Αυτό το βιβλίο θα το κάνετε αρχικά δώρο στον εαυτό σας. Κι αφού το διαβάσετε είτε αποσπασματικά είτε μονορούφι, θα το αγοράσετε για τους ανθρώπους που νοιάζεστε. Δεν έχει σημασία αν είναι άνδρες ή γυναίκες. Θα βρείτε κομμάτια τους εαυτού σας, σημεία που χρειάζετε να σας “τσιμπήσουν” και να σας προβληματίσουν και σίγουρα θα σας αγαπήσετε λίγο παραπάνω. Γιατί; Επειδή θα βρείτε τις “αλήθειες” της συγγραφέως οι οποίες -πολύ πιθανόν- να είναι και οι δικές σας.
Η γιατρός και Δρ. Χειροπρακτικής Κατερίνα Μουστάκα, μετά από 25 συναπτά έτη στην ιατρική, επέκτεινε τις ιδιότητές της στην Συγγραφή. Μετέφερε στο πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Τάδε έφη Κατερίνα- οι μικρές μου αλήθειες» την πολύχρονη εμπειρία και γνώση της για το πώς η ζωή και οι επιλογές μας επηρεάζουν το σώμα μας και το πώς το ΣΩΜΑ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ.
-Είστε γιατρός και μάλιστα Δοκτωρας. Χειροπρακτικής εδώ και πολλά χρόνια. Πώς αποφασίσατε να γράψετε τις «μικρές σας αλήθειες»;
Πάντα μου άρεσε η συγγραφή. Ήταν -και είναι ακόμα- ένας τρόπος να βάζω σε τάξη τις σκέψεις μου, ένα εργαλείο εσωτερικής ισορροπίας, ένα είδος διαλογισμού για μένα.
Όταν κάποια στιγμή το 2016 μπήκα σε χρόνιο πόνο κι αναγκάστηκα να μάθω όσα περισσότερο μπορούσα γι’ αυτόν, ώστε να μπορέσω να τον διαχειριστώ, το γράψιμο λειτούργησε εκείνη την εποχή διττά. Κι ως ένα είδος ψυχοθεραπείας για μένα και ως ένας τρόπος να μοιραστώ τα όσα μάθαινα για το πώς η Βιογραφία μας επηρεάζει την Βιολογία μας. Το πόσο σημαντικό, δηλαδή, ρόλο παίζουν αυτά που ζούμε, τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας τόσο για την παραμονή μας όσο και για την επιστροφή μας στην Υγεία.
Έτσι γεννήθηκαν τα πρώτα κείμενα του βιβλίου. Κι από τη στιγμή που θεωρώ ότι η προσφορά πληροφορίας ισοδυναμεί με θεραπεία, το να συνεχίσω να μοιράζομαι τις μικρές μου αλήθειες ήταν -υπό μια έννοια- μια επέκταση των άλλων δυο ιδιοτήτων μου.
Έτσι μάζεψα αυτά τα 52 κείμενα που περιγράφουν καθημερινά περιστατικά, σκέψεις ή εμπειρίες δικές μου μεν, που ο καθένας όμως μπορεί να καταλάβει, μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους, να κατανοήσει μέσω αυτών πώς συνδέεται ο νους με το σώμα και, αλλάζοντας οπτική, να μπορέσει να τα συγχρονίσει.
-Όπως αναφέρετε στο βιβλίο σας «το σώμα μας μας μιλά, και μας προειδοποιεί». Πώς γίνεται αυτό; Πώς μπορούμε να το καταλάβουμε στην καθημερινότητα μας;
Το σώμα μας μάς μιλάει ασταμάτητα. Όλη μέρα κάθε μέρα. Γιατί ο κάθε πόνος, η παραμικρή ενόχληση, το εκάστοτε σύμπτωμα αυτό είναι: πληροφορία. Ότι κάτι εδώ δεν λειτουργεί σωστά. Ότι κάτι μας λείπει. Ή ότι το έχουμε παρακάνει, ότι έχουμε ξεπεράσει τα όριά μας. Είτε τα σωματικά είτε τα ψυχολογικά.
Το θέμα είναι ότι, πρώτον, δεν έχουμε εκπαιδευτεί να το ακούμε. Δεύτερον, ακόμα και όταν το ακούμε δεν είμαστε πάντα σε θέση να καταλαβαίνουμε τι θέλει να μας πει, τι πληροφορία θέλει να μας δώσει.
Αν αναγνωρίσουμε την κάθε αίσθηση, το κάθε σύμπτωμα ως Αγγελιοφόρο, πάρουμε το μήνυμα και δράσουμε ανάλογα…. Τότε ξεκινάει η διαδικασία επιστροφής μας στην Υγεία.
