Inside Vogue Stories,από τη Λίνα Γριβογιάννη

Όταν μιλάμε για γυναίκεια περιοδικά τα πράγματα δεν είναι απλά, έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δεκάδες τίτλους, αν μάλιστα επεκταθούμε και στα περιοδικά έκτος συνόρων τότε το να χαθούμε μέσα σε έναν ωκεανό από εξώφυλλα, άρθρα και φωτογραφίες είναι πολύ εύκολο. Αν όμως περάσουμε τον Ατλαντικό και βρεθούμε στην Νέα Υόρκη τότε φαίνεται ότι ανάμεσα στους πολλούς τίτλους , ένας είναι εκείνος που ξεχωρίζει και στέκει πολύ ψηλά χρόνια τώρα. Το αμερικανικό Vogue δεν είναι μόνο ένα περιοδικό είναι εκείνο που καθορίζει τα πράγματα για όλα τα άλλα.

Φέτος με αφορμή τα 120 του γενέθλια του μερικοί από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους του μεγαλύτερου γυναικείου περιοδικού στο κόσμο θυμούνται την δική τους Vogue ιστορία και πως άρχισε η σχέση τους μαζί του. Μία σχέση που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται ακόμα πιο δυνατή και δεν φαίνεται να έχει ημερομηνία λήξης.

 

 

Η Anna Wintourδιευθύντρια του Vogue ή «ο διάβολος με τα Prada» κατά το βιβλίο αρχικά και έπειτα μία δημοφιλή ταινία, έχει τη δική της ιστορία που ξεκίνα το 1988 από το πρώτο της εξώφυλλο σαν συντάκτρια. Εκείνο το εξώφυλλο φιλοξενούσε την Ισραηλινή καλλονή Michaela Bercu,  με εκείνη να φόρα ένα τζάκετ Christian Lacroix γεμάτο πετράδια και ένα πετροπλυμένο τζιν Guess. Το αστείο στην υπόθεση- που ακόμα θυμάται η Wintour- είναι ότι κανένας δεν περίμενε πως αύτη η φωτογραφία θα κατέληγε να είναι το εξώφυλλο του μήνα, πόσο μάλλον όταν ακόμα και οι άνθρωποι του τυπογραφείου τηλεφώνησαν για να επιβεβαιώσουν ότι δεν είχε γίνει λάθος. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις, το εξώφυλλο δεν είχε το μεγαλείο που περίμενες από αυτό το περιοδικό. Αλλά, μάλλον, για αυτό το λόγο είναι πρώτο γιατί είναι ανατρεπτικό και πρωτοπόρο, δείχνει το πιο αντισυμβατικό και διαφορετικό, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα εξώφυλλα της σκληρής κυρίας της μόδας. Ίσως… κατά βάθος έχει καλή καρδιά.

 

 

Η επόμενη ιστορία είναι από τον André Leon Talley. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με την μόδα έστω και λίγο και να μην έχει ακούσει το όνομα του. Η σχέση του με το περιοδικό ξεκίνα από τα εφηβικά του χρόνια, πολύ καιρό πριν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του σαν δουλειά.
«Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, είχα φτιάξει μία ολόκληρη ταπετσαρία από τις σελίδες του Vogue στο δωμάτιο που είχα στο σπίτι της γιαγιάς μου. Στις αρχές της δεκαετίας του 60, το Vogue έβγαινε δύο φορές το μήνα και ήμουν τόσο αφελής, που δεν πίστευα ότι μπορούσα να γίνω συνδρομητής στο περιοδικό. Παρ’ όλα αυτά κάθε 2η Κυριακή μετά την εκκλησία, μου άρεσε το περπάτημα μέχρι το περίπτερο στην Πανεπιστημιούπολη του Duke, αφού η αποζημίωση μου ήταν η αγορά του περιοδικού. Το δωμάτιο αυτό για μένα δεν ήταν απλώς το δωμάτιό μου, αλλά ένα ιερό, με ένα όμορφο γραφείο από μαόνι και σύγχρονο καναπέ, που η γιαγιά μου είχε δημιουργήσει για μένα. Ήταν ένα μέρος όπου μπορούσα να διαβάσω, να ακούσω τους δίσκους μου και να μπω στον δικό μου κόσμο. Αυτός ο κόσμος ήταν γεμάτος με εικόνες από τη Vogue.»

