Tag:

γεννήθηκε

Παρουσία αιθέρια, σχεδόν εξωπραγματική. Μούσα του Hitchcock, δίνοντας στις ταινίες μία απρόσμενη αίγλη. Ηθοποιός, μοντέλο, κι έπειτα… πριγκίπισσα. Δε θα θέλατε να μάθετε πόσο παραμυθένια ήταν η ζωή της Grace Kelly;

Η Grace Patricia Kelly γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1929 στη Φιλαδέλφεια και προερχόταν από μία εύπορη οικογένεια. Ήταν το τρίτο παιδί από τα τέσσερα παιδιά του (τρεις φορές) χρυσού Ολυμπιονίκη της κωπηλασίας John B. Kelly Sr. και της γυμνάστριας Margaret Katherine Majer. Όταν σταμάτησε την αθλητική του πορεία ο πατέρας της Grace Kelly δημιούργησε μία από τις πιο ισχυρές εταιρείες οικοδομικών υλικών στην Ανατολική Ακτή, ενώ η μητέρα της δίδασκε φυσική αγωγή στο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania. Παράλληλα, οι δύο θείοι της υπηρετούσαν τις τέχνες: ο μεγάλος αδελφός του πατέρα της, Walter C. Kelly, ήταν σταρ του βαριετέ, ενώ ο αποξενωμένος από την οικογένεια George Kelly ήταν ένας αναγνωρισμένος δραματουργός, με βραβείο Pulitzer για το έργο «Craig’s Wife».

Ενόσω φοιτούσε στην Ακαδημία Ravenhill, η Grace Kelly έκανε το μοντέλο σε τοπικές κοινωνικές εκδηλώσεις όπου παρευρίσκετο με τη μητέρα και τις δύο αδερφές της, Margaret και Elizabeth. Πριν αποφοιτήσει από το Stevens School, ένα ιδιωτικό σχολείο στη Germantown, η Grace Kelly ήδη χόρευε και έπαιζε θέατρο, ενώ δήλωνε θαυμάστρια της Ingrid Bergman και του Joseph Cotten.

Αδυνατώντας να εισαχθεί στο Κολλέγιο Bennington λόγω των χαμηλών της βαθμών στα μαθηματικά και παρά τις διαφωνίες των γονιών της (μάλιστα ο πατέρας της είπε για την απόφασή της πως ήταν «ένα βήμα πριν το πεζοδρόμιο»), η Grace Kelly αποφασίζει να ασχοληθεί με την υποκριτική. Αν και το εξάμηνο στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών είχε φτάσει στο τέλος του, η συγγενική της σχέση με τον George Kelly της ανοίγει την πόρτα χάρη σε μία οντισιόν όπου απήγγειλε απόσπασμα από το έργο του θείου της «The Torch-Bearers». Έτσι ξεκίνησε τις σπουδές της τον Οκτώβριο του 1947 ενώ παράλληλα εργαζόταν ως μοντέλο για να καλύψει τα έξοδα των σπουδών της. Μελετούσε επιμελώς, ενώ σύντομα έκανε και το ντεμπούτο της στο Broadway δίπλα στον Raymond Massey για την παράσταση «The Father» του August Strindberg. Όταν αποφοίτησε σε ηλικία 19 ετών, ερμήνευσε το ρόλο της Tracy Lord του «The Philadelphia Story».

Το 1950 ξεκινά η τηλεοπτική της καριέρα, ενώ μέχρι το 1952 που την… ανακάλυψε ο Gary Cooper μετρούσε ήδη συμμετοχές σε περίπου 69 τηλεοπτικά προγράμματα, ενώ ακόμη κερδίζει κι ένα μικρό ρόλο στο noir θρίλερ του 1951 «Fourteen Hours» με πρωταγωνιστή τον Paul Douglas. Ο Gary Cooper, γοητευμένος από τη νεαρή Grace Kelly, πρωταγωνιστεί μαζί της στο western «High Noon» και μάλιστα θα πει για εκείνη πως «ήταν τελείως διαφορετική από όσες ηθοποιούς έχουμε δει μέχρι τώρα». Παρ’ όλα αυτά, οι δύο κινηματογραφικοί ρόλοι δεν άνοιξαν τις πόρτες για άλλους ρόλους, οπότε η Grace Kelly συνέχισε να δουλεύει στην τηλεόραση και το θέατρο, ενώ και στο δεύτερο φαινόταν να μη συνεχίζει για πολύ καθώς δεν είχε δυνατή φωνή.

Το 1950, όμως, την πρόσεξε και ο σκηνοθέτης John Ford, ο οποίος δύο χρόνια μετά τη φέρνει στο Los Angeles για οντισιόν, διακρίνοντας «ποιότητα και φινέτσα». Έτσι η Grace Kelly υπογράφει επταετές συμβόλαιο με τη Metro-Goldwyn-Mayer, υπό την προϋπόθεση πως ανά δύο χρόνια θα κάνει «διάλειμμα» για να παίζει στο θέατρο και πως θα μένει στο νεόδμητο τότε Manhattan House. Η πρώτη της ταινία είναι το «Mogambo» σε σκηνοθεσία του Ford με συμπρωταγωνιστές τον Clark Gable και την Ava Gardner, όπου υποδύονται τα μέρη ενός ερωτικού τριγώνου με φόντο το εξωτικό Ναϊρόμπι. Η ταινία φαίνεται να φέρνει γούρι στην Grace Kelly, καθώς η ερμηνεία της της χαρίζει μία Χρυσή Σφαίρα Β’ Γυναικείου Ρόλου, αλλά και μία υποψηφιότητα για Oscar στην ίδια κατηγορία.

Ο Alfred Hitchcock είναι άλλος ένας δημιουργός που εντυπωσιάστηκε από τα δοκιμαστικά της Grace Kelly. Έτσι, μετά την επιτυχία του «Mogambo», της δίνει τον πρώτο ρόλο για την κινηματογραφική μεταφορά της επιτυχίας του Broadway «Dial M For Murder», όπου υποδύεται την σύζυγο ενός πρώην παίκτη του τένις, ο οποίος σχεδιάζει τη δολοφονία της – αν θυμάστε, η ταινία ήταν η βάση για το πιο σύγχρονο «A Perfect Murder». Ο ίδιος ο Hitchcock όμως ήταν τόσο ενθουσιασμένος με τη Grace Kelly, που κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας, της μιλούσε συνεχώς για το νέο του project, το «Rear Window», ακόμη κι αν δεν είχε επιβεβαιωθεί αν η ίδια θα έπαιζε στην ταινία ή όχι. Όταν τελικά ο Hitchcock της έκανε την πρόταση να ερμηνεύσει εκείνη το ρόλο της κοσμικής Lisa Fremont, εκείνη δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη, απορρίπτοντας την ταινία «On The Waterfront» στο πλευρό του Marlon Brando (σημ.: η Eva Marie Saint που την αντικατέστησε κέρδισε το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου). Ενθουσιασμένος, όμως, ήταν και ο συμπρωταγωνιστής της Kelly στο «Rear Window», James Stewart, πράγμα που κι ο Hitchcock κατάφερε να το αποτυπώσει στην ταινία στις σκηνές που μοιράζονταν οι δυο τους. Η ταινία κάνει θραύση, ενώ οι κριτικοί πλέκουν εγκώμια για το πρωταγωνιστικό δίδυμο, ενώ δηλώνουν μαγεμένοι από την παρουσία της Grace Kelly. Την ίδια χρονιά, η Kelly είχε πρωταγωνιστήσει στην ταινία «The Bridges at Toko-Ri» με τον William Holden, παίρνοντας επίσης καλές κριτικές.

Το 1954 είναι μία παραγωγική χρονιά για την Grace Kelly, μια που η τρίτη ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί είναι το «The Country Girl» με τον Bing Crosby και τον William Holden. Εδώ υποδύεται τη γυναίκα ενός πρώην αλκοολικού τραγουδιστή (Crosby), τον οποίο προσλαμβάνει ένας σκηνοθέτης (Holden) για μία νέα παραγωγή musical. Η ταινία του George Seaton («Miracle on 34th Street») κέρδισε τις εντυπώσεις και χάρισε στον Seaton το Oscar Καλύτερου Σεναρίου και στη Grace Kelly το Oscar Α’ Γυναικείου ρόλου, καθώς και μία Χρυσή Σφαίρα (για την οποία ήρθε «ισόπαλη» με τη Judy Garland για το «A Star Is Born»). Το 1954 κυκλοφορεί κι η ταινία «Green Fire», η οποία, όμως περνά (επιεικώς για πολλούς) αδιάφορα από τις αίθουσες.

Την επόμενη χρονιά συνεργάζεται και πάλι με τον Alfred Hitchcock, πρωταγωνιστώντας στο «To Catch A Thief» με τον Cary Grant. Στην ταινία ο Cary Grant υποδύεται έναν πρώην απατεώνα που, έχοντας αποσυρθεί στη Γαλλική Ριβιέρα, ανακαλύπτει πως ένας άλλος κλέφτης δρα χρησιμοποιώντας τις δικές του τεχνικές, με αποτέλεσμα οι υποψίες να πέφτουν αμέσως στον Grant. Έτσι προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του, ενώ παράλληλα ερωτεύεται τη Grace Kelly, η οποία βρίσκεται εκεί με τη μητέρα της προκειμένου να βρει κατάλληλο σύζυγο. Η χημεία ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές είναι άμεσα εμφανής μπροστά αλλά και πίσω από τις κάμερες. Μάλιστα ο ίδιος ο Grant όταν ρωτήθηκε ποια ήταν η αγαπημένη του ηθοποιός, ζητώντας πρώτα συγνώμη από την Ingrid Bergman, είπε χωρίς δισταγμό το όνομα της Grace Kelly.

Πριγκίπισσα Grace του Μονακό

Τον Απρίλιο του 1955 κι ενώ βρίσκεται στις Κάννες για το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ, η Grace Kelly δέχεται μία πρόταση να συμμετάσχει σε μία φωτογράφιση στο Παλάτι του Μονακό, όπου και γνωρίζει τον Πρίγκιπα Rainier III. Λίγο μετά επιστρέφει στην Αμερική για τα γυρίσματα της ταινίας «The Swan», όπου υποδύεται μία πριγκίπισσα που πρέπει να παντρευτεί έναν ξάδερφό της προκειμένου να κρατήσει τον θρόνο, και παράλληλα κρατά επαφή με τον Πρίγκιπα Rainier. Τον Απρίλιο του 1956 κι αφότου είχε βγει η ταινία της Grace Kelly «High Society» (εμπνευσμένη από το «The Philadelphia Story»), η Grace Kelly παντρεύεται με τον Πρίγκιπα Rainier σε μία πολυτελή τελετή με πάνω από επτακόσιους καλεσμένους, μεταξύ των οποίων παρευρέθηκαν οι Ava Gardner, Cary Grant κι ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Εννέα μήνες μετά το γάμο, η Grace Kelly Κι ο Πρίγκιπας Rainier αποκτούν το πρώτο τους παιδί, την Πριγκίπισσα Caroline, το Μάρτιο του 1958 αποκτούν το γιο τους, Πρίγκιπα Albert, και το 1965 τη δεύτερη κόρη τους, Πριγκίπισσα Stéphanie.

Μετά το γάμο τους, όμως o Πρίγκιπας Rainier απαγόρευσε την προβολή όλων των ταινιών στις οποίες είχε παίξει η γυναίκα του, ενώ το 1962 η ίδια αναγκάστηκε να αρνηθεί το ρόλο της κλεπτομανούς Marnie στην ομότιτλη ταινία του Alfred Hitchcock λόγω της έντονης αντίδρασης της κοινής γνώμης, η οποία θεωρούσε πως θα στιγμάτιζε την εικόνα της. Έτσι το κεφάλαιο «κινηματογράφος» έληξε οριστικά για την Kelly.

Το ότι δε δούλευε, όμως, δε σήμαινε πως έμεινε εντελώς ανενεργή. Αντίθετα στράφηκε στα φιλανθρωπικά έργα, με αρχή την ίδρυση της ΜΚΟ AMADE Mondiale το 1963, της οποίας αποστολή είναι η προστασία των παιδιών ανά τον κόσμο από κάθε είδους βία κι εκμετάλλευση, καθώς κι η προσπάθεια να έχει κάθε παιδί τη δέουσα εκπαίδευση και φροντίδα προκειμένου να εξελιχθεί. Τα ηνία της Οργάνωσης σήμερα κρατά η κόρη της Grace Kelly, Πριγκίπισσα Caroline. Ακόμη η Grace Kelly προώθησε διάφορες δράσεις για τη στήριξη των τεχνών, ενώ μετά το θάνατό της ιδρύθηκε το Princess Grace Foundation, το οποίο στήριζε κάθε δράση σχετική με το θέατρο το χορό και τον κινηματογράφο στην Αμερική. Μάλιστα το βραβείο του Ιδρύματος, Princess Grace Award, έχει απονεμηθεί σε πάνω από 500 καλλιτέχνες. Επίσης η Grace Kelly ήταν η πρώτη διασημότητα που στήριζε και μίλησε ανοιχτά για την οργάνωση La Leche League που στηρίζει το μητρικό θηλασμό, ενώ τέλος είχε οργανώσει κι ένα Χριστουγεννιάτικο πάρτυ για τα ορφανά.

Το κακό τέλος μίας παραμυθένιας ζωής

Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1982 κι οδηγώντας το αμάξι έχοντας μαζί της τη μικρή της κόρη, η Grace Kelly παθαίνει εγκεφαλικό και το αμάξι πέφτει στο γκρεμό. Η ίδια ανασύρεται με πολλαπλά κατάγματα, αλλά σε κατάσταση κώματος, ενώ η Stéphanie λόγω κατάγματος στον αυχένα αναγκάζεται να φορέσει κολάρο. Παρά τις προσπάθειες τους, οι γιατροί θεωρούν την κατάσταση μη αναστρέψιμη, έτσι την επόμενη μέρα ο Πρίγκιπας Rainier αναγκάζεται να αποσυνδέσει τη μηχανική υποστήριξη. Η Grace Kelly άφησε την τελευταία της πνοή στις 14 Σεπτεμβρίου του 1982 κι η κηδεία της έγινε τέσσερις μέρες μετά. Πάνω από τετρακόσιοι άνθρωποι βρέθηκαν εκείνη τη μέρα στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου στο Μονακό, μεταξύ των οποίων ο Cary Grant κι η Πριγκίπισσα Diana, ενώ ο James Stewart είπε κατά τη διάρκεια ενός μνημόσυνου που έγινε στο Beverly Hills:

«Ξέρετε, αγαπώ τη Grace Kelly. Όχι επειδή ήταν πριγκίπισσα, όχι επειδή ήταν ηθοποιός, όχι επειδή ήταν φίλη μου, αλλά επειδή ήταν η πιο γλυκιά γυναίκα που είχα γνωρίσει ποτέ. Η Grace έφερνε στη ζωή μου, αλλά και στη ζωή όλων, ένα ζεστό φως κάθε φορά που την έβλεπα και κάθε φορά ήταν σα μία γιορτή. Χωρίς αμφιβολία θα μου λείψει, σε όλους μας θα λείψει. Ο Θεός να σ’ ευλογεί, Πριγκίπισσα Grace.»

Όσο για τον Πρίγκιπα Rainier δεν ξαναπαντρεύτηκε μετά τη Grace Kelly, ενώ όταν πέθανε το 2005 κηδεύτηκε κοντά της.

Αν και πέρυσι βγήκε η ταινία «Grace of Monaco» με τη Nicole Kidman στο ρόλο της Grace Kelly, η ταινία δέχθηκε αρνητικές κριτικές, με πολλούς να την κατηγορούν ως άνευρη, ρηχή και με πολλά λάθη. Αν υπάρχει, όμως, ένας τρόπος να μείνει στη μνήμη μας αυτή η γυναίκα που έμοιαζε να κυριεύει χωρίς προσπάθεια όποιον την έβλεπε, αρκεί να ανατρέξουμε στις ταινίες της. Στη δουλειά της που τόσο αγάπησε.

12/11/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Hachiko, ο πιο πιστός σκύλος

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Πολλοί από εμάς τον γνωρίσαμε μέσα από την συγκινητική ταινία «Hachi: A Dog’s Tale» με πρωταγωνιστή τον Richard Gere. Άραγε, πόσο συμβατή είναι η ταινία με την αληθινή ιστορία του γλυκού Ακίτα;

Ο Hachiko γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1923 σε μία φάρμα κοντά στην πόλη Odate της Ιαπωνίας. Το 1924 ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Τόκιο, Hidesaburo Ueno, τον υιοθέτησε και, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, οι δυο τους έγιναν αχώριστοι. Τι σημαίνει, όμως, το όνομα «Hachiko»; Στα Ιαπωνικά, «hachi» είναι ο αριθμός οκτώ, ο οποίος συμβολίζει την καλή τύχη και την αυτοπεποίθηση, ενώ η συλλαβή «ko» σημαίνει στοργή. Δεδομένης, μάλιστα, της σχέσης του καθηγητή με τον Hachiko, θα μπορούσε να πει κανείς πως ο Hachiko είχε το όνομα, αλλά είχε και… τη χάρη!

Επί έναν χρόνο ο Hatchiko πήγαινε μαζί με τον καθηγητή στο σταθμό τρένων της Shibuya, για να πάει ο Ueno στο πανεπιστήμιο. Στο σταθμό ο Hachiko περίμενε υπομονετικά τον Ueno να επιστρέψει ώστε να γυρίσουν πια μαζί σπίτι και να λήξουν τη μέρα τους.
Στις 21 Μαΐου του 1925, ο καθηγητής Ueno δε γύρισε στο σταθμό της Shibuya. Κι ούτε επρόκειτο, καθώς ο καθηγητής είχε πεθάνει εξαιτίας ενός αιμορραγικού εγκεφαλικού επεισοδίου. Ο Hachiko, όμως, πιστός στο ραντεβού του, περίμενε κάθε μέρα στο σταθμό την ώρα που αναμενόταν το τρένο με το οποίο επέστρεφε κάποτε ο καθηγητής για τα επόμενα εννέα χρόνια. Όλοι έβλεπαν το Hachiko στο σταθμό, αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία. Εκτός ίσως από τους πιο τακτικούς του σταθμού της Shibuya που έβλεπα τον Hachiko με τον Ueno.

To 1932 ένας φοιτητής του Ueno με ειδίκευση στη ράτσα των Ακίτα συνάντησε το Hachiko στο σταθμό και τον ακολούθησε μέχρι το σπίτι του πρώην κηπουρού του καθηγητή, ο οποίος τον φρόντιζε. Από τότε επέστρεφε συχνά για να δει τον Hachiko ενώ παράλληλα είχε εκδώσει μία σειρά άρθρων σχετικά με το αίσθημα της πίστης που χαρακτηρίζει τα Ακίτα, χωρίς να παραλείπει ένα ιδιαίτερο κομμάτι για τον ίδιο τον Hachiko. Από τότε ο Hachiko έγινε η «διασημότητα» της πόλης κι όσοι περνούσαν από τον σταθμό του έδιναν από μία λιχουδιά ή συνεισέφεραν όσο γινόταν για τη φροντίδα του.

Ο Hachiko έφυγε τελικά από τη ζωή στις 8 Μαρτίου του 1925 και βρέθηκε σ’ έναν δρόμο κοντά στη Shibuya. Το σώμα του αποτεφρώθηκε κι οι στάχτες του θάφτηκαν δίπλα στον αγαπημένο του Ueno, ενώ μάλιστα υπάρχει κι ένας τάφος δίπλα στο μνήμα του καθηγητή.
Από τον Απρίλιο του 1934 (πριν δηλαδή πεθάνει ο Hachiko), είχε στηθεί στο σταθμό της Shibuya ένα μπρούτζινο άγαλμα του Hachiko. Αν και το άγαλμα καταστράφηκε κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο γιος του γλύπτη έφτιαξε ένα νέο άγαλμα το 1948 και κατά τη διάρκεια των αποκαλυπτηρίων διενεργήθηκε και τελετή, ενώ η είσοδος του σταθμού όπου βρίσκεται το άγαλμα ονομάζεται πια «The Hachiko Entrance/Exit». Άλλο ένα άγαλμα του Hachiko βρίσκεται στο σταθμό του Odate, τόπο γέννησης του Hachiko.

Για κάποιους ίσως είναι και παράλογο να γίνεται τόση… «φασαρία» για ένα σκυλί. Αν δει κανείς, όμως πιο προσεκτικά την ιστορία του, θα αντιληφθεί πως δε μιλάμε απλά για ένα πιστό σκυλί. Μιλάμε για μία ιστορία – ύμνο στην αφοσίωση και μπορούμε πολλοί άνετα να παραδεχθούμε πως ένας σκύλος μας έβαλε τα γυαλιά εμάς… το «ανώτερο» είδος.

10/11/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Μάνος Λοΐζος

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Μπορεί να «έφυγε» εδώ και πολλά χρόνια, αλλά τα τραγούδια του εξακολουθούν να μας συντροφεύουν, να δημιουργούν γλυκόπικρες μνήμες αλλά και να εγείρουν το ενδιαφέρον της γενιάς που δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει. Σα σήμερα γεννήθηκε ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες του ελληνικού πενταγράμμου, ο Μάνος Λοΐζος.
Ο Εμμανουήλ Λοΐζος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του του 1937 σ’ ένα μικρό χωριό της Λάρνακας στην Κύπρο, ενώ όταν ήταν μόλις επτά ετών, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Η κλίση του Μάνου Λοΐζου προς τη μουσική εκδηλώθηκε από αρκετά νεαρή ηλικία, με αποτέλεσμα στα επτά του χρόνια να ξεκινά να μαθαίνει βιολί και να παρακολουθεί μαθήματα στο Εθνικό Ωδείο της Αλεξάνδρειας. Τελικά τον «κέρδισε» η κιθάρα.

Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο Αβέρωφ της Αλεξάνδρειας το 1955, ο Μάνος Λοΐζος εγγράφηκε στη Φαρμακευτική Σχολή στην Αθήνα, καταλήγοντας το 1956 στην ΑΣΟΕΕ. Ούτε εκεί, όμως, βρήκε αυτό που τον γέμιζε. Ή μάλλον το είχε ήδη βρει. Ήταν η μουσική. Έτσι εγκαταλείπει το 1960 και τις οικονομικές σπουδές για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική, ενώ παράλληλα εργάζεται περιστασιακά ως σερβιτόρος και παίζοντας μουσική σε μπουάτ ή ακόμη κι ως γραφίστας. Στη μόνιμη εγκατάσταση του Λοΐζου στην Αθήνα παίζουν σημαντικό ρόλο κι οι πολιτικές συνθήκες στην Αλεξάνδρεια, όταν ανεβαίνει στην εξουσία ο Νάσερ, με αποτέλεσμα η επιστροφή στην Αίγυπτο να κρίνεται απαγορευτική.
Το 1962 συμμετέχει στην πρωτοβουλία του Συλλόγου Φίλων της Ελληνικής Μουσικής, της οποίας σκοπός ήταν η στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά κι η προβολή νέων ερμηνευτών και δημιουργών. Στο Σύλλογο Φίλων αργότερα θα συμμετάσχουν μεταξύ άλλων ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη κι ο Μάνος Ελευθερίου. Την ίδια χρονιά ο Μίκης Θεοδωράκης αναθέτει στο Λοΐζο τη διεύθυνση της χορωδίας του Συλλόγου, η οποία συμμετείχε στις παραστάσεις της «Όμορφης Πόλης». Παράλληλα θα τον συστήσουν στο Μίμη Πλέσσα, ο οποίος με τη σειρά του κάνει τις απαραίτητες επαφές με τη δισκογραφική εταιρεία «Philips» ώστε ο Λοΐζος να βρεθεί στα στούντιο για την πρώτη του ηχογράφηση. Κι εγένετο το «Τραγούδι του Δρόμου», η ελληνική απόδοση του ποιήματος του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα από το Νίκο Γκάτσο με το Γιώργο Μούτσιο να το ερμηνεύει.
Το 1965 ο Μάνος Λοϊζος παντρεύεται τη συγγραφέα παιδικών βιβλίων Μάρω Λήμνου, με την οποία ένα χρόνο μετά αποκτά την κόρη του, Μυρσίνη. Κι ενώ ξεκινά η πιο δημιουργική περίοδος στην καριέρα του συνθέτη, καθώς αναλάμβανε μουσική για θέατρο και σινεμά, το 1967 κατά τη δικτατορία μπαίνει στο στόχαστρο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, καθώς ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Παρ’ όλα αυτά, το 1968 κυκλοφορεί από τη Minos ο πρώτος του ολοκληρωμένος δίσκος με τίτλο «Ο Σταθμός», με τους στίχους των τραγουδιών να υπογράφει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος (σημ.: πέντε από τα κομμάτια είναι ορχηστρικά), ενώ μεταξύ των ερμηνευτών συγκαταλέγονται η Λίτσα Διαμάντη κι ο Γιώργος Νταλάρας.
Το 1970 κυκλοφορεί πάλι από το Minos ο δίσκος «Θαλασσογραφίες». Οι στίχοι των τραγουδιών είναι πάλι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ενώ για την ερμηνεία τους «επιστρατεύονται» οι Γιάννης Καλαντζής, Γιώργος Νταλάρας, Μαρίζα Κωχ και Γιάννης Πάριος.

Την επόμενη χρονιά προβάλλεται στους κινηματογράφους η ταινία του Αλέξη Δαμιανού «Ευδοκία» κι ο Λοΐζος υπογράφει τη μουσική της ταινίας, με το κεντρικό θέμα, το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» να είναι ένα από τα κομμάτια που ακούγονται ακόμη και σήμερα. Ενδιαφέρον σημειώνει εδώ το γεγονός πως ο Λοΐζος είχε ζητήσει από το Λευτέρη Παπαδόπουλο να βάλει στίχους στο κομμάτι, αλλά εκείνος αρνήθηκε, δηλώνοντας πως η μουσική είναι τόσο έντονη που υπερισχύει του οποιουδήποτε στίχου.

Το 1972 κυκλοφορεί πάλι από τη Minos ο δίσκος «Νά’χαμε, τι νά’χαμε» με το Γιώργο Νταλάρα και το Γιάννη Καλαντζή να ερμηνεύουν τα τραγούδια του album κι οι στίχοι είναι πάλι του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Την ίδια χρονιά ο Μάνος Λοΐζος γίνεται ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδας (ΕΜΣΕ), της οποίας στόχος ήταν η αντιμετώπιση της λογοκρισίας αλλά και της κασετοπειρατείας.
Το 1973, κι έπειτα από μία από τις καθοριστικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας, ο Μάνος Λοΐζος συλλαμβάνεται μετά την εξέγερση στο Πολυτεχνείο και κρατείται στην Ασφάλεια για περίπου δέκα ημέρες. Στη συνέχεια και μέσα στο κλίμα της νέας εποχής, συμμετέχει σε λαϊκές συναυλίες, κι από εκεί κι ύστερα ξεκινά μία αρκετά δημιουργική περίοδος για το συνθέτη. Το 1974 κυκλοφορεί ο δίσκος «Τα Τραγούδια του Δρόμου», όπου συμπεριλαμβάνονται όσα τραγούδια είχαν λογοκριθεί κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Από το δίσκο φυσικά ξεχωρίζουμε το «Δρόμο». Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί κι ο δίσκος «Καλημέρα, Ήλιε», όπου για πρώτη φορά βλέπουμε τη συνεργασία Του Λοΐζου με τη Χαρούλα Αλεξίου.

Το 1975 κυκλοφορεί ο δίσκος «Τα Νέγρικα» και την επόμενη χρονιά ο δίσκος «Τα Τραγούδια Μας» με μοναδικό ερμηνευτή το Γιώργο Νταλάρα σε στίχους Φώντα Λάδη.

Λίγα χρόνια μετά, συγκεκριμένα το 1979, κυκλοφορεί ένας δίσκος όπου αποκλειστική ερμηνεύτρια είναι η Χαρούλα Αλεξίου, ενώ οι στίχοι των τραγουδιών είναι του Μανώλη Ρασούλη και του Πυθαγόρα. Το album τιτλοφορείται «Τα τραγούδια της Χαρούλας» και γίνεται πλατινένιο.

Την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί ο δίσκος «Για Μια Μέρα Ζωής» (πάλι) από τη Minos, με μία δυνατή ομάδα ερμηνευτών, που την αποτελούν οι Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δώρα Σιτζάνη, αλλά κι ο ίδιος ο Μάνος Λοΐζος. Δυναμική, όμως, είναι κι η στιχουργική ομάδα με τους Λευτέρη Παπαδόπουλο, Μανώλη Ρασούλη, Δώρα Σιτζάνη, Φώντα Λάδη και Τάσο Λειβαδίτη να την απαρτίζουν. Σε στίχους του ίδιου του Λοΐζου είναι το τραγούδι «Σ’ ακολουθώ», ενώ ακόμη ξεχωρίζει και το «Η Μέρα Εκείνη Δε Θ’ αργήσει» σε ερμηνεία της Δήμητρας Γαλάνη.
Τον Οκτώβριο του 1981 κι έπειτα από μία σειρά συναυλιών στο εξωτερικό, ξεκινά ένας επώδυνος αγώνας για το Μάνο Λοΐζο. Μπαίνει στο νοσοκομείο με περικαρδίτιδα και νεφρική ανεπάρκεια και στη συνέχεια ταξιδεύει στη Μόσχα για περαιτέρω ιατρικές εξετάσεις. Λίγο καιρό μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο θα τον αναγκάσει να ξαναταξιδέψει εκεί τον Αύγουστο, αφήνοντας, τελικά την τελευταία του πνοή στη ρωσική πρωτεύουσα εξαιτίας ενός δεύτερου εγκεφαλικού.

Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Μάνου Λοΐζου, κυκλοφόρησε ο δίσκος «Γράμματα στην Αγαπημένη». Πρόκειται για μία προχειρη ηχογράφηση μελοποιημένων ποιημάτων του Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση του Γιάννη Ρίτσου.

Πρόκειται μάλιστα για ένα ντοκουμέντο που αποδεικνύει το μεγαλείο της πολιτισμικής κληρονομιάς που άφησε πίσω του ο Λοΐζος, ακόμη κι αν «έφυγε» νωρίς. Πράγμα που οδήγησε στην κυκλοφορία ενός σεβαστού αριθμού δίσκων, όπως «Οι Μπαλάντες του Μάνου» το 1992 και «Τα Τραγούδια του Σεβάχ» το 2003 (σημ.: εδώ μπορείτε να βρείτε όλη τη δισκογραφία του Μάνου Λοΐζου), ενώ σε κάθε δίσκο συμμετείχε ένας μεγάλος αριθμός ερμηνευτών, αποδίδοντας έτσι ένα φόρο τιμής στο μεγάλο συνθέτη. Έτσι, ακόμη και σήμερα, ο Μάνος Λοΐζος μέσα από τα τραγούδια του, που ύμνησαν κάθε ανθρώπινη αξία, εξακολουθούν να μας συντροφεύουν, ενώ την ίδια στιγμή ακόμη κι όσοι δεν τον «πρόλαβαν», όπως εγώ, έχουμε τη δυνατότητα να τον γνωρίσουμε και φυσικά να τον κάνουμε μέρος της πολιτισμικής μας ταυτότητας. Άλλωστε… όλα τον θυμίζουν, απλά κι αγαπημένα.

22/10/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Julie Andrews

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλημέρα, καλημέρα, και καλό μήνα σε όλους τους φίλους του The K-Magazine! Και πώς να μην είναι όταν σήμερα έχει γενέθλια μία από τις πιο αγαπημένες φιγούρες του Hollywood; Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, μία ηθοποιό που με τη μοναδική της φωνή μάγεψε από πολύ νωρίς τον καλλιτεχνικό κόσμο.
Η Julia Elizabeth Wells γεννήθηκε την 1η του Οκτώβρη του 1935 στο «Walton-on-Thames του Surrey της Αγγλίας. Λίγο πριν ξεσπάσει όμως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι γονείς της χωρίζουν και ξαναπαντρεύονται. Η μητέρα της, Barbara Ward Wells τον Ted Andrews, κι ο πατέρας της – ο οποίος αργότερα αποκαλύφθηκε στην αυτοβιογραφία της Andrews πως… δεν ήταν πατέρας της! – και ο Edward Charles Wells μία κομμώτρια. Την τότε περίπου 4 ετών Julie και τον αδερφό της, John, πήρε ο Wells μαζί του στο Surrey όταν ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί από τους Ναζί στην Αγγλία, όσο η μητέρα των παιδιών μαζί με τον Andrews έδιναν παραστάσεις βαριετέ για τα αμερικανικά στρατεύματα με τη συνδρομή της ENSA (Entertainments National Service Association).

Σύντομα, όμως, τα παιδιά επιστρέφουν στη μητέρα τους, καθώς ο Wells θεωρούσε πως μόνο κοντά της θα μπορούσε η Julie να αναπτύξει τις καλλιτεχνικές της δεξιοτεχνίες. Τον πρώτο καιρό που έζησε με τη μητέρα και τον πατριό της η Andrews το θυμάται με θλίψη. Όχι μόνο γιατί η ζωή τους ήταν φτωχική, αλλά κι επειδή ο πατριός της ήταν αλκοολικός και παρουσίαζε επιθετικότητα. Όταν, όμως, άρχισαν να «ανεβαίνουν» οι δουλειές, η οικογένεια μετακόμισε σε καλύτερο περιβάλλον, ενώ φρόντισαν και για την καλλιτεχνική εκπαίδευση της Julie, στην αρχή στη σχολή Cone-Ripman του Λονδίνου και στη συνέχεια έκανε ιδιαίτερα μαθήματα με τη σοπράνο και καθηγήτρια φωνητικής Madame Lilian Stiles-Allen. Για τη δασκάλα της η Andrews λέει: «είχε μία απίστευτη επιρροή επάνω μου. Ήταν σαν τρίτη μητέρα μου». Η δε Stiles-Allen γράφει στη βιογραφία της για την Andrews: «Το εύρος, η ακρίβεια κι ο τόνος της φωνής της Julie με κατέπληξαν.». Μετά το Cone-Ripman η Andrews συνέχισε τις σπουδές της σε δημόσιο σχολείο του Beckenham.

Το 1945 ξεκίνησε να εμφανίζεται «φιλικά» – μια που το όνομά της δεν αναφερόταν πουθενά – με τον πατριό και τη μητέρα της. Μάλιστα είχε φτάσει η στιγμή να πηγαίνει για ύπνο το μεσημέρι γιατί «θα τραγουδούσα με τη μαμά και το μπαμπά το απόγευμα». Το ντεμπούτο της η Andrews το έκανε όταν ο πατριός της τη σύστησε στον ιμπρεσάριο Val Parnell της Moss Empires, η οποία διήυθυνε τα μεγαλύτερα θέατρα του Λονδίνου. Έτσι σε ηλικία 12 ετών η Julie Andrews βρέθηκε στη σκηνή του London Hippodrome τραγουδώντας το «Je Suis Titania» της κωμικής όπερας «Mignon». Ω, του θαύματος, βρήκα και ντοκουμέντο!

Το Νοέμβριο του 1948 η Julie Andrews ήταν η νεότερη solo performer, ενώ συνεργάστηκε με τους Danny Kaye και τους Αδερφούς Nicholas.
Στη συνέχεια ακολούθησε τους γονείς της στην τηλεοπτική τους καριέρα, εμφανιζόμενη σε σειρές όπως το «Educating Archie», όπου ήταν σταθερό μέλος του καστ από το 1950 ως το 1952. Παράλληλα εμφανίστηκε σε παραστάσεις στο London Casino του West End, όπου ερμήνευσε ρόλους σε παραστάσεις όπως ο «Aladdin» και η «Σταχτοπούτα».

Φτάνοντας στις ΗΠΑ
Στο Σεπτέμβριο του 1954 και σε ηλικία 19 ετών, η Julie Andrews κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην παράσταση του Broadway «The Boy Friend», ένα μιούζικαλ που είχε ήδη γίνει μεγάλη επιτυχία στο Λονδίνο. Η Julie Andrews εντυπωσιάζει κοινό και κριτικούς κι ακολουθεί η πρόταση να υποδυθεί την Eliza Doolittle στο «Ωραία μου Κυρία». H Andrews περνά από ακρόαση και παίρνει το ρόλο. Η παράσταση ανεβαίνει το 1956 κι η ερμηνεία της Andrews τη φέρνει στις υποψηφιότητες για βραβείο Tony και πείθει το συνθέτη Richard Rodgers να τη συμπεριλάβει στο τηλεοπτικό project της «Σταχτοπούτας» το 1957. Για τη «Σταχτοπούτα», η Andrews φτάνει να είναι υποψήφια για Emmy, ενώ μέχρι το 1962 είναι guest σε πολλά από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά shows της εποχής.

Mary Poppins: δυναμική κινηματογραφική αρχή
Το 1963 η Julie Andrews ξεκινά τα γυρίσματα της ταινίας της Disney «Mary Poppins». Στην αρχή η Andrews αρνήθηκε το ρόλο καθώς ήταν έγκυος στην κόρη της από τον πρώτο της σύζυγο, το σχεδιαστή σκηνικών Tony Walton – με τον οποίο παρέμεινε παντρεμένη ως το 1967. Η Disney, όμως, καθώς τη θεωρούσε «τέλεια» για το ρόλο της Mary Poppins δεν έφερε αντίρρηση. Αντίθετα της είπαν «θα σε περιμένουμε».
Η «Mary Poppins» προβάλλεται στη μεγάλη οθόνη και γίνεται αμέσως εισπρακτική επιτυχία, ενώ η Julie Andrews επιβραβεύεται για την ερμηνεία της με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού σε Κωμωδία/Musical, αλλά και με το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου. Το δε album με τα τραγούδια της ταινίας κερδίζει Grammy ως Album της Χρονιάς.

Το 1964 η Julie Andrews συμπρωταγωνιστεί με τον James Garner στην πολεμική ταινία «The Americanization of Emily». Η ταινία τοποθετείται χρονικά το 1944 και πρωταγωνιστές της είναι ένας Αμερικανός αξιωματικός του Ναυτικού ο οποίος ερωτεύεται μία νεαρή Αγγλίδα κι αναγκάζεται να την αποχωριστεί για τις ανάγκες μίας επικίνδυνης αποστολής. Η Julie Andrews βραβεύτηκε για την ερμηνεία της με βραβείο BAFTA Α’ Γυναικείου Ρόλου, ενώ η ίδια, αλλά κι ο James Garner, χαρακτηρίζουν την ταινία ως «την αγαπημένη τους δουλειά».
Την επόμενη χρονιά ακολουθεί άλλο ένα κινηματογραφικό musical, η – κλασσική πια – «Μελωδία της Ευτυχίας». Και πάλι στο ρόλο της γκουβερνάντας, η Julie Andrews ενθουσιάζει, κερδίζει τη δεύτερη Χρυσή Σφαίρα της καριέρας της και αγγίζει και το Oscar, το οποίο τελικά κέρδισε η Julie Christie για το «Darling».

Την επιτυχία της «Μελωδίας της Ευτυχίας» ακολουθούν το 1966 η δραματική ταινία «Χαβάη», η οποία ήταν κι η πιο επιτυχημένη της χρονιάς εισπρακτικά, και το πολιτικό θρίλερ «Torn Curtain» του Alfred Hitchcock, με την Andrews να συμπρωταγωνιστεί με τον Paul Newman.

Μία μικρή πτώση και μία επάνοδος
Μετά το 1967 κι έχοντας πάρει διαζύγιο από τον Walton, η Andrews πρωταγωνιστεί στο «Star!» και το «Darling Lili» (το οποίο σκηνοθετεί ο δεύτερος σύζυγός της, ο Blake Edwards), με τις ταινίες, όμως, να μην είναι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ηθοποιού. Παράλληλα χάνει από την Angela Lansbury τον κεντρικό ρόλο στην ταινία της Disney «Bedknobs And Broomsticks», πράγμα που την αναγκάζει να επιστρέψει στην τηλεόραση. Για μία σαιζόν η Andrews έχει το δικό της show στο δίκτυο ABC, το «The Julie Andrews Hour», το οποίο, αν και κέρδισε επτά βραβεία Emmy, δεν ανανεώθηκε.

Το 1982 κι έχοντας περάσει από μία πληθώρα τηλεοπτικών προγραμμάτων – συμπεριλαμβανομένου του «The Muppet Show» – παίρνει το διπλό ρόλο στην ταινία «Victor Victoria» με συμπρωταγωνιστή και πάλι τον James Garner. Η ταινία της εξασφαλίζει άλλη μία Χρυσή Σφαίρα καθώς και την Τρίτη της υποψηφιότητα για Oscar A’ Γυναικείου Ρόλου. Την επιτυχία της ταινίας ακολουθούν το «The Man Who Loved Women» με συμπρωταγωνιστή τον Burt Reynolds και τα «That’s Life!» και «Duet For One» το 1986, τα οποία φέρνουν την Andrews και πάλι υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα.

Το 1993 κι έπειτα από ένα πέρασμα από τα τηλεοπτικά πλατό, η Andrews υποδύεται και πάλι το ρόλο της Victoria Grant στη θεατρική παράσταση του «Victor Victoria» επιστρέφοντας στο Broadway έπειτα από απουσία 35 ετών. Αν κι είναι υποψήφια πάλι για βραβείο Tony – ήταν μάλιστα η μοναδική υποψήφια για εκείνη τη θεατρική περίοδο – , η Andrews απέρριψε την υποψηφιότητα καθώς θεώρησε πως η παραγωγή της παράστασης αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση.

Η φωνή κινδυνεύει να σβήσει
Το 1997 η Julie Andrews αναγκάζεται να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση προκειμένου να αφαιρέσει μη καρκινικά οζίδια που βρέθηκαν στις φωνητικές της χορδές τα οποία με τη σειρά τους δημιουργούσαν μία βραχνάδα στη φωνή της. Η επέμβαση, όμως, προκάλεσε τέτοια ζημιά τόσο στην ωδική ικανότητα της Andrews ενώ επηρέασε και τη χροιά της φωνής της ηθοποιού κατά την ομιλία. Αυτό την ανάγκασε το 1999 να υποβάλλει μήνυση κατά των γιατρών στο νοσοκομείο Mount Sinai, οι οποίοι υποστήριζαν πως η φωνή θα επανερχόταν στην κανονική της κατάσταση μέσα σε έξι εβδομάδες, μόνο που για δύο χρόνια δεν υπήρξε καμία αλλαγή. Το 2000 κι αφού η μηνυτήρια διαδικασία έκλεισε με συμβιβασμό, η Andrews υπεβλήθη σε άλλη μία επέμβαση η οποία διόρθωσε τη φωνή για την ομιλία, αλλά ήταν αδύνατο να επαναφέρει τη μαγική φωνή της Andrews.

Παρ’όλα αυτά, η Andrews δεν εγκαταλείπει. Το 2001 υποδύεται τη γιαγιά της Anne Hathaway στο «The Princess Diaries», ενώ στο sequel της ταινίας το 2004 τραγούδησε το «Your Crowning Glory» σε μουσική οκτάβα που να μπορεί να τραγουδήσει η ηθοποιός.

Κατά το γύρισμα μάλιστα η υπεύθυνη για τη μουσική της ταινίας, Dawn Soler, θυμάται πως «η ερμηνεία του τραγουδιού από την Andrews έφερε δάκρυα στα μάτια όσων ήταν μπροστά».

Η Andrews συνεχίζει τη συνεργασία της με τη Disney, ερμηνεύοντας τη νταντά της Eloise στη σειρά ταινιών της εταιρείας, ενώ κατά την πεντηκοστή επέτειο της Disney αναδεικνύεται ως Επίσημη Πρέσβειρα της Disney. Στη συνέχεια κάνει ένα «πέρασμα» από τη DreamWorks δίνοντας της φωνής της στη Βασίλισσα Lillian σε τρεις ταινίες του «Shrek», ενώ το 2007 επιστρέφει στη Disney ως αφηγήτρια στο «Enchanted». Το σίγουρο είναι πως δεν μένει ανενεργή ακόμη και σήμερα που κλείνει τα 80 της χρόνια.

Να σημειώσουμε επίσης πως το 2000 η Julie Andrews χρίζεται Ιππότης («Dame», εν προκειμένω) του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τη Βασίλισσα Ελισάβετ Β’, ενώ την επόμενη χρονιά της απονεμήθηκε τιμητική μνεία από το Kennedy Center για τη συνολική της συμβολή στην τέχνη.
Σήμερα ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στην πιο γλυκιά… νταντά του κινηματογράφου! Γιατί τα τραγούδια με την αφάνταστη γλύκα στη φωνή της Andrews θα είναι για όλους μας μία όμορφη ανάμνηση… την οποία φυσικά μπορούμε πάντα να βάζουμε στο replay σα μία «κουταλιά ζάχαρη το φάρμακο κατεβάζει»!

01/10/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Jim Henson

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Είναι ο μπαμπάς χαρακτήρων που «σημάδεψαν» σχεδόν όλους στην παιδική μας ηλικία – κι όχι μόνο. Αλλά ακόμη και τα παιδιά της σημερινής εποχής ζητούν να μάθουν περισσότερη γι’ αυτήν την περίεργη παρέα της οποίας ηγείται ένας γλυκύτατος… βάτραχος! Περιττό να μιλήσω για τον παροξυσμό… παλιμπαιδισμού που μ’ έπιασε όσο ετοίμαζα αυτήν την παρουσίαση! Σα σήμερα γεννήθηκε ο… *drum roll*

δημιουργός των Muppets, Jim Henson!
Ο James Maury “Jim” Henson γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1936 στο Greenville του Mississippi κι ήταν ο μικρός από τους τρεις γιους της οικογένειας Henson. Το ότι θα ασχολείτο στο μέλλον με την τηλεόραση φάνηκε μάλλον από νωρίς, καθώς κι ο ίδιος χαρακτήριζε το γεγονός πως όταν μπήκε για πρώτη φορά η τηλεόραση στο σπίτι τους ήταν «το μεγαλύτερο γεγονός της εφηβείας μου». Παράλληλα φάνηκαν να τον εμπνέουν και καλλιτέχνες με μαριονέτες, όπως ο ραδιοφωνικός εγγαστρίμυθος Edgar Bergen κι οι μαριονέτες του Burr Tillstrom.
Ενόσω φοιτούσε στο Λύκειο Worthwestern εργαζόταν στο τότε τηλεοπτικό κανάλι WTOP-TV (πλέον WUSA-TV) φτιάχνοντας μαριονέτες για ένα σαββατιάτικο πρωινό πρόγραμμα. Στη συνέχεια μπήκε στο πανεπιστήμιο του Maryland με αρχικό σκοπό να ασχοληθεί με το καλλιτεχνικό τμήμα των διαφημίσεων. Το μάθημα μαριονέτας που συμπεριλαμβανόταν στον κύκλο σπουδών τον «έσπρωξε» προς την οικιακή οικονομία, τομέας για τον οποίο πήρε και πτυχίο. Παράλληλα, κατά το πρώτο διάστημα των σπουδών του, «έστησε» το παιδικό πρόγραμμα «Sam and Friends», το οποίο θεωρείται η πρώτη μορφή των Muppets, μια που κεντρικός ήρωας του «Sam and Friends» ήταν ο Kermit ο Βάτραχος.
Όλον αυτόν τον καιρό που εργαζόταν για το «Sam and Friends», ο Henson προσπαθούσε να αναπτύξει τεχνικές που θα έδειχναν τις μαριονέτες να δείχνουν πιο ζωντανές κατά τη διάρκεια του show. Έτσι, άρχισε να κατασκευάζει κούκλες από αφρώδες υλικό «ντυμένο» με ύφασμα, αφήνοντας στην άκρη το ξύλο, το οποίο χρησιμοποιείτο για χρόνια γι’ αυτές τις κατασκευές. Έτσι οι κούκλες αποκτούσαν περισσότερες εκφράσεις στο πρόσωπό τους. Επίσης, αντικατέστησε τους σπάγκους για την κίνηση του σώματος με ράβδους, δίνοντας επίσης περισσότερη ένταση σ’ αυτές.

