεν έχει ανάγκη κι εμένα τώρα να κλαψουρίζω», σκεφτόμουν. Τα δάκρυα κυλούσαν, όμως. Και τότε ήρθε η αγκαλιά. Κι έπειτα η συγνώμη από μέρους μου που με είδε σ’ αυτήν την κατάσταση. Αφότου μου ΞΑΝΑείπε – δεν είναι τυχαία τα κεφαλαία, αποδεικνύει πως ώρες ώρες είμαι χαζοεγωίστρια – «μη λες χαζά, αφού ξέρεις πως μπορείς να μου μιλάς όταν σου συμβαίνει κάτι», μου ζήτησε να χαμογελάω. Προσέξτε, όχι να χαμογελάΣω.

Όσες φορές συνέβη αυτό, ναι, επιβεβαιώθηκα πως παραείμαι περήφανη. Κι αν διαβάζει αυτές τις γραμμές, σίγουρα θα νιώθει δικαιωμένος! Συνειδητοποίησα πως τελικά είχα ενοχοποιήσει πολύ το κλάμα στη ζωή μου και πως η προτροπή που ακολούθησε ήταν με άλλα λόγια «στάσου όρθια, δεν είσαι μόνη». Επομένως κακώς επέμενα στο «δεν πρέπει κανείς να με δει να κλαίω». Αντίθετα πρέπει να επιμένω στο «εντάξει, ξέσπασες. Τώρα βρες τη δύναμη να χαμογελάσεις. Όχι μόνο για σένα, αλλά και για τους άλλους».

Ας είμαστε ειλικρινείς, για όλους μας έχουν υπάρξει στιγμές όπου νιώσαμε πως προκειμένου να νιώσουμε μία λύτρωση, μία ανακούφιση – πείτε το όπως θέλετε -, θέλαμε να κλάψουμε, να φωνάξουμε, αλλά πάντα η ντροπή μας εμποδίζει να το κάνουμε. Πολλοί από εμάς θέλουμε να περάσουμε την εικόνα του άτρωτου. Η αλήθεια όμως είναι πως ο άνθρωπος δεν είναι άτρωτος, είναι εξαρχής σχεδιασμένος ώστε να κλαίει, να φοβάται, αλλά και να χαμογελάει. Επομένως, το κλάμα δεν είναι ντροπή. Πόσο μάλλον όταν έχεις γύρω σου ανθρώπους να σου δείξουν πως δεν είσαι μόνος. Το κλάμα είναι το ξέσπασμα ώστε να καταλαγιάσει η αντάρα μέσα σου και μετά μ’ έναν τρόπο μαγικό η «μπαταρία» ξαναγεμίζει, νιώθεις πιο δυνατός και χαμογελάς με το πείσμα που λέει «θα τα καταφέρω». Κι επειδή το χαμόγελο είναι ενέργεια, τι καλύτερο από το να τη μεταδώσεις σε αυτούς που ήταν εκεί για σένα τη στιγμή που τα δάκρυά σου κυλούσαν;

Δεν είμαστε ρομπότ. Επομένως δικαιούμαστε να ξεσπάμε όταν το έχουμε ανάγκη. Είναι ο μόνος τρόπος για να καταλαγιάσει η αντάρα που ίσως μας πνίγει. Μετά όμως, πείτε με θάρρος στον εαυτό σας «ΟΚ, έπεσες. Τώρα σήκω». Απελευθερώστε την αισιοδοξία σας και ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ. Όχι μόνο για σας, αλλά για να βοηθήσετε κι όσους αγαπάτε να σταθούν μαζί σας όρθιοι.

25/04/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Τα Happy endings, από την Ελένη Καρποντίνη

