Βράδυ Κυριακής έφτασε, τα παιδιά ετοιμάζονται να επιστρέψουν στα σχολεία από αύριο, με τις ευχές όλων η αυριανή μέρα να είναι η πρώτη που θα επαναφέρει σταδιακά την καθημερινότητά μας όπως την ξέραμε. Είναι κι ώρα που μπορούμε να κουρνιάσουμε στην αγαπημένη μας γωνίτσα στο σαλόνι για να απολαύσουμε μία καλή ταινία. Απόψε, σας προσφέρουμε μία ματιά στα παρασκήνια μίας ταινίας που καθόρισε σημαντικά την πορεία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Βεβαίως είναι ένα classic που κανένας που χαρακτηρίζει εαυτόν “σινεφίλ” δε θα πει ποτέ “δεν την είδα”.
Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Έπειτα από ένα ατύχημα, ο σεναριογράφος Herman “Mank” Mankiewicz (Gary Oldman) αποσύρεται προσωρινά. Θέλει να γράψει απερίσπαστα το σενάριο της νέας ταινίας του Orson Welles (Tom Burke) για την οποία ο Welles έχει το απόλυτο ελεύθερο από την εταιρεία RKO. Η δουλειά βέβαια φαίνεται να καθυστερεί συγκριτικά με το deadline που πρέπει να τηρήσει ο Mank εξαιτίας του προβλήματός του με τον αλκοολισμό… Αλλά και με όσα τον “στοιχειώνουν” και που στην ουσία τον ώθησαν να γράψει το μυστηριώδες σενάριο. Η επαγγελματική του σταδιοδρομία στην MGM, η γνωριμία του με τον μεγιστάνα William R. Hearst (Charles Dance) αλλά κι η επιρροή της πολιτικής στην κινηματογραφική βιομηχανία … Eίναι μόνο μερικά από τα κομμάτια του παζλ που λέγεται “Πολίτης Kane”. Με το ερώτημα που τελικά γεννάται να είναι αυτό: ποιος οραματίστηκε τελικά τον “Kane”;
Η ταινία “Mank” βασίζεται σε ένα μέχρι τώρα άγνωστο σενάριο του εκλιπόντος Jack Fincher, πατέρα του σκηνοθέτη David Fincher (“Seven”, “FightClub”). Και φέρνει στο φως με τη σκηνοθετική του επιμέλεια εντυπωσιακά την ιστορία του Mank.
Antigone’s Thoughts
Ειλικρινά, μετά το “The Artist” του 2011, δε περίμενα πως θα ζήσω ξανά μία αντίστοιχη κινηματογραφική εμπειρία… Πόσο μάλλον από τον Fincher που δε μας έχει συνηθίσει σε αυτού του είδους storytelling. Και το λέω με τον ενθουσιασμό να με κατακλύζει!
Αυτή τη φορά μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και στο κλασσικό σινεμά που πολλοί νοσταλγούμε. Από τη χρήση του άσπρου και του μαύρου που κυριαρχεί μέχρι και τη μουσική. Ο “Mank” θα μπορούσε άνετα να αποτελεί μέρος εκείνης της χρυσής εποχής του κινηματογράφου, όπου όλα ήταν λιγότερο απλά… Ή μήπως όχι; Μέσα από μία νοσταλγική ματιά και με αφορμή μία από τις πιο καθοριστικές στιγμές του κινηματογράφου, ξεγυμνώνεται η επίπλαστη λάμψη του Hollywood. Μας δείχνει τη ματαιοδοξία, αλλά και τη διαφθορά – πράγμα που κάνει την ταινία ακόμη πιο επίκαιρη. Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Herman Mankiewicz, ήταν ένας άνθρωπος που παρολίγο να χάσει την αναγνώριση που δικαιωματικά άξιζε για τη δημιουργία του “Citizen Kane”. Παρά την απαξίωση και τους δικούς του δαίμονες, υπηρετούσε τις αρχές και τις αξίες του, παρά τις προειδοποιήσεις όσων νοιάζονταν γι’ αυτόν.
Ο Fincher μας αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που δε φοβόταν ποτέ να πει ανοιχτά αυτά που σκέφτεται. Μάλιστα δε δίστασε να το κάνει με ένα από τα πιο ισχυρά (αν όχι το ισχυρότερο) μέσο της εποχής. Σε μία εποχή που πολιτικά όλα ισορροπούσαν σε τεντωμένο σχοινί. Οι κοινωνικές ανισότητες δεν καταλάβαιναν από φωτεινές μαρκίζες και εντυπωσιακά σκηνικά. Αν η ταινία είχε γυριστεί έστω δύο δεκαετίες μετά τον “Πολίτη Kane”, σήμερα θα τη χαρακτηρίζαμε κλασική. Μπορεί να πέρασαν σχεδόν ογδόντα χρόνια από τότε… ‘Όμως ο “Mank” αργότερα θα θεωρείται ένα must watch για κάθε σινεφίλ που σέβεται τον εαυτό του και που τιμά την τέχνη που παρακολουθεί αδιαλείπτως. Έδώ θα είμαστε και θα το δείτε!
Ένα cast που κάνει τη διαφορά…
Βεβαίως, ουσιαστικό συστατικό στη συνταγή της επιτυχίας είναι και οι ηθοποιοί που δίνουν ζωή σε αυτήν την άγνωστη πτυχή του “Πολίτη Kane”. Ο Tom Burke που μας κάνει να αισθανόμαστε πως ο Orson Welles επέστρεψε. Ο εξαιρετικός Charles Dance ως ο επιβλητικός Hearst – είναι επιβεβαιωμένα πλέον- η έμπνευση του Mankiewicz για τον “Kane”. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα πρόσωπα που δίνουν τη διάσταση που αντιστοιχεί στην ιστορία του Mank. Ευχάριστη έκπληξη είναι κι η καθόλα γοητευτική Amanda Seyfried που ως Marion Davies αποδεικνύει πως ωρίμασε υποκριτικά.
Όσο για τον Gary Oldman, που δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας ως Mank, τα λόγια είναι σχεδόν περιττά. Αυτή τη φορά με ελάχιστα προσθετικά μακιγιάζ και κοστουμιού , ο Oldman καλείται να υποδυθεί κάποιον που ως ένα βαθμό του θυμίζει τον εαυτό του. Η εμπειρία του ίδιου του ηθοποιού με τον αλκοολισμό κι όσα αυτός σημαίνει για έναν άνθρωπο φέρνει πιο κοντά τον Oldman στο Mank… Όμως δεν είναι μόνο αυτό που τον βοηθά να ενστερνιστεί το χαρακτήρα του. Ο Gary Oldman καταφέρνει να δώσει τη βαρύτητα και την αξία που ο Mank δικαιούνταν εξαρχής με μία ερμηνεία που καθηλώνει. Ειδικά ο μονόλογός του στο τελευταίο εικοσάλεπτο της ταινίας είναι η απόδειξη πως δύσκολα άλλος ηθοποιός θα αντιλαμβανόταν όσα είχε στο μυαλό του ο Mank.
Δεν ξέρω αν οι παραγωγές που προβάλλονται στο Netflix μπορούν να δεχθούν υποψηφιότητες για βραβεία… Αλλά αν ναι, νομίζω πως ο Gary Oldman πρέπει να βρίσκεται στην κούρσα για τον Α’ ρόλο!
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι!
Πρωταγωνιστούν: Gary Oldman, Amanda Seyfried, Lilly Collins, Charles Dance, Tom Pelphrey, Tom Burke.α.
Photo credits: IMDb