Μετά το «Sam and Friends» και μη γνωρίζοντας αν ήθελε όντως να γίνει μαριονετίστας, ο Henson ταξίδεψε στην Ευρώπη, όπου εκεί εμπνεύστηκε από άλλους μαριονετίστες, οι οποίοι παρουσίαζαν ως τέχνη αυτό που έκαναν. Τελικά επέστρεψε στις ΗΠΑ για να παντρευτεί τη συμφοιτήτριά του και συνεργάτιδα Jane Nebel το 1959, με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά.

Για τις επόμενες δύο δεκαετίες, ο Jim Henson ασχολήθηκε περισσότερο με διαφημιστικά spots, talk shows και παιδικά προγράμματα ενώ χάρη στη δημοφιλία της οποίας έχαιρε το «Sam and Friends» πολλές φορές ήταν και προσκεκλημένος σε variety shows. Το 1961 κι αφότου η Jane Nebel αποσύρθηκε για να μεγαλώσει τα παιδιά τους, ο Henson συνεργάστηκε με το σεναριογράφο Jerry Juhl και το μαριονετίστα Frank Oz, οι οποίοι μαζί άρχισαν σιγά σιγά να δημιουργούν τους πρώτους χαρακτήρες των Muppets, με τον Rowlf, έναν σκύλο με απίστευτο ταλέντο στο πιάνο, να κάνει σταθερές εμφανίσεις στο τηλεοπτικό show «The Jimmy Dean Show». Μάλιστα, λόγω της επιτυχίας του show, ο Henson πρόσφερε στον Dean 40% ποσοστό, με τον Dean να αρνείται να στερηθεί τα εύσημα ο Henson για τη δική του δουλειά. Στη συνέχεια ο Henson πειραματίστηκε με ταινίες μικρού μήκους, ενώ μία από αυτές, το «Time Piece» που διαρκεί εννέα λεπτά έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες για Oscar Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους το 1966.

«Sesame Street»: ο Jim Henson «απογειώνεται»

Το 1969 η τηλεοπτική παραγωγός Joan Canz Cooney κι η ομάδα της εντυπωσιάζονται από τη δουλειά του Henson και του προσφέρουν δουλειά στο παιδικό πρόγραμμα «Sesame Street». Εκεί το τηλεοπτικό κοινό ξεκινά να γνωρίζει μεταξύ άλλων τους Bert και Ernie, το Cookie Monster και το Big Bird, ενώ ο Kermit ο Βάτραχος συμμετέχει κι αυτός υποδυόμενος έναν ρεπόρτερ που καλύπτει κάθε πρωτοφανές γεγονός στην οδό του τίτλου. Κι αν και στην αρχή οι χαρακτήρες των Muppets δε συμμετείχαν στο «Sesame Street», σε μία δοκιμαστική λήψη στη Φιλαδέλφεια ο Henson αποφάσισε να τους βάλει να συνυπάρξουν. Η Δουλειά του στο «Sesame Street» ήταν και που έβαλε τέλος στις διαφημιστικές δουλειές του Henson, πράγμα που τον χαροποίησε ιδιαίτερα. Παράλληλα με το «Sesame Street» ο Henson ανέλαβε και το project «Tales From Muppetland», μία σειρά μικρής διάρκειας η οποία αποτελείτο από τηλεταινίες βασισμένες σε γνωστά παραμύθια όπως το «Hey! Cinderella», με τον Kermit οικοδεσπότη του show.

Ο Henson, όμως, δεν ήθελε να περιοριστεί μόνο στο παιδικό κοινό, αλλά αντίθετα στόχευσε και στις μεγαλύτερες ηλικίες, καθώς το όραμά του για τα Muppets ήταν να «διασκεδάσει όλον τον κόσμο». Έτσι στην πρώτη σαιζόν του «Saturday Night Live» μαζί με τους Juhl και Oz παρουσίασε μία ποικιλία από σκετς. Παρά την επιτυχία αυτών, οι παραγωγή του show αρνήθηκαν να γράψουν σενάρια για κούκλες, έτσι ο Henson ξεκίνησε να ετοιμάζει δύο projects που να περιλαμβάνουν τα Muppets: μία παράσταση στο Broadway κι ένα εβδομαδιαίο variety show.

Κι εγένετο… The Muppet Show!

Κατ΄αρχήν… πώς βγήκε το όνομα «Muppets»; Στην αρχή ο Henson είπε πως έψαχνε μία ξεχωριστή ονομασία για τις δημιουργίες του, μια που δεν ήταν ούτε μαριονέτες («marionettes») αλλά ούτε και κούκλες («puppets»). Αντίθετα, είχαν τη δική τους μοναδική ταυτότητα. Έτσι του ήρθε να ενώσει τις δύο λέξεις και να φτιάξει μία δική του: Muppets. Βέβαια είχε επίσης ισχυριστεί πως απλά του άρεσε ο ήχος της λέξης κι απλά αποφάσισε να τις «βαφτίσει» έτσι.

Το 1976 καταφέρνει να πείσει τον ιμπρεσάριο Lew Grade να υποστηρίξει οικονομικά το εβδομαδιαίο show, το οποίο θα γυριζόταν στην Αγγλία και θα μεταδιδόταν παγκοσμίως. Την ίδια χρονιά κι ενόσω γίνονταν τα γυρίσματα για το «The Muppet Show», ο Henson δούλευε επάνω σε προσχέδια της παράστασης του Broadway.

Το «Muppet Show» είναι πλέον γεγονός και τους Kermit και Rowlf έρχονται να συναντήσουν κι άλλοι χαρακτήρες, όπως η Miss Piggy, ο Gonzo the Great, ο Fozzie Bear και πολλοί άλλοι. Το σόου ενθουσιάζει κοινό και κριτικούς σε όλον τον κόσμο τόσο για τα σκετς, όσο και για τους εκλεκτούς καλεσμένους κάθε επεισοδίου. Και δεν ήταν λίγοι: Peter Ustinov, John Cleese, Rita Moreno, Peter Sellers, Mark Hamill, Twiggy, Julie Andrews, Steve Martin, Alice Cooper… παιδιά, μιλάμε για μεγάλη λίστα. Αλλά ήταν όλοι ένας κι ένας. Και όλοι τους δήλωναν ενθουσιασμένοι που βρέθηκαν στα πλατό με τους ήρωες του Jim Henson! Επιπλέον ο τίτλος του show «μοστράριζε» κάθε χρόνο στις υποψηφιότητες των τηλεοπτικών βραβείων Emmy – το 1978 μάλιστα κερδίζει το βραβείο του Καλύτερου Variety/Music Show, ενώ το 1981 οι Jerry Juhl, David Ordell και Chris Langham κερδίζουν το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου για την ίδια κατηγορία.

Επόμενος στόχος: σινεμά

Την ίδια περίοδο, ο Henson εργαζόταν και για την εμφάνιση των Muppets στη μεγάλη οθόνη, πράγμα που το κατάφερε, καθώς το 1979 βγήκε η ταινία «The Muppet Movie», η οποία φυσικά έγινε κινηματογραφική κι εισπρακτική επιτυχία. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε πως ο Yoda, ο διάσημος χαρακτήρας της ταινίας «Star Wars: The Empire Strikes Again» είναι επίσης δημιουργία του Henson, τη βοήθεια του οποίου ζήτησε ο σκηνοθέτης George Lucas, επίσης fan των Muppets. Ο Frank Oz ανέλαβε να ενσαρκώσει το ρόλο του Yoda φωνητικά, αλλά κι ως μαριονετίστας, με αποτέλεσμα να διεκδικεί εκείνη τη χρονιά και το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 1981 γυρίστηκε η δεύτερη ταινία των Muppets με τίτλο «The Great Muppet Caper». Την ίδια χρονιά, όμως, πέφτει κι η αυλαία για το «Muppet Show», με τους χαρακτήρες να εμφανίζονται πια σε τηλεταινίες και σε special τηλεοπτικές παραγωγές.

Το 1982 προβάλλεται η ταινία φαντασίας του Henson «The Dark Crystal», πάλι με δημιουργίες του Henson, ενώ παράλληλα ιδρύει το Jim Henson Foundation με σκοπό να προωθήσει την τέχνη του στις ΗΠΑ. Το 1984 τα Muppets επιστρέφουν με την ταινία «The Muppets Take Manhattan», η οποία επίσης απολαμβάνει ευνοϊκές κριτικές και μπαίνει στη λίστα των 40 καλύτερων ταινιών της χρονιάς. Το 1986 έρχεται ο «Λαβύρινθος» με πρωταγωνιστή τον David Bowie. Η ταινία, αν κι επιτυχημένη, δεν άφησε ικανοποιημένο το Henson, ενώ ο γιος του, Brian, τον θυμάται να έχει κλειστεί στον εαυτό του από την απογοήτευση.

Μετά τα «Muppets»

Μετά και το χωρισμό του από τη γυναίκα του το 1986 – με την οποία είχε ακόμη καλές σχέσεις μέχρι και το θάνατό του – ο Henson, αν και ασχολείτο με παιδικά προγράμματα όπως το «Muppet Babies», αποφάσισε να αναζητήσει θεματολογία λίγο πιο σκοτεινή. Έτσι το 1988 έρχεται η σειρά «The Storyteller», όπου πραγματοποιούνται αφηγήσεις μύθων του δυτικού πολιτισμού, με πρωταγωνιστές ηθοποιούς, αλλά και κούκλες, με τον Anthony Minghella να αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία. Αν και με διαφορετικό χαρακτήρα από το «Muppet Show», η σειρά βραβεύεται με Emmy Καλύτερου Παιδικού Προγράμματος.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ο Henson ξεκινά διαπραγματεύσεις με τη Disney, η οποία θα αποκτούσε την εταιρεία παραγωγής του Henson, αλλά και το franchise των Muppets. Οι συζητήσεις, όμως, διεκόπησαν, όταν ο Jim Henson «έφυγε» σε ηλικία 54 ετών στις 16 Μαΐου του 1990 εξαιτίας μίας μόλυνσης που προκάλεσε πνευμονία. Αυτό, όμως, δε μείωσε το ενδιαφέρον της Disney για τα Muppets, έτσι το 1992 προβάλλονται στους κινηματογράφους το «The Muppets Christmas Carol» και το 1996 το «Muppet Treasure Island». Επίσης το 1991 άνοιξε στη Walt Disney World και στη Disneyland το Muppet*Vision 3D

Μπορεί ο Jim Henson να έχει φύγει, αλλά όχι χωρίς να αφήσει μία ιδιαίτερη πολιτισμική κληρονομιά. Η εταιρεία παραγωγής Jim Henson (την οποία διοικούν ο γιος του Brian κι η κόρη του, Lisa), αλλά και το Jim Henson Foundation (του οποίου την ευθύνη έχει η κόρη του, Cheryl), συνεχίζουν να στηρίζουν τόσο την τέχνη της μαριονέτας, ενώ ακόμη συνδράμουν με δημιουργίες σε πληθώρα ταινιών. Τέλος, την Τρίτη έκανε πρεμιέρα στο ABC στην Αμερική η σειρά «The Muppets», η οποία εξερευνά τη ζωή των Muppets όταν σβήνουν τα φώτα της παράστασης.

Όπως και να έχει, αν μη τι άλλο, ο Jim Henson έγινε μέρος των πιο όμορφων στιγμών της παιδικής μας ηλικίας. Μα τι λέω; Υπάρχει «μεγάλος» που δε βλέπει ακόμη τα Muppets και δεν τα ευχαριστιέται;

24/09/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Edward Norton

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ξέρω, ξέρω, σας έχω ζαλίσει με την… πάρτη του! Μία με την κόντρα με τη Μαρία Παπουτσάκη, μία με το «Fight Club» που σας παρουσίασα προχθές… Αλλά ας το παραδεχθούμε: όλοι μας θέλουμε να μάθουμε περισσότερα για αυτόν τον ηθοποιό που «με το καλημέρα» έχει εδραιωθεί στα κινηματογραφικά δρώμενα!

Ο Edward Harrison Norton γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου του 1969 στη Βοστόνη, ενώ μεγάλωσε στην Columbia του Maryland. Ο πατέρας του υπηρέτησε στο Βιετνάμ ως υπολοχαγός στους Πεζοναύτες κι εν συνεχεία εργάστηκε στην Ασία ως δικηγόρος – με ειδίκευση στο περιβαλλοντικό δίκαιο – αλλά κι ως ομοσπονδιακός εισαγγελέας της κυβέρνησης Carter. Η μητέρα του ήταν καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας, αλλά πέθανε όταν ο Norton ήταν περίπου 28 ετών.
Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο του Wilde Lake της Columbia, o Norton αποφοίτησε το 1991 από το τμήμα Ιστορίας της Τέχνης του Yale, όπου διέπρεψε επίσης στην κωπηλασία, ενώ ακόμη μαζί με τους Paul Giamatti και Ron Livingston που επίσης εκείνη την εποχή σπούδαζαν στο Yale πρωταγωνίστησαν σε παραγωγές του πανεπιστημίου. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε για ένα διάστημα στην Ιαπωνία στην εταιρεία του παππού του, την Enterprise Community Partners (όπου κι εξακολουθεί να είναι μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου), η οποία δραστηριοποιείται στην παροχή δυνατότητας χαμηλόμισθων να αγοράσουν σπίτια που βρίσκονται σε αναπτυσσόμενες κοινότητες σε προσιτές τιμές. Δύο χρόνια μετά επέστρεψε στις ΗΠΑ κι εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη για να παίξει σε παραστάσεις Οff-Broadway.
1996: «Ήρθα για να μείνω» – η αρχή
Το 1996 κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το ψυχολογικό θρίλερ «Primal Fear» με συμπρωταγωνιστές τους Richard Gere και Laura Linney. Ο ρόλος του κατηγορούμενου για το φόνο του επισκόπου Aaron που εμφανίζει σημάδια διχασμένης προσωπικότητας εντυπωσιάζει. Οι κριτικοί πλέκουν το εγκώμιο για τον – τότε – 26χρονο πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό, ενώ κι η εισπρακτική επιτυχία της ταινίας τον φέρνει μέχρι και τις υποψηφιότητες για βραβείο BAFTA και για το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου, ενώ κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα στην ίδια κατηγορία. Την ίδια χρονιά εμφανίζεται και στην κομεντί του Woody Allen «Everyone Says I Love You» αλλά και ως ο φίλος και δικηγόρος του εκδότη του Hustler Larry Flynt στην «Υπόθεση Larry Flynt».
To 1998 συμπρωταγωνιστεί με το Matt Damon στο αμφιλεγόμενο «Rounders» – το οποίο οι περισσότεροι ξεκίνησαν να το αναζητούν όταν άρχισε να γίνεται δημοφιλές το Texas Hold’ Em – για να έρθουν την ίδια χρονιά τα «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας». Στην ταινία του Tony Kaye, ο Norton υποδύεται τον Derek Vinyard, έναν πρώην νεοναζί που μετά την αποφυλάκισή του έχει εγκαταλείψει τις ρατσιστικές του πεποιθήσεις μόνο για να δει πως ο μικρότερος αδερφός του ακολουθεί τα δικά του άσχημα βήματα. Ο Edward Norton και πάλι αποθεώνεται, με την ερμηνεία του να τον οδηγεί πάλι στις υποψηφιότητες για Oscar, αυτή τη φορά για το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου. Εκείνη τη χρονιά το βραβείο τελικά κέρδισε ο Roberto Benigni για το «Η Ζωή είναι Ωραία» αλλά αυτό δεν εμπόδισε το περιοδικό Empire να κατατάξει την «ήττα» του Norton στη λίστα με τις «22 Πιο Σοκαριστικές Αδικίες στα Oscar». Να αποδώσουμε, όμως, και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι… Ήταν εξαιρετικός κι ο Benigni στην ταινία του, αλλά ακόμη κι αν ο Norton δεν κράτησε το θείο Oscar στα χέρια του, νομίζω και πάλι κερδισμένος βγήκε, δεδομένης της δημοφιλίας του που με τα «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας» εκτοξεύθηκε!

Την επόμενη χρονιά τον επιστρατεύει ο David Fincher, μαζί με τους Brad Pitt κι Helena Bonham Carter για το «Fight Club». Εδώ δε θα επαναληφθώ, θα σας αφήσω να φρεσκάρετε μόνοι τη μνήμη σας!

Το 2000 ο Norton λέει να δοκιμάσει την καρέκλα του σκηνοθέτη και γυρίζει τη ρομαντική κομεντί «Keeping The Faith», όπου συμπρωταγωνιστεί με το Ben Stiller και τη Jenna Elfman. Αν και το αποτέλεσμα είναι ευχάριστο, είναι η πρώτη κι η τελευταία φορά για το Norton στο πόστο του σκηνοθέτη. Ένα χρόνο μετά έρχεται το «The Score» με τους Robert De Niro, Marlon Brando και Angela Bassett. Σε αυτή τη heist movie ο Norton υποδύεται το Jack Teller, ένα κλέφτη που κατόπιν των οδηγιών του αφεντικού του (Brando) καταφέρνει να πάρει μία θέση εργασίας στο τελωνείο του Καναδά για να φέρει ο De Niro σε πέρας την τελευταία του αποστολή: την κλοπή ενός γαλλικού σκήπτρου ανεκτίμητης αξίας, πριν αυτό επιστραφεί στη Γαλλία. Η ταινία, αν και θεωρήθηκε από τους κριτικούς ως «προβλεπόμενη» δέχθηκε στο σύνολό της θετικές κριτικές.
2002: μία γεμάτη χρονιά

To 2002 κι έπειτα από την αποτυχημένη μαύρη κωμωδία «Death to Smoochy», ο Norton γίνεται μέλος του πλούσιου cast της «Frida», με τη Salma Hayek να υποδύεται τη διάσημη Μεξικανή ζωγράφο. Ο Norton στην ταινία ερμηνεύει το ρόλο του Αμερικανού επιχειρηματία και μετέπειτα Αντιπροέδρου των ΗΠΑ – επί προεδρίας Gerald Ford – Nelson Rockfeller. Η ταινία, εκτός του ότι χάρισε στη Hayek μία υποψηφιότητα για το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου, ήταν μία καλή προσθήκη στο βιογραφικό του ίδιου του Norton, ακόμη κι αν δεν ήταν κεντρικός ο ρόλος του.
Την ίδια χρονιά πρωταγωνιστεί στο remake του «Ανθρωποκυνηγού» του 1986, με την ταινία να μετονομάζεται σε «Κόκκινο Δράκο» (σημ.: ο τίτλος της νέας ταινίας είναι κι ο κανονικός του βιβλίου του Thomas Harris, που μας σύστησε και το χαρακτήρα του Lecter). Ο Norton υποδύεται το ρόλο που είχε ο William Petersen στην πρώτη ταινία και δεν είναι άλλος από εκείνον του πράκτορα του FBI Will Graham, του ανθρώπου που έβαλε στη φυλακή το Hannibal Lecter – τον οποίο φυσικά υποδύεται ο Sir Anthony Hopkins. Η ταινία, αν και δέχεται διφορούμενες κριτικές γίνεται εμπορικά ένα αξιόλογο μέρος της τριλογίας που ολοκληρώνει την ιστορία του Hannibal Lecter (έχουν προηγηθεί η «Σιωπή των Αμνών» το 1991 κι ο «Hannibal» το 2001). Κανείς όμως δε βρέθηκε να μιλήσει για την ανεπάρκεια του Norton – πολύ απλά γιατί δεν υπήρξε!

Άλλη μία σημαντική στιγμή στην καριέρα του είναι η «25η Ώρα» σε σκηνοθεσία Spike Lee. Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του David Benioff (ο οποίος ανέλαβε και το σενάριο της ταινίας) κι ο Norton ερμηνεύει το ρόλο του Monty Brogan, έναν έμπορο ναρκωτικών που έχει καταδικαστεί και κάνει τον απολογισμό του μία μέρα πριν περάσει την πύλη της φυλακής για να εκτίσει την επταετή ποινή του. Η ταινία είχε γίνει αντικείμενο συζήτησης, καθώς ο Spike Lee είχε αποφασίσει να κάνει γυρίσματα στο Ground Zero της Νέας Υόρκης λίγο μετά την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 κι αυτό γιατί όπως είπε ο ίδιος «δεν ήθελα να αγνοήσω το γεγονός, αλλά να το εντάξω στην ιστορία». Αυτό δεν εμπόδισε τις θετικές κριτικές για την «25η Ώρα» – πολλοί κριτικοί παραδέχθηκαν πως ο Lee ήταν ο μόνος δημιουργός που είχε τα κότσια να την 11η Σεπτεμβρίου» – ενώ κι η ερμηνεία του Norton δεν πέρασε απαρατήρητη.
Το 2003 ο Norton επιστρέφει σε μία heist movie, συγκεκριμένα για το remake της «Ληστείας α λα Ιταλικά» του 1969, μαζί με τους Mark Wahlberg, Charlize Theron και Donald Sutherland. Η ταινία γίνεται εισπρακτική επιτυχία κι ο Norton είναι από τους καλύτερους «κακούς» σε heist movies! Πριν το «Μάγο Eisenheim», ο Norton έχει εμφανιστεί σε άλλες τρεις ταινίες, σε μικρότερους ρόλους. Όσο για το «Μάγο Eisenheim»; Παρά το γεγονός πως ήταν περιορισμένη η διανομή της ταινίας στης αίθουσες, κέρδισε αμέσως το ενδιαφέρον και την εκτίμηση κοινού και κριτικών. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και το «Βαμμένο Πέπλο», για το οποίο οι απόψεις των κριτικών διίστανται: δεν είναι αρνητικές, αλλά κάποιους δεν κατάφερε και να τους κερδίσει 100%.
Το 2008 ο Norton μπαίνει στο super hero κλίμα κι επιλέγεται για να υποδυθεί τον καθηγητή Bruce Banner aka… the Hulk στο «The Incredible Hulk». Άλλο που δεν ήθελε κι ο ηθοποιός, μια που δήλωνε και fan του Hulk! Η περιπέτεια φαντασίας με τον πράσινο γίγαντα είναι μέρος του Marvel Cinematic Universe, γίνεται εισπρακτική επιτυχία κι αποζημιώνει όσους fans έζησαν την «πίκρα» του Hulk με τον Eric Bana – τι δράμα κι ετούτο, τώρα που το θυμάμαι! Ο Edward Norton ενθουσιάζει στο ρόλο του οξύθυμου επιστήμονα, αλλά ο ίδιος αποφασίζει να μην τον υποδυθεί και πάλι, φοβούμενος πως θα ταυτιστεί μόνο με το χαρακτήρα του Banner ως ηθοποιός, και τελικά επιλέγεται ο Mark Ruffalo ως Hulk για τις επόμενες ταινίες των «Avengers».