written by The K-magazine

από την Ελένη Καρποντίνη–Δημοσιογράφο
Πάντα πίστευα ότι στις μέρες μας τα love stories έχουν πεθάνει, μέχρι που πριν λίγες μέρες με έκανε η ιστορία ενός φίλου να το αναιρέσω.
Πήγα λοιπόν στο σπίτι του φίλου μου να τον δω που είχαμε καιρό να τα πούμε. Όσο μιλάγαμε στο τηλέφωνο πριν βρεθούμε, μου ακούστηκε ενθουσιασμένος και ευτυχισμένος. Ήθελε όπως μου είπε, να μου μιλήσει και να μου γνωρίσει την νέα του κοπέλα μετά από ένα χρόνο που ήταν μόνος όταν χώρισε από τον πολύχρονο δεσμό του.
Όταν έφτασα στο σπίτι του αντιλήφθηκα ότι ήταν κακοδιάθετος, είχε νεύρα και διέκρινα μία θλίψη στα μάτια του. Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω τι του συμβαίνει και έριξε μία μπουνιά στην πόρτα.
Ξαφνιάστηκα και κατευθείαν τον ρώτησα αν ήθελε να μου μιλήσει. Με κοίταξε, στραβοκατάπιε και μου έδειξε ένα κείμενο στον υπολογιστή του και μου είπε να το διαβάσω.
Ήταν ένα γράμμα στην κοπέλα που χώρισε πριν ένα χρόνο.
« Κάθε μέρα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν είχα τη δύναμη να σου ζητήσω ένα συγνώμη. Έφταιξα που σ’ έχασα. Πάντα πίστευα ότι ό,τι κι αν σου έκανα, εσύ πάντα θα ήσουν εκεί να με περιμένεις. Την τελευταία φορά όμως δεν γύρισες ποτέ. Όσο σε είχα πίστευα ότι άξιζα κάτι καλύτερο. Όταν έμεινα μόνος κατάλαβα ότι ήσουν ότι καλύτερο.
Θύμωσα που σ’ έχασα και για να πείσω τον εαυτό μου άρχισα να σε βρίζω και να σε κατηγορώ. Εσύ δεν μίλησες ποτέ. Μ’ άφησες να ζήσω με την οργή και τον θυμό μου. Ήταν η μεγαλύτερη τιμωρία.
Δεν θέλω να σε δω ευτυχισμένη. Όχι γιατί δεν θέλω να είσαι αλλά γιατί δεν κατάφερα να σε κάνω εγώ.»
Όταν τελείωσα να διαβάζω το γράμμα απόρησα που όλο αυτό το διάστημα είχε κρύψει τόσο καλά το συναίσθημα του και που ένας άντρας μπορεί να γίνει τόσο ρομαντικός. Τον ρώτησα αν είχε σκοπό να της το στείλει και γιατί μετά από τόσο καιρό κάνει αυτό το ξέσπασμα. Κι εκείνος μου απάντησε… « δεν θα της στείλω το γράμμα αλλά αν μπορούσα να τη δω αυτά θα της έλεγα απλά βαρέθηκα να δείχνω ότι είμαι ευτυχισμένος»…
Τελικά μία μέρα μετά από ένα χρόνο την πήρε τηλέφωνο. Βρεθήκανε. Της μίλησε. Κι εκείνη του απάντησε… « επιτέλους κατάφερες να νικήσεις τον εγωισμό σου»…
Αυτή η ιστορία είχε happy end αλλά κι αν δεν είχε, θα είχε καταφέρει να νικήσει τον μεγαλύτερο εχθρό του. Τον ίδιο του τον εαυτό. Ο εγωισμός σε κάνει να φοβάσαι να παραδεχτείς και να αντιμετωπίσεις τα λάθη σου και μια ζωή πλέεις σε λάθος ρότα.

[vsw id=”s8QYxmpuyxg” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

16/04/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Η γυναικεία φιλία: οι Φίλες μου!

written by The K-magazine

Την προηγουμένη εβδομάδα βρεθήκαμε για να χαιρετήσουμε τη φίλη μας τη Μανώλια που μετακόμισε στο Μιλάνο και σε συνδυασμό με μία συζήτηση που είχα με έκαναν να σκεφτώ το θέμα «γυναικεία φιλία». Είναι πολλοί εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πραγματικά. Δεν τους αδικώ, δεν είναι ιδανικά πάντα τα πράγματα ανάμεσα στις γυναίκες. Αλλά σε ότι αφόρα στη δική μου περίπτωση νομίζω ότι είμαι από τους πιο τυχερούς ανθρώπους του κόσμου!

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει να έχετε φίλες, που όχι μόνο να τις αγαπάτε αλλά κάθε φορά που να πάτε να τις συναντήσετε να είναι τόσο μεγάλη η χαρά σας σαν να πρόκειται να βρείτε τον έρωτα της ζωής σας. Είναι πραγματικά πολύ περίεργο συναίσθημα, να μιλάς για τις φίλες σου και να λάμπει το πρόσωπο σου. Να τις συναντάς και να βλέπεις την χαρά και στο δικό τους πρόσωπο. Είναι πραγματικά μία ευλογία να είσαι ανάμεσα σε τόσους υπέροχους ανθρώπους, η καθεμία μοναδική και ξεχωριστή με τον δικό της τρόπο.

Είναι τόσο όμορφο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που νιώθεις την αγάπη τους και να την εισπράττεις σε κάθε τους κίνηση. Τώρα αν την ανταποδίδεις…. εκείνες το ξέρουν. Αλλά πραγματικά η γυναικεία φιλία δεν είναι απλά εφικτή, είναι αναγκαία! Στη συγκεκριμένη τρελόκοριτσοπαρέα είμαστε πολλές. Έκτος από το ότι όλες έχουμε κοινά πράγματα και ανθρώπους που αγαπάμε, πολύ εύκολα και γρήγορα αγαπήσαμε η μία την άλλη.