Αν αγνοούμε τα μηνύματα επανειλημμένα ή άλλα μάς λέει το σώμα μας κι άλλα καταλαβαίνουμε, όσο πιο πολύ κωφεύουμε τόσο πιο έντονα σωματικά γίνονται τα μηνύματα. Στην κυριολεξία αν δεν ακούσουμε το σώμα μας όταν ψιθυρίζει θα αναγκαστούμε να το ακούσουμε να ουρλιάζει.
Το πώς θα το κάνουμε αυτό είναι εξαιρετικά απλό. Σταματάμε να το αγνοούμε και βάζουμε προσοχή στο πώς αισθανόμαστε.
Έχουμε πιαστεί από ακινησία; Σηκωνόμαστε και μπαίνουμε σε κίνηση. Πεινάμε; Του δίνουμε καύσιμο. Διψάμε; Του δίνουμε ενυδάτωση. Αισθανόμαστε κούραση; Ρίχνουμε ρυθμό. Όσο πολυάσχολοι ή πιεσμένοι κι αν είμαστε.
Αισθανόμαστε στρεσαρισμένοι; Παίρνουμε 4-5 βαθειές αναπνοές -με την εκπνοή να διαρκεί περισσότερο από την εισπνοή. Ή παίρνουμε τηλέφωνο ένα φίλο αγαπημένο και μιλάμε μαζί του 5 λεπτά περί ανέμων και υδάτων. Ή ακούμε ένα κομμάτι που μας χαλαρώνει. Τρόποι υπάρχουν. Αρκεί να μάθουμε να μας ακούμε.
. -Πόσο διαφέρουν οι αλήθειες του κάθε ανθρώπου; Πόσο περισσότερο μεταξύ ανδρών και γυναικών;
Κατά βάθος, επειδή είμαστε όλοι ένα, όσο κι αν έχουμε την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, πιστεύω ότι οι αλήθειες μας δεν διαφέρουν ιδιαίτερα μεταξύ τους. Γιατί, στην ουσία, αποτελούν την έκφραση των αξιών κι όχι των πεποιθήσεών μας.
Όλοι θέλουμε τη σύνδεση με άλλους ανθρώπους. Είμαστε γενετικά προγραμματισμένοι γι’ αυτό. Όλοι θέλουμε να νιώθουμε ελεύθεροι. Όλοι θέλουμε να έχουμε πρόσβαση σε Γνώση. Όλοι θέλουμε το Δίκαιο, την Αλήθεια, την Καινοτομία, την Ειρήνη, την Ακεραιότητα, την Πίστη, τη Φιλία στη ζωή μας.
Οι διάφορες μας έγκυνται στο πώς τις διεκδικούμε.
Κι αυτό είναι θέμα παιδείας και χαρακτήρα, όχι φύλου.
Απλά εμείς οι γυναίκες, επειδή έχουμε καλύτερη επαφή με τα συναισθήματά μας… Ίσως είμαστε πιο εύκολες στο να εκφράσουμε τις ανάγκες μας και την ευαλωτότητά μας.
Ενώ οι άντρες, κάποιες φορές, προτιμούν να κρύβουν την ευάλωτη πλευρά τους πίσω από την πανοπλία, αγνοώντας πως η ευαλωτότητα είναι η γενέτειρα της Σύνδεσης, το προαπαιτούμενο της Καινοτομίας και το βασικό μονοπάτι προς την Ελευθερία του να είσαι ο Εαυτός σου, χωρίς να σε νοιάζει πώς θα σε δουν οι γύρω σου.
-Αυτή την περίοδο κάνετε παρουσιάσεις του βιβλίου σας ανά την Ελλάδα. Ποιο είναι το feed back των αναγνωστών ή όσων έρχονται να σας ακούσουν;
Η αλήθεια είναι ότι όταν αποφάσισα να εκδώσω το βιβλίο, δεν είχα προσδοκίες. Ήθελε να «γεννηθεί» κι εγώ ήμουν απλώς το μέσον.
Οφείλω να ομολογήσω, όμως, ότι όσο περνάει ο καιρός που το «παιδί» μου μεγαλώνει κι ωριμάζει μέσα από τα μάτια των αναγνωστών… Τόσο η συμμετοχή του κόσμου και η ανατροφοδότηση στις δια ζώσης βιβλιοπαρουσιάσεις όσο και τα μηνύματα και τα σχόλια γι’ αυτό είναι εξαιρετικά συγκινητικά.
Πολλές φορές μου λένε: «διάβασα το βιβλίο και νόμιζα ότι μιλάς για μένα». Κάτι που με συγκινεί βαθειά και με τιμά ακόμα περισσότερο.