Μετά το «Hulk» ακολουθούν κάποιες λιγότερο γνωστές στιγμές για το Norton, όπως το «Pride and Glory», για να έρθει το 2010 το «Stone» όπου συναντιέται και πάλι με το Robert de Niro μετά το «The Score». Ο Norton υποδύεται πάλι έναν underground χαρακτήρα και συγκεκριμένα έναν έγκλειστο εμπρηστή που για να εξασφαλίσει την υπογραφή του επιτηρητή του (De Niro) για αναστολή, του «ρίχνει» ως δόλωμα τη γυναίκα του (Milla Jovovich). Αν και εισπρακτικά η ταινία απέτυχε (έβγαλε σε έσοδα μόλις το 1/3 του budget), ο γνωστός κριτικός κινηματογράφου Roger Ebert δε διστάζει να γράψει μερικά καλά λόγια για τους δύο πρωταγωνιστές.

Το 2012 ο Norton αναλαμβάνει το ρόλο του αξιωματικού Eric Byer στο «The Bourne Legacy» (η οποία επεκτείνει την πλοκή πέρα από τα βιβλία του Robert Ludlum που υπογράφει τις περιπέτειες του Jason Bourne), ο οποίος αναζητά τον πράκτορα Aaron Cross (Jeremy Renner) που με τη σειρά του «σκαλίζει» τις ανακαλύψεις του Bourne σχετικά με μυστικές κυβερνητικές επιχειρήσεις. Η ταινία, λόγω ακριβώς του γεγονότος πως το κοινό δεν είδε τον Jason Bourne σε δράση, δημιούργησε ανάμεικτες εντυπώσεις τόσο σε αυτό όσο και στους κριτικούς.
Ευτυχώς το 2014 έρχεται το «The Grand Budapest Hotel» να «σώσει» την κατάσταση και δίνεται η ευκαιρία στον Edward Norton να συμμετάσχει σε μία μεγάλη παραγωγή ως μέρος ενός δυναμικού cast που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τους Ralph Fiennes, F. Murray Abraham κι Adrien Brody. Φυσικά γίνεται και μέρος της επιτυχίας που απολαμβάνει η ταινία!
Η πιο πρόσφατη επιτυχία του Norton είναι μόλις την περασμένη χρονιά με το «Birdman: Or (The Unexpected Virtue of Ignorance)», όπου ο Norton υποδύεται έναν ικανότατο, αλλά δύσκολο στις συνεργασίες του ηθοποιό. Η ερμηνεία του ξεχωρίζει αμέσως ανάμεσα στις υπόλοιπες των συμπρωταγωνιστών του και του δίνει την υποψηφιότητα για το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου, φέρνοντάς τον και πάλι στο προσκήνιο ως «βαρύ πυροβολικό» του Hollywood.

Ένα πλούσιο βιογραφικό, ένας δραστήριος άνθρωπος. Εμείς απλά περιμένουμε κι άλλα projects του κι ίσως αξιωθούμε να τον δούμε να κερδίζει τελικά και το χρυσό αγαλματάκι!

18/08/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Sean Penn

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Είναι μία φυσιογνωμία που μέσα από τις ταινίες του σου μένει αξέχαστος. Ερμηνείες δυνατές, που σε συγκλονίζουν. Επιπλέον είναι ένας άκρως δραστήριος άνθρωπος, ειδικά όταν πρόκειται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σας παρουσιάζω τον Sean Penn!

Ο Sean Justin Penn γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1960 στη Santa Monica της California κι είναι ο τρίτος γιος της ηθοποιού Eileen Ryan και του ηθοποιού και σκηνοθέτη Leo Penn. Φοίτησε στο Λύκειο της Santa Monica κι από νεαρή ηλικία είχε δείξει το ενδιαφέρον του για τον κινηματογράφο, γυρίζοντας ταινίες μικρού μήκους με τους τότε γείτονές του Emilio Estevez και Charlie Sheen.

Πρώτη «επαφή» του Sean Penn με την κάμερα έγινε το 1974 με δύο εμφανίσεις στη σειρά «Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι», καθώς ο πατέρας του είχε σκηνοθετήσει ήδη κάποια επεισόδια. Έπειτα από κάποιες ακόμη εμφανίσεις στην τηλεόραση, το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Penn γίνεται με την ταινία «Taps» το 1981, όπου υποδύεται έναν φοιτητή στρατιωτικής ακαδημίας η οποία κινδυνεύει να κλείσει και μαζί με τους συμφοιτητές του (συμπρωταγωνιστεί με τους Tom Cruise και Timothy Hutton, ενώ ο George C. Scott υποδύεται το Στρατηγό Harlan Bache που προγραμματίζει το κλείσιμο της ακαδημίας), αποφασίζουν να δώσουν το δικό τους αγώνα για να παραμείνει ανοιχτή η Σχολή. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνιστεί στο «Fast Times At Ridgemont High», αλλά η ταινία που κάνει τον κόσμο να εστιάσει την προσοχή του στον Penn στο «Bad Boys» του 1983, όπου υποδύεται τον προβληματικό Mick O’Brien.

Έπειτα από μικρές συμμετοχές σε κάποιες άλλες ταινίες, ο Penn επιστρέφει σε κεντρικό ρόλο για την ταινία «The Falcon and The Snowman» το 1985. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα κι ο Sean Penn υποδύεται τον Andrew Daulton Lee, έναν έμπορο ναρκωτικών που κατά τη διάρκεια των ’70 αποφασίζει να πουλήσει απόρρητες πληροφορίες στην KGB. Έπειτα ακολουθεί το «At Close Range», όπου υποδύεται τον αποξενωμένο γιο του Christopher Walken, αρχηγό μίας οικογένειας του οργανωμένου εγκλήματος και σιγά σιγά αρχίζει να συμμετέχει στις δράσεις του πατέρα του. Το 1988 συμπρωταγωνιστεί με τον Robert Duvall στο «Colors» και την αμέσως επόμενη χρονιά στο «Casualties of War» του Brian De Palma και στην κωμωδία «We’re No Angels» του Neil Jordan μαζί με το Robert De Niro.

Το 1990 πρωταγωνιστεί μαζί με τον Ed Harris και το Gary Oldman στο «State of Grace» όπου υποδύεται τον Terry Noonan που έπειτα από μία δεκαετία απουσίας από το Hell’s Kitchen βρίσκεται σε δίλημμα, καθώς ο παιδικός του φίλος είναι πια μέλος της Ιρλανδικής Μαφίας, ενώ ο ίδιος ο Terry είναι αστυνομικός που δουλεύει μυστικός. Τρία χρόνια μετά θα εμφανιστεί στο πλευρό του Al Pacino στην «Υπόθεση Καρλίτο» ως ο δικηγόρος του Carlito Brigante.

Η πραγματική «αποκάλυψη» του ταλέντου του Sean Penn έρχεται το 1995 με την ταινία «Dead Man Walking» σε σκηνοθεσία του Tim Robbins και με συμπρωταγωνίστρια τη Susan Sarandon. Στην ταινία ο Penn υποδύεται έναν μελλοθάνατο που καταδικάστηκε για το φόνο ενός ζευγαριού, ενώ η Sarandon είναι η καλόγρια που θα δεθεί μαζί του στην προσπάθεια να αλλάξει η καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη, καθώς ο ίδιος διατείνεται πως δεν σκότωσε αυτός τα δύο παιδιά, αλλά ο συνένοχός του. Η ερμηνεία του Penn τον έκανε αμέσως να διακριθεί με μία υποψηφιότητα – την πρώτη του – για Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 1997 συμπρωταγωνιστεί με τον John Travolta και την τότε σύντροφό του Robin Wright στο «She’s So Lovely» και στο ψυχολογικό θρίλερ «U Turn», ενώ η τρίτη ταινία του Penn για τη χρονιά – κι η καλύτερη σύμφωνα με αξιολογήσεις – είναι το «Παιχνίδι» σε σκηνοθεσία του David Fincher. Η επόμενη αξιοσημείωτη στιγμή της καριέρας του Penn έρχεται το 1998 με το πολεμικό δράμα «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή», ενώ το 2000 ακολουθούν η ταινία εποχής «Up At The Villa» και οι «Μνήμες του Νερού». Το 1999 διεκδικεί και πάλι το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου για το ρόλο του ως Emmet Ray στην ταινία του Woody Allen «Sweet and Lowdown».

Η τρίτη υποψηφιότητα του Penn για το ίδιο βραβείο δεν αργεί πολύ κι έρχεται το 2001 με το «I Am Sam», όπου ο Penn είναι ένας αυτιστικός που διεκδικεί την επιμέλεια της κόρης του, Lucy (Dakota Fanniing) με τη βοήθεια της δικηγόρου Rita Harrison Williams (Michelle Pfeiffer). Η ερμηνεία του δέχεται διθυράμβους κι είναι μία από τις must see στιγμές του ηθοποιού. Για να το πάρει επιτέλους στα χέρια του πρέπει να περάσουν δύο χρόνια μετά τις κάπως αδιάφορες ταινίες «It’s All About Love» και «Pauly Shore Is Dead» του 2003 για να έρθει την ίδια χρονιά το ανατριχιαστικό «Σκοτεινό Ποτάμι». Ο Sean Penn δίνει πραγματικά ρεσιτάλ στο ρόλο του Jimmy που αναζητά το φονιά της κόρης του και δικαιώνεται – επιτέλους! – με το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου. Την ίδια χρονιά πρωταγωνιστή στα «21 Γραμμάρια» ως ήρωας μίας από τις τρεις ιστορίες που αποτελούν την ταινία του Alejandro González Iñárritu.

Το 2004 ξεκινά να εμφανίζεται σε ταινίες με πολιτικά υπόβαθρα και πρωταγωνιστεί στο «The Assassination of Richard Nixon» υποδυόμενος το Samuel Bicke ο οποίος, έχοντας απηυδήσει από τη ζωή του, στοχοποιεί τον Πρόεδρο Nixon και σχεδιάζει τη δολοφονία του. Επίσης εκείνη τη χρονιά γίνεται μέλος της Ακαδημίας Κινηματογράφου κι Επιστημών. Το 2005 εμφανίζεται στο «The Interpreter» με τη Nicole Kidman και το 2006 στο «All The King’s Men», ενώ το 2007 δίνει τη φωνή του στο χαρακτήρα του πατέρα της Marjane στην ταινία «Persepolis».

Το 2008 ο Sean Penn βραβεύεται και πάλι με το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία «Milk», όπου υποδύεται τον ομοφυλόφιλο πολιτικό Harvey Milk, που σκοπός του ήταν η διεκδίκηση δικαιωμάτων για τους ομοφυλόφιλους κατά τη δεκαετία του ’70 προτού ο Milk δολοφονηθεί το 1978.

To 2010 πρωταγωνιστεί στο «Fair Game» ως ο σύζυγος της πράκτορα της CIA Valerie Plame (Naomi Watts) η οποία βρίσκεται σε κίνδυνο εξαιτίας ενός άρθρου του συζύγου της ενάντια την πολιτική Bush – του μικρού, ξέρετε, του «σαϊνιού»! Το 2011 εμφανίζεται στο αμφιλεγόμενο «Δέντρο της Ζωής», ενώ το 2013 παίζει στους «Διώκτες του Εγκλήματος» ως μαφιόζος Mickey Cohen στο Los Angeles. Την ίδια χρονιά παίζει έναν μικρό ρόλο στην «Κρυφή Ζωή του Walter Mitty», ενώ φέτος πρωταγωνίστησε στο «Gunman» στο ρόλο ενός ελεύθερου σκοπευτή που έπειτα από χρόνια το παρελθόν του αποφασίζει να τον κυνηγήσει.

Έξω από τα κινηματογραφικά πλατό

Εκτός από το αξιόλογο επαγγελματικό του βιογραφικό, ο Sean Penn έχει σταθεί στην πρώτη γραμμή ουκ ολίγον δράσεων, κυρίως πολιτικών και κοινωνικών. Στη διάρκεια της προεδρικής θητείας του George Bush Jr. πολλές φορές στάθηκε απέναντι στις πολιτικές του πρώην πλανητάρχη για τις πολιτικές του στο Ιράκ, ενώ στις πρώτες ειδήσεις εμφανίστηκε αρκετές φορές κι η σχέση του με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Hugo Chavez.

Το 2007 ταξίδεψε στη Νέα Ορλεάνη για να βοηθήσει εμπράκτως τα θύματα του τυφώνα Κατρίνα, ενώ η ταινία «Milk» ήταν μία καλή βάση για να δώσει κι αυτό τον αγώνα του για τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών. Το 2010 μετά το σεισμό στην Αϊτή ίδρυσε το J/P Tahitian Relief Organization παρέχοντας αντίσκηνα για τους σεισμόπληκτους, ενώ το 2012 ταξίδεψε στο Πακιστάν για να μοιράσει είδη πρώτης ανάγκης στους κατοίκους των περιοχών που επλήγησαν από τις πλημμύρες.

Ο Sean Penn είναι από τις προσωπικότητες που καταφέρνουν, με βοήθεια τη δημόσια εικόνα τους, να αφήσουν μία σημαντική παρακαταθήκη. Ο συγκεκριμένος, όντας δραστήριος τόσο μπροστά όσο και πίσω από τις κάμερες, ευτυχώς πάντα καταφέρνει να κάνει το όνομά του να ακούγεται για ξεχωριστούς λόγους!

17/08/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Dustin Hoffman

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Έχει αφήσει εποχή με ρόλους όπως στο «Tootsie», το «Rain Man», το «Kramer Vs. Kramer» και φυσικά τον «Πρωτάρη». Σήμερα μέσα από τη στήλη «Σα σήμερα…» γνωρίζουμε καλύτερα τον βραβευμένο με Oscar ηθοποιό Dustin Hoffman.

Ο Dustin Lee Hoffman γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1937 στο Los Angeles κι είναι ο δεύτερος γιος της Lillian και του Harry Hoffman, ο οποίος πριν ανοίξει κατάστημα επίπλων εργαζόταν ως υπεύθυνος σκηνικών στην Columbia Pictures. Αν και με εβραϊκές καταβολές από μία γενιά μεταναστών από Ουκρανία και Ρουμανία, η ανατροφή του Hoffman δεν ήταν απόλυτα σύμφωνη με τα πρότυπα της θρησκείας. Μάλιστα ο ίδιος συνειδητοποίησε πως ήταν Εβραίος σε ηλικία μόλις δέκα ετών, κι αυτό γιατί ποτέ δε θυμόταν να γιορτάζουν εβραϊκές γιορτές. Μετά το σχολείο φοίτησε για ένα χρόνο στο τμήμα Ιατρικής της Santa Monica, μόνο για να ακολουθήσουν οι σπουδές ηθοποιίας στο Pasadena Playhouse και στο Neighborhood Playhouse της Νέας Υόρκης. Αν και όσο ήταν στο σχολείο, αλλά και στο Pasadena Playhouse, ονειρευόταν να γίνει πιανίστας, παρακολουθώντας μάλιστα τα μαθήματα, τελικά αποφάσισε πως τον είχε πιάσει το «μικρόβιο» της υποκριτικής.

Όσο ήταν στο Pasadena Playhouse, ο Hoffman γνώρισε τον Gene Hackman, με τον οποίο έχτισε και μία γερή φιλική σχέση. Γι’ αυτό και δύο χρόνια μετά, όταν ο Hackman πήγε στη Νέα Υόρκη, ακολούθησε κι ο Hoffman. Εκεί γνώρισαν και το Robert Duvall και οι τρεις τους της δεκαετία του ’60 μοιράζονταν το ίδιο σπίτι προσπαθώντας να βρουν δουλειές. Ο Hoffman συμμετείχε πού και πού σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές ή σε κάποια διαφημιστικά spots, αλλά οι πενιχρές αποδοχές τον ανάγκασαν να αφήσει την ηθοποιία για τη διδασκαλία.

Στις αρχές της δεκαετίας, ο Hoffman συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις παίζοντας μικρούς ρόλους ενώ σπούδαζε στο Actors Studio. Εκεί κατάφερε να γίνει ένας μεθοδικός ηθοποιός (σημ.: να εφαρμόζει τεχνικές ώστε να είναι αρκετά πιστευτές οι ερμηνείες του), οπότε και τον ανακάλυψε ο παραγωγός Sidney W. Pink, που του άνοιξε το δρόμο για άλλες παραστάσεις συν εμφανίσεις σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές.

Ο «Πρωτάρης» Hoffman ξεκινά την ανοδική πορεία

Η πρώτη εμφάνιση του Hoffman στη μεγάλη οθόνη έρχεται το 1967 με την ταινία «The Tiger Makes Out» με πρωταγωνιστή τον Eli Wallace. Αμέσως μετά τα γυρίσματα έφυγε για το Fargo της Βόρειας Dakota για να σκηνοθετήσει παραγωγές για το Κοινοτικό Θέατρο του Fargo. Εκείνη ακριβώς τη χρονιά είναι που τον επιστρατεύει ο σκηνοθέτης Mike Nichols για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Πρωτάρη» στο πλάι της Anne Bancroft που υποδυόταν τη θρυλική Mrs. Robinson. Η τελική επιλογή για το ρόλο του Ben είναι πραγματικά μία μεγάλη ιστορία, καθώς ο «Πρωτάρης» ήταν ένα project που πολλοί πόθησαν αλλά κι απέρριψαν. Επιγραμματικά θα σας πω πως στην αρχή για το ρόλο προοριζόταν ο Robert Redford, ο οποίος τελικά κρίθηκε ως «υπερβολικά γοητευτικός» σε σύγκριση με αυτό που φανταζόταν ο Nichols, ενώ ο Warren Beatty απέρριψε το ρόλο γιατί εκείνη την περίοδο γύριζε το «Bonnie & Clyde». Η ταινία εκτός από αναγνωρισιμότητα, χάρισε στο Dustin Hoffman και την πρώτη του υποψηφιότητα για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου. Καλή αρχή, εσείς τι λέτε;

Δύο χρόνια μετά, ο Hoffman συμπρωταγωνιστεί με το Jon Voight στο «Midnight Cowboy», ερμηνεύοντας τον απατεώνα Ratso. Η ταινία γίνεται επιτυχία κερδίζοντας τρία Oscar (Ταινία, Σκηνοθεσία και Διασκευασμένο Σενάριο), μοναδική πρωτιά για X-rated film (σημ.: ταινία μόνο για ενηλίκους), ο Hoffman είναι υποψήφιος πάλι για το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου ενώ επίσης το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην 36^η θέση των 100 Καλύτερων Αμερικανικών Ταινιών. Την ίδια χρονιά παίζει και στο «John and Mary» με τη Mia Farrow, όπου οι δυο τους, υποδύονται δύο αγνώστους μεταξύ τους που, αφού περάσουν μία νύχτα, την επομένη ξεκινούν να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Αν και δέχθηκε σχετικά καλές κριτικές, η ταινία δεν κατάφερε να περάσει τον απόηχο του «Καουμπόη του Μεσονυχτίου».

Μέχρι το «Lenny» του 1974, o Hoffman έχει παίξει σε μεγάλες παραγωγές, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται κι ο «Πεταλούδας» στο πλευρό του Steve McQueen . Ερμηνεύοντας τον stand-up κωμικό Lenny Bruce, ο Hoffman γνώρισε και πάλι την επιτυχία, κερδίζοντας και μία υποψηφιότητα για Oscar, αν και για πολλούς κριτικούς, o ηθοποιός αδικήθηκε. Συγκεκριμένα μία κριτικός είπε πως ο σκηνοθέτης Bob Fosse περιόρισε τις ικανότητες του Hoffman Και πως ο δεύτερος μπορούσε να κάνει ακόμα περισσότερα αν του επιτρεπόταν. Παρ’ όλα αυτά κι ο «Lenny» είναι μία ταινία – σταθμός της καριέρας του.

Δύο χρόνια μετά, μαζί με το Robert Redford πρωταγωνιστεί στο «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου», την ταινία που απεικόνισε τα γεγονότα γύρω από το σκάνδαλο Watergate που συγκλόνισε τις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’70 επί προεδρίας Nixon. Σε πλήρη αντίθεση με την κωμική ταυτότητα του ρόλου του στο «Lenny», ο δραματικός ρόλος του δημοσιογράφου Carl Bernstein ανεβάζει την εικόνα του Hoffman ως ηθοποιού κι η ταινία γίνεται κι αυτή άλλο ένα ισχυρό δείγμα των ικανοτήτων του. Την ίδια χρονιά έρχεται να το επιβεβαιώσει και το «Marathon Man», όπου ο Hoffman υποδύεται έναν τελειόφοιτο που βρίσκεται στη μέση μίας συνωμοσίας που εμπλέκει κυβερνητικούς κι έναν φυγάδα Ναζί.

Έπειτα από δύο κινηματογραφικές εμφανίσεις μικρότερης σημασίας – και προβολής – ο Hoffman πρωταγωνιστεί στο «Kramer Vs. Kramer» με τη Meryl Streep. Η ταινία δεν ήταν καθοριστική για το Hoffman Μόνο από κινηματογραφική άποψη (του χάρισε, άλλωστε και το πρώτο του Oscar Α’ Ανδρικού που από το 1967 «χαλβάδιαζε»!), αλλά το γεγονός πως εκείνη την περίοδο περνούσε κι ο ίδιος τη φάση του διαζυγίου από την πρώτη του σύζυγο, τον έκανε να προσεγγίσει ακόμη καλύτερα τόσο τον κινηματογραφικό, όσο και τον πραγματικό ρόλο του πατέρα.

Το 1982 ο Hoffman πρωταγωνιστεί στο «Tootsie», στο ρόλο ενός ηθοποιού που μεταμφιέζεται σε γυναίκα για να μαζέψει χρήματα για την παράσταση που ονειρεύεται. Άλλη μία επιτυχία για το Hoffman, άλλη μία υποψηφιότητα για Oscar, το οποίο έρχεται το 1988 για το «Άνθρωπο της Βροχής» στο ρόλο του αυτιστικού αδερφού του Tom Cruise που κληρονομεί τον πατέρα τους. Από εκεί κι ύστερα, ο Hoffman εξακολουθεί να παίζει σε ρόλους που αφήνουν εποχή (όπως στον «Captain Hook» και στο «Outbreak»), ενώ το 1996 έρχονται το «American Buffalo» και το δικαστικό δράμα «Sleepers», όπου συμπρωταγωνιστεί με ένα δυνατό cast που περιλαμβάνει τους Brad Pitt και Robert De Niro.

Το 1997 πρωταγωνιστεί μαζί με τον John Travolta στο «Mad City» του Κώστα Γαβρά . Αν κι η ταινία αδικήθηκε αν μελετήσει κανείς τους αριθμούς (ποσοστό κριτικών κι έσοδα), προσωπικά νομίζω πως είναι άλλη μία αξιόλογη στιγμή για το Hoffman. Άλλωστε το έχω πει πολλάκις… στην Αμερική δεν ξέρουν να βλέπουν ταινίες! Την κατάσταση σώζει την ίδια χρονιά η μαύρη κωμωδία «Wag The Dog», όπου ο Dustin Hoffman κι ο Robert De Niro συνεργάζονται για να «στήσουν» έναν ψεύτικο πόλεμο των ΗΠΑ με την Αλβανία στα ΜΜΕ για να αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου από ένα πολιτικό σκάνδαλο.

