Μου πήρε λίγο καιρό, αλλά voila, να ’μαι και πάλι στο αγαπημένο μου The K-magazine με δόξα και τιμή!
Αντί προλόγου να σας πω ότι τα έχω δει όλα συνεχόμενα, αν και τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω δει τίποτα ακόμη, γιατί το γραφείο μου είναι τίγκα στο φάκελο με αποτέλεσμα να μη βλέπω και πολλά πέρα από: χαρτιά, στυλό, τηλέφωνα (δύο σταθερά κι ένα κινητό), κομπιουτερακιά και θέατρα (και ανθρώπους που ασχολούνται μ αυτά).
Αν με ρωτάτε, όμως είμαι πολύ χαρούμενη που ενώ δουλεύω (πολύ), χαίρομαι (πάρα πολύ).
Βεβαίως, μέχρι να βρω τις ισορροπίες μου, μου πήρε καιρό και μάλιστα τόσο, ώστε να χαθώ από προσώπου γης –
(για να είμαι εντελώς ειλικρινής, ακόμα δεν τις έχω βρει τις ισορροπίες μου, αλλά αυτό είναι ένα δικό μου θέμα προς διερεύνηση, δεν υπάρχει λόγος να σας ζαλίζω με θέματα άλυτα εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Το τελευταίο διάστημα που έλαμψα δια της απουσίας μου, έμαθα χιλιάδες καινούρια πράγματα και μου συνέβησαν διάφορα αρκούντως σημαντικά που μάλλον θα με βοηθήσουν πολύ στο μέλλον (ή έτσι ελπίζω τουλάχιστον).
Έμαθα επιτέλους τι σημαίνει να είσαι εργαζόμενη μητέρα (!), καλή νοικοκυρά (?) και πως όλα αυτά μαζί είναι σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες (και σ αυτό το σημείο είναι καλό να αναφέρω και να ξεκαθαρίσω παράλληλα τη θέση μου: δεν έχω λύσει ποτέ μου ούτε ένα σταυρόλεξο – παρόλο που η μαμά μου λύνει δύο από αυτά με τις καθόλου λέξεις στην καθισιά της, γιατί κάνει καλό στον εγκέφαλο…!).
Άρα, ζορίζομαι σε βαθμό κωμικοτραγικό. Βάζω –όταν δε με βλέπει κανείς- στο Skype για να δω το κοριτσάκι μου λες και είμαι οικονομικός μετανάστης στην Αυστραλία. Το μωρό παθαίνει τρελλίαση (δεν υπάρχει αυτή η λέξη έτσι;) γιατί σου λέει, τι είναι τώρα τούτο που μου συμβαίνει, αυτή δεν ήταν το πρωί εδώ και με έβαζε να χορεύω «το χοντρό μπιζέλι» υποχρεωτικά για λίγο ποιοτικό χρόνο μαζί; Τώρα τι κάνει μέσα σ αυτή τη μικρή τηλεόραση που βλέπουμε το βράδυ το videoclipάκι το «Frère Jacques»;
[vsw id=”BC6rvbxdywg” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]
Εγώ βάζω τα κλάματα γεμάτη τύψεις κι ενοχές που το παιδάκι μου δεν είναι αυτοκόλλητο stickerάκι πάνω μου όπως πριν, ο Κρατερός κλείνει βιαστικά τη σύνδεση για μην της προκαλέσω ψυχολογικά τραύματα, πίνω μια γουλιά καφέ και ταξιδεύω σ όλη την Ελλάδα. Γιατί καθημερινά, μέσα από την καινούρια μου δουλειά μιλάω με όλη την Ελλάδα κι αυτό είναι ένα από τα πιο γοητευτικά που μου συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα (μου συμβαίνουν κι άλλα, αλλά δεν είναι της παρούσης, θα μας πάρει πάρα πολύ ώρα).
Παράλληλα, ενώ μιλάω με υπέροχα δημιουργικούς ανθρώπους κάνοντας όνειρα για την επόμενη σεζόν, θυμάμαι ότι δεν έχω ξεπαγώσει τον κιμά, ότι πρέπει να πληρώσουμε τη ΔΕΗ και πως πάλι θα αργήσω κι αν η Αέλια έχει κοιμηθεί, εγώ θα ξαναβάλω τα κλάματα και θα πέσω πάνω της με τέτοια λαχτάρα, που ένας εξωτερικός παρατηρητής θα μπορούσε να χαρακτηρίσει και ασφυξία, αλλά ας μην το κάνουμε μεγαλύτερο θέμα από ότι ήδη είναι.
Σε στιγμές «αλλοπρόσαλλης απαισιοδοξίας» σκέφτομαι απλώς να γυρίσω για πάντα σπίτι μου και να τελειώνει το αστειάκι. Σε στιγμές “ιλλιγειωδούς αισιοδοξίας” σκέφτομαι ότι φυσικά και θα καταφέρω να συνδυάσω με μεγάλη μαεστρία τα νέα δεδομένα. Σε στιγμές «απλής συνάντησης με την πραγματικότητα» αναγνωρίζω πως πρέπει να δουλέψω, θέλω να καταφέρω να συνδυάσω και τα δύο, είμαι τυχερή που μου δόθηκε (ξανά) μια μοναδική ευκαιρία και θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ.
Όπως θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής και στα ραντεβού μας (που μου έλειψαν τόσο πολύ). Αν δείτε να χάνομαι, τώρα θα ξέρετε, πως είμαι κάπου χαμένη στη μετάφραση.
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Όχι;
Σχετικά άρθρα:
– Mini οδηγός «καλής διάθεσης εκεί που δεν υπάρχει», από την Κατερίνα Καραβάτου
–«Πέρασαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά…», από την Κατερίνα Καραβάτου