Οι ηλικίες μας και τα επαγγέλματα μας, ποικίλουν, αλλά δεν μας εμπόδισαν σε τίποτα να είμαστε φίλες, πραγματικές και ουσιαστικές, και να νοιαζόμαστε η μία την άλλη χωρίς να υπάρχουν ζήλιες και μικρότητες μεταξύ μας. Νομίζω ότι αν κάποιος μας παρακολουθούσε, δεν θα πίστευε ότι πραγματικά συμβαίνει.

Το μόνο που χρειάζεται σε κάθε φιλία, είναι αγάπη, ειλικρίνεια και σεβασμός. Αν τα έχετε όλα αυτά και έχετε αφαίρεσει από μέσα σας την κακία και την ζήλια τότε μπορείτε να έχετε μια πραγματικά ευτυχισμένη και υπέροχη σχέση με τους φίλους σας. Αλήθεια, πιστέψτε με, δεν συγκρίνεται με τίποτα… Η αγάπη που νιώθεις για την οικογένεια σου δεν θα πρέπει να είναι διαφορετική από εκείνη που νιώθεις για τους φίλους σου και εκείνοι, οικογένεια σου είναι, και μάλιστα εσείς την επιλέξατε!

Τα αγαπημένα μου κορίτσια λοιπόν είναι:

* η Νίκη μου που χωρίς εκείνη πολλά- πολλά βράδια δεν θα είχαν ξημερώσει και το ευχαριστώ μου σε εκείνη για όλα της καλά είναι μικρό,

* η Ρενάτα που χωρίς το γλυκό της χαμόγελο και την ύπαρξη της στη ζωή μου δεν ξέρω τη θα είχα γίνει

* η Μαρία που είναι τρελή και για αυτό ακριβώς την αγαπάω

* η Αννίτα που έχει τη γλύκα μικρού παιδιού και τη σκέψη μεγάλου ανθρώπου

*η Αριάδνη μας, η φωνή της λογικής μαζί με την Έφη που είναι πάντα λογική – τρελή και αγαπησιάρα

*η Μανώλια μας που αν και λογική έχει χιούμορ που «σκοτώνει» και σκέφτεται τα πάντα! *η Δώρα, το προσωπικό μου και παντοτινό δώρο

*η Δήμητρα μου που είναι μακριά και όμως τόσο κοντά μου, σαν να είναι δίπλα μου πάντα, ένα πλάσμα γεμάτο χαμόγελο και γλύκα για όλο τον πλανήτη

*η Σοφία που άλλοτε είναι σοφή και άλλες φόρες «το άτομο» ανάλογα την περίσταση, μαζί με την Ελένη μας, άλλη ξενιτεμένη, εδώ να δείτε παιδί μέσα στην ατάκα για όλα και την αγάπη για όλους!

*η Χριστιάννα που είναι μαμά ενός θεού, και από τους πιο ωραίους ανθρώπους που θα γνωρίσετε πότε, με killer στυλ, είναι πάντα μέσα στη μόδα!

*η Φραντζέσκα μας, που είναι η δημιουργική της παρέας, φτιάχνει απίστευτα πράγματα, από δέρμα και λατρεύει τις γάτες τις!

*η Ειρήνη – άλλη μάνα από δω- με τον γιο γόη, 1,5 ετώνκαι ήδη δεν έχει αφήσει καρδιά όρθια, τούτο το κορίτσι μας είναι η φωνή από την Αγγλία, μας λείπει πολύ, αλλά οι ατάκες της και το χιούμορ της μας το ξεπληρώνουν με ένα τρόπο!

*η Εύα από τα πλάσματα που πιο γλυκά δεν έχετε γνωρίσει και αν δεν με πιστεύετε, να ψάξτε να την ακούσετε στο Street Radio που κάνει εκπομπή, όπως και η Έφη μας!!

*για το τέλος και καθόλου τυχαία άφησα την Ελευθερία μας, είναι συμβολικό το όνομα της, με την ευχή να γίνει η τρέλα της ,η καλοσύνη της και το όνομα της, πραγματικότητα!

Αν λοιπόν όλες εμείς καταφέρνουμε να συνυπάρχουμε μέσα στη αγάπη, φανταστείτε πόσο μοναδική μπορεί να είναι η γυναικεία φιλία και τι μπορεί να καταφέρει!

08/04/2013 0 comments

Newer Posts

Older Posts