Έπειτα από τα κάπως αδιάφορα «Sphere» και «Joanne of Arc», ο Hoffman πρωταγωνιστεί το 2002 με τη Susan Sarandon στο «Moonlight Mile», υποδυόμενοι τους γονείς της νεκρής μνηστής του Jake Gyllenhaal και το 2003 στη heist movie «Confidence». Περισσότερη αίσθηση, όμως, δημιουργεί στο δικαστικό θρίλερ «Runaway Jury», όπου βρίσκεται στα πλατό με τον πρώην συγκάτοικό του Gene Hackman και τους John Cusack και Rachel Weisz.

Το 2004 συμπρωταγωνιστεί με τους Johnny Depp και Kate Winslet στην ταινία «Finding Neverland», όπου κεντρικός άξονας είναι η ιστορία του συγγραφέα J. M. Barrie κι η σχέση του με την οικογένεια που τον ενέπνευσε για να γράψει τον «Peter Pan». Μετά κι από το «I Heart Huckabees» της ίδιας χρονιάς, ο Hoffman συναντιέται και πάλι στα κινηματογραφικά στούντιο με το Robert De Niro, αυτή τη φορά υποδυόμενος το συμπέθερο του δεύτερου στα «Πεθερικά της Συμφοράς», τη συνέχεια της κωμωδίας «Γαμπρός της Συμφοράς» με το Ben Stiller. Τέσσερα χρόνια μετά κι έχοντας συμμετάσχει σε κάποιες λιγότερο «τρανταχτές» ταινίες, όπως το «Άρωμα:Η Ιστορία Ενός Δολοφόνου» που βασίζεται στο βιβλίο του Patrick Süskind και το «Stranger Than Fiction», ο Hoffman υποδύεται τον παραμυθένιο ιδιοκτήτη παιχνιδάδικου Mr. Magorium στην ταινία «Mr. Magorium Wonder Emporium» μαζί με τη Natalie Portman.

Λίγο πριν το 2010, ο Hoffman χαρίζει τη φωνή του στο Δάσκαλο Shi Fu του «Kung Fu Panda» (αναλαμβάνοντας το voice over και στη δεύτερη ταινία, ενώ ετοιμάζεται κι η Τρίτη), καθώς και στην «Ιστορία του Desperaux». Τον βλέπουμε ξανά με σάρκα κι οστά στο «Last Chance Harvey» στο πλάι της Emma Thompson, όπου οι δύο τους υποδύονται δύο μοναχικούς αγνώστους που αποφασίζουν να γνωρίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλον.

Το 2011 ο Hoffman κάνει «άνοιγμα» στην τηλεόραση και βρίσκει «τηλεοπτική στέγη» στο HBO και τη σειρά «Luck», μία σειρά που ασχολείται με τις ιπποδρομίες. Η σειρά, αν κι ενδιαφέρουσα (για κάποιο διάστημα την προέβαλλε κι η τότε ΝΕΤ), ακυρώθηκε τελικά λόγω ζητημάτων που θίχθηκαν αναφορικά με την ασφάλεια των ζώων, καθώς τρία άλογα πέθαναν στη διάρκεια των γυρισμάτων. Μέχρι να βγει η Τρίτη ταινία «Kung Fu Panda», ο Hoffman έχει περιοριστεί τα τελευταία σε μικρούς σχετικά ρόλους σε ταινίες όχι τόσο γνωστές – όπως το «Chef».

Όπως και να έχει, σήμερα γνωρίσαμε έναν ηθοποιό που έχει χτίσει μία αξιόλογη καριέρα και, παρά το γεγονός πως δεν τον βλέπουμε τόσο ενεργό, δεν παύουμε να ελπίζουμε σύντομα για μία του ταινία όπου θα μας κάνει – και πάλι – να παραμιλάμε από ενθουσιασμό!

08/08/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο τραγουδιστής Ronnie James Dio

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Μέσα από τη στήλη “σαν σήμερα” γνωρίσαμε καλύτερα ηθοποιούς, συγγραφείς, ανθρώπους που εν γένει με το δικό τους τρόπο έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία. Επειδή, όμως, θέλω να ικανοποιώ όλα τα… γούστα, το σημερινό κείμενο είναι αφιερωμένους στους φίλους μου τους… μεταλλάδες – ναι, έχω και τέτοιους!
Ο Ronald James Padavona γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1942 στο Portsmouth του New Hampshire κι είναι γόνος Ιταλοαμερικανών που ήρθαν από το Cortland της Νέας Υόρκης – όπου κι επέστρεψε η οικογένεια μετά από μερικά χρόνια. Από πολύ μικρός είχε ξεκινήσει να δείχνει μία ιδιαίτερη προτίμηση με τη μουσική, ακούγοντας όπερα ενώ τον ενέπνεε ιδιαίτερα η δυναμική της φωνής του τενόρου Mario Lanza. Σε ηλικία πέντε χρονών ξεκίνησε να μαθαίνει τρομπέτα – πράγμα που τον βοήθησε να αναπτύξει τεχνικές αναπνοής για τα φωνητικά, για τα οποία ποτέ δεν παρακολούθησε μαθήματα – και το 1957 στο λύκειο «έστησε» την πρώτη του rock ‘n’ roll μπάντα, τους The Vegas Kings, όπου ξεκίνησε να παίζει και μπάσο σε συνδυασμό με τα φωνητικά.

Την επόμενη χρονιά η μπάντα αλλάζει όνομα δύο φορές καταλήγοντας στο Ronnie & The Redcaps και κυκλοφορεί δύο singles, το «Conquest/Lover» και το «An Angel Is Missing/What’d I Say». Το 1960 αποφοιτά από το Λύκειο του Cortland κι αν και του προσφέρθηκε μία υποτροφία για μουσικές σπουδές στο Juilliard, ο Ronnie James Dio προτίμησε να επικεντρωθεί στο rock ‘n’ roll. Εκείνη τη χρονιά επίσης είναι που «άφησε» το επίθετό του κι άρχισε να χρησιμοποιεί το «Dio», για την προέλευση του οποίου κυκλοφορούν διάφορες φήμες. Μία, για παράδειγμα, υποστηρίζει πως ο Ronnie εμπνεύστηκε από το μαφιόζο Johnny Dio, ενώ σύμφωνα με μία άλλη, η γιαγιά του είπε πως ο Ronnie είναι δώρο Θεού κι άρα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το «Dio». Έτσι το 1960 το χρησιμοποίησε για μία ηχογράφηση κι η μπάντα μετονομάστηκε (πάλι!) σε Ronnie Dio and The Prophets. Όσο για τις σπουδές; Παρακολούθησε για ένα έτος μαθήματα φαρμακολογίας στο Πανεπιστήμιο του Buffalo, αλλά προφανώς και δεν τον «τράβηξε» ο κλάδος, οπότε κι άφησε τη σχολή.
Η μπάντα Ronnie Dio and the Prophets μέχρι το 1967 έβαλαν στο ενεργητικό τους ένα single κι ένα album, μέχρι που προστέθηκαν τα πλήκτρα – μέχρι τώρα αποτελούταν από μπάσο, κιθάρα, φωνή, drums και σαξόφωνο – κι άλλαξε στυλ. Φυσικά άλλαξε και το όνομα: The Electric Elves κι εν συνεχεία The Elves. Το 1972 κυκλοφορεί το album υπό τον τίτλο «Elf», ενώ η μπάντα ανοίγει το πρόγραμμα κάθε συναυλίας των Deep Purple. Η μπάντα, έπειτα από τρία albums, τελικά διαλύθηκε το 1975 όταν τα μέλη της συνεργάστηκαν για την ηχογράφηση του πρώτου album των Rainbow. Την προηγούμενη χρονιά ο Ronnie James Dio ηχογραφεί τρία τραγούδια για το album του Roger Glover με τίτλο «The Butterfly Ball and the Grasshopper’s Feast».

Rainbow
Η συνεργασία του Ronnie James Dio με τον Richie Blackmore ήρθε όταν ο δεύτερος άφησε τους Deep Purple, αφού πρώτα είχε ενθουσιαστεί με τις φωνητικές ικανότητες του Dio. Λίγα χρόνια μετά κι αφότου ο Dio είχε αποχωρήσει για να συνεργαστεί με τους Black Sabbath, ο Blackmore θα δήλωνε πως «η συνεργασία με τον Dio ήταν πανεύκολη, ενώ θα ηχογραφούσε ένα τραγούδι για ένα solo album, τελικά γράψαμε όλο το album σε τρεις βδομάδες». Στη συνέχεια ήρθαν κι άλλοι μουσικοί από τους Elf για να στηθούν οι Richie Blackmore’s Rainbow, με τους οποίους ο Dio ηχογράφησε, εκτός από το debut album «Richie Blackmore’s Rainbow», δύο album, το «Rising» (1976) και το «Long Live Rock ‘n’ Roll» (1978) και στο ενδιάμεσο κυκλοφορεί το live album «On Stage». Με τον καιρό ο Dio κι ο Blackmore ήταν τα σταθερά μέλη των Rainbow, με τον Dio να αναλαμβάνει το στιχουργικό κομμάτι αλλά και μέρος της ενορχήστρωσης. Οι δρόμοι των δύο αντρών θα χωρίσουν το 1979, με την αιτιολογία πως ο Blackmore έκανε εμπορική στροφή στη μουσική της μπάντας.

Black Sabbath
Ο Dio δεν έμεινε για πολύ χωρίς μουσική «οικογένεια», καθώς σύντομα ένωσε δυνάμεις με τους Black Sabbath, όταν απολύθηκε ο Ozzy Osbourne. Ο Dio είχε γνωρίσει σε μία εμφάνιση των Rainbow στο Los Angeles τον κιθαρίστα των Sabbath, Tony Iommi, ο οποίος εκείνη την περίοδο αναζητούσε φωνή. Σύντομα οι δύο άνδρες συναντήθηκαν πάλι, με πρώτο «τέκνο» της συνεργασίας τους το «Children of The Sea», το οποίο ενσωματώθηκε στο album «Heaven and Hell» το 1980. Την ίδια χρονιά ο Dio ηχογραφεί το «To Live for The King» και το «Mask of The Great Deceiver» για το album «Seeds of Change» του Kerry Livgren.
Την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί το album «Mob Rules» από τους Black Sabbath, με τη συμμετοχή του ντράμερ Vinny Appice, και κάπου τότε ξεκίνησαν οι «τριβές» στη μπάντα. Το 1982 κι ενώ το album «Live Evil» ήταν στο στάδιο της μίξης, ο τεχνικός εξέφρασε παράπονα για τις πρωτοβουλίες του Dio, ο οποίος τις νύχτες έκανε τις δικές του μίξεις όπου τα φωνητικά του ήταν πιο βελτιωμένα. Η διαφωνία οδήγησε στην αποχώρηση του Dio από τους Sabbath, αλλά και του Appice.

Dio
Φεύγοντας από τους Black Sabbath, ο Dio μαζί με τον Appice «στήνουν» τους Dio. Μαζί τους θα δουλέψουν οι Vivian Campbell και Jimmy Bain, με τους οποίους ο Dio είχε συνεργαστεί επί Rainbow.
Το 1983 κυκλοφορεί το πρώτο album των Dio με τίτλο «Holy Diver» και το 1984 το «The Last in Line».

To 1985 η μπάντα συμμετείχε στο μουσικό project Hear ‘n’ Aid, του οποίου στόχος ήταν η συγκέντρωση χρημάτων μέσω μίας metal συναυλίας για την αντιμετώπιση της πείνας στην Αφρική. Από εκεί κι ύστερα η μπάντα έχει μία συνεχή παρουσία στα charts με albums που ξεχωρίζουν: το «Sacred Heart» το 1985, το «Intermission» την επόμενη χρονιά, το «Dream Evil» το 1987 και το «Lock Up The Wolves» το 1990.
Το 1992 ο Dio επιστρέφει για λίγο στους Black Sabbath για τις ανάγκες του album «Dehumanizer», με το δίσκο να γίνεται επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο και να κατακτά την 44η θέση στο Billboard 200. Μετά από αυτό, ο Dio κι ο Appice άφησαν και πάλι τους Sabbath.
Από εκεί κι ύστερα συνεχίζεται η επιτυχημένη πορεία των Dio, με τη μπάντα να έχει κυκλοφορήσει από το 1994 έως και το 2006 εννέα ακόμη albums, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται το «Strange Highways» (1994), το «Killing the Dragon» (2002) και το «Master of The Moon» (2004).
Το 2006 ο Dio κι ο Appice συνοδεύουν τους Iommi και Butler των Black Sabbath για την περιοδεία «Heaven and Hell», ενώ την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί η συλλογή «Black Sabbath: The Dio Years», όπου συμπεριλαμβάνονται και τρία νέα τραγούδια: το «The Devil Cried», το «Shadow of The Wind» και το «Ear in the Wall». Ακόμη, το 2008 ο Dio μαζί με τους Black Sabbath κυκλοφορεί το album «The Devil You Know».

Αποχώρηση από την ενεργό δράση και θάνατος
Η τελευταία live εμφάνιση του Dio ήταν τον Αύγουστο του 2009 για το «heaven and Hell» στο Atlantic City του New Jersey. Το Νοέμβριο του 2009 η δεύτερη σύζυγός του ανακοίνωσε πως ο Dio πάσχει καρκίνο στομάχου και νοσηλευόταν γι’ αυτό στο M.D. Anderson Cancer Center στο Texas και πως θα επέστρεφε μόλις η κατάστασή του βελτιωνόταν. Η κατάσταση του Dio, όμως, δε βελτιωνόταν, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί το 2010 μία σειρά θερινών εμφανίσεων. Τελικά ο Ronnie James Dio θα καταλήξει στις 16 Μαΐου του 2010, έχοντας νικηθεί από τις μεταστάσεις της νόσου.

Το ότι ο Dio, όμως, «έφυγε» δε σημαίνει πως η κληρονομιά που άφησε πίσω του περιορίζεται μόνο στη μουσική. Αντίθετα, η Wendy, η δεύτερη σύζυγός του ίδρυσε εις μνήμην του το Cancer Fund «Stand Up and Shout». Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα το ίδρυμα κατάφερε να συγκεντρώσει πάνω από 800.000 δολάρια για τη χρηματοδότηση της έρευνας κατά του καρκίνου που διενεργείται από τα T.J. Martell Foundation και M.D. Anderson Cancer Center, όπου και νοσηλεύτηκε ο ίδιος ο Dio, όπως προανέφερα. Το έργο φυσικά εξακολουθεί να υποστηρίζεται, με πιο συγκινητική ως αποκορύφωμα τη συνδρομή των fans του Dio.

Επίσης είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε πως και στην Ελλάδα υπάρχει μία tribute band, οι Rock ‘n’ Roll Children, η οποία ερμηνεύει τραγούδια του Dio σε ετήσιες συναυλίες σε όλην την Ελλάδα σε διάφορες πόλεις της χώρας. Τα χρήματα που συγκεντρώνονται από τις εμφανίσεις – στις οποίες εμφανίζονται και καλεσμένοι της ελληνικής metal σκηνής – πηγαίνουν κάθε φορά σε ιδρύματα για παιδιά που πάσχουν από καρκίνο. Εδώ δεν αντέχω, θα το πω: βλέπε τα, κυρά-Μαριάννα! Δε χρειάζεται πάντα ένας Σάκης!

Δεν ξέρω για σας, αλλά έστω αυτή η σύντομη ματιά στην – αξιόλογη, ομολογουμένως – πορεία του Dio θα με βάλει τις επόμενες μέρες στο «τριπάκι» να κάνω εντατικά μαθήματα στη metal μουσική. Κι όχι, δεν τη σνομπάρω, καθώς η μουσική πάντα καταφέρνει να μας μιλήσει, ανεξάρτητα από το είδος. Και νομίζω πως η μουσική του Dio έχει να μου πει πολλά!

10/07/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Antoine de Saint-Exupéry

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Και ποιος δεν έχει διαβάσει το «Μικρό Πρίγκιπα»; Ποιος δε συγκινήθηκε με την ιστορία του μικρού αγοριού που ήθελε να επιστρέψει στο τριαντάφυλλό του; Ποιος «τρελός» δε θέλει να μάθει την ιστορία του συγγραφέα αυτού του υπέροχου παραμυθιού που και σήμερα ακόμη το διαβάζουν και ξαναδιαβάζουν όλοι είτε στα δικά τους παιδιά, είτε σε αυτά που ζούνε ακόμα μέσα τους;

Ο Antoine de Saint-Exupéry γεννήθηκε στη Λυόν της Γαλλίας κι είναι γόνος μίας πραγματικά αριστοκρατικής οικογένειας. Συγκεκριμένα ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά της Δούκισσας Marie de Fonscolombe και του Δούκα Jean de Saint-Exupéry, ο οποίος ήταν στέλεχος της Le Soleil, μίας από τις μεγαλύτερες μεσιτικής εταιρείας ασφαλίσεων. Σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών, ο Antoine χάνει τον πατέρα του εξαιτίας ενός εγκεφαλικού επεισοδίου, με το θάνατο να επηρεάζει την οικογένεια.

Ο Antoine είχε τρεις αδερφές κι έναν μικρότερο αδερφό, το François, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 15 ετών από ρευματοειδή πυρετό όσο τα δύο αγόρια φοιτούσαν στο σχολείο Marianist College Villa St. Jean της Ελβετίας κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Για το θάνατο του αδερφού του, ο Antoine θα χρησιμοποιήσει φράσεις που αργότερα θα δει ο κόσμος στο «Μικρό Πρίγκιπα»:

«… παρέμεινε ακίνητος για μία στιγμή. Δεν έκλαψε. Έπεσε τόσο απαλά όπως ακριβώς ένα νεαρό δέντρο»

Δύο χρόνια μετά, ο Antoine θα ήταν κι ο προστάτης της οικογενείας, καθώς ήταν ο μόνος άντρας που παρέμεινε.

Ανοίγοντας φτερά

Έπειτα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες για να εισαχθεί στη Ναυτική Ακαδημία, ο Antoine παρακολούθησε μαθήματα αρχιτεκτονικής στη Σχολή Καλών Τεχνών για δεκαπέντε μήνες, χωρίς πάλι να αποφοιτήσει. Το 1921 κατατάσσεται στο 2^ο Σύνταγμα του Ιππικού και μεταφέρθηκε στο Στρασβούργο. Εκεί ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα αεροπορίας, οπότε και του προτάθηκε να μεταφερθεί στη Γαλλική Αεροπορία, παραλαμβάνοντας την άδεια πιλότου ενόσω υπηρετούσε στο 37^ο Σύνταγμα Μάχης στην Καζαμπλάνκα, στο Μαρόκο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο 34^ο Σύνταγμα Αεροπορίας στο Le Bourget λίγο έξω από το Παρίσι, αλλά εξαιτίας ενός τραυματισμού σε συντριβή που θα μπορούσε να του κοστίσει τη ζωή και κατόπιν επιμονής της οικογένειας της τότε μνηστής του και μελλοντικής συγγραφέως Louise Lévêque de Vilmorin, κι άφησε τις πτήσεις για να δουλέψει σε γραφείο.

Το 1926 κι έχοντας τελικά διαλύσει τον αρραβώνα του, ο Antoine de Saint-Exupéry ξεκίνησε πάλι να πετάει και μάλιστα έγινε ένας από τους πρωτοπόρους των ταχυδρομικών πτήσεων, σε μία περίοδο που δεν υπήρχαν αρκετά αεροσκάφη για να εξυπηρετήσουν την ανάγκη αυτή. Εργάστηκε για την Aéropostale εκτελώντας τα δρομολόγια για Τουλούζ και Ντακάρ, ενώ ακόμη ανέλαβε κι υπεύθυνος του αεροδρομίου Cape Juby στο Ισπανικό τμήμα του Νότιου Μαρόκο στη Σαχάρα. Καθήκον του ήταν η διαπραγμάτευση της απελευθέρωσης των πιλότων που πιάνονταν αιχμάλωτοι από τους Moors. Αυτή του η δραστηριότητα του χάρισε και το βραβείο της Λεγεώνας της Τιμής από τη Γαλλική Κυβέρνηση.

Το 1929 ο Antoine de Saint-Exupéry μεταφέρεται στην Αργεντινή κι εργάζεται για τις αερογραμμές Aeroposta Argentina, όπου παρακολουθεί τις πορείες πτήσης στη Νότιο Αμερική, αναλαμβάνει συμφωνίες και περιστασιακά εκτελεί δρομολόγια για αλληλογραφία αλλά και για αναζήτηση καταρριφθέντων πιλότων. Μάλιστα αυτή η πτυχή της ζωής του αναφέρεται στην ταινία του Jean-Jacques Annaud «Wings of Courage» που προβλήθηκε στο IMAX.

Πριν το «Μικρό Πρίγκιπα»

Το 1926, τη χρονιά, δηλαδή που επέστρεψε ως ιπτάμενος, εκδίδεται από το περιοδικό Le Navire d’ Argent η σύντομη ιστορία του Saint-Exupéry «Ο Αεροπόρος». Πρόκειται για την αρχή του δείγματος γραφής με τις παρομοιώσεις που θα τον έκανε μετέπειτα διάσημο κι είναι το πρώτο κεφάλαιο των ιστοριών ενός φανταστικού Γάλλου πιλότου, του Jacques Bernis, οι οποίες αποτελούν τη σειρά «Un Sens à la Vie», η οποία εκδόθηκε μετά θάνατον του Saint-Exupéry το 1956.

To 1929 κι ενόσω o Saint-Exupéry εκτελεί τα δρομολόγια Καζαμπλάνκα – Ντακάρ, εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Courrier Sud», ξεκινώντας έτσι παράλληλα και τη δημοσιογραφική του καριέρα. Πρόκειται για ένα βιβλίο χωρισμένο σε τρία μέρη που αφηγείται την ιστορία της εξαφάνισης ενός πιλότου στη Σαχάρα.

Δύο χρόνια μετά εκδίδεται το «Vol de Nuit», το οποίο κι εκτόξευσε τη φήμη του Saint-Exupéry ως συγγραφέα. Κι αυτό γιατί ήταν η πρώτη του δουλειά που τον καθιέρωσε παγκόσμια και που του χάρισε το βραβείο Femina. Το βιβλίο βασίζεται στις εμπειρίες που αποκόμισε κατά τη θητεία του στην Aeroposta Argentina και πραγματεύεται την ιστορία του Fabien, ενός Γάλλου πιλότου που το αφεντικό του του αναθέτει μία βραδινή πτήση παρά τις επικίνδυνες καιρικές συνθήκες.

Την ίδια χρονιά παντρεύεται την Consuelo Suncin, μία συγγραφέα και καλλιτέχνη με καταγωγή από το Ελ Σαλβαδόρ και δις (!) χήρα. Μαζί της ο Antoine de Saint-Exupéry έχει μία σχέση αγάπης και μίσους. Πολλές φορές έφυγε μακριά της και ξαναγύρισε κοντά της, καθώς για εκείνον ήταν η μούσα του και παράλληλα η πηγή κάθε του αγωνίας. Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν πως ο συγγραφέας εμπνεύστηκε το χαρακτήρα του Τριαντάφυλλου στο «Μικρό Πρίγκιπα» από τη μικροκαμωμένη γυναίκα με το μποέμ στυλ και την εκρηκτική προσωπικότητα. Φυσικά αυτή η θυελλώδης σχέση έκανε τον Saint-Exupéry να ταξιδεύει συχνά και να εμπλέκεται σε διάφορες ερωτικές σχέσεις, με την πιο γνωστή να είναι εκείνη με την Hélène de Vogüé, η οποία μετά το θάνατό του ήταν η εκτελέστρια της λογοτεχνικής κληρονομιάς του συγγραφέα, ενώ ακόμη έγραψε τη δική της βιογραφία για εκείνον υπό το ψευδώνυμο Pierre Chevrier.

