Το είπε στην τρίχρονη ανιψιά μου ο νονός της όταν η μικρή ζητούσε επίμονα να φάει γλυκό και δεν άντεχε να περιμένει και εμείς όλοι θέλαμε να τη συνετίσουμε και να της μάθουμε πως προηγείται το κυρίως και μεσημεριανό φαγητό και ακολουθεί το γλυκό. «Η υπομονή είναι αρετή». Η Μυρτώ στα τρία της χρόνια άκουγε μια λέξη μάλλον για πρώτη φορά. Και το φοβερό είναι πως της ζητούσαμε να την κατανοήσει. Μα πόσο μεγάλη λέξη είναι η υπομονή και πόσα πολλά σημαίνει.
Σαν μικρό παιδί που είδες το γλυκό και θες να το γευτείς τώρα. Τίποτα δεν άλλαξε μεγαλώνοντας. Ό,τι είδες και επιθύμησες το θέλεις αμέσως. Είναι ένστικτο αυτό. Να κάνεις δικό σου το ρούχο της βιτρίνας και να ικανοποιήσεις καταναλωτικές σου ανάγκες για να χαϊδέψεις τον εαυτό σου. Αυτές είναι οι πιο αθώες εκδοχές της ανυπομονησίας. Όχι βέβαια για όλους. Για κάποιους άλλους τα υλικά αγαθά είναι πολύ σημαντικά και αναγκαία άμεσα. Με αυτούς όπως καταλαβαίνεις δεν θα ασχοληθώ γιατί η περίπτωσή τους είναι ένας φαύλος κύκλος πρόσκαιρης ευχαρίστησης που δεν κλείνει πουθενά.
Εσύ όμως ανυπομονείς για τα σημαντικά και τα αναμφισβήτητα μεγάλα. Για το πρώτο φιλί που ήθελες μόλις τον/την είδες και το έκανες συννεφάκι σκέψης. Για τις κουβέντες, τις προτάσεις, τα γεγονότα που σου αλλάζουν τη ζωή και σε πάνε παρακάτω. Όλα αυτά που σε τοποθετούν σε καταστάσεις συμφωνημένης αφοσίωσης.
Ό,τι δεν έχεις ακόμα, σε κάνει ανυπόμονο/η. Κι ό, τι σε κάνει ανυπόμονο σου δίνει κίνητρο να το αποκτήσεις, να ψάξεις λύσεις, να αγωνιστείς γι’ αυτό. Και έχει μια γλύκα αυτή η διαδικασία, αυτός ο δρόμος. Γιατί όλα είναι δρόμος και όλα έχουν τη σειρά τους. Ακόμα και στροφές να συναντήσεις με τη σειρά θα πρέπει να τις περάσεις. Με σειρά και υπομονή.
Εσύ περιμένεις με υπομονή να γίνει κάτι καλό. Είναι κι αυτός δίπλα σου που περιμένει με υπομονή να φύγει το κακό. Εκεί πια μιλάμε για δύναμη. «Μπες σε ένα νοσοκομείο και θα βγεις πλούσιος», μου είπε άνθρωπος μου που ο δρόμος του περνάει τα τελευταία χρόνια συνέχεια από ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Εδώ κι αν έχει στροφές. Είναι αυτά τα μονοπάτια που μπαίνεις και δεν ξέρεις πότε και αν θα βγεις. Θέλει υπομονή να επαναπροσδιορίσεις τις συντεταγμένες σου, να δεις τις επιλογές σου, να σχεδιάσεις το επόμενο βήμα που θα σε βγάλει ξανά στην ευθεία και στο φως. Στον δρόμο που θα μπορείς να τρέξεις χωρίς διακοπές. Αν έχεις δει άνθρωπο να παλεύει ασθένεια έχεις κατά τη γνώμη μου δει την υπομονή με πρόσωπο. Την έχεις δει στα μάτια και ίσως να ντράπηκες και λίγο για όσα άλλα δεν κατάφερες εσύ να υπομείνεις.
Το καλό πράγμα –που δε σε βεβαιώνει και κανείς πως θα έρθει- αργεί. Και θέλει υπομονή. Για να ζήσεις τα μεγάλα, πρέπει να υπομείνεις τα μικρά. Η Μυρτώ μας κατάλαβε πως για να απολαύσει το γλυκό της, έπρεπε να φάει πρώτα το φαγητό της. Και θα καταλάβει μεγαλώνοντας πόσο δίκιο είχε ο νονός της.
Κείμενο: Ρούλα Καρακούση