Ξέρετε, δεν παραθέτω έννοιες καινούριες ή άγνωστες. Υπενθυμίζω απλώς πράγματα γνωστά, μικρές αλήθειες που όλοι τις κατανοούμε. Συνθήκες που όλοι μας έχουμε ζήσει, ή που ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα συναντήσουμε, πράγματα που όλοι βιώνουμε… Αλλά πιθανόν δεν τα συνειδητοποιούμε, καταστάσεις που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να (ξανα)βρούμε τον χάρτη της διαδρομής προς τον εαυτό μας. Κι όταν ο αναγνώστης το κατανοεί και το μοιράζεται μαζί μου, είναι το μεγαλύτερο δώρο.
-Τι πιστεύετε ότι χρειάζεται μία γυναίκα σήμερα για να πιστέψει στον εαυτό της και να εξελιχθεί με ευγνωμοσύνη για τη ζωή της;
Δεν είμαι σίγουρη πως το θέμα είναι τόσο στην έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας, στις ικανότητες, στις δεξιότητες και στα ταλέντα μας… Όσο στην έλλειψη εμπιστοσύνης στη διαδικασία που είναι η Ζωή γενικότερα.
Ξέρετε, έχουμε όλες και όλοι επιβιώσει από το 100% των δυσκολιών και προβλημάτων που έχουμε αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής στη ζωή μας. Άλλοτε εύκολα, άλλοτε δύσκολα, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε με κόστος.
Κι ενώ οι «ευχάριστες» εμπειρίες είναι αυτές που μας θρέφουν… Τα «λάθη» και οι «αποτυχίες» είναι που μάς πηγαίνουν ακόμα παρακάτω, μέσω διδαχής.
Ας μην ξεχνάμε ότι για την εξέλιξή μας δεν υπάρχει το «έπαιξα και έχασα».Δεν χάνουμε ποτέ. Ή κερδίζουμε ή μαθαίνουμε.
Αλλά αν δεν αναγνωρίσουμε πως οτιδήποτε μας συμβαίνει έρχεται για να μας μάθει κάτι, αν δεν πιστέψουμε πως, μερικές φορές, πίσω από τους μεγαλύτερους εφιάλτες μας κρύβεται η πιθανότητα υλοποίησης των πιο κρυφών ονείρων μας, αν δεν καλλιεργήσουμε την εμπιστοσύνη που μπορούμε να έχουμε στην διαδικασία, τότε καταλήγουμε να ζούμε με ανασφάλεια, με φόβο, με πικρία, με αίσθηση έλλειψης.
Αν, από την άλλη, καταφέρουμε να βλέπουμε την κάθε στιγμή σαν μια κουκκίδα στο χάρτη της ζωής μας, που μας δίνει μια εμπειρία, μια δεξιότητα, μια σχέση που πιθανόν να χρειαζόμαστε για να περάσουμε στο επόμενο βήμα, στο επόμενο στάδιο της εξέλιξής μας, τότε πιστεύω ότι μπορούμε να έχουμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε σχεδόν τα πάντα με χάρη και ευγνωμοσύνη.
-Ποιό είναι για εσάς το «μυστικό» της ευτυχίας;
Το μυστικό της ευτυχίας για μένα είναι κατά πρώτον το να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας, να εκφράζουμε την αλήθεια μας, να έχουμε καταφέρει οι επιλογές μας να είναι συντονισμένες με την εσωτερική μας πυξίδα.
Και κατά δεύτερον και ίσως πιο σημαντικό, το να μπορούμε νασυναντούμε συχνά πυκνά αυτόν που εγώ αποκαλώ «Ο Θεός των Μικρών Πραγμάτων».
Αυτόν που μας βοηθάει να δούμε, να ακούσουμε, να νιώσουμε, να εστιάσουμε στα μικρά καθημερινά θαύματα που μας περιβάλλουν.Όλα αυτά που συνηθίζουμε να προσπερνάμε χωρίς να τους δώσουμε την παραμικρή σημασία. Όλα αυτά που μπορούν να μας βγάλουν από την Νιρβάνα της καθημερινότητας και να μας απογειώσουν στην Μαγεία της ύπαρξης.
Ξέρετε, υπάρχουν γύρω μας, παντού, πάμπολοι λόγοι για να είμαστε ευγνώμονες.
Τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα.Τα αρώματα από το κρασί πουπίνουμε στο τέλος μιας ζόρικης ημέρας. Ένα χαμόγελο από ένα άγνωστο. Μια αγκαλιά από ένα παιδί -μικρό ή μεγάλο. Ένας καλό λόγος. Ένα «ευχαριστώ».
Απλά ξεχνάμε ότι υπάρχουν ή δεν τα βλέπουμε ή τα θεωρούμε δεδομένα. Κι είναι κρίμα.
Το βιβλίο “Τάδε έφη Κατερίνα”, μπορείτε να το βρείτε εδώ.