Στο μεταξύ και μέχρι το 1943, χρονιά που έφυγε για τη Βόρειο Αφρική στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τον Αμερικανικό Στρατό, ο Saint-Exupéry έγραψε την σειρά αυτοβιογραφιών «Terre des Hommes» (1939), όπου ο συγγραφέας αφηγείται στιγμιότυπα από την εποχή που εργαζόταν για την Aeropostale, και πιο συγκεκριμένα στο ατύχημα που είχε με το συγκυβερνήτη του και μηχανικό André Prévot στη Σαχάρα το 1935 στην προσπάθειά τους να σπάσουν το ρεκόρ ταχύτητας εκτελώντας το δρομολόγιο Παρίσι – Σαϊγκόν και να κερδίσουν το έπαθλό των εκατόν πενήντα χιλιάδων φράγκων. Για τρεις μέρες έβλεπαν αντικατοπτρισμούς, ενώ παραλίγο να χάσουν τη ζωή τους εξαιτίας της δίψας, μέχρι που την τέταρτη μέρα τους βρήκε ένας Βεδουίνος, ο οποίος και τελικά τους έσωσε. Μάλιστα, η συντριβή του αεροσκάφους των δύο αντρών ήταν κι η βάση της αρχής της ιστορίας του «Μικρού Πρίγκιπα».

Το 1940 και μετά τη γερμανική εισβολή στη Γαλλία, ο Saint-Exupéry εξορίστηκε στη Βόρειο Αμερική, όπου προσπάθησε να πείσει τους Αμερικανούς πως έπρεπε να δώσουν κι εκείνοι τη μάχη ενάντια στο Ναζισμό. Όσο έζησε στην Αμερική έγραψε κι εξέδωσε το «Pilote de Guerre», όπου ο συγγραφέας ανακαλεί τις εμπειρίες του όταν πετούσε με τη Γαλλική Πολεμική Αεροπορία και συγκεκριμένα για την αναγνωριστική – κι αιματηρή – αποστολή πάνω από την πόλη Arras της Βόρειας Γαλλίας.

Ο Μικρός Πρίγκιπας

Προτού φύγει για το Αλγέρι και με αφορμή τα πολεμικά τεκταινόμενα, ο Saint-Exupéry έψαχνε έναν τρόπο να διοχετεύσει όλες του τις απορίες για τον «κόσμο των ενηλίκων», ενώ παράλληλα επιζητούσε έναν τρόπο να βρει εσωτερική γαλήνη. Τότε είναι που του έρχεται στο μυαλό κι η ιστορία ενός μικρού αγοριού που φτάνει στη Γη από έναν αστεροειδή, το Β-612, το οποίο εκδηλώνει όλη του την περιέργεια για τον κόσμο των «μεγάλων». Παρά το γεγονός πως ο «Μικρός Πρίγκιπας» θεωρείται κατά βάση ένα παιδικό βιβλίο, πολλές κριτικές το θεωρούν ως αλληγορία για τις αναζητήσεις κι ανησυχίες του συγγραφέα, ενώ πολλοί υποστηρίζουν πως ο Μικρός Πρίγκιπας είναι ο ίδιος ο Saint-Exupéry. Όσο για τα σκίτσα που υπάρχουν στο βιβλίο, είναι κι αυτά δημιουργίες του de Saint-Exupéry.

Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι το τρίο κατά σειρά βιβλίο με τις περισσότερες μεταφράσεις στον κόσμο, ενώ ακόμα και σήμερα πωλούνται περίπου δύο εκατομμύρια αντίτυπα ετησίως.

Η εξαφάνιση

Τον Απρίλιο του 1943, ο Saint-Exupéry φεύγει για τη Βόρειο Αφρική για να πολεμήσει μαζί με τους συμμάχους σε μία βάση στη Μεσόγειο. Εκεί προσπάθησε πολλές να λάβει το αξίωμα του διοικητή, με την ηλικία να είναι το μόνο εμπόδιο, καθώς ήταν οκτώ χρόνια μεγαλύτερους από τους πιλότους που αναλάμβαναν τις επιχειρήσεις. Τελικά η αίτησή του έγινε δεκτή από τον τότε στρατηγό και μετέπειτα πρόεδρο των ΗΠΑ, Dwight Eisenhower. Εξακολούθησε να αναλαμβάνει πτήσεις παρά τα προβλήματα υγείας εξαιτίας των πολλών συντριβών που είχε στο παρελθόν, ενώ παράλληλα αφιέρωνε χρόνο στο διάβασμα και τη συγγραφή (πάντα όταν πετούσε είχε κι ένα τετράδιο). Μάλιστα μία φορά καθυστέρησε για μία ώρα την άφιξή του στο αεροδρόμιο – προς αγανάκτηση των συναδέλφων του – για να ολοκληρώσει ένα μυθιστόρημα.

Εξαιτίας, όμως, κάποιων υπονοιών του τότε Στρατηγού κι έπειτα προέδρου της Γαλλίας Charles de Gaulle, πως ο Saint-Exupéry συνεργαζόταν με τη Γερμανία, ο συγγραφέας άρχισε να πίνει με αποτέλεσμα η ψυχική αλλά κι η σωματική του υγεία να επιδεινωθούν, με αποτέλεσμα να είναι ένα βήμα πριν την κατάθλιψη και να αμφισβητείται η ικανότητά του για να αναλάβει πτήσεις.

Η τελευταία αποστολή του Saint-Exupéry ήταν να συγκεντρώσει πληροφορίες για τις κινήσεις των Γερμανών στο Rhône της Νοτιοανατολικής Γαλλίας. Έτσι στις 31 Ιουλίου του 1944 έφυγε άοπλος με ένα P-38 από τη βάση στην Κορσική, αλλά δεν επέστρεψε, ανησυχώντας έτσι τους συντρόφους του. Η είδηση της εξαφάνισής του έγινε πρωτοσέλιδο στον κόσμο, ενώ βάσει της μαρτυρίας μίας γυναίκας, σύμφωνα με την οποία είδε ένα αεροσκάφος να συντρίβεται στην ακτή του Carqueirrane έξω από την Τουλόν, βρέθηκε ένα πτώμα με τα χαρακτηριστικά της Γαλλικής Αεροπορίας στη στολή λίγες μέρες μετά ανατολικά του αρχιπελάγους Frioul έξω από τη Μασσαλία.

Στην πάροδο των χρόνων βρέθηκαν διάφορά αντικείμενα που ανήκαν στον Saint-Exupéry, όπως ένα βραχιόλι με τα ονόματα του συγγραφέα και της συζύγου του το 1998 από έναν ψαρά στη Μασσαλία καθώς και το 2000 και το 2004 συντρίμμια του P-38, του σκάφους που πετούσε ο Saint-Exupéry όταν εξαφανίστηκε. Επίσης η υπόθεση έγινε αντικείμενο πολλών ερευνών προκειμένου να αποκαλυφθούν τα αίτια του δυστυχήματος.

Παρά το τραγικό τέλος του, όμως, ο Antoine de Saint-Exupéry άφησε μία πολύ σημαντική κληρονομιά στον κόσμο. Αρκεί μία μικρή έρευνα τόσο για τα έργα του που έγραψε όσο ζούσε, αλλά κι όσα εκδόθηκαν μετά θάνατον, και πρόκειται για μία μεγάλη λίστα. Μία κληρονομιά που περνά και θα εξακολουθεί να περνά από γενιά σε γενιά. Με πιο σημαντική εκείνη του κάθε αντιτύπου του «Μικρού Πρίγκιπα» για να μας θυμίζει πού και πού πόσο ωραία είναι η ζωή όταν επιλέγεις κάποιες φορές να τη δεις με τα μάτια του παιδιού που ζει μέσα σου.

29/06/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σα σήμερα… γεννήθηκε η Erin Brockovich

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ξέρω, το τελευταίο διάστημα η στήλη δεν ήταν συνεπής στο ραντεβού της μαζί σας. Πιστέψτε με, όμως, φίλοι μου, προσπαθώ φιλότιμα για να σας κάνω συντροφιά γνωρίζοντας ξεχωριστούς ανθρώπους. Ελπίζω πως θα γίνει δεκτή η προσπάθειά μου να επανορθώσω με την ιστορία μίας γυναίκας που η κινηματογραφική της μεταφορά χάρισε στη Julia Roberts το πρώτο της Oscar.
Η Erin Pattee γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου του 1960 στο Lawrence του Kansas κι είναι κόρη της δημοσιογράφου Betty Jo και του μηχανολόγου μηχανικού και ποδοσφαιριστή Frank Pattee.

Ολοκληρώνοντας τις λυκειακές σπουδές της, η Erin Brockovich αφότου πέρασε από διάφορα κολλέγια ψάχνοντας την «κλίση» της, τελικά πήρε ένα πτυχίο Εφαρμοσμένων Τεχνών από το Πανεπιστήμιο του Kansas. Στη συνέχεια, έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα εργαζόμενη στα K-Mart, έφτασε να κερδίζει τον τίτλο στα καλλιστεία Miss Pacific Coast το 1981. Την ίδια χρονιά γνωρίζει και τον πρώτο της σύζυγο, το Shawn Brown, ένα χρόνο μετά παντρεύονται και μέχρι το 1987 είχαν ήδη αποκτήσει δύο παιδιά. Στο ενδιάμεσο, όμως, ο γάμος τους είχε αρχίζει να ξεθωριάζει, οπότε και χώρισαν εκείνη τη χρονιά. Δύο χρόνια μετά παντρεύεται το Steve Brockovich, τον οποίο έχει γνωρίσει στη χρηματιστηριακή εταιρεία όπου εργάζεται ως γραμματέας.
Κι αυτός ο γάμος, όμως, δεν έμελλε να στεριώσει, με αποτέλεσμα η Erin Brockovich να είναι το 1990 μία μητέρα μόνη στην Καλιφόρνια που προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην γι’ αυτήν και τα δυο παιδιά της, ούσα έγκυος στο τρίτο της παιδί από τον Brockovich.
Το καλοκαίρι του 1992 και μην έχοντας πού αλλού να στραφεί για βοήθεια, η Erin καταλήγει να εργάζεται στο δικηγορικό γραφείο των Masry & Vititoe, με το γραφείο προηγουμένως να έχει αναλάβει την Erin στην υπόθεση ενός τροχαίου ατυχήματος που είχε η Erin ενόσω ήταν έγκυος στη μικρή της κόρη. Αν κι η συμπεριφορά και το προκλητικό ντύσιμο της Erin προβλημάτιζε τους συνεργάτες της, ο Edward Masry επιλέγει να μη δώσει περαιτέρω βαρύτητα. Κι είναι τότε που η Erin θα «πέσει» πάνω στην πολύκροτη υπόθεση της Pacific Gas and Electric.

Κατά την αρχειοθέτηση μίας υπόθεση κτηματολογικού περιεχομένου όπου η εταιρεία ενδιαφερόταν για την αγορά της έκτασης που ανήκε σε μία οικογένεια στο Hinkley, η Erin Brockovich ανακάλυψε αιματολογικές εξετάσεις μαζί με τα άλλα έγγραφα. Παρά το γεγονός πως δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις νομικής, η Erin αποφάσισε να ψάξει περαιτέρω την υπόθεση για να ανακαλύψει στην πορεία πως το νερό του Hinkley είχε μολυνθεί με εξασθενές χρώμιο, το οποίο προερχόταν από τα βιομηχανικά απόβλητα του εργοστασίου της Pacific στην περιοχή, με αποτέλεσμα ήδη κάποιοι κάτοικοι να . Στην πορεία ανακαλύπτει πως η εταιρεία γνώριζε για το πού πήγαιναν τα απόβλητα και πώς επικίνδυνες ήταν οι επιπτώσεις, αλλά σιωπούσε, καθώς επίσης πως η κατάσταση αυτή κρατούσε τριάντα χρόνια. Η υπόθεση τελικά έφτασε στα δικαστήρια, με την Pacific να αναγκάζεται να καταβάλλει το 1996 στους κατοίκους του Hinkley 333 εκατομμύρια δολάρια ως αποζημίωση.
Η έκβαση της υπόθεσης της Pacific ήταν η αφορμή ώστε η νομική φίρμα του Masry να αναλαμβάνει, σε συνεργασία με την Erin Brockovich φυσικά, μία σειρά αντίστοιχων καταγγελιών για μόλυνση με αποτέλεσμα μέχρι το 2003 η Erin να έχει αναπτύξει την ακτιβιστική της δράση, αλλά και να καλείται ως ειδήμων σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Δύο χρόνια πριν είχε ήδη εκδώσει το βιβλίο της με τίτλο «Take it From Me: Life’s A Struggle But You Can Win», το οποίο έγινε και bestseller των New York Times. Και φυσικά το 2000 η ιστορία της γίνεται το κεντρικό θέμα της ταινίας «Erin Brockovich», η οποία χαρακτηρίζεται από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της Julia Roberts, χαρίζοντάς της και το θείο Oscar.

Μέχρι και σήμερα η Erin Brockovich, χάρη σε αυτό το δυναμικό χαρακτήρα που είχε από πολύ νεαρή ηλικία, δέχεται γράμματα από ανθρώπους που ζητούν τη βοήθεια και τις συμβουλές της, κάνοντάς τη μία από τις γυναίκες με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο.
Όσο για μένα; Απλά μου αποδείχθηκε πως για να κάνεις μεγάλα πράγματα θέλει πυγμή και κότσια – για να μην πω κάτι πιο «λαϊκό»!

22/06/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Αμερικανός γιατρός Patch Adams

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Θυμάστε μία ταινία στην οποία ο αγαπημένος όλων Robin Williams ερμήνευε έναν φοιτητή της ιατρικής, ο οποίος θεωρούσε πως το γέλιο είχε ζωτική σημασία στην αποθεραπεία των ασθενών του; Που μεταμφιεζόταν κι έκανε τον κλόουν για παιδιά που έπασχαν από ανίατες ασθένειες; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να μάθουμε περισσότερα πράγματα για τον Patch Adams!

Ο Hunter Doherty “Patch” Adams γεννήθηκε στις 28 Μαΐου του 1945 στην Washington κι είναι γιος της δασκάλας Anna Campbell Stewart και του αξιωματικού του Αμερικανικού Στρατού Robert Loughridge Adams. Η οικογένεια έζησε κατά βάση σε στρατιωτικές βάσεις, καθώς ο πατέρας πολέμησε τόσο κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και στον πόλεμο της Κορέας στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Τελευταία «στάση» της οικογένειας Adams ήταν στη Γερμανία, όπου ο πατέρας του Patch πέθανε το 1961.

Μετά το θάνατό του πατέρα του Patch, η οικογένεια επέστρεψε στις ΗΠΑ κι εγκαταστάθηκε στο Arlington της Virginia, όπου ο Patch φοίτησε στο Wakefield High School. Αν κι η μητέρα του είχε αναθρέψει τους δύο γιους της έτσι ώστε να γίνουν δημιουργικά άτομα και να αντιμετωπίζουν με συμπόνοια κι αγάπη τους ανθρώπους, ο Patch δεν έχαιρε της ίδιας μεταχείρισης από τους συμμαθητές του. Αντίθετα, ήταν αρκετές φορές θύμα νταήδων και εκφοβισμού, επειδή εναντιωνόταν στο ρατσισμό και οιοδήποτε διαχωρισμό. Η κατάσταση αυτή τον οδήγησε σε τρεις απόπειρες αυτοκτονίας, για τις οποίες και νοσηλεύτηκε. Μέχρι που την τελευταία φορά που νοσηλεύτηκε, είπε στον εαυτό του επί λέξει: «μην πετάς τη ζωή σου, ανόητε. Κάνε μία επανάσταση (αγάπης)».

Ινστιτούτο Gesundheit*: η αρχή

Αυτή του η απόφαση τον οδήγησε στο Πανεπιστήμιο George Washington για να παρακολουθήσει προπαρασκευαστικά μαθήματα ιατρικής, ενώ πήρε το πτυχίο του από την Ιατρική Σχολή της Virginia το 1971. Τότε του ήρθε κι η ιδέα πως κατά τη νοσηλεία και θεραπεία ενός ασθενούς δεν αρκούσε μόνο η άσκηση της ιατρικής επιστήμης κι η χορήγηση των φαρμάκων, αλλά πως το χιούμορ ήταν ένας σημαντικός καταλύτης για την επίτευξη του στόχου. Ή τουλάχιστον θα ενέτεινε την αξιοπρέπεια του ασθενούς. Έτσι προέκυψε η έμπνευση για το Ινστιτούτο Gesundheit, το οποίο ίδρυσε ο Patch Adams μαζί με τη συμφοιτήτρια και σύζυγό του, Linda Edquist (με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Atomic και τον Lars, καθώς και φίλους του ζευγαριού που πίστεψαν στο όραμα του Adams.

Έτσι ο Patch Adams έστησε πιλοτικά ένα είδος νοσοκομειακής μονάδας/κοινοτικού συμπλέγματος κατοικιών. Εκεί φιλοξενούνταν όσοι χρειάζονταν θεραπεία χωρίς αμοιβή, χωρίς συμμετοχή/παρέμβαση των ασφαλιστικών ταμείων και παράλληλα συμμετείχαν σε πληθώρα δραστηριοτήτων. Στην ουσία ιατρικό-νοσηλευτικό προσωπικό κι ασθενείς συμβίωναν σε ένα χώρο.

Βλέποντας, όμως, πως για δώδεκα χρόνια δεν συνέβαλλε κάποιος οικονομικά για την ανάπτυξη του Gesundheit λόγω των ριζοσπαστικών μεθόδων του, ο Adams αντιλήφθηκε πως το όραμά του έπρεπε να επεκταθεί στον κόσμο. Έτσι η λειτουργία του Ινστιτούτου σταμάτησε το 1983 και ξεκίνησε ένας μαραθώνιος παρουσιάσεων σε πάνω από ενενήντα ιατρικές σχολές στις ΗΠΑ αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Ανάμεσα σε αυτές τις «στάσεις» του Adams ανά τον κόσμο ήταν κι ένα ταξίδι στην τότε Σοβιετική Ένωση το 1985. Εκεί προμήθευσε νοσοκομεία, ορφανοτροφεία κι άλλες μονάδες περίθαλψης με πολύχρωμα ρούχα, ενώ περιηγήθηκε στους δρόμους με μία ομάδα συνεργατών του ντυμένοι κλόουν. Παράλληλα επισκέφθηκε εμπόλεμες ζώνες, περιοχές που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές και καταφύγια προσφύγων όχι μόνο για να προωθήσει το έργο του, αλλά και να δώσει παρηγοριά εκεί που χρειαζόταν. Μάλιστα σε κάποια από τα μέρη που επισκέφθηκε μαζί με την ομάδα του έχτισε εκτός από κλινικές κι ένα σχολείο.

Το όραμά του ξεκινά να γίνεται πραγματικότητα κι η αγάπη του για τους συνανθρώπους του γίνεται το σύμβολο της κοινωνικής αλλαγής που επιζητούσε. Κατά τη δεκαετία του ’90 κι εν μέρει χάρη στην ταινία του 1998 με πρωταγωνιστή τον Robin Williams, το Ινστιτούτο Gesundheit κι η δράση του Patch Adams αποκτούν διεθνή φήμη κι ο Adams ξεκινά πάλι τα ταξίδια ανά τον κόσμο για να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα για τη δημιουργία του νοσοκομείου.

Έτσι το 2001 χτίζεται στην κομητεία Pocahontas της Δυτικής Virginia, σε μία έκταση περίπου 128 εκταρίων το Dacha, μία ανανεωμένη έκδοση του νοσοκομείου που είχε φτιάξει ο Adams πιλοτικά το ’71. Πρόκειται ένα θολωτό οίκημα με σαράντα κλίνες και οκταμελές προσωπικό. Η διαμονή των ασθενών είναι επίσης δωρεάν, χωρίς καμία ανάμειξη των ασφαλιστικών φορέων, με τη φιλοσοφία της λειτουργίας του να είναι κατ’ ουσίαν παρεμφερής με εκείνη του σημερινού ιατρικού τουρισμού. Το 2007 ο Patch Adams ανακοινώνει πως με το ένα εκατομμύριο δολάρια που μάζεψε από καμπάνιες θα χτιζόταν μία κλινική/κέντρο εκπαίδευσης σχεδιασμού κοινότητας.

Σήμερα ο Patch Adams συνεργάζεται με την κατασκήνωση Winnarainbow του ακτιβιστή Wavy Gravy, ενώ συνεχίζει τα ταξίδια του στον κόσμο για να μιλήσει για τις τεχνικές του.

Ο Patch Adams… για τον «Patch Adams»

Μπορεί για πολλούς από εμάς η ταινία του 1998 «Patch Adams» με τον Robin Williams να είναι μία όμορφη κινηματογραφική εμπειρία, ο ίδιος ο Adams, όμως, άσκησε τη δική του κριτική. Δήλωσε πως η ταινία περιορίστηκε στο να τον παρουσιάσει σαν έναν αστείο γιατρό, παραλείποντας την υπόλοιπη πορεία του. Μάλιστα για τον ίδιο τον Williams, την περίοδο που βγήκε η ταινία είπε:

«Πήρε 21 εκατομμύρια δολάρια για να υποδυθεί εμένα για τέσσερις μήνες, αλλά δεν έδωσε ούτε δέκα δολάρια για τις ανάγκες του Gesundheit. Ο Patch Adams, αν είχε τα λεφτά αυτά, θα τα είχε δώσει όλα αυτά τα χρήματα για ένα δωρεάν νοσοκομείο για ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στη στην υγεία.»

Παρ’ όλα αυτά, η δήλωσή του δεν ερμηνεύτηκε ως αντιπάθεια για τον Williams, καθώς γνώριζε για τη στήριξη που παρείχε ο ηθοποιός προς το Νοσοκομείο Παίδων St. Jude. Όταν ανακοινώθηκε η είδηση του θανάτου του Robin Williams, δεν έκρυψε την έκπληξη και τη συγκίνηση, ενώ ακόμη εξύμνησε το χαρακτήρα του εκλιπόντος κωμικού.

Όσο για το δικό μου συμπέρασμα ενόσω μάθαινα περισσότερα για τη ζωή του Patch Adams; Να ένας γιατρός που πραγματικά βλέπει τη δουλειά του ως λειτούργημα και μάλιστα με τον πιο ξεχωριστό τρόπο.

