διαγωνισμοί

Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως στις παρακάτω γραμμές δεν πρόκειται να μιλήσω ως κάτι που δεν είμαι. Δεν είμαι ούτε γονιός, ούτε παιδοψυχολόγος. Το μόνο σίγουρο είναι πως θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις και κυρίως κάποιες ενστάσεις που έχω.

Αφορμή στάθηκε το τηλεοπτικό spot ενός επερχόμενο παιδικού talent show όπου παιδάκια θα διαγωνιστούν στο τραγούδι. Η δημιουργία, λοιπόν, αυτής της εκπομπής με έκανε να αναρωτηθώ: «μα ποιον στην ευχή εξυπηρετεί ένα τέτοιο show;». Α, να σας πω επίσης πως πρόσφατα μου ήρθε κι ένα δεύτερο σοκ, μια που έμαθα πως θα υπάρξει κι άλλο αντίστοιχο show, άρα με απλά μαθηματικά μιλάμε για «διπλό κακό»!

Μπορώ να σκεφτώ μερικούς που ΟΝΤΩΣ τους εξυπηρετεί, αλλά μπορώ με σιγουριά να κατονομάσω ποιους ΔΕΝ εξυπηρετεί. Κι αυτοί είναι οι μικροί διαγωνιζόμενοι. Τα παιδιά καλούνται μπροστά σε μία επιτροπή ειδικών να αποδείξουν πως είναι ταλαντούχα και πως με λίγη δουλειά ακόμη όταν ενηλικιωθούν θα μπορούν να γίνουν ακόμη και stars του πενταγράμμου.

Άραγε σκέφτηκε κανείς τις επιπτώσεις της εύκολης δημοσιότητας και – κυρίως –της απόρριψης; Για διαγωνισμό μιλάμε, άρα η απόρριψη κάποιων παιδιών είναι εκ των ων ουκ άνευ. Σκέφτηκε κανείς αν και πόσο «καλά» θα πάρει ένα μικρό παιδί μία απόρριψη κι ειδικά μπροστά σε πέντε – και βάλε – κάμερες, οι οποίες θα μεταδίδουν την εικόνα σε χιλιάδες τηλεοράσεις; Εδώ βλέπεις κοτζάμ «μαντράχαλους» να θυμώνουν και να κλαίνε σε αντίστοιχα show επειδή τους έδειξαν την πόρτα της εξόδου. Κι είπα, παιδοψυχολόγος δεν είμαι, αλλά δε νομίζω πως θέλει και πτυχίο πανεπιστημίου για να αντιληφθώ πως οι πιθανότητες να επηρεάσει μία απόρριψη το παιδί είναι πολλές.

Φυσικά απορώ και με τους ίδιους τους γονείς. Ειλικρινά… τι μπορεί να σκέφτηκαν όσοι αποφάσισαν να στείλουν τα παιδιά τους σε αυτόν το διαγωνισμό; Από τη μία προσπαθώ να το δω – κάπως – θετικά και να θεώρησαν πως, εφόσον το παιδί τους παρουσιάζει ένα ταλέντο στη μουσική, μία τέτοια εμπειρία θα τα βοηθήσει να καλλιεργήσουν αυτό το ταλέντο. Είναι, όμως αυτό λύση; Δηλαδή δεν υπάρχουν άλλοι διαγωνισμοί, μαθητικοί, όπου μπορούν να συμμετάσχουν τα παιδιά τους; Ή δε μπορούν να συμμετάσχουν σε άλλες εκδηλώσεις; Όχι, αυτό δε μπορώ να το δεχθώ. Αυτό που τριβελίζει περισσότερο το μυαλό μου είναι η ματαιοδοξία των μεγάλων, η οποία ματαιοδοξία μπορεί να οφείλεται είτε σε ανασφάλειες που οι ίδιοι έχουν είτε επειδή βλέπουν στα παιδιά τους την ευκαιρία να γίνουν εκείνα κάτι που εκείνοι δεν κατάφεραν για τον χ,ψ λόγο να γίνουν. Κι αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, τότε ειλικρινά μόνο λύπη μπορώ να νιώσω για αυτά τα παιδιά. Προσέξτε, όχι «οίκτο». Λύπη. Φυσικά δεν είμαι η ίδια μάνα, αλλά νομίζω πως αν ήθελα να βοηθήσω το παιδί μου να αναδείξει και να αναπτύξει το όποιο του ταλέντο, θα έβρισκα άλλους τρόπους. Σίγουρα, όμως, δε θα το εξέθετα δημόσια σ’ ένα show όπου – κακά τα ψέματα – στα πρόσωπα των παιδιών οι παραγωγοί βλέπουν… ευρώπουλα.

Όπως και πολλά άλλα που έχουν δει στην ελληνική TV, έτσι κι αυτό είναι ένα δείγμα… πιθηκισμού. «Το κάνουν στο εξωτερικό με τρελή επιτυχία, γιατί όχι κι εδώ;» Μόνο που εδώ κάποιοι παίζουν με τον ευάλωτο παιδικό ψυχισμό. Θα μου πεις «μα μπορεί το παιδί να πεισμώσει και να προσπαθήσει να γίνει καλύτερο μετά από αυτήν την εμπειρία». Δεν το αποκλείω, και μακάρι να γίνει έτσι για όλα τα παιδιά που συμμετέχουν. Μόνο που κάθε παιδί είναι διαφορετικό, άρα κάθε παιδί διαφορετικά θα χειριστεί τις όποιες εξελίξεις. Και φυσικά κανείς δεν ξέρει πώς θα τις χειριστεί το κάθε παιδί.

Όπως είπα και στην αρχή, ούτε μητέρα είμαι, ούτε εξειδικευμένη επιστήμονας. Και θα συμφωνήσω πως κάθε μάνα «ερωτεύεται» το παιδί της, πως το βλέπει καλύτερο απ’ όλα κι όλα τα συναφή που συχνά πυκνά ακούμε. Δε μπορώ να πω πως τις αδικώ, άσε που μπορεί να έρθει κι έμενα κάποτε μία τέτοια στιγμή, όπου ως άλλη «κουκουβάγια» θα βλέπω το παιδί μου πιο όμορφο, πιο έξυπνο, πιο ταλαντούχο, πιο…, πιο…, πιο… απ’ όλα. Είναι, όμως αυτός τρόπος για να δείξουμε πως έχουμε ψηλά το παιδί μας, πως το αγαπάμε και πως, επειδή ακριβώς το αγαπάμε, θέλουμε την πρόοδό του και – κυρίως – την ευτυχία του; Εγώ λέω απλά πως όχι, δεν είναι αυτός ο τρόπος. Ο καθένας κοιτάει να κάνει το καλύτερο για το παιδί του. Αυτό το καλύτερο, όμως, δεν πρέπει να σημαίνει απαραίτητα πως είναι κι ο εύκολος δρόμος. Κι ο συγκεκριμένος «εύκολος δρόμος» δε σημαίνει απαραίτητα πως θα έχει και την ονειρεμένη κατάληξη.