 

 

 

Οι “Vogue stories”είναι ατέλειωτες άλλα εδώ είμαστε ακόμα στη τρίτη και αυτή είναι από τον Hamish Bowles. Η σχέση του Hamish με το περιοδικό ξεκίνα από τη εποχή που ήταν ένα πολύ μικρό παιδι … Όταν του ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβει τι είναι μόδα ή τι το ξεχωριστό έχει αυτό το περιοδικό! Ομως στα 10 του απέκτησε μια ξεχωριστή σχέση για την οποία μας μιλάει.

«Ήμουν δέκα χρονών όταν το Vogue για πρώτη φορά με “κάλεσε” κοντά του, τραγουδώντας σαν σειρήνα και με διακεκομμένη φωνή από τους βράχους για την εμμονή της μόδας. Το σώμα μου μπορεί να ήταν σε ένα μικρό χωριό στο κατάστημα Kent, αλλά η ψυχή μου μεταφέρθηκε στη Νότια Γαλλία, σε έναν κόσμο ζαλισμένο από την τζαζ ,τα κοκτέιλ και το γέλιο.
Το εξώφυλλό σταμάτησε τις διαδρομές μου. Ένιωθα αιχμάλωτος μέσα σε μία νωθρή αγκαλιά σε μια παραλία που ο ήλιος βασιλεύει, ποτήρια σαμπάνιας στο χέρι και στα πρόθυρα της ανταλλαγής ένα φιλί, ήταν ένα ζευγάρι που ενσάρκωνε μία αφάνταστα σπινθηριστή αίγλη. Εκείνος, ντυμένος με ένα κοστούμι ελεφαντόδοντο Gatsby, μετατράπηκε από θεατή σε πρωταγωνιστή και εστίασε επάνω της. Εκείνη φορώντας ένα φόρεμα, είχε ρίξει το κεφάλι της, ο ένας ώμος ήταν ντυμένος και ο ωκεανός αναδευόταν πίσω τους.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής είχε “συνδυάσει” ένα- ένα από τα γράμματα που καθόριζε  τι είναι Vogue , τον ουρανό το σούρουπο σε μια συμφωνία με διαφορετικά χρώματα-ultramarine, γαλάζιο, ροζ  Σκιαπαρέλι, κόκκινο, πορτοκαλί-tango. Λίγο αργότερα ανακάλυψα ότι οι εραστές ήταν ο Manolo Blahnik και η Αντζέλικα Χιούστον, που είχαν φωτογραφηθεί σε μια παραλία στο Deauville από τον David Bailey. Από τότε είμαι σκλάβος της μόδας.»

 

Η τελευταία ιστορία είναι από την Tonne Goodman, άλλη μία συντάκτρια τηςVogue και πολύτιμο μέλος του περιοδικού. Η ίδια ξεκίνα την αφήγηση της κάπως έτσι: «Όταν μεγάλωνα στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1970, συναντήθηκα με Leo Lerman, -ήταν ο εκδότης του Mademoiselle και οικογενειακός φίλος- για να τον ρωτήσω αν θα μπορούσε να με βοηθήσει και να μου εξασφαλίσει μια δουλειά για το καλοκαίρι στο περιοδικό. Αντί για αυτό, με έστειλε στη Diana Vreeland, την αρχισυντάκτρια της Vogue, γιατί νόμιζε ότι θα πρέπει να με δοκιμάσει στο modeling. Εργάστηκα στο περιοδικό λοιπόν πρώτα ως μοντέλο  και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα είχα φωτογραφηθεί από μερικούς από τους πιο διάσημους φωτογράφους του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των Richard Avedon και Irving Penn. Κάποια χρόνια αργότερα, έγινα συντάκτρια μόδας Vogue και στην εμπειρία ολοκληρώθηκε. Το 2002,σε ένα τεύχος αναφέρεται μια φωτογραφία του Penn που πήρε από μένα το 1971 από την περίοδο που δούλευα ως μοντέλο. Από αυτη εμπνεύστηκε  μία άλλη φωτογράφιση από τον φωτογράφο Steven Meisel με το μοντέλο Carmen Kass.»