28/05/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο τραγουδιστής Bobby Darin

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα να μαθαίνω τον Bobby Darin όταν έπιασα στα χέρια μου το cover album του Robbie Williams «Swing When You’re Winning» το 2001. Κι ήταν όταν άκουσα το «Mack the Knife» και το «Beyond the Sea» που μπήκα στη διαδικασία να μάθω περισσότερα για τα τραγούδια που άκουγα στο album του αγαπημένου μου τραγουδιστή. Ποιος ήταν λοιπόν ο Bobby Darin του οποίου το «Things» άκουγα ξανά και ξανά από το στόμα του Williams;

Ο Walden Robert Cassotto γεννήθηκε στις 14 Μαΐου του 1936 στο East Harlem της Νέας Υόρκης και τον μεγάλωσε η γιαγιά του από τη μεριά της μητέρας του. Κι ίσως αυτό να μην ακούγεται τόσο περίεργο, αλλά η αλήθεια είναι πως η γιαγιά του κι η μητέρα του, που ήταν δεκαεπτά ετών όταν έμεινε έγκυος στο Darin, φοβήθηκαν το σκάνδαλο – δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα τότε για ανύπαντρες μητέρες! – κι έτσι αποφάσισαν η γιαγιά του Darin να τον μεγαλώσει σα δικό της παιδί κι η μητέρα του να εμφανιστεί σαν… αδερφή του! Ο ίδιος δεν έμαθε την αλήθεια παρά μόνο όταν ήταν 32 ετών, ενώ η μητέρα του, ακόμη και μέχρι το 1983 που πέθανε, αρνούνταν να αποκαλύψει το όνομα του πατέρα του Darin. Τον ιταλικής καταγωγής παππού του, Saverio Antonio “Big Sam Curly” Cassotto, ο Darin δεν τον γνώρισε ποτέ, καθώς πέθανε από πνευμονία στη φυλακή ένα χρόνο πριν γεννηθεί ο Darin. Η αγγλικής καταγωγής γιαγιά του, Vivian “Polly” Fern Walden, ήταν τραγουδίστρια του βαριετέ κι ίσως κάπου εκεί να οφείλεται πως μέχρι την εφηβεία του, ο Darin είχε μάθει να παίζει πιάνο, κιθάρα και drums, ενώ μετά έμαθε να παίζει φυσαρμόνικα και ξυλόφωνο.

Όσο ζούσε στο Bronx, ο Bobby Darin φοίτησε στο Λύκειο Επιστημών, αλλά λόγω του ότι οι συμμαθητές του ήταν καλύτεροι από εκείνον, ήταν πάντα υποψήφιος για πείραγμα. Από εκεί γράφτηκε στο κολλέγιο Hunter, όπου για δύο εξάμηνα παρακολούθησε μαθήματα στο τμήμα Δραματικής Τέχνης, ενώ μετά τα παράτησε για να προσπαθήσει να χτίσει υποκριτική καριέρα.
Το 1955 και σε ηλικία μόλις δεκαεννέα ετών, ο Bobby Darin ξεκίνησε να εργάζεται για τη δισκογραφική εταιρεία Decca Records, με τα τραγούδια που έγραφε για αυτήν να μην έχουν μεγάλη επιτυχία. Αργότερα γνώρισε την τραγουδίστρια Connie Francis, για την οποία έγραψε κάποια τραγούδια, ενώ συνδέθηκε κι ερωτικά μαζί της, μέχρι που ο πατέρας της, μη αποδεχόμενος τον Darin, τον έδιωξε κυριολεκτικά… σημαδεύοντάς τον με όπλο.

«Splish Splash»: βουτιά στην επιτυχία
Έπειτα από κάποιες ακόμη επαγγελματικές απόπειρες που δεν είχαν την αναμενόμενη επιτυχία, το 1958 ο Bobby Darin δέχεται ένα τηλεφώνημα της μητέρας του DJ Murray Kaufman, η οποία του είπε για την ιδέα της για το τραγούδι με τίτλο «Splish Splash, Take A Bath». Αν και στην αρχή δεν το έβλεπαν πολλά υποσχόμενο, ο Darin κι ο Kaufman κάθισαν να δουλέψουν το κομμάτι. Κι εγένετο το «Splish Splash» για να πουληθούν πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα.

Ακολουθώντας την επιτυχία του «Splish Splash», ο Bobby Darin ηχογραφεί μόνος του το 1959 τη μπαλάντα «Dream Lover», η οποία έγινε αμέσως best seller και δίνει στο Darin περισσότερη ελευθερία για τη δουλειά του. Έτσι το 1960 κυκλοφορεί το album του με τίτλο «That’s All» ξεφεύγοντας από το rock ‘n’ roll χαρακτήρα της εποχής. Το «Mack the Knife», που περιλαμβάνεται στο album κι ο Darin ήταν αντίθετος να κυκλοφορήσει σα single, είναι πρώτο στα charts για εννέα εβδομάδες πουλώντας δύο εκατομμύρια αντίτυπα και το 1960 κερδίζει Grammy ως το Album της Χρονιάς, ενώ ο Darin ήταν υποψήφιος για Grammy Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου. To single ακολουθεί το «Beyond The Sea», το οποίο είναι διασκευή του γαλλικού «La Mer» του Charles Trenet. Όλες αυτές οι επιτυχίες έχουν σαν αποτέλεσμα ο Bobby Darin να κάνει συχνές εμφανίσεις τόσο στο διάσημο club «Copacabana» – οπότε και κυκλοφορεί το live album «Darin at the Copa» που ηχογραφήθηκε στο club – όσο και σε καζίνο του Las Vegas.
Μαζί με το «That’s All», όμως, ο Bobby Darin κάνει και το υποκριτικό του ντεμπούτο με την πιο χαρακτηριστική του στιγμή να το «Hennesey» του CBS υποδυόμενος τον Honeyboy Jones.

Το 1960 κι ενόσω απολαμβάνει τις δάφνες της δόξας, ο Bobby Darin γυρίζει την ταινία «Come September», όπου και γνωρίζει τη Sandra Dee, με την οποία παντρεύονται σχεδόν αμέσως και την επόμενη χρονιά αποκτούν το γιο τους, Dodd Mitchell Darin. Εκτός από τη Dee, ο Darin κερδίζει για την ταινία και μία Χρυσή Σφαίρα για το Νέο Ηθοποιό της Χρονιάς.
Από εκεί κι ύστερα o Bobby Darin κατά τη δεκαετία του ’60 είναι δραστήριος τόσο μουσικά όσο και κινηματογραφικά. Στις αρχές της δεκαετίας «στήνει» μαζί με το γιο της Doris Day, Terry Melcher, τη δισκογραφική εταιρεία TM Music/Trio και το 1961 πρωταγωνιστεί στο «Too Late Blues», την πρώτη μεγάλη ταινία του John Cassavetes για το Hollywood. Το 1962 ξεκινά να αποκτά μία πιο country ταυτότητα κι ηχογραφεί το «Things» και το «You’re The Reason I’m Living» σε συνεργασία με την Capitol Records. Την ίδια χρονιά διεκδικεί τη Χρυσή Σφαίρα για την ταινία «Pressure Point», στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τον Sidney Poitier.
Από το 1963 και για τρία χρόνια ασχολείται λίγο περισσότερο με τον κινηματογράφο και μάλιστα για την ερμηνεία του στην ταινία «Captain Newman M.D.» διεκδικεί Χρυσή Σφαίρα αλλά και Oscar. Το 1965 πρωταγωνιστεί μαζί με τη Sandra Dee στο «That Funny Feeling», ενώ το ομότιτλο τραγούδι της ταινίας είναι υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα.

Το 1966 ο Bobby Darin επιστρέφει στα μουσικά δρώμενα με το «If I Were A Carpenter», το οποίο γίνεται αμέσως επιτυχία και φτάνει αμέσως στα Top 10 και την ίδια στιγμή ερμηνεύει δύο τραγούδια για την ταινία της Disney «That Darn Cat!».
Το 1967 κι έχοντας χωρίσει από τη Sandra Dee, ο Bobby Darin κυκλοφορεί το album «Inside Out», το οποίο δέχεται μέτριες κριτικές. Επιγραμματικά χαρακτηρίζεται «όχι άσχημο, αλλά…». Επίσης παίζει στις «μέτριες» ταινίες «Gunfight in Adilene» και «Stranger in The House». Ακόμα την επόμενη χρονιά τον επηρέασαν αρνητικά η δολοφονία του Robert Kennedy και η ανακάλυψη της πραγματικής του μητέρας που, όπως προαναφέρθηκε, του παρουσιάστηκε ως η μεγαλύτερη αδελφή του. Μόνο το 1969 έπειτα από ένα διάστημα απομόνωσης ο Bobby Darin εμφανίστηκε ξανά στο μουσικό προσκήνιο κυκλοφορώντας το τραγούδι «Simple Song of Freedom», το οποίο ήταν κι ένα δείγμα της στροφής του Darin σε τραγούδια διαμαρτυρίας.

Τη δεκαετία του ’70 οι εμφανίσεις του αραιώνουν, λόγω των προβλημάτων που η ήδη βεβαρυμμένη υγεία του είχε εμφανίσει. Ειδικότερα, έπειτα από μία επέμβαση στην καρδιά το 1971, ο Darin χρειαζόταν υποστήριξη με οξυγόνο ακόμα και στις εμφανίσεις του, είτε ήταν σε συναυλίες είτε σε τηλεοπτικές εμφανίσεις.
Ο Bobby Darin άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Δεκεμβρίου του 1973 σε ηλικία μόλις τριάντα επτά ετών έπειτα από μία άλλη επέμβαση καρδιάς. Κι αν κι έφυγε πολύ νωρίς, τα τραγούδια του συνεχίζουν να ακούγονται χάρη σε πολλούς καλλιτέχνες είτε της εποχής του είτε πιο σύγχρονους, οι οποίοι επιλέγουν να τα αναβιώσουν. Εμείς έχουμε την ευκαιρία να δούμε έστω κάποιες πτυχές από τη ζωή του χάρη στην ταινία «Beyond the Sea», όπου ο Kevin Spacey υποδύεται το Darin.

14/05/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Shirley Temple

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ήταν το πιο διάσημο… μωρό της μεγάλης οθόνης. Κυριολεκτικά! Άλλωστε, δύσκολα κάποιος θα πει πως τη θυμάται ενήλικη σε κάποιο ρόλο. Σήμερα γνωρίζουμε τη Shirley Temple, το πρώτο «παιδί-θαύμα» της μεγάλης οθόνης.

Η Shirley Jane Temple γεννήθηκε στις 23 Απριλίου του 1928 στη Santa Monica της California κι ήταν η κόρη της νοικοκυράς Gertrude Amelia Temple και του τραπεζικού υπαλλήλου George Francis Temple. Λες κι η κα Temple είχε «δει» κάτι στην κόρη της, την ενθάρρυνε να αναπτύξει τα ταλέντα της στο χορό, το τραγούδι και την υποκριτική, ενώ όταν η Shirley ήταν περίπου 2,5 ετών, την έγραψε στη Σχολή Χορού Meglin στο Los Angeles. Εκεί την εντόπισε ο διευθυντής του τμήματος casting της Educational Pictures, Charles Lamont. Παρά τα «νάζια» της Shirley, η οποία κρύφτηκε… πίσω από το πιάνο, ο Lamont την πέρασε από οντισιόν και το 1932 της έκανε συμβόλαιο για τη νέα παραγωγή «Baby Burlesks». Στην σειρά αυτή που αποτελείτο από ταινίες μικρού μήκους πρωταγωνιστούσαν νήπια που το καθένα υποδυόταν κάποιον πολιτικό ή κάποια διασημότητα, δίνοντας στην παραγωγή ένα σατιρικό χαρακτήρα. Επειδή, όμως, τα παιδιά ντύνονταν σαν ενήλικοι με αντίστοιχους διαλόγους, η σειρά θεωρήθηκε εκμεταλλευτική. To 1932 η Shirley Temple έκανε περάσματα από διαφημιστικά spots, πήρε ένα μικρό ρόλο στην ταινία «The Red-Haired Alibi» και μερικούς ακόμα σε ταινίες της Universal και της Paramount Pictures, μέχρι που το 1933 η Educational Pictures χρεοκόπησε.

1934: Αστέρι… μέσα σε μόλις ένα χρόνο

Αναγνωρίζοντάς την από το ρόλο της στο «Frolics of Youth», το οποίο μόλις είχε παρακολουθήσει, και βλέποντάς τη να χορεύει στο lobby του κινηματογράφου, ο Jay Gorney, συνθέτης της Fox Films, κανόνισε να περάσει η Shirley Temple για οντισιόν για την ταινία «Stand Up and Cheer!». Η μικρή Shirley κέρδισε το ρόλο κι υπέγραψε συμβόλαιο για αμοιβή εκατόν πενήντα δολαρίων τη βδομάδα για δύο εβδομάδες. Κατά τα γυρίσματα η Shirley Temple κυριολεκτικά μάγεψε τους παραγωγούς, όπως και λίγο αργότερα με τη σκηνή όπου τραγουδούσε με τον James Dunn για την ταινία «Baby Take a Bow». Έτσι παρατάθηκε για ένα χρόνο το συμβόλαιό της, ενώ η μητέρα της Shirley, Gerturde, προσελήφθη με μισθό είκοσι πέντε δολαρίων την εβδομάδα ως κομμώτρια και καθοδηγήτριά της. Το «Stand Up and Cheer!» κάνει πρεμιέρα το Μάιο του 1934 και γίνεται εισπρακτική επιτυχία, ενώ η μόλις έξι ετών Shirley ταυτίζεται με την οικογενειακή διασκέδαση, ενώ ένα μήνα μετά τη ζητάει ως δανεική η Paramount Pictures για την ταινία «Little Miss Marker».

Σύντομα, όμως, οι γονείς της αντιλήφθηκαν πως η αμοιβή της Shirley δε συμβάδιζε με τίποτα με τα κέρδη των ταινιών που πρωταγωνιστούσε η μικρή, ενώ άρχισε να τους ενοχλεί η εμφάνιση της Shirley σε εμπορικά προϊόντα χωρίς την έγκρισή τους (κούκλες, φορέματα που φορούσε στις ταινίες κλπ.). Έτσι η οικογένεια προσέλαβε ένα δικηγόρο για να διεκδικήσει τα δικαιώματά τους. Τελικά η αμοιβή της Shirley αυξήθηκε στα χίλια δολάρια τη βδομάδα κι εκείνη της μητέρας της στα διακόσια πενήντα δολάρια τη βδομάδα, ενώ επίσης θα έπαιρναν κι ένα bonus δεκαπέντε χιλιάδων δολαρίων με την ολοκλήρωση κάθε ταινίας.

Στα τέλη του 1934 προβάλλεται η ταινία «Bright Eyes», προσαρμοσμένη ειδικά για τα ταλέντα της Shirley Temple. Στην ταινία η Temple υποδύεται την κόρη της υπηρέτριας μίας πλούσιας οικογένειας, που μόλις εκείνη πεθαίνει σε αυτοκινητικό ατύχημα, τη μικρή αναλαμβάνει ο πατριάρχης της οικογένειας, ενώ η κηδεμονία της γίνεται ζήτημα δικαστικής διαμάχης ανάμεσα σε αυτόν και το νονό της μικρής. Το τραγούδι της ταινίας «On The Good Ship Lollipop» γίνεται αμέσως επιτυχία και πωλούνται περίπου πεντακόσιες χιλιάδες αντίτυπα της παρτιτούρας του τραγουδιού. Το Φεβρουάριο του 1935 απονέμεται στη Shirley Temple ένα Oscar μινιατούρα – ιδανικό για τα μικροσκοπικά χεράκια της! – για τα επιτεύγματά της για τη χρονιά που πέρασε. Ένα μήνα μετά τα αποτυπώματα των χεριών και των ποδιών της προστέθηκαν στο προαύλιο του Grauman Chinese Theatre.

Το 1935 η Fox Films ενοποιείται με τη Twentieth Century Pictures και γίνεται η 20^th Century Fox. Ο επικεφαλής των στούντιο και παραγωγός Darryl F. Zanuck αφιερώνει όλην του την προσοχή στην Temple, κάνοντάς τη το μεγαλύτερο «όπλο» της εταιρείας. Για να το πετύχει αυτό, αναθέτει σε δεκαεννέα σεναριογράφους να γράψουν έντεκα ιστορίες αποκλειστικά για την Temple, καθώς και κάποιες διασκευές κλασσικών έργων. Κατά βάση η Shirley Temple υποδυόταν τον καταλύτη για να τα ξαναβρούν οι απομακρυσμένοι γονείς της, κάτι σαν την καλή νεράιδα. Συχνά έπαιζε την ορφανή, είτε από μητέρα είτε από πατέρα, ή ακόμη κι απολύτως μόνη σε ένα απαίσιο ορφανοτροφείο. Ήταν η συνταγή της επιτυχίας: το κοριτσάκι που κερδίζει κάθε «στριμμένο» και που γενικότερα συμβόλιζε το «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Σύμφωνα, μάλιστα με τη βιογράφο Anne Edwards, κάθε χαρακτήρας της Temple σχεδιαζόταν έτσι ώστε να δώσει χαρά, ελπίδα κι αισιοδοξία στο κοινό, ενώ ο πρόεδρος Roosevelt είπε «είναι υπέροχο που κάθε πολίτης μπορεί με δεκαπέντε σεντς να πάει στο σινεμά, να δει το χαμογελαστό προσωπάκι ενός παιδιού και να ξεχάσει τις έγνοιες του».

Μετά το «Bright Eyes» ακολουθούν το «The Little Colonel», το «Our Little Girl», το «Curly Top» και το «The Littlest Rebel» μέσα στην ίδια χρονιά (1935), με τις εβδομαδιαίες απολαβές της Shirley Temple να έχουν φτάσει μέχρι το τέλος του έτους τις δυόμιση χιλιάδες δολάρια. Το 1936 βγαίνουν το «Captain January», το «Poor Little Rich Girl», το «Dimples» και το «Stowaway».

Το 1937 ο John Ford σκηνοθετεί το «Wee Willie Winkie», με το σενάριο να βασίζεται σε μία ιστορία του Rudyard Kipling. Η ταινία λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές και τα κέρδη εκτοξεύονται. Παράλληλα, όμως, γίνεται κι αντικείμενο δικαστικής διαμάχης μεταξύ της 20^th Century Fox και του Βρετανού κριτικού Graham Greene, ο οποίος σχεδόν κατηγορούσε την εταιρεία πως έκανε την Temple να εμφανίζεται ως «μικρομέγαλη». Την υπόθεση κέρδισαν τα στούντιο, με το πόσο των τριών χιλιάδων δολαρίων που πήρε ως αποζημίωση να κατατίθενται σε λογαριασμό της Temple σε βρετανική τράπεζα. Όταν η Temple έγινε 21 ετών, έδωσε τα χρήματα σε φιλανθρωπίες στην Αγγλία.

Την ίδια χρονιά προβάλλεται η «Heidi», η γνωστή ιστορία της μικρούλας που πηγαίνει να ζήσει με τον ερημίτη παππού της, κλείνοντας έτσι κοντά μία δεκαετία συνεχούς παρουσίας της Temple στα κινηματογραφικά δρώμενα.

1938-1950: Η αλλαγή κι η αποχώρηση

Το 1938 κι ενώ η Shirley Temple απολαμβάνει τη δημοσιότητα, βγαίνουν στη μεγάλη οθόνη άλλες τρεις ταινίες, το «Rebecca of Sunnybrook Farm», το «Little Miss Broadway» και το «Just Around the Corner». Οι δύο πρώτες χαίρουν της εκτίμησης κοινού και κριτικών, αλλά η τελευταία είναι η πρώτη ταινία της Temple που δεν πάει τόσο καλά εισπρακτικά. Θεωρώντας πως για το γεγονός πως η Temple… μεγάλωσε, ο Zanuck αποφασίζει να γυρίσει τη «Μικρή Πριγκίπισσα», με το budget της ταινίας να αγγίζει το ενάμιση εκατομμύριο δολάρια, ώστε η ταινία να λειτουργήσει ως μέσο ώστε η Temple να αρχίσει να υποδύεται ρόλους που αντιστοιχούν στην ηλικία της. Κι αν κι η «Μικρή Πριγκίπισσα» πάει καλά, ο Zanuck απορρίπτει την Temple για το ρόλο της Dorothy στο «Μάγο του Oz» και της δίνει ρόλο στο «Susannah of the Mounties», η οποία, όμως είναι κι η τελευταία της ταινία για τη 20^th Century Fox που ήταν εισπρακτική επιτυχία. Το άστρο της Shirley Temple έμοιαζε να ξεθωριάζει και σε ηλικία δώδεκα ετών οι γονείς της στην έστειλαν στο σχολείο θηλέων Westlake στο Los Angeles.

Ένα χρόνο μετά την αποχώρησή της από την 20^th Century Fox, η Temple προσπάθησε να επανέλθει στο προσκήνιο, με την αρχή να γίνεται με τη σειρά»Andy Hardy» με τους Judy Garland και Mickey Rooney. Με το φόβο όμως, πως η Temple θα τους επισκίαζε, η μόνη ταινία που γύρισε για την MGM ήταν η «Kathleen» το 1941, η οποία, όμως, μόνο επιτυχία δεν ήταν, όπως και το «Miss Annie Rooney» το 1942.

Μέχρι το 1944 η Temple απέχει από το σινεμά. Τη χρονιά εκείνη ο παραγωγός David O. Selznick κάνει τετραετές συμβόλαιο με την Temple, αλλά μετά από δύο ταινίες, χάνει το ενδιαφέρον του κι η Temple πηγαίνει δανεική σε άλλες εταιρείες παραγωγής, γυρίζοντας μεταξύ άλλων το «Kiss and Tell» και το «Fort Apache», κάποιες από τις επιτυχημένες της ταινίες για την περίοδο.

Αν κι οι ταινίες της περιόδου 1947-1949 (πχ. «That Hagen Girl» & «The Story of Seabiscuit» δεν ήταν ζημιογόνες για κανέναν, πολλοί είπαν πως η Temple είχε πια τυποποιηθεί, κι εφόσον δεν ήταν πια το χαμογελαστό κοριτσάκι με τις μπούκλες, θα έπρεπε ίσως ακόμη και να αλλάξει όνομα. Τελικά, παραδεχόμενη πως η καριέρα της έφτασε στο ανώτερο που μπορούσε να φτάσει, ανακοίνωσε την αποχώρησή της το 1950, οπότε κι αφιερώθηκε πια στο δεύτερο γάμο της με τον αξιωματικό του Ναυτικού Charles Alden Black (σε ηλικία 17 ετών είχε γνωρίσει και παντρευτεί το λοχία John Agar, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη το 1948, ενώ χώρισαν την επόμενη χρονιά).

Το 1958 η Shirley Temple παρουσιάζει το «The Shirley Temple’s Storybook» στο κανάλι NBC, όπου η Temple αφηγούνταν τα πιο γνωστά παιδικά παραμύθια, ενώ σε τρία τα δεκαέξι επεισόδια της σειράς ερμήνευσε και ρόλους. Λόγω των τεχνικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, η σειρά επανήλθε σε έγχρωμη απεικόνιση το 1960, μόνο για να βρεθεί απέναντι σε άλλες σειρές, όπως τη «Lassie» και το «Maverick» και να κλείσει τον κύκλο της ένα χρόνο μετά. Από εκεί κι ύστερα η Temple κάνει μόνο αραιές guest εμφανίσεις, με μόνη εξαίρεση το 1999 που παρουσίασε τα βραβεία «100 χρόνια AFI… 100 stars».

Πολιτική πορεία

Τη δεκαετία του ’60 και με αφορμή τις τηλεοπτικές της δουλειές, η Shirley Temple αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί στην California με τους Ρεπουμπλικανούς, αλλά το 1967 χάνει από τον καθηγητή νομικής Pete McCloskey τις ειδικές εκλογές που διεξήχθησαν ώστε να καλυφθεί η θέση του εκλιπόντος J. Arthur Younger. Αυτό όμως, δεν τη σταμάτησε, αντίθετα διορίστηκε αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στην 24^η Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών το 1969 και για δύο χρόνια (1974-1976) διετέλεσε πρέσβειρα των ΗΠΑ στη Γκάνα. Τέλος ήταν η πρώτη Αμερικανίδα Πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Τσεχοσλοβακία επί κομμουνιστικού καθεστώτος, με σημαίνοντα ρόλο στις εκεί πολιτικές εξελίξεις.

