Το πρώτο από τα δυο θεατρικά έργα του Ισπανού καλλιτέχνη, Pablo Picasso, πρόκειται να παρουσιαστεί την επόμενη εβδομάδα στο Guggenheim της Νέας Υόρκης, μαζί με την έκθεση ασπρόμαυρων έργων του, ‘Picasso Black and White’.
Γραμμένο το ’41, το ‘Desire Caught By The Tail’ αποτελεί ένα σουρεαλιστικό έργο και ολοκληρώθηκε μέσα σε τέσσερις μέρες. Οι Tart, Big Foot και Skinny Anguish είναι μερικοί από τους γνωστούς χαρακτήρες της μικρής ιστορίας, της οποίας η πλοκή δεν χαρακτηρίζεται ως ιδιαίτερη.
Το μουσείο Solomon R. Guggenhaim, θα φιλοξενήσει στις 14 και 15 Οκτωβρίου προσωπικότητες από τον καλλιτεχνικό χώρο, ενώ θα ακολουθήσει ανάγνωση του έργου μπροστά στο κοινό.
Το ‘Desire Caught By The Tail’ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1944 σε ανάγνωση από την Simone de Beauvoir, τον Jean-Paul Sartre και τον Raymond Queneau, οι οποίοι άνηκαν στον κύκλο του Πικάσο, σε σκηνοθεσία Albert Camus. Ανάμεσα στο φετινό καστ θα παραβρεθούν οι Guillermo Kuitca, Joan Jonas και η εγγονή του μεγάλου καλλιτέχνη, Diana Picasso.
‘Εμπνευσμένο από τις κακές συνθήκες διαβίωσης στο Παρίσι, εκείνη την περίοδο, το έργο παρουσιάζει τις δυσκολίες στα χρόνια του πολέμου, την έλλειψη τροφίμων και θέρμανσης καθώς επίσης και τις συναντήσεις των χαρακτήρων’, δηλώνει εκπρόσωπος του Guggenheim.
Το έργο θα παρουσιαστεί στην αίθουσα Peter B. Lewis
Αυτή φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Brassaï το 1944 στην πρεμιέρα της παράστασης του Πικάσο, Desire Caught by the Tail.
Μπορείτε να διακρίνετα από αριστερά στα δεξιά, όρθιους:
τον Jacques Lacan, φιλόσοφος/ψυχαναλυτής,Cecile Eluard, κόρη του ποιητή Paul Eluard, Pierre Reverdy, σουρεαλλιστικός ποιητής, Luoise Leiris, σύζυγο του ιδιοκτήτη γκαλερί Michel, τον Pablo Picasso, την Zanie de Campan, ηθοποιό,την Valentine Hugo, καλλιτέχνιδα και σύζυγο του εγγονού του Victor Hugo, τη Simone de Beauvoir, συγγραφέα και φεμινίστρια, τον Brassaï, φωτογράφο
Καθιστούς από αριστερά στα δεξιά:
τον Jean-Paul Sartre,φιλόσοφο και συγγραφέα, τον Albert Camus,συγγραφέα, τον Michel Leiris, ιδιοκτήτη διάσημης γκαλερί, τον Jean Aubier, εκδότη.
Πηγή: www.nytimes.com
