Over the continents, 2008
Ένα ημερολόγιο συναισθημάτων χωρίς λόγια.
Η Chiharu Shiota είναι από την Ιαπωνία και ζει στο Βερολίνο. Η μαθητεία της κοντά στην Marina Abramovic, την οδήγησε να αναπτύξει την καλλιτεχνική της έκφραση όσον αφορά την performative installation πάνω στην οποία χτίζει το έργο της.
Τα νήματα, το σήμα κατατεθέν της. Ενώνουν ίχνη του παρελθόντος επαναφέροντας στη μνήμη όσα ξεχάσαμε και όσα θυμόμαστε ακόμα. Οι εικαστικές της εκφράσεις περιλαμβάνουν εγκαταστάσεις σε μεγάλους χώρους, performance και σχέδια ενώ τα ποιητικά περιβάλλοντα που δημιουργεί θυμίζουν όνειρο. Υφαίνει ρούχα, κρεβάτια, παπούτσια, καθημερινά αντικείμενα, ακόμα και ανθρώπους! Όλα αυτά για να αναπαραστήσουν μνήμες χαμένων ατόμων και στιγμών του παρελθόντος / μέσα από τα αντικείμενα μπορούμε να «διαβάσουμε» αυτά που το σώμα αφήνει πίσω του. Όπως μέσα από ένα παπούτσι!
Στην έκθεση των παλιών παπουτσιών ‘Over the continents’, περίπου 400 παπούτσια ενώνονται με 4 χιλιόμετρα κόκκινου νήματος (για το στήσιμο χρειάζεται κάθε φορά 2 με 3 βδομάδες!). Ένα φορεμένο παπούτσι λέει την ιστορία της ζωής ενός ανθρώπου και η Shiota μαντεύει με τη φαντασία της την ιστορία αυτή / πώς, που και τι τον μετακίνησε. Για την υλοποίηση του έργου, ζήτησε από ανθρώπους να της φέρουν παλιά τους παπούτσια με ένα μικρό κομμάτι χαρτί μέσα, το οποίο να γράφει μία ιστορία / μνήμη των όσων υπέστησαν με το παπούτσι. Οι επισκέπτες της έκθεσης διαβάζουν τα σημειώματα αυτά και έτσι «μπορούμε να θυμόμαστε όλοι μαζί».
Στο ‘labyrinth of memory’, χρησιμοποιεί 800 χιλιόμετρα νήματος για να ντύσει ένα παλιό εργοστάσιο ζάχαρης με άσπρα φορέματα, τα οποία συμβολίζουν το δεύτερο δέρμα ενός λαού, τη μνήμη, τη σύνδεση του ανθρώπου με το «έξω».
Το 1997 και ενώ δε μένει ήδη πολύ καιρό στο Βερολίνο, προκύπτει η performance ‘Try and Go Home’ . Για εκείνη,σπίτι δεν είναι η χώρα ή το μέρος, αλλά εκεί που είναι η καρδιά.
«Είχα νοσταλγία για την Ιαπωνία , ήθελα να γυρίσω, αλλά μετά πάλι το μετάνιωνα. Ένιωθα, ότι κάτι με τραβούσε πίσω, αλλά είχα και την αίσθηση ότι ήθελα να φύγω μακρυά από εκεί. Αυτό το συναίσθημα προσπάθησα να αποτυπώσω σε αυτή την performance. Αλλά τώρα είναι καλά, όταν επιστρέφω από ένα ταξίδι στο Βερολίνο, τότε έχω την αίσθηση, ότι είμαι πάλι σπίτι.»
Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα γεμίζει μία αίθουσα με παράθυρα.
A room of memory, 2012
«Την ιδέα για την εγκατάσταση των παραθύρων την είχα καθώς παρατηρούσα τα κουφώματα κατεδαφισμένων σπιτιών στο Βερολίνο. Σκέφτηκα πόσοι άνθρωποι έχουν παρακολουθήσει μέσα από αυτά τα παράθυρα, πόσες ιστορίες έχουν βιώσει. Και δεν ήθελα να όλα αυτά να πεταχτούν και έτσι απλά να τα ξεχάσουμε.»
Στο μουσείο τέχνης του Κochi της Ιαπωνίας, το οποίο μικρή επισκεπτόταν συχνά με τον πατέρα της, κάνει πέρυσι την πρώτη της ατομική έκθεση και του την αφιερώνει. 2.400 ευχαριστήρια γράμματα, από παιδιά που μόλις έμαθαν να γράφουν μέχρι ηλικιωμένους, συνθέτουν το αραχνοΰφαντο τοπίο.
Ανα- γέννηση.
Η θεματολογία της – έπειτα από μία μακροχρόνια ασθένειά που τελικά ξεπέρασε – μετατοπίζεται από το κεντρικό ζήτημα του θανάτου σε αυτό της ζωής.
During sleep, 2002
«Μετά την ασθένειά μου έχω επιστρέψει με περισσότερη ζωή. Στο παρελθόν, ο θάνατος έπαιζε μεγάλο ρόλο στην τέχνη μου, σήμερα η ζωή παίζει πολύ σημαντικότερο. Το κρεβάτι για παράδειγμα, το οποίο χρησιμοποιώ συχνά ως θέμα, ήταν πριν ένα σύμβολο θανάτου για μένα, σήμερα είναι ένα σύμβολο γέννησης.»
Η Shiota ταξιδεύει συνεχώς. Για την ώρα βρίσκεται στην Busan Bienalle της Κορέας με το έργο ‘Accumulation-Searching for Destintation’ και 200 περίπου βαλίτσες οι οποίες – ως αντικείμενο συσσώρευσης θραυσμάτων -συναρμολογούν την ασυνέχεια του πριν και του τώρα ενώ παράλληλα αφήνουν ερωτηματικό για αυτό που έπεται.
Περισσότερες πληροφορίες : http://www.chiharu-shiota.com/en/
Πηγή: Alternactive.gr, κείμενο: ΜυρτώΧαραλάμπους