Ακόμη η Shirley Temple ήταν η πρώτη διάσημη που μίλησε ανοιχτά για τον καρκίνο του μαστού. Η ίδια είχε διαγνωστεί με καρκίνο το 1972 και προχώρησε στη – ριζοσπαστική για την εποχή – μαστεκτομή. Η ανακοίνωση έγινε λίγο καιρό μετά σε όλα τα μέσα ενημέρωσης.

Η Shirley Temple έφυγε από τη ζωή στις 10 Φεβρουαρίου του 2014 σε ηλικία 85 ετών κοντά στην οικογένειά της από φυσικά αίτια. Κι αυτό που πάντα θα θυμόμαστε σίγουρα θα είναι ένα χαμογελαστό κοριτσάκι με τις μπούκλες της να χοροπηδάνε σε κάθε σβούρα όταν χορεύει.

23/04/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Βρετανίδα συγγραφέας Charlotte Brontë

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Οι περισσότεροι από εμάς, στο άκουσμα του επιθέτου «Brontë», αυτόματα φέρνουμε στο νου τη συγγραφέα η οποία μας χάρισε τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη», την Emily Brontë. Σήμερα, όμως, θα γνωρίσουμε την αδερφή της, Charlotte Brontë, η οποία είναι περισσότερο διάσημη για το βιβλίο της «Jane Eyre», ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα της κλασσικής λογοτεχνίας.

Η Charlotte Brontë γεννήθηκε στις 21 Απριλίου του 1816 στο Thornton, ένα μικρό χωριό κοντά στο Yorkshire της Αγγλίας κι ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά (πέντε κόρες: Maria, Elizabeth, Emily, Charlotte και Anne κι ένας γιος, ο Branwell) του ιερέα Patrick Brontë και της συζύγου του, Maria. Όταν η Charlotte ήταν πέντε ετών, η μητέρα της οικογένειας πέθανε από καρκίνο, με την ευθύνη της ανατροφής των παιδιών να ανατίθεται στην αδερφή της , Elizabeth Branwell.

Το 1824 ο Patrick Brontë έστειλε τις τέσσερις κόρες του – εκτός της Anne – σε ένα εκκλησιαστικό σχολείο στο Lancashire. Οι συνθήκες, όμως στο σχολείο ήταν τόσο δυσμενείς, επηρεάζοντας την υγεία των κοριτσιών, με αποτέλεσμα η Maria κι η Elizabeth να πεθάνουν από φυματίωση την επόμενη χρονιά. Φυσικά οι θάνατοι των δύο κοριτσιών έκαναν τον πατέρα να απομακρύνει τις άλλες δύο του κόρες και να τις στείλει σε άλλο σχολείο.
Ούσα η μεγαλύτερη πλέον από τα παιδιά του Patrick Brontë, η Charlotte έγινε και μητέρα για τα τρία αδέρφια της, ενώ ο δεσμός τους είχε οδηγήσει στο να δημιουργούν δικούς τους, φανταστικούς κόσμους και να τους περιγράφουν σε ιστορίες και ποιήματα, με πολλά από αυτά τα ανολοκλήρωτα χειρόγραφα να έχουν διασωθεί. Μέχρι το 1832 η Charlotte Brontë συνέχισε τις σπουδές της στο Roe Head στο Mirfield, ενώ το 1833 έγραψε και την πρώτη της ιστορία με τίτλο «The Green Dwarf» με το συγγραφικό ψευδώνυμο Lord Charles Albert Florian Wellesley. Το 1835 επέστρεψε στο Roe Head ως δασκάλα, όπου κι εργάστηκε για τρία χρόνια. Στη συνέχεια και μέχρι το 1841 εργάστηκε ως γκουβερνάντα για οικογένειες στο Yorkshire.

Το 1842 μετακόμισε στις Βρυξέλλες μαζί με την αδερφή της, Emily για να εργαστούν στο οικοτροφείο που διεύθυνε ο Constantin Héger μαζί με τη γυναίκα του, Claire, όπου Charlotte δίδασκε αγγλικά κι η Emily μουσική. Η διαμονή τους όμως ήταν αρκετά σύντομη, καθώς την ίδια χρονιά πέθανε η θεία τους, Elizabeth. Λίγο αργότερα η Charlotte γύρισε στις Βρυξέλλες για να επανέλθει στη θέση της δασκάλας στο σχολείο, μέχρι το 1844, χρονιά που επέστρεψε στο Yorkshire νοσταλγώντας το σπίτι της.

Το 1846 οι τρεις αδελφές χρηματοδοτούν την έκδοση μίας συλλογής των ποιημάτων τους με τα ψευδώνυμα Currer (Charlotte), Ellis (Emily) και Acton (Anne) Bell. Η Charlotte εξήγησε πως η επιλογή των ψευδωνύμων – με αυτά να παραπέμπουν περισσότερο σε ανδρικά ονόματα – δεν ήταν τυχαία, καθώς αν υπέγραφαν με τα πραγματικά τους ονόματα, θα έπρεπε να υποστούν την προκατάληψη που υπήρχε απέναντι στις γυναίκες συγγραφείς. Παρά το γεγονός πως από την ποιητική τους συλλογή πουλήθηκαν μόλις δύο αντίτυπα, οι αδερφές Brontë συνέχισαν απρόσκοπτα το συγγραφικό τους έργο.

Κατά τη διαμονή της στις Βρυξέλλες και με αφορμή το δέσιμο που είχε αναπτύξει με το διευθυντή του οικοτροφείου, η Charlotte Brontë είχε ξεκινήσει να εργάζεται πάνω στο χειρόγραφό της με τίτλο «The Professor» (μτφ.: «Ο Καθηγητής»). Αν και δεν παρουσιάστηκε κάποιο ενδιαφέρον από εκδοτικούς οίκους να το αναλάβουν, ένας εξ αυτών, ο Smith, Elder & Co. Εξέφρασαν την επιθυμία να δούνε περαιτέρω δουλειές του “Currer Bell”. Έτσι το 1847, εκδίδεται η «Jane Eyre» που πραγματεύεται την ιστορία μίας γκουβερνάντας που ερωτεύεται το μυστηριώδη εργοδότη της, κο Rochester, με το βιβλίο να βασίζεται και σε βιώματα της ίδιας της Charlotte Brontë από την περίοδο που εργάστηκε κι εκείνη ως γκουβερνάντα. Ο καινοτόμος χαρακτήρας του βιβλίου, που συνδύαζε νατουραλισμό και μελόδραμα έκαναν τη «Jane Eyre» άμεσα επιτυχία, με το βιβλίο να λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές. Η παράλληλη, όμως έκδοσης του βιβλίου της Emily Brontë “Ανεμοδαρμένα Ύψη» και του «Agnes Grey» της Anne Brontë, ξεσήκωσαν υποψίες για την πραγματική ταυτότητα του “Currer Bell”, ενώ πολλοί που άρχισαν να πιστεύουν πως ο Bell ήταν στην ουσία γυναίκα άρχισαν να χαρακτηρίσουν τη γραφή «βάναυση». Παρ’ όλα αυτά η «Jane Eyre» συνέχισε να πουλά αντίτυπα και να χτίζει τη δική της φήμη.
Το 1848 ξεκινά να γράφει τη «Shirley» το δεύτερό της έργο, μόνο για να στη σταματήσουν τρεις θάνατοι στην οικογένεια. Η αρχή γίνεται με τον αδερφό της, τον Branwell, ο οποίος εξαιτίας του αλκοολισμού κι άλλων καταχρήσεων που υποψιαζόταν η Charlotte, πέθανε από βρογχίτιδα το Σεπτέμβριο του 1848. Δύο μήνες μετά πεθαίνει από φυματίωση η Emily και πέντε μήνες μετά από την ίδια ασθένεια η Anne. Μόνο μετά από αυτήν την τελευταία απώλεια η Charlotte Brontë συνέχισε με τη «Shirley», θεωρώντας τη συγγραφή ως έναν αποτελεσματικό τρόπο να διαχειριστεί το πένθος της. Η «Shirley» εκδίδεται τον Οκτώβριο του 1849 και, αντίθετα από τη «Jane Eyre», η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο και πραγματεύεται τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία της εποχής, ενώ δεν υπάρχει ο έντονος συναισθηματισμός της «Jane Eyre».
Η επιτυχία της «Jane Eyre» και τα συνεχή αιτήματα του εκδότη της να έρθει στο Λονδίνο, οδήγησαν στην αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του “Currer Bell”. Αυτό όμως δεν την εμπόδισε να ενσωματωθεί σε μεγαλύτερους λογοτεχνικούς κύκλους και να δημιουργήσει φιλίες με άλλους συγγραφείς, όπως την Elizabeth Gaskell, η οποία κι έγραψε τη βιογραφία της Charlotte Brontë μετά το θάνατό της.
Το 1853 εκδίδεται το τρίτο βιβλίο της Charlotte Brontë με τίτλο «Villette». Πρωταγωνίστρια είναι η Lucy Snowe η οποία μετακομίζει από την Αγγλία σε μία φανταστική πόλη της Γαλλίας για να εργαστεί ως δασκάλα, όπου και θα ερωτευτεί έναν άντρα με τον οποίο δε μπορεί να είναι ποτέ μαζί. Στη «Villete» η αφήγηση γίνεται και πάλι σε πρώτο πρόσωπο, όπως με τη «Jane Eyre», ενώ η Brontë χρησιμοποιεί και πάλι προσωπικά της βιώματα, αυτή τη φορά από την περίοδο που έζησε στις Βρυξέλλες. Αν και σύμφωνα με κριτικές το συγγραφικό στυλ δε χαρακτηρίστηκε πολύ «θηλυκό», η «Villete» κέρδισε κι εκείνη το αναγνωστικό κοινό.

Την επόμενη χρονιά παντρεύεται τον Arthur Bell Nichols, ο οποίος ήταν βοηθός του πατέρα της στην ενορία του Haworth, ο οποίος από καιρό της είχε εξομολογηθεί την αγάπη του. Παρά την αντίθεση του πατέρα της, καθώς ο Arthur δεν είχε περιουσία, η Charlotte ανέπτυξε ακόμη μεγαλύτερα αισθήματα για εκείνον και τελικά παντρεύτηκαν τον Ιανουάριο του 1854. Δυστυχώς η ευτυχία τους θα κρατούσε λίγο, καθώς στις 31 Μαρτίου του 1855, εξαιτίας της δύσκολης εγκυμοσύνης της Charlotte Brontë της προκαλούσε συνεχείς ζαλάδες κι εμετούς, με αποτέλεσμα να πεθάνει από αφυδάτωση κι υποσιτισμό. Το τελευταίο έργο που είδε το κοινό από εκείνη ήταν «Ο Καθηγητής», ο οποίος εκδόθηκε μετά το θάνατό της το 1857.

21/04/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Sir Peter Ustinov

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Εκλεπτυσμένος και δαιμόνιος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρώ. Επηρμένος και παράφρων Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Νέρων. Λέντουλος Βατιάτος στον «Σπάρτακο» με τον Kirk Douglas. Λωποδύτης Arthur Simon Simpson στο «Τοπ Καπί» με τη Μελίνα Μερκούρη. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες είναι μόνο μερικοί απ’ όσους έχουμε συνδυάσει με το όνομα του βραβευμένου δις με Oscar Peter Ustinov. Και σα σήμερα που γεννήθηκε, είναι ευκαιρία να γνωρίσουμε αυτόν τον πολυτάλαντο Βρετανό, καθώς εκτός από την ηθοποιία, ασχολήθηκε μεταξύ άλλων με τη συγγραφή και τη σκηνοθεσία.

Ο Peter Alexander Freiherr von Ustinow γεννήθηκε στο Swiss Cottage του Λονδίνου. Γονείς του ήταν ο Jona von Ustinov κι η καλλιτέχνις Nadezhda “Nadia” Leontievna Benois. Πολύ ενδιαφέρον έχουν τόσο οι καταγωγές των γονέων του, όσο κι οι φήμες για βασιλική προέλευση της οικογένειας από την Αιθιοπία. Επιγραμματικά: εκείνη του πατέρα ένα… «σύμπλεγμα» Γερμανικής, Ρωσικής, Αρμένικης, Πολωνικής, Εβραϊκής, αλλά και αφρικανικής καταγωγής. Η μητέρα του, ζωγράφος και υπεύθυνη σκηνικών μπαλέτου, έχει κι αυτή μία ποικιλία καταγωγών – Γαλλική, Ιταλική, Ρωσική και Γερμανική. Ο πατέρας του εργάστηκε ως υπεύθυνος τύπου της Γερμανικής Πρεσβείας στο Λονδίνο κατά τη δεκαετία του 1930 κι ως δημοσιογράφος για το Γερμανικό Ειδησεογραφικό Πρακτορείο. Το 1935, όταν ήλθε στην εξουσία ο Χίτλερ, ο Jona von Ustinov ξεκίνησε να δουλεύει για τη Βρετανική Υπηρεσία Πληροφοριών ΜΙ5, οπότε κι απέκτησε τη βρετανική υπηκοότητα. Παρ’ όλα αυτά, όμως, οι καυγάδες στο σπίτι των Ustinov ήταν σχεδόν «ρουτίνα» κι έτσι η παιδική ηλικία του Peter δεν ήταν κι από τις πιο εύκολες.

Ο Peter Ustinov φοίτησε στο σχολείο του Westminster κι ήταν τότε που ήθελε να κάνει το όνομά του να ακούγεται πιο Βρετανικό. Σκεφτόταν να το κάνει «Peter Austin» όταν ένας συμμαθητής του του πρότεινε «βγάλε το “von” και κράτα το Ustinov». Λίγο πριν ενηλικιωθεί ξεκίνησε να σπουδάζει υποκριτική, παράλληλα έκανε απόπειρες στη συγγραφή θεατρικών έργων, ενώ η πρώτη του εμφάνιση επί σκηνής ήταν στο Players’ Theatre το 1938. Ο ίδιος λέει πως η κατεύθυνσή του προς το θέατρο δεν ήταν «τόσο μία έλξη, όσο ένας τρόπος διαφυγής από την καθημερινότητα του σχολείου».
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Peter Ustinov υπηρέτησε στο Βρετανικό Στρατό, ενώ για ένα διάστημα ήταν και βοηθός αξιωματικού του David Niven. Το 1944, μάλιστα, είναι κι η χρονιά που έγραψε το σενάριο της ταινίας «The Way Ahead» βασισμένη στην ιστορία του Niven, στην οποία έπαιξε κι ένα μικρό ρόλο.

Αφότου ολοκλήρωσε τη θητεία του, ξεκίνησε να γράφει πιο συστηματικά, με το πρώτο του επιτυχημένο θεατρικό να είναι το «The Love of Four Colonels» το 1951, ενώ την ίδια χρονιά ερμηνεύει τον Αυτοκράτορα Νέρωνα στο «Quo Vadis?» και διεκδικεί για πρώτη φορά βραβείο Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου και κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία.
Το 1952 και μέχρι το 1955 κάνει με τον Peter Jones τη ραδιοφωνική κωμωδία του BBC «In All Directions», με τη μοναδικότητα του προγράμματος να έγκειται πως κατά βάση οι δύο πρωταγωνιστές αυτοσχεδίαζαν. Ο Ustinov κι ο Jones υποδύονταν δύο άνδρες που οδηγούσαν ψάχνοντας την Copthorne Avenue. Παράλληλα ερμήνευαν και τους χαρακτήρες που συναντούσαν στο διάβα τους, ενώ οι αγαπημένοι ήρωες του κοινού ήταν ο Dudley Κι ο Morris Που, μετά από κάθε γκάφα τους, το σκετς τους έληγε με τη φράση «Run for it, Morry!» – ή «Dudley”, αναλόγως την περίσταση.
Στη συνέχεια μαζί με τους Humphrey Bogart, Joan Bennett και Aldo Ray έπαιξαν στη Χριστουγεννιάτικη κωμωδία «We’re No Angels» το 1955. Την επόμενη χρονιά ανεβαίνει στο Opera House στο Manchester η παράσταση με τίτλο «Romanoff and Juliet», ένα είδος σάτιρας της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου με κεντρικούς ήρωες το γιο ενός Ρώσου πρέσβη από την οικογένεια των Romanoff και την κόρη ενός Αμερικανού διπλωμάτη. Η επιτυχία του «Romanoff and Juliet» ήταν τέτοια που το έργο μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη το 1961, με τον Ustinov να αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία της ταινίας, ενώ για τη θεατρική παράσταση ήταν υποψήφιος τόσο για την ερμηνεία του όσο και για το έργο για βραβείο Tony.

Το 1960 συμπρωταγωνιστεί με τον Kirk Douglas στο «Σπάρτακο» και για το ρόλο του κερδίζει το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου. Το 1962 παίζει στο «Billy Bud», με συμπρωταγωνιστή τον Terrence Stamp και το 1964 στο «Τοπ Καπί» με τη Μελίνα Μερκούρη, απ’ όπου έρχεται και το δεύτερο Oscar, πάλι Β’ Ανδρικού Ρόλου. Το 1967 συμπρωταγωνιστεί με τους Richard Burton, Elizabeth Taylor, Alec Guinness και James Earl Jones στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Graham Greene «The Comedians». Παράλληλα, τη δεκαετία του ’60 ο Ustinov σκηνοθετεί παραστάσεις όπερας όπως το «Μαγικό Αυλό» του Mozart, αποδεικνύοντας πως αναζητούσε με κάθε δυνατό τρόπο την έκφραση της τέχνης του.
Τη δεκαετία του ’70 δίνει τη φωνή του στο λεοντόμορφο Πρίγκιπα Ιωάννη στο «Ρομπέν των Δασών» της Disney. Μισό λεπτό γιατί εδώ κάπου ξεκινάει ο παλιμπαιδισμός!

Στο… καπάκι, το 1976 είναι guest σε ένα επεισόδιο του αγαπημένου Muppet Show, όπου ξεδιπλώνει τον απολαυστικό εαυτό του! ΟΚ, τελευταίο σημείο παλιμπαιδισμού, promise! Απλά παίξτε το κομμάτι στο πέμπτο λεπτό! Ή δείτε το κι ολόκληρο, δε θα χάσετε!
https://www.youtube.com/watch?v=YlnvN5oItqw

Μάλιστα για τη συμμετοχή του στα Muppets είπε κάποτε σε μία συνέντευξη: «παίρνεις τόσο σοβαρά τους χαρακτήρες (σημ.: Kermit, Fozzie Bear, Miss Piggy κλπ) που δεν προσέχεις το χειριστή της κάθε κούκλας», ενώ προσέθεσε «υπάρχει ένα ρητό που λέει να μη δουλεύεις ποτέ με παιδιά ή ζώα. Εγώ θα πρόσθετα και τις κούκλες γιατί κλέβουν το φως του προβολέα».

Το 1977 εκδίδει την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Dear Me», στην οποία συνομιλεί με τον εαυτό του και το βιβλίο κατακτά το κοινό. Το 1978 ξεκινά να ενσαρκώνει το Βέλγο ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρώ, με την πρώτη ταινία να είναι το «Έγκλημα στο Νείλο» με τη Jane Birkin και τη Mia Farrow. Ο Ustinov κερδίζει και πάλι το σινεφίλ κοινό κι ερμηνεύει πάλι το ρόλο το 1982 στο «Evil Under The Sun» και το 1988 στο «Appointment with Death». Επίσης γυρίστηκαν τρεις τηλεταινίες όπου ο Peter Ustinov υποδύεται τον Πουαρώ: το 1985 στο «Thirteen at Dinner», το 1986 στο «Dead Man’s Folly» και στο «Murder in Three Acts».
Άλλη μία κινηματογραφική στιγμή όπου ο Peter Ustinov πραγματικά συγκλόνισε ήταν στο «Lorenzo» του 1992. Εκεί υποδυόταν τον καθηγητή Nikolais, ο οποίος ειδικευόταν στη σπάνια ασθένεια από την οποία έπασχε το αγοράκι της Susan Sarandon και του Nick Nolte κι ο οποίος, ανεξάρτητα από το όποιο όφελος μπορούσε να έχει, συμβούλευε τους γονείς του μικρού Lorenzo στις προσπάθειές τους να σώσουν το παιδί τους.
Από εκεί κι ύστερα οι εμφανίσεις του Peter Ustinov στον κινηματογράφο είναι πιο περιορισμένες, με μόνες εξαιρέσεις τον «Αμετανόητο Εργένη» του 1999 όπου υποδύεται τον παππού του Chris O’Donnell και το «Luther» με τον Joseph Fiennes.
Άλλες διακρίσεις

Η δουλειά του Peter Ustinov κι η δράση του εν γένει μόνο απαρατήρητη δε θα μπορούσε να περάσει επόμενο λοιπόν είναι να βραβευτεί για το σύνολο της δουλειάς του με βραβείο Britannia και Bambi, να του απονεμηθεί ο τίτλος του Ιππότη του Βρετανικού Τάγματος το 1975 ή να διατελέσει Πρέσβης Καλής Θελήσεως της UNICEF.

Για τη συμβολή του μάλιστα στο έργο της UNICEF για τα παιδιά, η διευθύντρια Carol Bellamy είχε δηλώσει «ο Sir Peter μπορούσε να κάνει τον καθένα να γελάσει, με το γερμανικό του one-man show να είναι από τα πιο ξεκαρδιστικά που έχω δει – και δεν ξέρω ούτε μία γερμανική λέξη!».

Ακόμη ο Sir Peter Ustinov απέκτησε τιμητικούς τίτλους σπουδών, όπως διδακτορικό Ανθρώπινων Επιστημών από το Πανεπιστήμιο του Lancaster, διδακτορικό Τεχνών από το Πανεπιστήμιο του Lethbridge και διδακτορικό Νομικής από το Πανεπιστήμιο La Salle της Φιλαδέλφεια.
Ο Sir Peter Ustinov άφησε την τελευταία του πνοή από ανακοπή στις 28 Μαρτίου του 2004 σε μία κλινική στην Ελβετία, όπου και νοσηλευόταν. Η κηδεία του έγινε με μεγάλες τιμές, καθώς τόσο η διευθύντρια της UNICEF όσο και ο τότε γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Koffi Annan εκφώνησαν λόγο την ημέρα εκείνη.
Όλα όσα σας ανέφερα είναι μόνο μερικά από τα πολύ πλούσια κεφάλαια της ζωής του Sir Peter Ustinov, αλλά είναι αυτά – και πολλά περισσότερα ακόμη – τα οποία θα μας θυμίζουν πάντα πως ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας Sir, ένας Ιππότης, αν θέλετε, με το «Ι» κεφαλαίο.

16/04/2015 0 comment

Newer Posts

Older Posts

γεννήθηκε

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Grace Kelly

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Hachiko, ο πιο πιστός σκύλος

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Μάνος Λοΐζος

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Julie Andrews

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Jim Henson

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Edward Norton

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Sean Penn

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Dustin Hoffman

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο τραγουδιστής Ronnie James Dio

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Antoine de Saint-Exupéry

Σα σήμερα… γεννήθηκε η Erin Brockovich

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Αμερικανός γιατρός Patch Adams

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο τραγουδιστής Bobby Darin

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Shirley Temple

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Βρετανίδα συγγραφέας Charlotte Brontë

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Sir Peter Ustinov

thekmagazine