” Η Μυρσίνη, 3 ετών, προσπαθεί να φτιάξει ένα παζλ, εδώ και 1 ώρα. Ενδιάμεσα κάνει βόλτες στο σαλόνι απ’ όπου φέρνει κα τις κούκλες της, για να τη “βοηθήσουν” στο παζλ, αλλά δεν της απαντούν όταν τις ρωτάει πού μπαίνει το κάθε κομμάτι. Σιγά-σιγά ανεβαίνει ο τόνος της φωνής της και σε ένα σημείο ξαπλώνει κάτω στο πάτωμα, έτοιμη να εκραγεί. ”
Η εικόνα αυτή, κάτι σας θυμίζει; Λογικό, καθώς συμβαίνει στα περισσότερα συνομήλικα της και θα την παρακολουθείτε μέχρι να φτάσει τουλάχιστον 5 ετών.
Είναι η στιγμή που εσείς, ως γονείς, συνήθως θα παρέμβετε για να δώσετε λύση, προκειμένου να προλάβετε την έκρηξη, τις φωνές και τα κλάματα. Πριν το κάνετε, όμως, σταθείτε, σκεφτείτε την κίνησή σας και αναλογιστείτε ότι ο θυμός, εκνευρισμός μπορούν να διδάξουν κάτι σε οποιαδήποτε ηλικία.
Ίσως να είναι μία ώθηση, κινητήριος δύναμη για να προσπαθήσει για κάτι παραπάνω, για να καταφέρει αυτό που έχει βάλει σκοπό. Φανταστείτε πόσο σημαντική είναι δύναμη αυτή για τα παιδιά που μαθαίνουν συνέχεια. Η Μυρσίνη όταν θα καταφέρει να φτιάξει μόνη της το παζλ, θα αισθανθεί δυνατή και πιο σίγουρη για τον εαυτό της και την επόμενη φορά θα χρειαστεί αφενός λιγότερο χρόνο για το φτιάξει και θα ζητήσει να κάνει κάποιο πιο δύσκολο!
Κι εγώ ως μαμά πώς θα τη βοηθήσω;
Αναρωτιέστε βέβαια ποιός είναι ο ρόλος σας σε αυτή την περίπτωση, από τη στιγμή που πάντα λειτουργείτε ως πυροσβέστης και στόχος σας είναι να την κάνετε χαρούμενη. Μα την κάνετε χαρούμενη, αφήνοντάς την να κάνει κάτι μόνη της. Της δίνετε την ευκαιρία να αισθανθεί σίγουρη για τον εαυτό της και να νιώσει αυτοπεποίθηση. Δεν θέλετε να δημιουργήσετε μια σχέση εξάρτησης με το παιδί σας, αλλά εμπιστοσύνης.
Αν επεμβαίνετε κάθε φορά που αντιμετωπίζει μία δυσκολία το παιδί σας, θα “δημιουργήσετε” πιθανότατα, άβουλα παιδιά, που δεν παίρνουν καμία πρωτοβουλία κι εξαρτώνται πλήρως από τους γονείς τους. Και πώς θα αντιμετωπίσουν αργότερα ένα πρόβλημα στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο ή στην κοινωνία. Θα τρέχουν πάντα “στη φούστα της μαμάς ” τους ή στη δασκάλα;
Σίγουρα δεν θα αφήσετε το παιδί να ωρύεται, αλλά θα περιμένετε λίγο, γιατί μπορεί και να τα καταφέρει μόνο του…. εφόσον είναι μία δραστηριότητα για την ηλικία του.”Η χρυσή τομή είναι η εξάσκηση”, διάβασα. Άρα πρέπει να μάθουμε να στεκόμαστε δίπλα στα παιδιά μας, χωρίς όμως να αναλαμβάνουμε τις δικές τους ευθύνες.
“Δύσκολοι καιροί για πριγκίπισσες”
Η απογοήτευση είναι μέρος της ζωής και του παιχνιδιού.
Αλλά σκεφτείτε πόσες φορές, εσείς οι ίδιοι, όταν απογοητευτήκατε με την αποδοσή σας, την επόμενη φορά προσπαθήσατε περισσότερο για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Βοηθείστε τα, προωθώντας κι αξιοποιώντας τα ταλέντα τους και να είστε δίπλα τους, προκειμένου να βελτιώσουν τις ικανότητες τους σε άλλους τομείς, που ίσως είναι πιο αδύναμα. Εσείς θα τους δώσετε το καλό παράδειγμα για το πώς θα αντιμετωπίσουν μία δυσκολία.
Μπορείτε να τα ρωτήσετε αν έχουν κουραστεί ή αν κάτι τους είναι δύσκολο. Κάνοντας τις κατάλληλες ερωτήσεις με τον κατάλληλο τόνο, τα βάζετε στη διαδικασία να εξωτερικεύσουν τις σκέψεις και τον προβληματισμό τους, οπότε να δουν τα πράγματα από μία άλλη οπτική γωνία. Έτσι δείχνετε την κατανόηση στο πρόβλημα κι έχετε καταλαγιάσει κάπως τα πνεύματα.
Επίσης προσφέροντας μία εναλλακτική λύση ή οδηγώντας το προς την λύση αλλά με έμμεσο τρόπο, το βοηθάτε να σκεφτεί διαφορετικά, χωρίς όμως να του τη δώσετε “έτοιμη στο πιάτο”.
Αυτό που δεν πρέπει να παραλείψετε , μόλις καταφέρει αυτό που προσπαθούσε τόση ώρα, είναι να το επιβραβεύσετε όπως το συνηθίζετε. Είτε με ένα μεγάλο “μπράβο”, είτε με ένα γλυκό φιλί κι αγκαλιά, είτε με τον δικό σας κώδικα επικοινωνίας που έχετε δημιουργήσει.
Δοκιμάστε αυτές τις τεχνικές την επόμενη φορά και θα δείτε ότι καμιά φορά τα νεύρα μπορεί να είναι εποικοδομητικά…