από την Ανί Κρικοριάν–αρχιτέκτων*
Όσο παράταιρο και αν ακούγεται, η αρχιτεκτονική «κρύβει» πολύ χορό μέσα της. Πάρτε για παράδειγμα το κλασικό έργο DANCE (1979). Πρόκειται για μια εντυπωσιακή συνεργασία τριών διάσημων εκπροσώπων της αμερικανικής avant-garde σκηνής, της χορογράφου Lucinda Childs, του μουσικοσυνθέτη Philip Glass και του εικαστικού καλλιτέχνη Sol LeWitt. Το έργο αυτό επιβεβαιώνει τη θέση ότι η σχέση της αρχιτεκτονικής με το χορό, κάθε άλλο παρά παράνομη είναι.
Ο θεατής παρακολουθεί έναν δυναμικό διάλογο ανάμεσα σε τρία διαφορετικά είδη τέχνης: τους μινιμαλιστικούς ήχους του Glass, τη χορογραφία της Childs η οποία βασίζεται σε απλά μοτίβα κίνησης (όπως το περπάτημα), με τους χορευτές είτε να κινούνται στο ρυθμό της παρτιτούρας είτε να αποκλίνουν σημαντικά από αυτόν, και, τέλος, το ασπρόμαυρο βίντεο του LeWitt με γεωμετρικά στοιχεία να κυριαρχούν στο οπτικό πεδίο της σκηνής.
Όλη η δομή του συγκεκριμένου έργου, σαν διαδικασία σύνθεσης αλλά και σαν τελικό οπτικό θέαμα, παρουσιάζει εξαιρετικό αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Ο ρυθμός της παρτιτούρας, οι γεωμετρικοί συνδυασμοί κίνησης στο χώρο και στο βίντεο, είναι στοιχεία που υποδηλώνουν κατασκευή. Ένα σημείο λοιπόν στο οποίο αξίζει πραγματικά να σταθούμε είναι το πώς η κατασκευή, ένας όρος άρρηκτα συνδεδεμένος με το πεδίο της αρχιτεκτονικής, έρχεται να ορίσει χώρο μέσα από την αλληλεπίδραση των παραστατικών και εικαστικών τεχνών.
Η κίνηση της μουσικής, των σωμάτων αλλά και της εικόνας στη συγκεκριμένη παράσταση, δεν εγγράφει απλώς τροχιά, αλλά γίνεται χωρικό γεγονός. Η επανάληψη είναι θα λέγαμε το στοιχείο που ενοποιεί και τα τρία διακριτά μέρη του έργου (μουσική, χορός, βίντεο), προσδίδοντας του ομολογουμένως μια ιδιαίτερη αισθητική αξία.
Η Childs εν προκειμένω, δεν προσπαθεί να εφαρμόσει προκαθορισμένα μοτίβα κίνησης στο σώμα, αλλά αφήνει το σώμα να ανακαλύψει συνδυασμούς κίνησης, υπερβαίνοντας έτσι το κινητικό λεξιλόγιο που έχει στη διάθεσή της. Αυτή η παρατήρηση, εκτός των άλλων, σηματοδοτεί και μια από τις πιο σημαντικές διαφορές του κλασικού μπαλέτου από το σύγχρονο χορό.
Το σώμα εν δράσει δημιουργεί σχηματισμούς τόσο στον αέρα όσο και στο έδαφος. Με τη χρήση της κάμερας η επιφάνεια του εδάφους, όπου εγγράφονται αυτά τα ίχνη, ενεργοποιείται οπτικά στο κοινό. Αυτό το οπτικό παιχνίδι αλλάζει τελείως τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι θεατές την ενσώματη εμπειρία των χορευτών, προσδίδοντας με αυτόν τον τρόπο μια φοβερή δυναμική στη χορογραφία της Childs.
Οι βηματισμοί, οι προεκτάσεις, οι αλλεπάλληλες περιστροφές και οι συνεχείς εναλλαγές στην κατεύθυνση των σωμάτων συγχρονίζονται με την ροή της εικόνας της κάμερας και σε συνδυασμό με τις μουσικές φράσεις συγκροτούν ένα χωρικό γεγονός το οποίο καταφέρνει να πυροδοτήσει μια έντονη έκρηξη δράσεων επί σκηνής.
Περισσότερα για την παράσταση Dance , δείτε το παρακάτω video:
[vsw id=”B_uHPXMsuX8″ source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]
Περισσότερα για τη χορογράφο Lucinda Childs : εδώ
*H Ανί Κρικοριάν συνεργάζεται με τους pro.plus.ma arkitektones , για τους οποίους μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ
Επίσης μπορείτε να κάνετε like στη σελίδα τους στο facebook http://www.facebook.com/pro.plus.ma.arkitektones?fref=ts
