από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο
Τρίτη 22 Ιανουαρίου, μεσάνυχτα. Athens Plaza. Δεν είναι απλό πράγμα να συναντάς τον Daniel Day-Lewis. Είναι τεράστιο. Παρόλο που εκείνος συμπεριφέρεται λες και δεν είναι. Όμως, ο ίδιος είναι “τεράστιος”. Ως ηθοποιός, ως προσωπικότητα, ως άντρας. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς αστέρες στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Και τολμώ να πω ότι δείχνει να ντρέπεται όταν χιλιάδες κόσμου τον χειροκροτούν. Στρέφει το βλέμμα του προς τα κάτω για λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια, απλώς χαμογελά.
Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013, ώρα 20.00: Πρώτα είδαμε την υποψήφια για 12 Όσκαρ ταινία του Steven Spielberg Lincoln στο θέατρο Παλλάς και μετά, όπως μας είχε ανακοινωθεί, θα είχαμε τη χαρά να δούμε αυτοπροσώπως τον πρωταγωνιστή της και να κάνουμε ερωτήσεις. Αυτό, φυσικά, από μόνο του ήταν αρκετό για να παρακολουθώ με λειψή συγκέντρωση την προβολή, έχοντας το νου μου στο “μετά”. Παρόλα αυτά βρήκα ενδιαφέρουσα την ταινία γιατί άγγιζε ένα άγνωστο πρόσωπο του πρώην προέδρου των ΗΠΑ -τουλάχιστον για όσους δεν έχουν μελετήσει βιβλιογραφία που να τον αφορά- σε μία κατά τα άλλα γνωστή ιστορική συγκυρία, αυτή της κατάργησης της δουλείας.
Κι όταν επιτέλους εκείνος εμφανίστηκε στη σκηνή, ναι, το παραδέχομαι, ήμουν έτοιμη να κλάψω. Έβλεπα μπροστά μου τον “Τελευταίο των Μοϊκανών” και τον “Bill τον Χασάπη” από τις “Συμμορίες της Νέας Υόρκης” , έβλεπα τα “Χρόνια της Αθωότητας”, τα δύο Όσκαρ, τον χαμογελαστό σταρ που είναι άνθρωπος, όπως όλοι μας, απλά έχει ένα μεγάλο ταλέντο.
Η ξαδέρφη μου, η Αννίτα ήταν η πρώτη που πήρε το μικρόφωνο να τον ρωτήσει πώς προσεγγίζει τους ρόλους του, κι αν διαχωρίζει σώμα, ψυχή, μυαλό, φωνή. “Νομίζω ότι για οποιδήποτε ρόλο η διαδικασία χωρίζεται σε δύο μέρη. Καταρχήν, το να μάθω, να απορροφήσω όσο το δυνατόν περισσότερα. Είχα παντελή άγνοια για τη ζωή του Λίνκολν και το πολιτικό σύστημα της εποχής, οπότε άρχισα να μελετώ. Κι έπειτα περνάω από την αντικειμενική ματιά στην υποκειμενική. Είναι μια αόρατη γραμμή στην άμμο, όταν περνάω από το να μαθαίνω για κάποιον στο να τα βλέπω μέσα από τα δικά του μάτια. Πάντως δεν μου αρέσει να σπάω το ρόλο σε κομμάτια -τη φωνή, το περπάτημα, τις κινήσεις– και να τα βρίσκω ένα-ένα. Προτιμώ να αφήνω την αίσθηση του χαρακτήρα να έρθει σε μένα σιγά-σιγά”.
[vsw id=”yqp0L4RofjQ” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]
“Πριν 7-8 χρόνια, ο Steven Spielberg μου είχε προτείνει ξανά το ρόλο και τον είχα αρνηθεί – δεν μπορούσα να καταλάβω σε τι θα του φαινόμουν χρήσιμος. Γενικά οι επιλογές μου οφείλονται σε μια ακαταμάχητη ανάγκη να πω μια ιστορία, δεν μπορώ όμως να το αναλύσω περισσότερο. Έχει σχέση με μια προσωπική σύνδεση με την ιστορία και με την δεδομένη χρονική στιγμή στη ζωή μου. Απλά αισθάνθηκα τώρα ότι μπορώ να πω αυτή την ιστορία. Το άγχος παρέμενε, βέβαια, και είχα αποδεχτεί ότι ίσως και να μην ξαναδούλευα μετά από αυτή την ταινία!”, είπε λίγο αργότερα σε άλλη ερώτηση. Για τη σχέση πολιτικών και ηθοποιών και ποιοι είναι καταλληλότεροι να βοηθοήσουν στις δυσκολίες, απάντησε: “Οι ηθοποιοί έχουμε περισσότερη εμπειρία στις δυσκολίες! Αλλά μπορούμε να κάνουμε και λιγότερο κακό. Πάντα σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να έχουμε τον δικό μας Όρκο του Ιπποκράτη, με πρώτη την υπόσχεση αυτή, να μην κάνουμε κακό. Μην ξεχνάμε όμως ότι ένας ηθοποιός δολοφόνησε τον Λίνκολν, οπότε τώρα παίρνουμε την ευθύνη προσπαθώντας να τον αναβιώσουμε εμείς”.
Victory! Το σήμα της νίκης, μετά το τέλος του prive κοκτέιλ πάρτι, στο οποίο καταφέραμε να βρεθούμε (στο ξενοδοχείο Athens Plaza) και να μιλήσουμε /φιλήσουμε /συγχαρούμε /φωτογραφηθούμε με τον Daniel. Όλα αυτά μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα. “It’s been a pleasure to meet you, ladies” είπε εκείνος με ένα μεγάλο χαμόγελο που είναι αρκετό για να περιμένουμε ανυπόμονα την επόμενη φορά που θα τον συναντήσουμε.
ΥΓ: Όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις των εισιτηρίων διατέθηκαν στην Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών, την οποία στηρίζει ο Daniel Day-Lewis εδώ και πολλά χρόνια.
ΥΓ2: Ναι, αλήθεια είναι -ούρλιαξα στο Σύνταγμα μετά τη φωτογραφία.
* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο
Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr
