… αλλά και το “θέλω κάτι αλμυρό”; Αυτές οι λιγούρες μας μιλάνε Πριν λίγες μέρες είχαμε αναφερθεί στο γεγονός πως οι λιγούρες δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με ενοχή, καθώς αυτές ο τρόπος επικοινωνίας του σώματός μας για να μας αφυπνίσει και να μας τονίσει πως μας λείπει κάποιο θρεπτικό. Ας πάμε, τώρα, λίγο παραπέρα και να εξερευνήσουμε τι σημαίνουν δύο από τις πιο “διαβόητες” επιθυμίες, αυτή για ένα γλυκό κι εαυτή για ένα αλμυρό σνακ.
Συνήθως, κάποιοι βιώνουν πιο έντονα τη λιγούρα για ένα γλυκό, ιδίως μετά το γεύμα, ενώ άλλοι αναζητούν μία αλμυρή ικανοποίηση για ένα σνακ μέσα στη μέρα. Ωστόσο δεν αποκλείεται κάποιοι να έχουν έντονα και τις δύο λιγούρες.
Ας ξεκινήσουμε με τα γλυκά…
Μία εύκολη εξήγηση της έντονης επιθυμίας για γλυκό είναι η διάθεσή μας. Πολλοί από εμάς έχουμε “τσακώσει” τον εαυτό μας να λαχταρά, λόγου χάρη, σοκολάτα όταν αισθανόμαστε θλίψη ή ψυχολογικά άτονοι. Η ζάχαρη που περιέχεται (κυρίως) στα επιδόρπια είναι υδατάνθρακας και, όπως οι περισσότεροι υδατάνθρακες, αυξάνει τη σεροτονίνη στο σώμα μας. Η σεροτονίνη είναι γνωστή ως “ορμόνη της χαράς”. Ποιος από εμάς δεν έχει νιώσει ευφορία μετά από μερικές δαγκωνιές της αγαπημένης του σοκολάτας;
Η έντονη λιγούρα για γλυκό, όμως, μπορεί να κρούει “καμπανάκι” για να μας επιστήσει την προσοχή πως η διατροφή μας χωλαίνει σε πρόσληψη σημαντικών για το σώμα και την υγεία μας θρεπτικών συστατικών. Σύμφωνα με τους διατροφολόγους, η κατανάλωση τροφών πλούσια σε σάκχαρα συνήθως είναι αποτέλεσμα συνήθειας, οπότε νευροχημικές διεργασίες στον εγκέφαλό μας μπορούν να μας κάνουν να αναζητούμε περισσότερο αυτές τις τροφές, σχεδόν εθίζοντάς μας σε αυτές. Εάν, λοιπόν, η επιθυμία για γλυκό αμέσως μετά από το γεύμα, αυτό σημαίνει η διατροφή μας βασίζεται περισσότερο σε υδατάνθρακες, πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει πως από τη διατροφή μας μπορεί να λείπουν στοιχεία όπως οι πρωτεΐνες και τα λιπαρά.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα αλμυρά snacks…
… με τη διαφορά πως το αλάτι μπορεί να γίνει και πιο εθιστικό. Συγκεκριμένα, σε μία έρευνα του 2011 διαπιστώθηκε πως το αλάτι έχει στον εγκέφαλό μας μία επίδραση παρόμοια με εκείνη του εθισμού στο τσιγάρο ή ακόμη και σε ναρκωτικά.
Το πρόβλημα δεν έγκειται τόσο στην επιθυμία μας να καταναλώσουμε την εκάστοτε τροφή, αλλά προφανώς στην κατανάλωση – και δη η υπερκατανάλωση. Με γνώμονα, μάλιστα, πως τα περισσότερα (αν όχι όλα) από αυτά τα σνακς είναι επεξεργασμένα (ένας ακόμη λόγος που γίνονται εθιστικά), είναι πιο εύκολο να ακολουθήσουν παθήσεις όπως παχυσαρκία και καρδιαγγειακά νοσήματα.
Ποια είναι η λύση; Σε πρώτη φάση υπενθυμίζουμε αυτό που είχαμε επισημάνει την προηγούμενη φορά, δηλαδή να δίνουμε σημασία στην κάθε λιγούρα. Έτσι θα μπορούμε σταδιακά να προσαρμόσουμε τις διατροφικές μας συνήθειες έτσι ώστε να υπάρχει μία
ισορροπία στα επίπεδα των θρεπτικών στοιχείων που προσλαμβάνουμε. Επίσης καλό είναι να μελετάμε τις ετικέτες των προϊόντων που αγοράζουμε συνήθως ώστε να ελέγξουμε την περιεκτικότητα σε νάτριο και σάκχαρα.
Δεν ξεχνάμε πως το σώμα μας πάντα μας μιλάει. Αρκεί εμείς να είμαστε καλοί ακροατές… για την καλή μας υγεία, βεβαίως!
