από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο*
Meg Ryan & Billy Crystal in When Harry met Sally
Επιτέλους, σε ονειρεύτηκα!
Το πρόσωπό σου σχηματίστηκε για πρώτη φορά πεντακάθαρο μπροστά μου, η εικόνα σου ολοκληρωμένη, σαν σε μεγεθυντικό φακό, με παρέσυρε πιο βαθιά σε ένα όνειρο από το οποίο αρνούμαι να ξυπνήσω.
Με περίμενες, με αναζήτησες, με πλησίασες, με άγγιξες, ήσουν αληθινός, πιεστικός, άντρας κυνηγός, ήσουν αυτός κλέβει ματιές, αυτός που σταματάει το χρόνο, αυτός που ξέρει να δίνει, να αγαπάει, να εκτιμάει.
Robert de Niro & Monica Bellucci in Ages of Love 3
Το βλέμμα σου μπορούσε να διαπεράσει την ψυχή μου, η ματιά σου μπορούσε να με κάνει να αλλάξω τα πιστεύω μου, το χαμόγελό σου μου χάριζε όλη την αγάπη που θα μπορούσε να ζητήσει κανείς σε μια ολόκληρη ζωή. Δεν έδινες υποσχέσεις γιατί δεν αρκείσαι στα λόγια, μπορούσες όμως να μιλάς ατελείωτα για όσα είχαμε κοινά ή για όσα μας έκαναν να θέλουμε να γνωριστούμε και να δοκιμαστούμε. Για εκείνη την ταινία ή εκείνο το ταξίδι, για ένα κείμενο, ένα βιβλίο, ένα αστείο, ένα παιχνίδι, μια ξένη γλώσσα. Μπορούσαμε να συζητάμε με τις ώρες. Δεν κουραζόμασταν, αλλά δυναμώναμε. Παίρναμε δύναμη, σαν να είχαμε φτερά στην πλάτη μας, δεν ακούγαμε τη φωνή αυτή που σε κρατάει στη γη, που σε προσγειώνει απότομα ή σε καταδικάζει στα γνώριμα.
Jack Nicholson and Helen Hunt in As Good as it gets
Ταξιδεύαμε μαζί. Όλο τον κόσμο. Θέλαμε να γίνουμε καλύτεροι ο ένας για τον άλλο, θέλαμε να κάνουμε περήφανους αυτούς που αγαπάμε και ο ένας τον άλλο. Θέλαμε να ζήσουμε όσο πιο πολλά μπορούσαμε μαζί. Απλά γιατί καταλάβαμε πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, και πώς ίσως χάσαμε χρόνο από τον κοινό μας, σε άλλες σχέσεις, σε άλλα “ταξίδια”, που ναι μεν μας δίδαξαν, αλλά δεν μας χάρισαν την ευτυχία.
George Cloonet & Violante Placido in The American
Σε ονειρεύτηκα.
Να κάνεις την καρδιά μου να χτυπά, να κάνεις την εσωτερική μου φωνή να μου λέει με ανακούφιση ότι είσαι ο έ-ν-α-ς, ο ιδανικός, αυτός που θα είναι για μένα, κι εγώ για εκείνον, το περιβόητο άλλο μισό. Να κάνεις τις άσχημες σκέψεις να εξαφανίζονται, το άγχος να απομακρύνεται, τους φόβους να γίνονται θάρρος και το σκοτάδι φως. Να σε κοιτάζω, να σε θαυμάζω, να μου είναι αρκετό να σε ακούω για να θέλω να προχωρήσω, να θέλω να ανέβω κι άλλα σκαλοπάτια, να περάσω κι άλλες παγίδες, να ρισκάρω,
να συγχωρήσω, να μην θυμώνω, να α-γ-α-π-ώ.
Τώρα που έχω την εικόνα σου ξεκάθαρη μπροστά μου, δεν μένει άλλο τίποτα…
από το να σε βρω!
* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο
