Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Πώς είστε αυτό το κρύο και τελευταίο σαββατοκύριακο του Ιανουαρίου; Ελπίζω οι χαμηλές θερμοκρασίες να μη σας εμπόδισαν να το απολαύσετε και να σας βρίσκω τώρα να ανανεώνετε τις δυνάμεις σας για τη νέα βδομάδα που ξεκινάει αύριο!
Μετά και την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία της Ακαδημίας, μπήκαμε πλέον σε Oscar-ική τροχιά. Κι αν και το εθιμοτυπικό μας αφιέρωμα ξεκινά την πρώτη Κυριακή του Φλεβάρη, σκέφτηκα γι’ απόψε να θυμηθούμε μία ταινία που η ιστορία της είναι (αν μη τι άλλο) σαγηνευτική. Γι’ αυτό άλλωστε και διεκδίκησε το 2010 και Oscar Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου.
Ο Dom Cobb (Leonardo DiCaprio) είναι ένας πολυμήχανος κλέφτης ο οποίος μπορεί κι αποσπά επαγγελματικά μυστικά μέσω μίας τεχνολογίας που του επιτρέπει να εισχωρεί στα όνειρα των θυμάτων του. Μέχρι που ο Γιαπωνέζος επιχειρηματίας Saito (Ken Watanabe) του αποκαλύπτει πως η δουλειά κατά την οποία ο Cobb τον λήστεψε ήταν στην ουσία μία δοκιμασία για να τον πλησιάσει και να του αναθέσει μία διαφορετική αποστολή. Αυτή τη φορά ο Cobb πρέπει να εισβάλλει στο υποσυνείδητο του Robert Fischer (Cillian Murphy), κληρονόμο μίας μεγάλης πολυεθνικής και να του “φυτέψει” την απόφαση να διασπάσει την εταιρεία του πατέρα του. Το αντάλλαγμα που προσφέρει ο Saito στον Cobb είναι η απαλλαγή από μία κατηγορία για φόνο που βαραίνει τον Dom και η δυνατότητα να επιστρέψει στα δύο μικρά του παιδιά. Η πρόταση είναι σίγουρα ελκυστική, αλλά είναι και δύσκολη να υλοποιηθεί, καθώς ο Cobb αναγνωρίζει τις δυσκολίες της αντίστροφης διαδικασίας, αλλά παρ’ όλα αυτά θα στήσει την ομάδα του και θα προχωρήσει. Το υποσυνείδητο, όμως, είναι ένας τόπος σκοτεινός, πόσο μάλλον για τον ίδιο τον Dom, που τον στοιχειώνει το δικό του υποσυνείδητο και παρελθόν.
Η ταινία “Inception” είναι η υλοποίηση της ιδέας του Christopher Nolan (“The Dark Knight Trilogy”, 2005, 2008 και 2012), ο οποίος υπογράφει το σενάριο και παράλληλα από την καρέκλα του σκηνοθέτη δίνει το… ρυθμό. Πρόκειται για μία ταινία πάνω στην οποία ο Nolan δούλευε για εννέα χρόνια μέχρι να πάρει την απόφαση να μας τη φέρει στις σκοτεινές αίθουσες! Κι επειδή ο Nolan τίποτα δεν άφησε στην τύχη για την ταινία του, ας σας θυμίσω εδώ τι μας έμαθε η Νατάσσα (Σχοινά)!
Είναι μία ταινία επιστημονικής φαντασίας. Όχι, είναι ψυχολογικό thriller. Όχι, είναι ένα μοντέρνο film noir. Όχι, όχι…
Το “Inception” είναι ένας άρτιος συνδυασμός αυτών των τριών κινηματογραφικών ειδών και μία ταινία που δε μπορείς να την παρακολουθείς αψήφιστα τρώγοντας pop corn. Αντίθετα, κάθε κομμάτι της πλοκής σε παρασέρνει. Λίγο η ευρηματικότητα της τεχνολογίας της “εισβολής” στο υποσυνείδητο, λίγο η σκοτεινή αύρα που περιβάλλει τον Dom, λίγο το έντονο στοιχείο της περιπέτειας… Κάθε φορά που βλέπει κανείς το “Inception” ανακαλύπτει και κάτι νέο που τον παρασέρνει σε αυτό το κυκεώνα καταστάσεων κι ανατροπών. Κι οι ερμηνείες που μπορεί να δώσει κανείς για το σύνολο της ταινίας μπορούν να διαφέρουν κάθε φορά. Εγώ επιλέγω εκείνο της προσεγμένης εξερεύνησης του Nolan στον κόσμο του υποσυνείδητου, έναν κόσμο που απλά φανταζόμαστε πώς μπορεί να είναι, γιατί εκεί φωλιάζουν όλες μας οι επιθυμίες, τα όνειρα κι οι αγωνίες. Γι’ αυτό κι η ταινία μπορεί με μία αξιομνημόνευτη ευκολία να μας ιντριγκάρει και να μας συγκινήσει (από κάθε άποψη, για να μην αναφέρω και το φινάλε που, ακόμη κι οκτώ χρόνια μετά, εξακολουθεί να είναι αντικείμενο συζητήσεων ανάμεσα στους σινεφίλ. Προσθέστε στο τελικό αποτέλεσμα τη μαγική φωνή της Edith Piaf και την αριστοτεχνική (και βραβευμένη με Oscar) φωτογραφία και στις οθόνες σας φτάνει μία ταινία χάρμα οφθαλμών όχι μόνο σε κινηματογραφικό επίπεδο.
Το “Inception” ήταν υποψήφιο για Oscar σε οκτώ κατηγορίες, ενώ βραβεύθηκε σε τέσσερις, αμιγώς τεχνικές. Κανείς, όμως, δε μπορεί να αμφισβητήσει πως εκείνη τη χρονιά ήταν δίκαια ανάμεσα στις παραγωγές που διεκδίκησαν το Oscar Καλύτερης Ταινίας, αλλά και το βραβείο της Ακαδημίας για το Πρωτότυπο Σενάριο.
Φυσικά, δε θα ήταν σωστό να μην αναφέρω το cast που συγκέντρωσε ο Nolan για τους χαρακτήρες που εμπνεύστηκε, από τους οποίους δε μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν. Δε θα ήταν δίκαιο για την ώριμη ερμηνεία της Ellen Page ή για τη femme fatale της Marion Cotillard. Ούτε για τον Leonardo DiCaprio, ο οποίος από το “Aviator” κι έπειτα έχει βάλει στόχο να μας εκπλήσσει ευχάριστα, ούτε για το ρόλο – φωνή της λογικής για τον Michael Caine. Οπότε θα αρκεστώ στο “ήταν όλοι τους υπέροχοι”, όσο κλισέ κι αν ακούγεται!
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι!
Πρωταγωνιστούν: Leonardo DiCaprio, Joseph Gordon – Levitt, Ellen Page, Tom Hardy, Ken Watanabe, Tom Berenger, Marion Cotillard, Cillian Murphy, Lukas Haas κ.α.
